(Nie)świadomość Teatru Wypowiedzi I Rozmowy

BOKER TOW po hebrajsku znaczy „dzień dobry” i jest popularną nazwą izraelskich humus-barów i kawiarni. Nazwaliśmy tak nasze niedzielne śniadanio-obiady w Centrum Społeczności Żydowskiej JCC Warszawa żeby było jasne, że będzie się jadło u nas humus, a nie gęsi pipek. Od początku prowadziliśmy kuchnię mleczną, całkowicie bezmięsną, z dużą ilością warzyw. Postaraliśmy się o certyfikat koszerności od rabina Schudricha, żeby każdy Żyd, nawet ortodoksyjnie przestrzegający zasad koszerności, mógł biesiadować przy naszych wspólnych stołach. Przez sześć lat, nieprzerwanie aż do pandemii, prowadziliśmy w JCC niedzielny, koszerny bar mleczny dla wtajemniczonych. Jedli u nas Wszyscy, od biednych studentów po laureatów Oscara. Fryzjerzy i filozofowie, żydzi, muzułmanie, chrześcijanie, buddyści, ateiści i świadkowie Jehowy siedzieli ramię w ramię, dzieląc się jedzeniem, które donosiliśmy na półmiskach jak na wiejskim weselu. Dorobiliśmy się mnóstwa anegdot i kilkudziesięciu dobrych przepisów, którymi chcemy się z Wami podzielić. Dopisujcie swoje przepisy, piszcie własne historie, pokolorujcie rysunki Natana. To jest Wasza KSIĄŻKA DO PISANIA. Do zobaczenia przy wspólnym suto zastawionym stole! BOKER TOW JCC Warszawa

Delve into the world of Charles Rennie Mackintosh and his Glasgow School of Art-trained contemporaries who forged a unique and distinct vision in both art and architecture at the end of the Victorian era.

The Glasgow Style is the name given to the work of a group of young designers and architects working in Glasgow from 1890–1914. At its centre were four young friends who had trained at Glasgow School of Art; two architects and two artists – Charles Rennie Mackintosh, Herbert MacNair, Margaret Macdonald and Frances Macdonald – who were simply known by their friends and contemporaries as ‘The Four’.

Their work was a personal vision in the new international style of the 1890s, Art Nouveau, and is perhaps best known for Mackintosh’s architecture and furniture. But at the root of this new style was a graphic language which all four shared.

Charles Rennie Mackintosh and the Art of The Four presents the most coherent story to date of this important group, concentrating on the entirety of their artistic imagery and output, far beyond the best known work of the 1890s, and charting the constantly changing relationships between the artists and their work.

Colours of Art takes the reader on a journey through history via 80 carefully curated artworks and their palettes. For these pieces, colour is not only a tool (like a paintbrush or a canvas) but the fundamental secret to their success. 

Colour allows artists to express their individuality, evoke certain moods and portray positive or negative subliminal messages. And throughout history the greatest of artists have experimented with new pigments and new technologies to lead movements and deliver masterpieces. But as something so cardinal, we sometimes forget how poignant colour palettes can be, and how much they can tell us.

When Vermeer painted The Milkmaid, the amount of ultramarine he could use was written in the contract. How did that affect how he used it? When Turner experimented with Indian Yellow, he captured roaring flames that brought his paintings to life. If he had used a more ordinary yellow, would he have created something so extraordinary? And how did Warhol throw away the rulebook to change what colour could achieve? 

Structured chronologically, Colours of Art provides a fun, intelligent and visually engaging look at the greatest artistic palettes in art history – from Rafael’s use of perspective and Vermeer’s ultramarine, to Andy Warhol’s hot pinks and Lisa Brice’s blue women. 

Colours of Art offers a refreshing take on the subject and acts as a primer for artists, designers and art lovers who want to look at art history from a different perspective.

Adrian Frutiger jest wybitnym szwajcarskim twórcą i jednocześnie wielką postacią światowej typogra?i. Należy do najlepszych europejskich specjalistów komunikacji wizualnej. W uprawianej przez siebie ciekawej dziedzinie projektowania przyjął własne, rozległe podstawy intelektualne. Połączył w jedno dogłębną znajomość gra?ki i typogra?i z elementami psychologii, socjotechniki, historii, etnologii oraz innych dyscyplin wiedzy, pozornie wcale ze sobą nie związanych. „Dla zatrzymania myśli, dla przekazania informacji już od dawna nie wystarczają same znaki alfabetu. Orientacja i komunikacja nie są dziś możliwe bez schematów, znaków i sygnałów. Wypowiedź pisana z konieczności uzupełniana jest przy pomocy obrazów. […] Znaki, symbole, sygnety i sygnały są w swej różnorodności językiem naszych czasów, utrwalającym się i przenikającym naszą codzienność. Obejmują i zachowują to, co było dawniej i są wskazówką dla tego, co nastąpi”. — Adrian Frutiger, "Człowiek i jego znaki"

Katalog wystawy wybitnego szwajcarskiego artysty związanego
z Nouveaux Réalistes i Fluxusem. Publikacja zawiera kilkadziesiąt reprodukcji prac, w tym słynne Stoły-pułapki. Towarzyszą im teksty kurator wystawy Marii Anny Potockiej, Texa Rubinowitza i Krzysztofa M. Bednarskiego, a także opracowanie na temat performansów Daniela Spoerriego, autorstwa Sabine Kaufmann.

Kiedy czternastego dnia dwunastego miesiąca piętnastego roku ery Genroku (30 stycznia 1703 roku) rezydencja dworzanina Kiry Yoshinaki rozbrzmiewała szczękiem oręża, żaden z uczestników tych dramatycznych wydarzeń nie przypuszczał, jak szerokim echem odbiją się one w historii i kulturze. Jednak opowieść o bezpańskich wojownikach z Ako szybko rozpaliła umysły współczesnych, a co ważniejsze zapłodniła wyobraźnię drzeworytników, dramatopisarzy i innych artystów, którzy w niezliczonych dziełach nawiązywali do ich czynów. Album „Dzieje 47 roninów w obrazach” przedstawia ich historię na pięćdziesięciu kolorowych ilustracjach, którym towarzyszą teksty prowadzące czytelnika poprzez kolejne etapy spisku. Całość – opatrzona obszernym wstępem, blisko dwiema setkami przypisów ułatwiających poruszanie się w świecie feudalnej Japonii oraz portretami roninów autorstwa Utagawy Kuniyoshiego – będzie ozdobą biblioteki nie tylko miłośników samurajów, ale wszystkich japonofilów.