(Nie)Nasza wojna

Masakra Jezydów rozpoczęta przez Państwo Islamskie w 2014 r. może mieć tylko jedną nazwę – ludobójstwo. W obozach dla uchodźców na terenie irackiego Kurdystanu ks. Patrick Desbois i Costel Nastasie przeprowadzili rozmowy z ponad setką osób, które przeżyły tę masakrę. Kobiety jezydzkie wzięte w niewolę przez Państwo Islamskie czujnie obserwowały swoich oprawców i różne sekrety ich
przestępczej organizacji.

Seks, zbrodnia i pieniądz – zeznania ocalałych świadków obalają wszelkie pozory. Jedynym celem „bojowników Allaha” jest nieograniczona władza. Ale do realizacji tego celu islamiści potrzebują określonych narzędzi. I znajdują je w Jezydach, mniejszości etnicznej i religijnej. Mężczyźni, o ile nie złożą przysięgi na wierność islamowi, okazują się bezużyteczni i są natychmiast likwidowani. Natomiast kobiety stają się niewolnicami seksualnymi lub reproduktorkami, których potomstwo powiększyć ma szeregi bojowników Państwa Islamskiego. A chłopców – poprzez okrutny trening i przy pomocy narkotyków – przygotowuje się także do zadań terrorystycznych. Z dyskrecją i bolesną empatią ks. Patrick Debois pochyla się nad zapomnianymi ofiarami tych zbrodni, prezentując nam szczegóły wydarzeń, określanych przez niego mianem ludobójstwa „wysoce praktycznego”. To głos upominający się o człowieczeństwo, o to człowieczeństwo, którego zabrakło na początku XXI wieku…


Patrick Debois – ksiądz katolicki, założyciel i przewodniczący międzynarodowej organizacji Yahad-In Unum, prowadzi od lat badania nad Holokaustem, sprzeciwia się antysemityzmowi, dąży do zacieśnienia relacji między katolikami a Żydami.

Costel Nastasie – pochodzi z Rumunii, potomek deportowanych podczas II wojny światowej; prowadzi badania nad ludobójstwem Romów.
Przewodniczący Stowarzyszenia Roma Dignity.

W połowie XVI wieku mocniejsi sąsiedzi (Polska i Litwa, Moskwa, Szwecja, Dania) pożądliwie patrzyli na nadbałtyckie Inflanty, na których podupadało państwo zakonu kawalerów mieczowych. W 1557 roku król polski i wielki książę litewski Zygmunt II August zorganizował wyprawę do Inflant i zmusił mistrza krajowego do zawarcia przymierza przeciwko Moskwie Iwana IV Groźnego. Ten ostatni odpowiedział zajęciem Dorpatu i Narwy. W konflikt włączyli się też Duńczycy i Szwedzi. W 1561 roku mistrz krajowy zakonu inflanckiego Gotthard Kettler jako świecki lennik Zygmunta Augusta objął rządy w Kurlandii i Semigalii. Oddziały polsko-litewskie w przystąpiły do wypierania wojsk moskiewskich. W 1562 roku 4000 żołnierzy pod wodzą kasztelana ciechanowskiego Stanisława Leśniowolskiego udało się pod Newel i założyło tam obóz. 19 sierpnia zaatakowała ich armia rosyjsko-tatarska Andrieja Kurbskiego, licząca aż 45 tys. zbrojnych. Polacy i Litwini dzięki skutecznym szarżom jazdy i dobrej postawie artylerzystów odparli przeważającego wroga. Był to sukces taktyczny, ale w wojnie wkrótce przewagę uzyskali Moskwicini, zajmując w 1563 roku Połock. Tę kampanię opisuje prof. Marek Plewczyński, specjalista w zakresie wojskowości polskiej XVI stulecia.

Główne siły niemieckie, prące w kierunku Łopuszna, nadeszły od południa, czyli ze zdobytego 18 grudnia Małogoszcza, i południowego wschodu, tj. z opanowanego tego samego dnia Krasocina. Dotychczasowe powodzenia dodawały Germanom pewności siebie. W bojach krasocińskich jeden tylko 6 regiment piechoty landwery wziął w niewolę blisko 1 000 Moskali, a pośród nich dowódcę 186 asłanduskiego pułku piechoty. Na dzień 30 grudnia 1914 roku zaplanowano decydujące natarcie na pozycje rosyjskiej 47 dywizji piechoty, ciągnące się wokół Łopuszna i wzdłuż szosy łączącej tę osadę z Małogoszczem. 18 brygada piechoty landwery otrzymała zadanie zwinięcia carskiej obrony wzdłuż wspomnianej drogi, lecz jej natarcie – wyprowadzone z miejscowości Gnieździska – utknęło w okolicach wsi Michala Góra, gdzie idący w przedzie 46 regiment infanterii landwery, złożony głównie z Wielkopolan, postradał w sumie 370 żołnierzy na czele z rannym podpułkownikiem Langenthalem. Lepiej powiodło się zrazu siłom uderzającym na Łopuszno z kierunku Krasocina... Marcin Suchacki – ur. w 1979 r. historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od siedmiu lat publikuje w Naszym Wydawnictwie, tym razem przekazując w ręce czytelnika zbiór poprawionych i uzupełnionych trzech artykułów, które w latach ubiegłych ukazały się na łamach periodyku „De Re Militari”. Zbiór ten został wzbogacony o nigdzie dotąd niepublikowany tekst poświęcony bojom o jego rodzinne Łopuszno w dobie I wojny światowej. Spis treści: Wstęp I Wojna o Nową Francję 1752–1763 II Chickamauga 1863: ostatnie wielkie zwycięstwo Stanów Skonfederowanych III Obchody austriackich świąt wojskowych w Galicji w dobie konstytucyjnej (1867–1914) IV Łopuszno 1914–1915: zapomniane boje I wojny światowej w zarysie Aneksy Bibliografia Spis map

Pamiętniki niniejsze zawierają opis działań korpusu generała Dwernickiego w wojnie r. 1831. Znajdzie w nich czytelnik wiernie i treściwie, z żołnierską prostotą i skromnością, właściwą ludziom prawdziwej zasługi, opisane szczegółowo ruchy tego walecznego korpusu, który ożywiony rycerskim duchem swego wodza, prawdziwie bohaterskich dokonywał czynów i ważną w rzeczonej kampanii odegrał rolę. Rzucają one dokładne światło na przyczyny nieszczęśliwego obrotu sprawy wołyńskiego powstania, na zakulisowe pobudki i machinacje, które upadek jego w samym zarodzie sprowadziły, a zarazem sparaliżowały powstanie na Podolu i Ukrainie; wskazują komu należy przypisać winę tego wszystkiego i udaremnienie wyprawy Dwernickiego na Wołyń, a zarazem są najlepszym odparciem zarzutów, czynionych mu z powodu wkroczenia jego do Galicji.
(ze wstępu)

Wyjątkowa, napisana prostym językiem strategiczna analiza OBECNEJ I PRZYSZŁEJ TECHNIKI PROWADZENIA WOJEN – popularnonaukowa książka będąca apelem – przestrogą dla decydentów i całych społeczeństw.
Książka stanowi DZWONEK ALARMOWY dla władz państw, decydentów – polityków, wojskowych, sztabów generalnych wojsk, planistów, dla technologów wojskowych i firm z tej branży i wszystkich ludzi, aby zawczasu przygotować się na nową rzeczywistość.
Po tę publikację powinien sięgnąć każdy, ponieważ każdy z nas ma wpływ na to, kto nami rządzi – i decyduje tym samym m.in. o polityce obronnej. W szczególności polecamy tę książkę:
strategom, analitykom, wojskowym, decydentom różnych szczebli, wszystkim zainteresowanym rozwojem nowych technologii, wojskowością czy cyberbezpieczeństwem

"Lekarz polski zrozumiał od razu, gdzie w jego fachu biegnie granica między miłością do cierpiącego człowieka a obowiązkiem wobec państwa. Jest on w swej działalności w wojsku przede wszystkim żołnierzem walczącym o zwycięstwo. Jego praca ma być przede wszystkim pracą dla państwa, tak w chwilach wojny, jak i w chwilach pokoju.
Stefan Hubicki

Monografia przedstawia główne aspekty wojskowej służby zdrowia
w Okręgu Korpusu WP nr IV w Łodzi w latach 1921–1939 ze
szczególnym uwzględnieniem jej struktur kierowniczych oraz organów
wykonawczych szczebla okręgowego, rejonowego i garnizonowego.
Podejmuje tematykę kadry wojskowej służby zdrowia, stanu
zdrowotnego żołnierzy oraz wojskowej służby zdrowia w okręgu
łódzkim w 1939 r. Praca ma charakter interdyscyplinarny, a zaprezentowane zagadnienia uzupełnia bogaty materiał statystyczny.
Dodatkowym walorem publikacji są rozbudowane aneksy, w tym jeden zawierający życiorysy wybranych lekarzy wojskowych okręgu łódzkiego, oraz bogaty materiał ilustracyjny."