Nocą drony są szczególnie głośne

Properly developed successfully implemented pension policy is one of the basic responsibilities of any government.

„Spójrz na to drzewo. Ponieważ je widzę, mogę do niego dojść. Tak samo jest z Księżycem” – zwykł mawiać Edward Mukuka Nkoloso. Ponoć wieczorami można go było zobaczyć, jak stoi sam na wzgórzu Chingwele Hill, niczym średniowieczny astronom, który właśnie doszedł do krańców świata i nieśmiało wystawia głowę poza niebiańskie sklepienie. Ludzie mówią, że czasami unosił włócznię i celował ostrzem w srebrny glob. A potem brał zamach i z całych sił ciskał nią w Księżyc.

Pod koniec 1964 roku do Zambii zaczęli zjeżdżać amerykańscy dziennikarze. Jednak nie po to, by pisać o nowym afrykańskim państwie. Szukali pewnego człowieka, który rzucił wyzwanie światowym mocarstwom i uparcie twierdził, że to Zambijczyk, a nie Amerykanin czy Rosjanin będzie pierwszym człowiekiem na Księżycu. Oto historia zambijskiej Narodowej Akademii Nauki, Badań Kosmicznych i Filozofii oraz szaleńczego marzenia o wolności i podboju kosmosu.

„„Afronauci” to frapująca opowieść o Edwardzie Mukuce Nkoloso, twórcy Zambijskiej Akademii Kosmicznej, i jego planie wystrzelenia rakiety na Księżyc. Tragikomiczna historia Nkoloso doskonale unaocznia paradoksy epoki postkolonialnej, bolesny dialog tradycji z nowoczesnością. To przede wszystkim opowieść o pasji poznawczej, determinacji w pokonywaniu granic cywilizacyjnych, ale także podważenia hegemonii Zachodu.
Sabela z benedyktyńskim zacięciem rekonstruuje dzieje Nkoloso. Pieczołowicie składa puzzle historii, odwiedza archiwa w Lusace, wertuje lokalną prasę, szuka świadków wydarzeń sprzed półwiecza. Wyśmienity reportaż i kapitalna praca o wykuwaniu się współczesnej tożsamości politycznej w świecie pozaeuropejskim. Z pewnością jedna z najoryginalniejszych książek o Afryce ostatnich lat!” Błażej Popławski

Jedność z różnorodności. Zbiór studiów nad różnymi aspektami dziejów Afryki Książka stanowi zbiór interdyscyplinarnych studiów dotyczących dziejów Afryki. Tematyka poszczególnych tekstów koncentruje się m.in. na historii produkcji piwa w dolinie Nilu, znaczeniu chorób dla eksploracji Afryki, osobistych historiach i doświadczeniach podróżników, historii lokalnej, jak również geopolityce po II wojnie światowej.

******

Unity from Diversity. A Collection of Studies on Different Aspects of African History

The volume is a collection of interdisciplinary studies on African history. The texts discuss, among others, the history of beer production in the Nile Valley, the significance of diseases for the exploration of Africa, personal stories and experiences of travellers, local history and geopolitics after the Second World War.

Przeprowadzka z zimnej Szwecji do skąpanej w słońcu Kenii była marzeniem Gunilli i jej męża. Sprzedali wszystko, rzucili świetnie prosperującą firmę i wyjechali do Afryki. Farma, własny hotel, egzotyka, wydawało się że budują raj na Ziemi! Niestety rzeczywistość szybko przerodziła się w prawdziwe piekło: przemoc, bieda, choroby i korupcja... czy tytułowi niebieskoocy sprostali wyzwaniom jakie postawił przed nimi czarny ląd?

Wczoraj niespodziewanie odwiedziło nas wiele osób. Wszyscy patrzyli na mnie dziwnie i pytali o moje zdrowie. Oczywiście odpowiadałam, że czuję się całkiem dobrze. W końcu pojawił się nasz przyjaciel Timothy. Kiedy on również zapytał o moje zdrowie, poprosiłam go o wyjaśnienie tej zbiorowej troski.
- No cóż - zaczął – Makuso poszedł do wioskowego znachora i zapłacił mu za obłożenie cię klątwą. Teraz chodzi po okolicy chwaląc się, że niedługo cała spuchniesz i umrzesz. Gunilla, czy na pewno nie zauważyłaś u siebie żadnej opuchlizny?
- Nie, nie zauważyłam – odpowiedziałam urażona. (…) – Dlaczego Makuso chce mnie zabić?
- Makuso chce twojej ziemi – odpowiedział Timothy. – Planuje, że kiedy umrzesz, Bertil ożeni się z jedną z jego córek, a wtedy zamordują Bertila i Makuso z rodziną będzie mógł przejąć ziemię.
- Mój Boże! To ja nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia? – wykrzyknął Bertil.

(fragment książki)

W serii ukazały się również:
„To się nie mogło zdarzyć”, Jessica Stern
„Żona Beduina”, Margueritte van Geldermalsen

Ptolemeias (Tolmeita) jest dużym śródziemnomorskim miastem położonym w Cyrenajce (Libia), w regionie z pozoru oddalonym od głównych ośrodków kultury antycznej, ale niezwykle atrakcyjnym gospodarczo ze względu na korzystne warunki naturalne. Chociaż w tej części basenu Morza Śródziemnego afrykańskie pustynie dochodzą niemal do morza, to jednak kilka pasm wzgórz nieoczekiwanie spiętrzonych wzgórz wybrzeża sprawiło, że powstała bajeczna kraina ogrodów, o klimacie sprzyjającym uprawie zbóż, oliwki, winnej latorośli czy też hodowli koni. Nic dziwnego, że wypatrzył ją grecki bóg Apollo, którego wyrocznia w Delfach skierowała w ten region już w VII w. p.n.e. Kolonistów z wyspy Thery.

Tak naprawdę większość tych wojen wygrał jeden człowiek. Gdy patrzy się na jego zdjęcie to przemiły starszy pan - Michaił Tomfiejewicz. Ma ponad 90 lat. Jest konstruktorem najbardziej niezawodnego produktu jaki kiedykolwiek powstał w ZSRR. Znany jest jako AK47. AK to skrót od Automat Kałasznikowa, a liczba 47 to rok, gdy został zaprojektowany. Po tylu latach wciąż jest doskonały. Widziałem go na fladze Hezbollahu w strefie Gazy i Bejrucie. W Iraku ma swój pomnik. Ogromna dłoń trzymająca karabin. Mali chłopcy idąc boso przez dżunglę w Kongo i wioski w Rwandzie przewieszali go sobie przez ramie. Sięgał im do kolan. Ale bardzo sprawnie się nim posługiwali. W ciągu jednego dnia wojny można się dowiedzieć więcej o ludziach niż przez wiele lat znajomości. Dla wielu z nich wojna jest całym życiem. Innego nie znają. Oni zawsze są w stanie wojny. Rwanda Ci mali chłopcy mieli 10, może 12 lat. Taśmą samoprzylepną doklejali magazynki do kolb swoich karabinów. Ważyli niewiele więcej niż ich broń. Minęliśmy się bez słowa. Gdyby strzelili do nas, nikt nigdy by nas nie znalazł. Nikt nigdy ich nie zapytał dlaczego to zrobili. Oni sami na pewno by się nad tym nie zastanawiali. I szybko o wszystkim zapomnieli. Ja ich wciąż pamiętam. Nie wiem, czy którykolwiek z nich do dzisiaj żyje. Prawdę mówiąc zdziwiłbym się gdyby tak było. Mogliby być wesołymi sympatycznymi chłopakami, ale nie mieli na to szansy. Nie wtedy i nie w Rwandzie.