Ogród bogów

W latach 60. XX wieku muzyka pop gwałtownie przyspieszyła i wkrótce przekroczyła barierę dźwięku. Stało się to w roku 1966.

Mieszanina popu, pop artu, odważnej mody i radykalnych idei politycznych, podlana przełomową literaturą i LSD, doprowadziła wtedy do uwolnienia twórczych sił, które na zawsze zmieniły kulturowe obliczenie Europy i Ameryki. A pop trwale zagościł na ulicy i na salonach.

Fascynująca opowieść Jona Savage'a przypomina nam najważniejsze dokonania The Beatles, The Byrds, Velvet Underground, The Who i The Kinks. A przede wszystkim pokazuje społeczne i kulturalne wrzenie, które doprowadziło do eksplozji 1966 roku.

Whitney Houston i Robyn Crawford poznały się jako nastolatki i spędziły razem dwadzieścia dwa lata. W tym czasie Whitney została globalną supergwiazdą. Biła kolejne rekordy popularności jako wokalistka, przyciągała do kin tłumy jako aktorka i zawładnęła wyobraźnią całego pokolenia. Robyn towarzyszyła jej na każdym etapie tej podróży. Ich relacja zaczęła się od fascynacji i przyjaźni, ale szybko przerodziła się w intymny związek dwóch bezgranicznie oddanych sobie kobiet. W amerykańskim showbiznesie lat 80. XX wieku takie uczucie wciąż stanowiło nienaruszalne tabu. Sama Whitney wiedziała, że plotki dotyczące orientacji seksualnej mogą przyćmić nawet najbardziej spektakularną karierę. Zwłaszcza kobiecą. Przez całe życie stanowczo więc im zaprzeczała, odsuwając Robyn coraz dalej i jednocześnie nie pozwalając jej nigdy do końca odejść. Ta historia to opowieść o lojalności i zaufaniu – o dwóch dziewczynach, które zawarły pakt, by nawzajem się chronić i wspierać. Ale to również opowieść o manipulacji, kontroli, głodzie władzy, kwestiach rasowych, uzależnieniu i presji, jaką przemysł rozrywkowy wywiera na kobiety. Ponad wszystko jest to jednak opowieść o trwałej przyjaźni.

Prawdziwa historia wnuczki jednego z największych zbrodniarzy hitlerowskich.To jedno zdarzenie zachwiało całym jej życiem: Jennifer Teege, mając 38 lat, dowiedziała się, kim jest naprawdę. Przez przypadek znalazła w bibliotece książkę o swojej matce i dziadku Amonie Göcie. Miliony ludzi znają historię Götha. W „Liście Schindlera” Stevena Spielberga jest brutalnym komendantem obozu koncentracyjnego oraz kompanem „od kieliszka” i rywalem wybawcy Żydów Oskara Schindlera. Göth był odpowiedzialny za śmierć tysięcy osób i został powieszony w 1946 roku. Jego życiowa towarzyszka i ukochana babcia Jennifer Teege, Ruth Irene, w 1983 roku popełniła samobójstwo. Jennifer jest córką Niemki i Nigeryjczyka. Wychowywała się w rodzinie zastępczej, studiowała w Izraelu. Po swoim odkryciu musiała stawić czoło historii rodzinnej, od której już nigdy nie zdoła uciec. Jak jeszcze kiedyś ma spojrzeć w oczy swoim żydowskim przyjaciołom? Co powinna powiedzieć własnym dzieciom? Jennifer Teege postanawia zmierzyć się z przeszłością. Spotyka się z matką, której nie widziała od wielu lat, razem z dziennikarką Nikolą Sellmair bada historię swojej rodziny, odwiedza miejsca związane z tą przeszłością: wyjeżdża do Polski i raz jeszcze do Izraela. Krok po kroku, z przerażenia mrocznymi losami rodziny, tworzy historię własnego wyzwolenia. Jennifer Teege (ur. 1970) – jest córką Niemki i Nigeryjczyka. Gdy miała cztery tygodnie, została oddana do domu dziecka, a w wieku siedmiu lat adoptowana. Przez cztery lata mieszkała i studiowała w Izraelu. Od 1999 roku pracuje jako copywriterka w branży reklamowej. Mieszka w Hamburgu. Nikola Sellmair (ur. 1971) – absolwentka szkoły dziennikarskiej DJS (Deutsche Journalistenschule). Studiowała ekonomię, nauki polityczne oraz komunikację społeczną na Uniwersytecie Ludwiga Maximiliana w Monachium. Od roku 2000 redaktorka tygodnika „Stern”. Nagrodzona wieloma wyróżnieniami przyznawanymi dziennikarzom, w tym Polsko-Niemiecką Nagrodą Dziennikarską 2013 za artykuł „Mój dziadek by mnie zastrzelił”.

Zeszyt promujący naszą światową wizytówkę jaką był M/S Batory. Historię statku M/S Batory pokazana jest za pomocą map na poszczególnych stronach, na których są zaznaczone trasy statku w poszczególnych okresach historycznych, ważne porty, do których przypływał oraz ciekawostki. Produkt edukacyjny, popularyzatorski. Ilustrowany za pomocą kolaży ze wyjątkowych fotografii pochodzących z prywatnych archiwów.

Czarny łabędź naprawdę istnieje!

Od brzydkiego kaczątka z biednej dzielnicy do pięknego łabędzia tańczącego na deskach najlepszych amerykańskich teatrów.

Poruszające, chwytające za serce wspomnienia Misty Copeland - czarnoskórej solistki prestiżowego American Ballet Theatre.

Gdy została odkryta dla baletu, mieszkała w tanim motelu przy autostradzie, walcząc z pięciorgiem rodzeństwa o miejsce do spania na podłodze. Jej matka wciąż zmieniała partnerów i miejsca pobytu. Tymczasem wystraszona trzynastolatka okazała się cudownym dzieckiem sceny, samorodnym talentem.

Misty Copeland jest jedyną ciemnoskórą solistką tańcząca w prestiżowym American Ballet Theatre. Gdy rozpoczęła naukę w szkole baletowej miała już 13 lat i nikt się nie spodziewał, że niewysoka, pochodząca z biednej rodziny i nieśmiała dziewczynka zostanie jedną z najsłynniejszych tancerek Ameryki. W ciągu kilku miesięcy zdołała nauczyć się ról, których opanowanie profesjonalnym tancerzom zabiera lata. Taniec  dawał jej poczucie bezpieczeństwa - to, czego brakowało jej w życiu.

"Balerina" to wyjątkowe, prawdziwe spojrzenie od środka na bezlitosny, pełen konkurencji świat profesjonalnego baletu, a zarazem poruszająca historia o kobiecie, która wytańczyła swoje marzenia.

Książka była bestsellerem "New York Timesa", prawa do ekranizacji zostały kupione przez New Line Cinema.

Fragment:

Misty Copeland, baletnica, wiodła z˙ycie pełne wzloto´w i upadko´w. Kiedy patrze? wstecz, sama widze?, z˙e mo´j los był niezwykły. Jak w najtragiczniejszych baletach, był w nim gło´wny bohater, niewinny i dobry, rozdzierany między dwoma s´wiatami. Czy zatriumfuje?, jak Ognisty Ptak? Czy moz˙e be?de? przypominac´ Giselle, kto´ra umiera ze złamanym sercem? Z˙ycie miało dopisac´ dalszy cia?g tej historii.

Służyłem w armii prawie czterdzieści pięć lat: od 1941 do 1986 roku. Wkroczyłem na moją wojenną ścieżkę na łuku kurskim, przeszedłem przez Ukrainę, Mołdawię, Rumunię, Jugosławię, Węgry i Austrię. Naszym przeciwnikiem był doświadczony, znakomicie wyszkolony, odważny i brutalny nieprzyjaciel. Musieliśmy zapłacić wysoką cenę za każdy zniszczony czołg, działo szturmowe i armatę, a także za każdy kilometr tej drogi. Wygraliśmy tę krwawą walkę, kończąc ją w Niemczech i Austrii, ale tak wielu towarzyszy walki zapłaciło najwyższą cenę za zwycięstwo... Byli to młodzi, odważni, przystojni chłopcy, każdy z nich miał rodzinę, nadzieje na lepszą przyszłość i wiarę w życie. Mieliśmy tyle powodów do dumy: dorównaliśmy najlepszej armii na świecie i ostatecznie ją rozgromiliśmy. Podczas wojny moja załoga i ja zniszczyliśmy dwadzieścia osiem czołgów i zabiliśmy setki nieprzyjacielskich żołnierzy. A ja przeżyłem.
Nie żałuję przeszłości. Wiele dokonałem – żyłem pełnią życia. Nie wstydzę się swoich czynów – dałem z siebie wszystko. Niczego nie żałuję!
– Wasilij Briuchow