Osadzony. Seria o komisarz Lenie Rudnickiej

7 kobiet mafii

„7 kobiet mafii” Mateusza Wieczorka to historia, w której odnaleźć można elementy fantasy, kryminału, thrillera a przede wszystkim czarnej komedii. Ta zabójcza mieszanka odmierzona w idealnych proporcjach zabierze Was w świat pełen kontrastów oraz nieprzewidywalnych zwrotów akcji.

Alert

Zwieńczenie trylogii, która stanowi bilet na miejsce w pierwszym rzędzie genialnego widowiska.
Ostatni akt otwiera pogrzeb Ryglewicza. Po jego heroicznej śmierci za murami Monte na drodze Antona Danielewicza do wolności pozostało tylko Insight – tajna instytucja rządowa, odpowiedzialna za archiwizację danych. W jego scenariuszu próbuje namieszać Miłosz Goczałka, technik kryminalistyki KWP w Krakowie, który niezłomnie próbuje dopaść Antona i zrozumieć, dlaczego eliminuje on najbliższych współpracowników. Celem dotarcia do jego siatki Miłosz wysyła w teren Alicję Dromek. Strefa cienia okazuje się przestrzenią sprzecznych interesów politycznych, gdzie przypisane role nie są wiążące, a podejmowane działania stanowią wynik odgórnego sterowania. Trwa wirtuozerska gra oparta na domysłach, a punkt kulminacyjny uruchamia alert – to zwiastun, że prawdziwe widowisko właśnie się rozpoczęło.
***
„Z każdą kolejną książka Basiura jeszcze bardziej wciąga czytelnika w fabułę. »Alert« wprowadza stan zagrożenia, który odczuwasz na równi z bohaterami. Ta książka to gwarancja nieprzespanej nocy. A jeśli wydawać Ci się będzie, że przewidziałeś zakończenie... na pewno się mylisz”.
Aleksandra Malczyk, Dyrektor ARTerii
***
„»Alert« to najnowszy thriller autorstwa Basiury, a zarazem zwieńczenie trylogii, opisującej mroczne strony życia w Krakowie. Jak zwykle czytelnika czekają niespodziewane zwroty akcji, suspens, pozornie niezwiązani ze sobą bohaterowie i wielość równolegle rozwijanych wątków, które wreszcie spotkają się w ostatecznym finale (Czy aby napewno? Przecież »każdy koniec jest nowym początkiem«). Powieść napisana wartkim, ładnym, choć zdecydowanie współczesnym językiem, oddaje koloryt zarówno świata wyrafinowanych przestępców, jak i »umoczonych« oficjeli. Autor dojrzewa i dopracowuje styl z każdą nową książką, pozostaje więc mieć nadzieję, że nie każe długo czekać na kolejną, oby równie dobrą, fascynującą opowieść o poplątanej współczesnej rzeczywistości”.
Katarzyna Byrska, krytyk literacki

Armadale

Do niemieckiego kurortu Wildbad dociera bardzo chory pacjent, Anglik, wraz z młodą żoną i małym synkiem. Kiedy okazuje się, że nie ma dla niego szans na ratunek, postanawia na łożu śmierci napisać do syna list, w którym opowiada swoje burzliwe losy, w tym historię zbrodni, którą popełnił, oraz zawiera ostrzeżenie na przyszłość. Jest przekonany, że nieodkupiona wina przechodzi z rodzica na jego potomstwo i że syn człowieka, którego zamordował, może kiedyś zagrozić jego własnemu synowi.
Los chce, że obaj młodzieńcy spotykają się i nawiązują szczerą przyjaźń. Choć obaj głęboko wierzą w siłę braterstwa i dobro, różne dziwne zbiegi okoliczności stale przypominają o wiszącym nad nimi fatum. Przyjaciele będą musieli stawić czoła rozlicznym zasadzkom i intrygom.

Babka z zakalcem

Bebok

Każdy ma swoje demony. Jedne można oswoić lub uśpić, inne odejdą same, a jeszcze inne trzeba… zabić. Demon, który osiedlił się w niewielkiej miejscowości pod Wrocławiem, zdołał przeciąć ścieżki kilkorga bohaterów. Każdy musiał uporać się z własną przeszłością, stając do konfrontacji z tym, co stawia pod wielkim znakiem zapytania słuszność podejmowanych wyborów.Poszukujący „chwytliwego” tematu pisarz, Tomasz Radwan,przyjeżdża do Zalesina, aby poznać okoliczności zaginięcia i śmierci jedenastoletniej Łucji Warskiej. Tam po raz pierwszy słyszy o beboku, lokalnym demonie, który wedle śląskich wierzeń porywał dzieci. Zagłębiając się w całą sprawę, Radwan powoli odkrywa, że w tej z pozoru niedorzecznej legendzie jest wiele prawdy, a sprowadzony do współczesności pogański bebok pozwala na uporanie się z innymi demonami - nie tylko tymi, z którymi sam przyjechał do Zalesina, ale także tymi, które tam zastał.

Biały płaszcz w brązową kratę

Interesująca powieść kryminalna, której akcja rozgrywa się, w latach 70. XX stulecia, w Warszawie, głównie na Ochocie i Pradze, a także w podwarszawskim Józefowie i Zalesiu.
Jednym z bohaterów książki jest Anatol Sarna, artysta plastyk, narzeczony Teresy Teren, piosenkarki, która właśnie wyruszyła na zagraniczne tournée. Przed wyjazdem pani Teresa zostawiła ukochanemu klucz od swojego mieszkania. Niemal natychmiast po jej wyjeździe u Anatola zjawił się jego przyjaciel, dziennikarz, Karol Parzysty. Karol poderwał właśnie w warszawskim Bristolu cudowną dziewczynę i chce z nią spędzić noc. Nie może zaprosić kociaka do swojego domu, gdyż mieszka z siostrą o dość purytańskich zasadach, i dlatego prosi przyjaciela o użyczenie mu na parę godzin mieszkania Teresy. Anatol nie chce się zgodzić, ale Karol nalega i w końcu otrzymuje klucz. Następnego dnia, po odzyskaniu klucza Anatol idzie do mieszkania narzeczonej i już w przedpokoju stwierdza brak płaszcza i torby Teresy. Wniosek jest oczywisty: Karol spędził tu noc ze złodziejką. Skradzione przedmioty muszą się znaleźć, bo Teresa to osoba nieobliczalna! Karol niewiele wie o dziewczynie, stąd jej znalezienie wydaje się niemożliwe. Przerażony perspektywą skandalu i zerwania z narzeczoną Anatol próbuje odnaleźć tajemniczą nieznajomą. Szuka jej też Karol, gdyż dziewczyna zrobiła na nim wielkie wrażenie i nie chce tracić z nią kontaktu. Prywatne śledztwo pana Sarny splata się ze śledztwem prowadzonym przez milicję. W czasie gdy Karol spędzał upojną noc z piękną Anką, doszło do napadu na pewną warszawską firmę. Skradziono ogromną sumę pieniędzy i zabito strażnika. Prowadzący śledztwo major Wydma i jego współpracownicy mają trudne zadanie: trop prowadzi w różne strony, trup ściele się może nie gęsto, ale jednak giną ludzie, którzy wydają się podejrzani o współudział w napadzie. Milicja szuka i Anki, która była kiedyś związana z jednym z podejrzanych. Dziewczyna jest jednak nieuchwytna. [Ewa Helleńska, KlubMOrd.com]
Akcja tej powieści toczy się w różnych środowiskach – począwszy od porządnych, pracujących ludzi poprzez przedstawicieli wolnych zawodów (plastyk, dziennikarz, piosenkarka) i nieco szemraną obsługę lokali gastronomiczno – rozrywkowych (kelnerzy, szatniarze) do „niebieskich ptaków”, czyli bywalców tych lokali i przestępców mniejszego i większego kalibru (stręczycielka, włamywacze i mordercy). Ważną rolę w tej powieści pełni Anka – początkowo utrzymanka panów o różnej proweniencji, nie stroniąca od przygodnych romansów właścicielka lepkich rączek, która jednak okazuje się być inteligentną, rozsądną osobą, tylko przypadkowo wplątaną w bardzo brzydką aferę. Śledztwo w sprawie rabunku, w którym to śledztwie tytułowy biały płaszcz pojawi się wielokrotnie, prowadzi dwóch oficerów milicji z Komendy Głównej MO: major Wydma (nieznany z imienia), trzydziestokilkuletni, przystojny, elegancki (preferuje cywilne, doskonale skrojone ubrania), dość ostry, ale nie pozbawiony poczucia humoru, oraz porucznik Stefan Gerson, szczupły, piegowaty, sympatyczny, z poczuciem humoru. [Monika Siemieniacka]
Szkoda, że to niemożliwe, ale gdyby było – dałbym ocenę grubo powyżej 10/10. Świetna pozycja! Cała powieść kojarzy mi się trochę ze stylem Chmielewskiej – akcja początkowo głupia, może trochę durna, ale w końcu okazuje się zupełnie poważna i prawdopodobna. W skrócie: kolega „użycza” drugiemu koledze mieszkania na jedną noc. Traf chciał, że po ich wizycie w mieszkaniu brakuje płaszcza i torby, a do powrotu prawowitej właścicielki zostało tylko kilka dni. W efekcie zaczynają się poszukiwania obecnej właścicielki płaszcza, której adresu ani danych nie zna – ani jej amant, ani oczywiście właściciel feralnego mieszkania. A to nie koniec, bo okazuje się, że poza nimi dziewczyny szukają zarówno bandyci, jak i Milicja. [LeszE30k, lubimyczytac.pl]
Pierwsze, papierowe wydanie tej książki ukazało się nakładem KAW (Warszawa 1975) w nakładzie 100 000 + 260 egz.
Książka wznowiona w formie elektronicznej przez Wydawnictwo Estymator w ramach serii: Kryminał z myszką – Tom 38.
Nota: przytoczone powyżej opinie są cytowane we fragmentach i zostały poddane redakcji.