O Życiu Ze Śmiertelnie Poważnym Humorem

Głośne echo, jakim odbiła się ta publikacja w Niemczech, było naprawdę zachęcające. Przy okazji stwierdziłem, że spora część moich Czytelników pochodzi z Polski. A przecież oni dobrze znają ten kraj, sami najlepiej wiedzą, co w nim kochają, a czego nie lubią. Dlaczego więc ta książka tak im się spodobała? Zapewne Czytelników pochodzących z Polski zaciekawił Niemiec urodzony w Bawarii, dorastający w atmosferze bawarskich, śląskich i polskich obyczajów i tradycji, a przy tym wyznający miłość do ich kraju. I to szczególne, dość zabawne spojrzenie obcokrajowca na kraj, w którym urodzili się jego rodzice. Będąc bowiem obcokrajowcem, widzi się Polskę inaczej, inne też stawia się akcenty, dziwiąc się jednym rzeczom i zachwycając innymi – takimi, na które jej mieszkańcy często po prostu nie zwracają uwagi. W ten sposób liczni moi polscy Czytelnicy odkryli w tej książce rzeczy, jakie w ich kraju były im nieznane.” Dlatego właśnie książka 111 powodów, by kochać Polskę ukazuje się teraz w Polsce, bo jest nie tylko „oknem, przez które niemiecki czytelnik” zagląda do nas, ale jest także swoistym „lustrem” w którym możemy się sobie lepiej przyjrzeć. Warto sięgnąć po to „lustro” bo zobaczymy w nim, między innymi, to jak nas teraz widzą i postrzegają nasi zachodni sąsiedzi, co ich w Polsce i Polakach fascynuje, co się w naszych relacjach zmieniło.

`Afryka gola!` to podsumowanie siedmiu wyjazdów autora, dziennikarza sportowego, na Czarny Ląd: do RPA (dwukrotnie), Mozambiku, Suazi, Nigerii, Senegalu oraz na trzy kolejne Puchary Narodów Afryki: Tunezja 2004, Egipt 2006 i Ghana 2008. Książka ma przybliżyć kontynent, na którym po raz pierwszy w historii zostaną rozegrane futbolowe mistrzostwa świata, i zaciekawi nie tylko kibiców, ale również osoby zainteresowane życiem codziennym mieszkańców Afryki.
Całość poprzedza przedmowa Henryka Kasperczaka - polskiego szkoleniowca szczególnie cenionego na Czarnym Lądzie, który prowadził z sukcesami kilka afrykańskich drużyn narodowych.

Ukraina to często temat numer jeden programów informacyjnych Polskiego Radia. Bez niepodległej Ukrainy nie ma niepodległej Polski, a bez niepodległej Polski nie ma niepodległej Ukrainy, mawiał Jacek Kuroń. Łączą nas i dzielą wieki trudnej wspólnej historii, interesy gospodarcze, cele polityczne. Lwów, Kołomyja, Stanisławów - wciąż wielu Polaków traktuje te nazwy z sentymentem, jako miasta rodzinne, albo miejsca, z których wywodzą się ich rodziny. Wielu z nas wybiera się więc w podróże sentymentalne, śladami polskości na Ukrainie. Nadal lubimy myśleć o tych ziemiach jak o "prawie polskich".Tymczasem Ukraina to odrębny kraj a Ukraińcy to osobny naród, z własną tożsamością, kulturą i specyfiką. Owszem, duża część kijowskiej codzienności, święta narodowe, ludzka mentalność to spuścizna po czasach ZSRR. Radzieccy rządcy tego kraju próbowali zniewolić mieszkańców i zrobić z nich ludzi sowieckich, co częściowo się udało. Jednak na szczęście tylko częściowo - mimo wszystko Ukraińcy zaczynają przypominać sobie o własnej historii, mają odrębny język, mogą pochwalić się własną kulturą popularną, stylem biesiadowania, swoistym stosunkiem do bogactwa. O tym wszystkim, także o relacjach z Polską i Polakami, w Barszczu ukraińskim opowiada Piotr Pogorzelski, korespondent Polskiego Radia w Kijowie.

Borderline jest rezultatem dwunastu podróży autora do Birmy. Grzegorz Stern rozmawia z buddyjskimi mnichami, więźniami politycznymi, oficerami rządowego wojska, wędruje przez góry z oddziałami partyzanckich armii. Przez rok mieszka w domach uchodźców na pograniczu tajsko-birmańskim, jest świadkiem najważniejszych wydarzeń: ustanowienia nowej stolicy przez rządzących krajem generałów, śmiertelnego cyklonu Nargis, pierwszych od dwudziestu pięciu lat demokratycznych wyborów.

Reportaż Grzegorza Sterna nie jest jednak książką wyłącznie o Birmie. Birma służy autorowi za tło dla uniwersalnej opowieści o zniewoleniu, końcu systemu totalitarnego i pierwszych latach wolności, aktualnej wszędzie tam, gdzie skończyła się dyktatura.

Czy artysta jest naprawdę herosem odkrywcą, jakiego udaje, i czy zawsze słusznie klaszczemy, ilekroć wyłoni się z jaskini z ociekającym krwią mieczem w jednej dłoni i z łbem potwora w drugiej?

Arcydzieło reportażu wojennego napisane przez współtwórcę filmu \"Czas Apokalipsy\".

Nikt nie pokazał wojny w Wietnamie tak jak on. Michael Herr przez dwa lata (1967-1969) pracował jako korespondent pisma \"Esquire\". Towarzyszył żołnierzom na froncie, był świadkiem ich wojennego delirium. Po powrocie napisał \"Depesze\" - swoją jedyną, uważaną za majstersztyk, książkę. W literacko olśniewający sposób przedstawił w niej to, co zobaczył w Wietnamie: obłęd, szał zabijania, tłumiony narkotykami strach, roztrzaskaną ludzką psychikę. Tekst - pełen hipnotycznych wizji, poetyckich metafor i żołnierskiego slangu - oddając stan surrealnego upojenia wojną, jest równocześnie jej sugestywnym oskarżeniem. Niektóre z postaci sportretowanych w \"Depeszach\" stały się pierwowzorami bohaterów filmu Coppoli \"Czas Apokalipsy\", którego Herr był współscenarzystą.

Reportaż, opublikowany w Stanach Zjednoczonych w 1977 roku, szybko stał się klasykiem gatunku. Po polsku ukazuje się po raz pierwszy.