Opieka Zdrowotna W Systemie Władzy Publicznej W Polsce

Encyklopedia zbiera dotychczasową wiedzę historyków na temat najważniejszych organizacji, wydarzeń, ale także pojęć, które używamy, albo nie używamy ich właściwie, a które dotyczą szeroko pojętej historii obozu narodowego – mówi o najnowszej publikacji prof. Jan Żaryn, dyrektor IDMN.

„Encyklopedia ruchu narodowego” stanowi niezbędne dopełnienie ukazującego się równolegle nakładem IDMN „Słownika biograficznego polskiego ruchu narodowego” (t. 1–4, Warszawa 2020–2022). Założeniem redaktora odpowiedzialnego za „Encyklopedię ruchu narodowego”, dr. Krzysztofa Kawęckiego, jest przybliżenie czytelnikom historii ruchu narodowego w XIX i XX wieku przy pomocy obszernych haseł rzeczowych, napisanych przez wybitnych specjalistów.

Wybór pism czołowego myśliciela politycznego XVIII w., jednego z pierwszych teoretyków instytucji partii i opozycji politycznej, rozważającego też m.in. idee podziału władzy, wolności i patriotyzmu. W tomie znalazło się najsłynniejsze dzieło Bolingbroke’a – Idea króla-patrioty, zawierające rozważania o dobrym władcy, będące swego rodzaju odpowiedzią na Księcia Machiavellego – a także inne jego ważne prace, łączące refleksję teoretyczną z analizą praktycznej polityki, wśród nich List do sir Williama Windhama – swoisty thriller polityczny, ukazujący kulisy nieudanego powstania jakobickiego w 1715 r.: świat dworskich intryg, walk frakcji, dyplomatycznych negocjacji.

Henry St John, 1. wicehrabia Bolingbroke (1678-1751), angielski polityk i myśliciel polityczny, minister królowej za panowania Anny Stuart i jeden z przywódców torysów, negocjator pokoju utrechckiego (1713), jakobita. Za współpracę z Jakubem III Stuartem – pretendentem do brytyjskiego tronu – utracił tytuł i majątek, a także wydano nań zaocznie karę śmierci. Przez kilka lat musiał żyć na emigracji we Francji. Po powrocie do ojczyzny był jedną z najważniejszych postaci opozycji wobec rządów premiera Roberta Walpole’a, w walce z którym stworzył swoje najważniejsze teksty polityczne. Przypisuje mu się istotną rolę w kształtowaniu brytyjskiego parlamentaryzmu i ewolucji programowej torysów. Inspirował m.in. Monteskiusza i walczących o swe prawa w monarchii brytyjskiej amerykańskich kolonistów.

Nicollo Machiavelli (1469-1527) - włoski pisarz, filozof, humanista i polityk, którego nazwisko stało sięsymbolem pewnegobezwzględnego, cynicznego sposobu uprawiania polityki, dyplomacji, a zwlaszcza sprawowania władzy. Był on niewątpliwie wybitnym doradcą politycznym i rzeczywistym Florenckim patriotą, dyplomatą służącym radom zarówno florenckiej republice jak i Medyceuszom.
W czasie jednej z dyplomatycznych misji poznał ówczesnego księcia Walencji Cesarego Borgię (syna papieża Aleksandra VI). Według znawców twórczości Machiavellego to właśnie on, ten bezwzględny, perfidny, skryty, amoralny władca stał się pierwowzorem Księcia najsłynniejszego dzieła genialnego Florentczyka. Jednak nioe tylko rady Machiavellego były cyniczne, w gruncie rzeczy bardzo pesymistycznie zapatrywał się na naturę czlowieka w ogóle pisząc, iż ludzi są chciwi, zawistni, mściwi, małostkowi i skrajnie egoistyczni i prędzej puszczają w niepamięć śmierć ojca niż stratę ojcowizny. Zernijmy zresztą na zasady, którymi winien się kierować Książę. Ot choćby takie: "Ocenia się na ogół władzę na podstawie pozorów i efektów zewnętrznych; Jeśli obywatele władcy nie kochają - niechaj się go przynajmniej boją: W polityce bezbronni prorocy nie zwyciężają; Gdy się łamie umowę - winą należy obarczyć przeciwnika; Trzeba umieć znaleźć kozła ofiarnego, a nawet z góry go upatrzyć (za M. Manel - Machiavelli). Pamiętajmy jednak, że Machiavelli był analitykiem, nie był amoralnym doradcą zalecającym niemoralne postępowanie, jednak jako analityk wiedział, że określone cele osiągnąć można wyłącznie przy użyciu określonych środków. Te środki te metody opisuje w bodaj najsłynniejszym traktacie o polityce w historii - w Księciu.

"Praca ma za zadanie dostarczyć wiedzy o rosyjskiej myśli społeczno-politycznej, ze szczególnym uwzględnieniem dyskursu poświęconego roli i umiejscowieniu Rosji w świecie. Autor starał się zwrócić uwagę na idee, które są niezwykle trwałe w rosyjskim myśleniu politycznym i powtarzają się w różnych okresach historycznych. Dlatego też w pracy podjęto próbę odpowiedzi na pytanie: jak postrzeganie własnego usytuowania w świecie i geopolityczne wyobrażenia wpływają na konceptualizację polityki zagranicznej i podejmowanie praktycznych decyzji politycznych? Każda przestrzeń polityczna, geograficzna, czy też społeczna kształtowana jest i przeobrażana przez ludzi, wielkie znaczenie ma tradycja i pamięć historyczna, która stanowi główne źródło wyobrażeń o świecie oraz miejscu w nim. Koncepcje świata, które możemy nazwać „geopolitycznymi”, czy też „przestrzennymi” powstają z połączenia trzech czynników: pierwszym z nich są odziedziczone idee religijne i filozoficzne; drugim – pewnego rodzaju dociekania, które można nazwać „naukowymi”, a trzecim – zapotrzebowanie „polityczne” związane z określoną czasowo sytuacją polityczno-gospodarczą. W pracy autor koncentruje się nie tyle na „statycznej” analizie wybranych obrazów geopolitycznych, ile na ich dynamice i analizie procesów kształtowania się i utrwalania w zbiorowej świadomości określonych wyobrażeń. Autor próbuje analizować źródła powstawania „obrazów geopolitycznych” wskazując na ich kontekst społeczno-polityczny, a także zgłębić ewolucję poszczególnych wyobrażeń i sposób ich recepcji oraz wykorzystywania w późniejszych okresach. (...) Dlatego też głównym przedmiotem analizy są prace rosyjskich myślicieli społecznych, a w tym także dzieła pisarzy religijnych, publicystyka, treści wystąpień przedstawicieli elit politycznych i literatura piękna. (...) Takie określenie pól badawczych jest konsekwencją przyjętego założenia, wywodzącego się z tradycji geografii politycznej Lacoste, że aby zrozumieć konflikty zachodzące w przestrzeni (konflikty geopolityczne), konieczne jest poznanie przyczyn i zrozumienie idei głównych autorów konfliktów: przywódców państw, liderów ruchów regionalnych, autonomicznych lub niepodległościowych, oddziałujących na opinię publiczną." - fragment wstępu

Zawarte w książce refleksje dotyczą fenomenu Krakowa w ciągu ostatnich dwóch stuleci. Trwałość i siła stygmatu stołeczności Krakowa to intrygujący dla urbanologa przykład znaczenia dziedzictwa materialnego i niematerialnego jako czynnika rozwoju miasta. Tego niezwykłego zjawiska nie można oderwać od kontekstu politycznego. Relacja pomiędzy miastem a polityką to w przypadku Krakowa nie tylko funkcja polskiego losu! Kraków to także Europa Środka, w której przez dwieście ostatnich lat wiele razy zmieniały się granice i systemy polityczne.  Doświadczenie Krakowa przypomina, że miasto to proces długiego trwania, ale uświadamia też znaczenie dziedzictwa kulturowego, pamięci i tożsamości dla rozwoju. Pokazuje czytelnie, jak systemy polityczne i ideologie determinowały kształt procesów urbanizacyjnych.  W jakim więc stopniu polityka i systemy polityczne wpływają na kształt i znaczenia miasta – jako procesu, jako funkcji, jako idei, jako formy, jako zwierciadła cywilizacji? Co wynika z lekcji XX wieku, ale i z lekcji ostatniego ćwierćwiecza, gdy miasto przeżywa tak gwałtowną zmianę? Czy historia i pamięć są czynnikiem rozwoju, czy raczej balastem w procesie modernizacyjnej zmiany? Na te i inne nurtujące mnie pytania próbuję odpowiedzieć w artykułach poświęconych Mojemu Miastu.  (ze Wstępu Jacka Purchli)

Stefan Niesiołowski i jego wywiad rzeka. Polski polityk, który po raz pierwszy posłem na Sejm został jeszcze w PRL-u. Następnie w Sejmowych ławach w wolnej Polsce zasiadł w czasie I, II, IV, VI, VII i aktualnej VIII kadencji. Był także wicemarszałkiem Sejmu oraz senatorem VI kadencji. Zoolog i nauczyciel akademicki, profesor nauk biologicznych. Działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL oraz więzień polityczny.