Opowieści z tej ziemi

Wspaniała proza i fascynująca kreacja postaci, to rys charakterystyczny serii „Synowie Pocieszenia”. Historie pięciu mężczyzn, znanych z kart Pisma Świętego, którzy z wiarą poszukiwali Boga, żyjąc w cieniu wybranych przez Niego przywódców. Kaleb, Aaron, Jonathan, Amos, Sylas odpowiedzieli na wezwanie Boga, by służyć Mu wiernie, bez rozgłosu ani sławy.

Aaron

Jego odwaga przesłoniła lęk brata.
Składał ofiary przebłagalne za grzechy narodu.
Jego głos niósł słowo boże.

Życie to rwąca rzeka, w której łączą się nieprzerwanie losy kolejnych pokoleń. Czasem trudno odróżnić to, co jest tylko wspomnieniem, od fragmentów osobistego życiorysu każdego z nas. Pojedyncze dźwięki, słowa, niekiedy zapachy przywołują kolejne obrazy i historie, skojarzenia pojawiają się niespodziewanie, tworzą nowe konteksty i tak bez końca…

„Aby dźwięk lutni rodził drzewa” zabiera czytelnika w magiczną podróż pomiędzy wycinkami czasu i miejsc z dziejów jednej rodziny, której celem jest odpowiedź na pytanie: co tak naprawdę tworzy każdego z nas? Pretekstem do coraz to nowych refleksji i spostrzeżeń stają się dla autora rozmaite teksty kultury, obrazy równie plastyczne, jak zawarte w tej narracji historie. W zagmatwanych losach bohaterów każdy czytelnik odnajdzie jakąś część siebie.

[…]kiedy sięgam po kawę, robię to z pełnią zrozumienia wykonywanej czynności. Obracam unoszącą się woń, gładkość uchwytu i podążającą tuż zaraz wagę oraz ciepło płynu znajdującego się w kubku, w elektryczny impuls. Pierwsza nuta smakowa jest wyjątkowo gorzka, niemalże cierpka, ale z ospałą stanowczością zaczyna ustępować miejsca słodyczy – gdzieś na pograniczu skarmelizowanego cukru i czekolady. Rozpływa się powoli na podniebieniu – ledwo wyczuwalny, niemalże nieuchwytny ekstrakt zawieszony pomiędzy obecną chwilą a wspomnieniem – coś znajomego i jakże oczywistego, jak słowo zawieszone na rąbku języka, tuż na granicy wyartykułowania powstrzymanego w ostatniej chwili niemocą umysłu, niczym wzburzona woda uderzająca o zamknięte wrota tamy, prąc, cisnąc, budując wzmożoną masę, której nieposkromiony potencjał posiada moc rozświetlenia miejsc i wydarzeń, wydawałoby się na zawsze już pochłoniętych przez odmęt czasu.

Kamil Czyż
Autor poezji oraz prozy zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Mieszka i pisze w Gdańsku. Jego wiersze ukazały się w Stanach Zjednoczonych oraz Australii, m. in. w antologii „The Book of Black” i czasopismach, takich jak: „NonBinary Review”, „Sheila-Na-Gig online”, „The Antonym”, „Pinyon Review”, „The Pointed Circle”, „Barzakh Magazine”, „The Athena Review” czy „The Scriblerus”.

Żywa, pełna dźwięków, kolorów i zapachów historia o pasji silniejszej niż wszystko i o odnajdowaniu w sobie wolności, napisana przez laureatkę Stonewall Book Award oraz Reading Women Award.

Zmysłowa, głęboko poruszająca opowieść o urzeczonej tangiem młodej kobiecie, która wchodząc do zakazanego dla niej świata, łamie tabu.

Luty 1913 roku. Siedemnastoletnia Włoszka Leda, z małą walizką i zamkniętymi w futerale starymi skrzypcami ojca, opuszcza rodzinną wioskę i wyrusza do Argentyny. Nie ma pojęcia, że jej poślubiony per procura mąż, dla którego przemierzyła Atlantyk, nie żyje, a ją czeka życie w starej kamienicy, bez rodziny i przyjaciół, na skraju nędzy. Leda nie wie również, że skrzypce, które trzyma pod pachą, pozwolą jej przetrwać w zatłoczonych przez imigrantów slumsach.

Prawie natychmiast po przybyciu do Buenos Aires zostaje uwiedziona przez muzykę, którą nieustannie pulsuje miasto: zakochuje się w tangu, zrodzonym z głosów biednych imigrantów, skandalicznym tańcu z burdeli i owianych złą sławą kabaretów, którym pulsuje całe miasto. Leda decyduje, że zrealizuje swoje odwieczne marzenie i zostanie mistrzynią gry na skrzypcach, choć wie, że nigdy nie będzie mogła występować jako kobieta. Obcina więc włosy, bandażuje piersi i staje się Dantem, młodym mężczyzną, który dołącza do grupy grających tango muzyków, próbujących podbić salony socjety.

Stopniowo zaciera się granica między Ledą a Dantem, a pragnienia, które Leda do tej pory tłumiła, rozkwitają w niej na nowo, zagrażając nie tylko jej karierze muzycznej, ale i życiu.

Poruszająca… De Robertis wplata do tej prowokującej powieści rytmy, którym nie można się oprzeć.

BBC.com

Ambitna i świetnie skonstruowana. Porywająca opowieść o seksie, przemocy, euforii, biedzie, szczęściu i odkupieniu.

„San Francisco Chronicle”

Powieść śmiała i hipnotyzująca. Ta historia jest utkana z wielu wątków, jest pochłaniająca i doskonała. Rozdziały pulsują w rytmie tanga, uwodzą czytelnika i nie pozwalają mu się od siebie oderwać. Po prostu olśniewająca!

„Los Angeles Review of Books”

Carolina De Robertis jest urodzoną narratorką. Ta książka jest pełną pasji opowieścią o zmianie płci w najmniej do tego odpowiednich czasach.

„The Washington Post”

Tango jest muzyką imigrantów osiadłych w Argentynie, wyraża ich tęsknoty i pragnienia, surową pasję i frustrację. Powieść Caroliny De Robertis świetnie oddaje tę fizyczność i energię seksualną tańca.

„The Wall Street Journal”

Tak jak taniec, od którego pochodzi tytuł, „Bogowie tanga” są zdecydowani, zmysłowi i dziko romantycznie.

„The Columbus Dispatch”

Hipnotyzujące… Pełna pasji proza De Robertis chwyta rytm tango, porywając czytelnika w jego wirowania i promenady.

„The Seattle Times”

De Robertis z gracją porusza się po zmysłowym świecie Buenos Aires i jego bogatym muzycznym dziedzictwie.

Bustle.com

Gdy nadejdzie koniec świata, pójdziesz z miłości do piekła.

Świat pogrążony w wojnie nigdy nie będzie już taki sam jak przedtem. Wiedzą o tym Zofia i jej ukochany, brutalnie rozdzieleni przez nadejście nowych czasów, w których słowo „człowieczeństwo” traci swoje pierwotne znaczenie. Czy w świecie pełnym nienawiści, biedy, głodu i wszelkich cierpień uda im się na powrót odnaleźć siebie?

Ta fascynująca, utkana z niejednoznacznych fragmentów powieść, jest zagadką, którą czytelnik musi rozwiązać sam, jednocześnie zadając sobie pytania o to, jak daleko może sięgnąć ludzkie okrucieństwo i o to, kim naprawdę staje się człowiek w momentach krańcowych.

Dokąd zaprowadzi cię marzenie o wiecznej młodości?

Dla panny Luizy Swenson, emerytowanej nauczycielki, nadszedł czas trudnych zmian. Zaczyna podupadać na zdrowiu, a jej wieloletnia opiekunka wyjeżdża ze swoim nowo poślubionym mężem do Ameryki. Zaniepokojona wizją samotnej starości Luiza postanawia sprzedać swój domek w mieście i przeprowadzić się do pensjonatu dla kobiet. Życie płynie tu spokojnym, ustalanym przez codzienne rytuały rytmem, aż do dnia, w którym Luiza łamie nałożone zakazy i wchodzi do miejsca, w którym czas spłata jej figla… Co przyniesie Luizie ta nieoczekiwana metamorfoza: spektakularną katastrofę czy szansę na drugie, piękniejsze życie?

Z czym kojarzy się wam słowo „nieśmiertelność”? Z wolnością, wyzwoleniem od strachu przed śmiercią, poczuciem wyjątkowości, a może z czymś zupełnie innym – osamotnieniem, bezkresnym smutkiem, gdy jest się świadkiem odchodzenia wszystkich, których się kocha?

Dla Ady, seniorki rodziny Croftów, nieśmiertelność to błogosławieństwo i przekleństwo zarazem. To coś, co daje siłę, poczucie humoru i dystans do codziennych problemów, ale też sprawia, że trzeba mierzyć się z wyzwaniami, które nie dotyczą zwykłych śmiertelników. Tym bardziej że wkrótce na jaw zaczną wychodzić sekrety z zamierzchłej przeszłości, które mogą sprowadzić na całą rodzinę prawdziwe nieszczęście...

Ta przewrotna, zabawna, a jednocześnie refleksyjna powieść zabierze was do szalonego świata pełnego wyjątkowych osobowości z wszystkimi ich pragnieniami, emocjami i namiętnościami, a perypetie wyjątkowego rodu z nadmorskiej miejscowości Ryki sprawią, że sami staniecie się na chwilę mieszkańcami tytułowego Domku.

Łatwo wyobrazić sobie, jak smutne było jej życie, jeśli co kilkadziesiąt lat musiała zakładać nową rodzinę, aby czuć, że nie jest sama na świecie, że jest ktoś, kto się o nią troszczy i komu na niej zależy. Kiedy to wszystko przestanie mieć znaczenie? Po którym opuszczeniu jakiegoś domu na zawsze odechce jej się wszystkiego? Ada ciągle powtarzała, że to najlepsza era, ale czy na pewno? Czy teraz czuła coś innego niż nadchodzący strach przed odejściem z Domku? Czy w końcu, po tylu latach, odnalazła i stworzyła ludzi, z którymi miała się nigdy nie rozstać, którzy mieli przekazywać jej sekret i odpowiedzialność za tę wiedzę kolejnym generacjom? Czyżby wierzyła, że w końcu nadszedł właściwy czas?

Adrianna Szymańska – urodziła się w 1993 roku, obecnie mieszka w Warszawie. Ukończyła filologię polską ze specjalizacją edytorską. W czasie studiów zajmowała się leksykologią i romantyzmem. Ma na swoim koncie kilkanaście niepublikowanych opowiadań i wierszy. Od wielu lat zajmuje się miniaturami w skali 1:6.
Na zawsze związana z Rykami, gdzie zapuściła korzenie. Od 15 lat na kolorowym dywanie kształtuje z siostrą rzeczywistość równoległą, którą teraz dzieli się z czytelnikami w trylogii o Rykach, mieście dającym moc i nieśmiertelność.

„Domek” jest jej debiutem literackim.

Autorka zaprasza czytelników na stronę internetową książki: www.domeknovel.com