Niepełnosprawność Wyzwania Praca socjalna

Autorka analizuje relacje osób niepełnosprawnych ruchowo z ludźmi dotkniętymi innym rodzajem niepełnosprawności. Interpretuje otrzymane wyniki oraz rozważa, czym powinna być autentyczna relacja międzypodmiotowa, w odniesieniu do twórczości francuskiego myśliciela Emmanuela Lévinasa. Próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy doświadczenie odmienności (niepełnosprawności) drugiej osoby przez człowieka z niepełnosprawnością ruchową charakteryzuje strach przed innym, związany z kulturą immanencji, o której pisze Lévinas, czy kontakt ten jest autentycznym spotkaniem, pozbawionym uprzedzeń, wyobrażeń i stereotypowych opinii.
Książka adresowana do teoretyków zajmujących się zagadnieniem niepełnosprawności oraz praktyków: pedagogów, psychologów, nauczycieli wspomagających, liderów społecznych, na co dzień mających do czynienia z kwestią postrzegania i traktowania ludzi z niepełnosprawnością przez otoczenie. Zainteresuje wszystkich, dla których obecność innego człowieka stanowi istotny aspekt interakcji społecznych.

Książka Marii Reimann jest próbą opisu zmagań z fizycznymi ograniczeniami i zrozumienia różnych znaczeń odmienności nie w pełni sprawnego ciała. Punktem wyjścia są dla autorki jej rozmowy z kobietami urodzonymi z zespołem Turnera, szczególną „kondycją genetyczną” wywołującą różne niejednoznaczne zmiany w budowie i funkcjonowaniu organizmu. Głosy rozmówczyń łączy zaś z własnym doświadczeniem życia z niepełnosprawnością. Skupienie, empatia i subtelne poczucie humoru towarzyszą głęboko humanistycznemu namysłowi nad cierpieniem i strategiami przekraczania ograniczeń. W efekcie otrzymujemy misternie skonstruowaną, złożoną z żywych, nasyconych uczuciami obrazów, poruszającą refleksję nad naszym człowieczeństwem.

„Peron literacki dla Darii” – kolejna antologia internetowej grupy literackiej „Peron literacki” i zarazem kolejny projekt o charakterze charytatywnym jaki powstał z inicjatywy tej grupy. Tym razem jest to pomoc dla 9-letniej Darii. Historię dziewczynki w tekście zamieszczonym na pierwszych stronach książki przedstawia tata Darii. Słowo wstępne do książki napisała Dominika Świaczny. Kilka zdań dodała także od siebie Anna Sobańska – ciocia Darii.  Na stronach książki czytelnik znajdzie zarówno teksty napisane z myślą o najmłodszych jak i teksty dla dorosłej grupy odbiorców. W większości są to teksty pisane wierszem, ale jest też kilka tekstów napisanych prozą. Całość podzielona na trzy rozdziały (Teksty dla dzieci, Inne spojrzenie, O autorach) przeplatana jest zdjęciami Darii pochodzącymi z rodzinnych zbiorów dziewczynki. Trzeci rozdział zawiera zdjęcia i noty biograficzne autorów.
Książka dodatkowo upiększona jest ołówkowymi grafikami Katarzyny Jasińskiej. W projekcie wzięło udział 72 autorów, pośród których są takie nazwiska jak: Ewa Andrzejewska Iżbicka, Larysa Magdalena Arska, Stefan Bajer, Aleksandra Baltissen, Anna Bednarek, Kamila Bednarek, Izabela Brandt, Danuta Brodziak, Kazimierz Budyn, Ewa Celińska-Bajorek, Anna Chudzik, Alexsandra Dawidowicz, Katarzyna Dąbecka, Katarzyna Dominik, Krzysztof Jerzy Drozd, Grażyna Dybek, Paweł Dylewski, Patrycja Fedak, Henrietta Figura, Robert Franaszczuk, Teresa Glazar, Beata Goździk, Karolina Maria Gregorczyk, Piotr Jabłoński, Janina Jackowska, Katarzyna Jasińska, Jolanta Klimek (Bąk), Janusz Kliś, Helena Lena Kołodziejek, Daria Kowalik, Dariusz Kowalski, Sylwia Kuchnowska, Kamila Łasak-Janeczek, Justyna Markiewicz, Celina Mioduszewska, Janina Moczydłowska, Beata Małgorzata Moniuszko, Helena Murawska Lenckowska, Maria Nagaba-Wójcik, Łukasz Nowakowski, Bogumiła Olejnik-Chamczyk, Paweł Pawłowicz, Joanna Pąk, Łucja Pecolt, Jacek Pelian, Lidia Płachta, Sylwia Rojek, Danuta Schmeling, Ryszard „Sidor” Sidorkiewicz, Zbigniew Smus, Anna Sobańska, Leszek Szczurek, Anna Szklana, Bożenna Szliske, Alicja Szymaniak, Dominika Świaczny, Marta Świć, Dariusz Paweł Trybuła, Radosław Tumilewicz, Kinga Turoń, Dave Ventor, Antonina Wajda, Krystyna Wajda, Wanda Maria Wakulicz, Joanna Wątróbska (Kania), Ewa Wierzbinska-Kloska, Paweł Janusz Łukasz Wojdalski, Sylwester Zams, Przemysław Zarychta, Bogumiła Zdunek, Anna Złotnik-Skura.
Kwota pozyskana z projektu została przekazana jako pomoc dla Darii na konto Fundacji Dzieciom Zdążyć z Pomocą. Autorom bardzo dziękujemy za ten kolejny wspólny projekt, czytelnikom zaś życzymy miłej lektury i do następnego razu.

Książka zainteresuje czytelników, którzy nie zadowalają się powierzchownymi relacjami pisanymi z pozycji podróżnika, przechodnia po złożonej rzeczywistości. To pozycja dla wszystkich którzy czekają na niebanalny reportaż o Afryce. Adela i Tobiasz Lemańscy, świeccy misjonarze, wyjechali na misje do RPA i przez dwa lata pracowali w szkole dla niewidomych. Adela – z?wykształcenia kulturoznawca, na misji Siloe uczyła m.in. historii i nauk społecznych, co wzbudziło w niej pasję do zgłębiania południowoafrykańskiej przeszłości. Tobiasz – z wykształcenia dziennikarz, biotechnolog i?organista, w RPA nabył kolejne profesje – nauczyciela, kompozytora i specjalisty od muzycznego brajla. Po powrocie do Polski i niedługim pobycie w kraju wyjechali na kolejną misję – tym razem do Etiopii. Pierwszy Zmysł ukazuje obraz współczesnej RPA, w którym główne kreski kreślą niewidomi. Adela i Tobiasz Lemańscy, którzy przez dwa lata pracowali w szkole dla niewidomych w Południowej Afryce, oddali w tej książce głos swoim uczniom. Z ich opowieści wyłania się świat pełen dźwięków i odgłosów, wypełniony wiarą i magią, chwiejący się przy spotkaniu z nauką. Głębi obrazu nadaje odniesienie opowieści do historii kraju, w którym apartheid wciąż kładzie się cieniem na rzeczywistości. Reportaż ma charakter mozaiki, gdzie poszczególne sceny złożone razem ukazują obraz dzisiejszej RPA.

Każdy z nas kroczy ku niepełnosprawności, ale brakuje nam odwagi, by zmierzyć się z tą prawdą. To dlatego ze strachem, a nieraz i przerażeniem odwracamy wzrok od ludzi, których los doświadczył jakąś formą niepełnosprawności - zarówno fizycznej, jak i intelektualnej czy psycho-społecznej. Stają się dla nas przezroczyści.
Prof. Błażej Kmieciak w szczerej i poruszającej rozmowie z Małgorzatą Terlikowską nie tylko dzieli się swoim doświadczeniem, lecz także uchyla drzwi do świata innych osób z niepełnosprawnościami, by pokazać, z jakimi problemami na co dzień zmagają się zarówno one, jak i ich opiekunowie. Przybliża zagadnienia etyczne i prawne związane m.in. z ubezwłasnowolnieniem i opieką nad osobami niesamodzielnymi. Wiele miejsca poświęca bezpieczeństwu osób z niepełnosprawnościami i różnym aspektom zagrożeń, które na nich czyhają, szczególnie zaś pochyla się nad bolesną kwestią wykorzystywania seksualnego, której obecnie zawodowo poświęca najwięcej uwagi. Głosu prof. Błażeja Kmieciaka w sprawach, o których wielu ludzi nie chce w ogóle rozmawiać, z całą pewnością powinny wysłuchać nie tylko osoby zmagające się z różnymi rodzajami niepełnosprawności i ich opiekunowie. Lektura Przezroczystych to dla wszystkich wyjątkowa okazja do spotkania z niezwykłym człowiekiem, który jak nikt inny rozumie, do czego prowadzą społeczna obojętność i ignorancja.

Książka stanowi wielostronny opis życia osób niewidomych, w tym w szczególności niewidzących od urodzenia lub wczesnego dzieciństwa. Autor przybliża specyficzne doświadczenia, możliwości i ograniczenia przedstawicieli tej grupy, a także ogólniejsze kulturowe i społeczne uwarunkowania ich życia.

Celem książki jest odpowiedzenie na następujące pytania: Jak osoby niewidzące od urodzenia uczą się przypisanej im roli „nienormalnych” i „niepełnosprawnych”? Jaki wpływ na życie uczestników badań miał długoletni pobyt w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych? Jak osoby, które nie znają lub nie pamiętają wrażeń wzrokowych, odnajdują się w ramach ogólnie pojętej kultury wizualnej? W jakim stopniu i jakimi sposobami dostosowują się do norm i nakazów dotyczących dziedziny wyglądu? Jak radzą sobie z praktycznymi ograniczeniami, które wynikają bezpośrednio z braku zmysłu wzroku?

Podstawą prezentowanych rozważań są badania etnograficzne wśród osób niewidomych prowadzone w latach 2011?2017. Ich zasadniczymi uczestnikami były 22 osoby niewidzące w wieku 18?42 lat. W tym okresie autor nawiązał również liczne kontakty z innymi osobami niewidomymi, ociemniałymi i niedowidzącymi, ich znajomi i członkami rodzin, a także pracownikami instytucji i organizacji działających na rzecz tej grupy.

Badania stanowią również próbę realizacji i weryfikacji założeń etnografii opartej na współpracy (collaborative ethnography). Jednym z wyrazów pogłębionej współpracy z uczestnikami badań są ich komentarze dotyczące poszczególnych rozdziałów książki, które zostały zamieszczone na końcu każdej części.