Opętanie Liban

Stability and changeability of identities, especially in the context of their disappearance and revival, is one of the leitmotifs of the current publication, which is a fruit of a collective effort of scholars who represent diverse areas of the humanities and varied approaches to the issue of identity in the lands occupied by the Persian-language civilization. Treating the issue of identity in an
interdisciplinary manner made it possible to present it from a variety of standpoints, consequently yielding a complex picture of the matter. Moreover, as it often happens when an interest in a certain research problem is shared by many specialists, new perspectives were discovered. The effect of synergy that emerged during the preparation of this publication undoubtedly adds to its quality. In addition, whereas sociologists and psychologists have long conducted research on identity or identities, an approach to the subject made from the point of view of Oriental Studies is to some extent an innovation and constitutes an interesting challenge.

To właśnie Amerykanie po raz pierwszy nazwali berberyjskie tereny nad Morzem Śródziemnym „Bliskim Wschodem”. I to z tym regionem związała Stany Zjednoczone, od ich rewolucyjnych początków, przedziwna relacja oparta na fascynacji, konfrontacji i skomplikowanej współpracy. Jean-Pierre Filiu, uznany francuski historyk i ekspert w sprawach Bliskiego Wschodu, oraz David B., jeden z największych współczesnych rysowników, autor m.in.„Rycerzy świętego Wita”, snują wspólnie opowieść pełną starć, dyplomatycznych intryg i zdrad. Ich komiks jest fascynującą historią trudnej współzależności dwóch odległych regionów rozpisaną od czasów Gilgamesza, przez epokę krucjat i kolonialnych podbojów do ery Eisenhowera. A gdzieś w tle zawsze jest złoto i ropa. W drugim tomie swojego komiksu autorzy przybliżają czytelnikom wydarzenia z lat 1953–1984. Dzięki sposobowi, w jaki opowiedziana jest ta historia, autorzy pomagają czytelnikowi lepiej zrozumieć skomplikowane i moralnie dwuznaczne relacje Stanów Zjednoczonych i Bliskiego Wschodu. Andrew A. Smith, Scripps Howard News Service Świetnie napisana, pięknie narysowana, a przede wszystkim niezwykle wciągająca lekcja historii. James Smart, „The Guardian”

Po arabsku słowo sura, w zależności od tego, czy rozpoczniemy je od litery sad czy sin, brzmi trochę inaczej i znaczy kolejno: obraz oraz fragment. W Syrii prośbę sura, sura! słyszeliśmy tysiąc i jeden raz. O fotografię dopraszali się młodzi wojacy, rodzice rannych w bombardowaniach, rozśpiewane dzieci z twarzami wymalowanymi kolorami rebelii. Więc migawka spadała jak gilotyna i odcinała cieniutki plasterek tamtego świata - jeszcze przez chwilę jakimś zapachem, dźwiękiem, nicią spojrzenia związany z całą resztą. Tak naświetlało się zdjęcie. Ale ta zdjęta z rzeczywistości skórka, szybko zaczynała blaknąć, marszczyć się, zasuszać w oderwaniu od dawnego towarzystwa. W kilku słowach, by całkiem nie umarła, musieliśmy więc nakreślić jej minione życiodajne tło, powtórzyć zasłyszane ludzkie historie i wskrzesić zwiędłe emocje. Tak z kolei powstały literackie fragmenty. i oddaliśmy to, o co nas wtedy proszono: sury przez sin i sury przez sad. Rafał Grzenia

Jakkolwiek sprawy się potoczą, w Syrii nic już nie będzie jak dawniej. Przemoc będzie wygasała latami - zbyt wiele broni znalazło się w tym kraju, zbyt wielu ludzi za nią chwyciło. Zachodzi ryzyko, że cały region - Turcja w szczególności, lecz także bliska przecież Europa, jeszcze długo będą borykały się z konsekwencjami konfliktu.
Po zniesieniu stanu wyjątkowego w 2011 roku i po zakończeniu epoki jednej partii w 2012, mało co pozostało – jak się wydaje – z planów ideologa partii Baas Michela Aflaka. Tak naprawdę już teraz widać, że w sytuacji tlącego się konfliktu Syria rozpada się na wyraźnie zarysowane strefy, czasem wyłonione na bazie etnicznej. Ale czy da się rządzić Syrią w formule lokalnych autonomii? W rzeczywistości baasizm to już przeszłość. Syrią jutra będą rządzili ci, którzy utrzymali siłę zbrojną, spychając na margines cywilów i pokojowych opozycjonistów. Zachód nie miał politycznej wizji syryjskiego konfliktu i w konsekwencji nie wywarł wpływu na wydarzenia. Tym trudniej przewidzieć, jaka będzie przyszłość tego kraju. Jedno jest pewne - trzeba będzie ułożyć sobie życie z nową Syrią.

Ambicją autorek niniejszej publikacji było stworzyć podręcznik, który w kompleksowy i przystępny sposób przybliża tematykę ustrojów politycznych państw regionu Bliskiego Wschodu. Chociaż Bliski Wschód coraz częściej staje się tematem debaty naukowej i publicystycznej, jego problemy są na tyle złożone, że pozostaje jeszcze wiele miejsca na pogłębioną analizę. Ostatnimi czasy szczególne zainteresowanie budzą przemiany ustrojowe w państwach bliskowschodnich. Padają pytania o przyszłość reżimów autorytarnych, wyrażane są obawy związane z islamizacją życia politycznego.

W książce omówiono systemy polityczne wybranych państw regionu, z uwzględnieniem nurtujących je problemów gospodarczych i społecznych. Zastosowano szeroką definicję Bliskiego Wschodu, jako obszaru rozciągającego się wzdłuż południowych i południowo-wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego, od Maroka przez Półwysep Arabski, po Iran. Książka może być nie tylko wartościową pozycją dydaktyczną służącą wykładowcom i studentom, lecz także informatorem wykorzystywanym przez polityków, dziennikarzy i pasjonatów. Została pomyślana jako naukowe uzupełnienie debaty medialnej na temat współczesnych państw Bliskiego Wschodu, przyczynek do lepszego zrozumienia ich podstawowych zasad i instytucji.

Ziemia utracona to opowieść o Asyryjczykach, jednej z najstarszych mniejszości chrześcijańskich na Bliskim Wschodzie, ostatnim ludzie posługującym się językiem aramejskim, językiem Jezusa. To opowieść o ucieczce i ciągłych prześladowaniach, które na pograniczu Turcji, Syrii i Iraku trwają od 1915 roku. To reportaż z Tur Abdin – historycznej kolebki tych chrześcijan, miejsca, którego nie ma na mapach. Reportaż o ludziach, których życie jest zagrożone, o mężczyznach i kobietach, młodych i starych; o ranach i nadziei tych, którzy dziś ryzykują, zostając w domu.
Ta książka daje nam wgląd w teraźniejszość i przyszłość wszystkich mniejszości na Bliskim Wschodzie.

Mattego Spicuglia (ur. 1979), dziennikarz, od 2007 roku pracuje dla RAI. W latach 2002-2007 jako korespondent towarzyszył Janowi Pawłowi II i Benedyktowi XVI w ich pielgrzymkach. Jest współautorem, wraz ze Stefanem Rogliattim, filmu Shlomo – reportażu o chrześcijanach żyjących na Bliskim Wschodzie. W roku 2015 Spicuglia otrzymał nagrodę dziennikarską Pietro di Donato.