Niezwykłe historie zwykłych ludzi - sekrety ich osiągnięć

Adam Świątek (ur. 1984) – historyk, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, adiunkt w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, sekretarz Komisji Wschodnioeuropejskiej Polskiej Akademii Umiejętności, redaktor „Krakowskiego Pisma Kresowego”, autor prac: „Lach serdeczny”. Jan Matejko a Rusini (Kraków 2013) i Gente Rutheni, natione Poloni. Z dziejów Rusinów narodowości polskiej w Galicji (Kraków 2014), wydanej również po angielsku: Gente Rutheni, natione Poloni. The Ruthenians of Polish nationality in Habsburg Galicia (Edmonton–Toronto–Cracow 2019). Zajmuje się historią Galicji, stosunkami polskoukraińskimi, biografistyką oraz rozwojem prasy w XIX i początkach XX wieku.



Platon Kostecki zasługiwał na uważną i szczegółową analizę biograficzną. Był bowiem uosobieniem wręcz idealnym pewnej kategorii kulturowej. Dziś jego przemyślenia są kluczowym źródłem dla poznania sposobu myślenia i odczuwania ludzi uważających się za Rusinów w sensie etnicznym, a Polaków w sensie narodowym, czyli dla zrozumienia mentalnej alternatywy tego, co się w Galicji ostatecznie stało. Książka Adama Świątka jest gruntowną biografią Kosteckiego, jakiej potrzebowaliśmy. Oparta na materiale zgromadzonym poprzez rozległe poszukiwania źródłowe w archiwach oraz muzeach polskich, ukraińskich i francuskich, pracowitą kwerendę prasową oraz wyczerpujące poznanie literatury przedmiotu, oferuje panoramiczny obraz przemian świata Kosteckiego. Autor sprawnie opisuje koleje jego życia na tle burzliwych wypadków politycznych, charakteryzuje jego dokonania publicystyczne, trafnie oddaje znaczenie kulturowe jego twórczości literackiej, kryjącej istotne treści tożsamościowe.

Z recenzji dr. hab. Andrzeja A. Zięby



Przygotowana przez Adama Świątka monografia [… ] nie tylko rzuca światło na konkretną postać historyczną – publicystę, poetę, redaktora i działacza społeczno- politycznego Platona Kosteckiego – lecz także wyznacza nowe horyzonty badawcze w obszarze dziejów Galicji i stosunków polsko-ukraińskich. Monografia pogłębia zrozumienie roli, jaką odegrały podwójne tożsamości w procesie modernizacji narodowej. Opiera się na szerokiej gamie źródeł i literatury, zebranych z zaskakującą dokładnością. Nie ulega wątpliwości, że książka ta stanie się punktem odniesienia dla wielu badaczy zajmujących się biografistyką historyczną.

Z recenzji doc. dr. Mariana Mudrego

Publikacja Orzeł Biały. Źródła do historii herbu państwa polskiego… nie może powtarzać rozwiązań albumowo-katalogowych z sukcesem zrealizowanych przez badaczy i jeszcze częściej — przez znawców wybranych segmentów i okresów złożonej historii Orła Białego.
Za główny cel opracowania Orzeł Biały. Źródła do historii herbu państwa polskiego… należy przyjąć edycję źródeł pisanych, a ilustracje (obecne w opracowaniu i bez wątpienia uatrakcyjniające jego formę) należy traktować jako uzupełnienie tekstów pisanych. W wielu miejscach prezentowane ilustracje pojawiają się w Orle Białym. Źródłach do historii herbu państwa polskiego… w konsekwencji publikacji źródeł pisanych, w których oryginalny przekaz tekstowy poszerzony był o dopełnienie ikonograficzne.
Opracowanie powstało w ramach grantu NPRH, ktorego kierownikiem był prof. Marek Adamczewski. Główni wykonawcy są wydawcami także poszczególne trzech tomów: tom I Sławomir Górzyński, tom. II Marek Adamczewski i Ilona Florczak, tom III Marek Adamczewski i Aleksandra Jaworska

„Jestem jednym z «ostatnich Mohikanów» wrocławskiego i dolnośląskiego dziennikarstwa czasów tzw. komuny. Demokraci oskarżają nas o to, że kłamaliśmy. Odrzucam to pomówienie i dodam słowa patriotycznej pieśni: «Nie chcemy już od was uznania». Akurat oni, żurnaliści III i IV RP, politycznie i ideologicznie całkowicie ze sobą przemieszani, uzurpują sobie prawo do określania ich prawdomównymi. W ogóle nie dopuszczają myśli, że także ich dotyczy cytowane w tej książce słynne dawniej powiedzenie poetki i dziennikarki Marianny Bocian «Prawda to jest to, co powinno być, a nie jest». Mówili też, i wciąż tak brzęczą, że pomagaliśmy ukrywać trupa w szafie. No tak, no tak: redagowane przeze mnie «Sprawy i Ludzie» były jedynym w kraju tygodnikiem, który nie relacjonował farsy procesu zabójców księdza Popiełuszki. Napisałem tę książkę jako swoiste podzwonne dla koleżanek i kolegów, którzy mieli świadomość trafności słów poetki. Jest nadto ta praca prośbą do Czytelników, by sprawiedliwie osądzali ludzi dawnych mediów, tj. do 1990 roku.” Julian Bartosz „Demon zapomnienia”

Anna Applebaum światowej sławy dziennikarka, laureatka nagrody Pulitzera za książkę "Gułag" na początku lat 90. zdecydowała, że chce mieszkać w Polsce. Wyszła za mąż za Radosława Sikorskiego, urodziła dwóch synów. Mówi, że jej dom jest w Chobielinie pod Bydgoszczą. Jej publikacje dotąd dotyczyły światowej polityki. W tej książce Applebaum po raz pierwszy opowiada o sobie, swoich przemyśleniach, motywacjach i wyborach życiowych.

YETI40 to autobiograficzna opowieść Marcina Tomaszewskiego, podsumowująca jego dotychczasową przygodę ze wspinaczką. Złożyły się na nią retrospektywne spojrzenia na górskie zwycięstwa i porażki, wspomnienia o partnerach, barwne anegdoty, historie o śmiertelnym zmęczeniu i niekończącym się oczekiwaniu na poprawę pogody, rozmowy z kolegami i niewypowiadane na głos refleksje, spisywane w prywatnym dzienniku. Big wall, wspinaczka w stylu alpejskim i na drogach sportowych, zawody, industrial climbing, tatrzańskie zerwy, w zespole i solo... Wielotorowość wspinaczkowej aktywności Yetiego wynika z ogromnej eksploracyjnej ambicji i niepohamowanej woli mierzenia się z nowymi wyzwaniami. Równocześnie wiele z jego wertykalnych przygód staje się bezkompromisowymi wyprawami w głąb siebie. YETI, czyli Marcin Tomaszewski - (ur. 1975) – jeden z najlepszych alpinistów młodego pokolenia, wielokrotnie nagradzany za wybitne wertykalne osiągnięcia, instruktor wspinania, autor tekstów o tematyce górskiej i bajkopisarz, fotograf, twórca kolekcji biżuterii alpinistycznej oraz projektant odzieży. Z wykształcenia geodeta.

Tę podróż odbyłem jakiś czas temu. Przez kilka tygodni wędrowałem po Indiach w towarzystwie buddyjskiego mnicha, który całe życie spędził w jednym z himalajskich klasztorów. (...) Dla mojego towarzysza podróż miała być przygotowaniem do intensywnej medytacji w odosobnieniu. W symboliczny, ale przecież i w całkiem realny sposób żegnał się ze światem, by przez trzy lata oddawać się kontemplacji i w ten sposób realizować swoje wielkie, duchowe marzenie. (…) W czasie podróży prowadziłem codzienne zapiski, coś w rodzaju dziennika pielgrzyma. Przepisując notatki ze stronic pięciu zniszczonych wilgocią, pyłem i brudem brulionów, celowo ich nie zmieniałem. Uznałem, że będzie lepiej, jeśli pozostaną swoistym dokumentem wspólnej podróży-pielgrzymki aniżeli wypracowaną literacką kreacją. Ta książka jest właśnie tym dziennikiem.