Ostatni taki szczyt

Po tragicznym sezonie 1986 roku pod K2 Anna Czerwińska na długo rozstała się z Karakorum. Uraz, związany ze śmiercią tylu bliskich osób, odsuwał plany kolejnych wypraw w ten rejon. Dopiero po kilkunastu latach, w 2003 roku, autorka ponownie wraca w te strony, tym razem podczas wyprawy na Gasherbrum II. Zakończona sukcesem akcja górska otwiera drogę do kolejnych wypraw w ten rejon: na Gasherbrum I, Broad Peak i K2 (dwukrotnie). W trakcie wyprawy w 2005 roku na ten ostatni szczyt Anna wspina się razem z Darkiem Załuskim. Nic więc dziwnego, że gdy w 2011 roku Darek już w innym teamie staje na wierzchołku K2, w szczerej rozmowie opowiada Annie o szczegółach akcji górskiej. Jego skrótowa, choć pełna dramatyzmu relacja zostaje załączona do tej książki jako posłowie. Darek Załuski jest także współautorem rozdziału relacjonującego sezon 2010 pod K2.

To opowieść o granicach ludzkich możliwości, o człowieczeństwie, które przechodzi egzamin ponad chmurami. Historia ludzi, bez których nie byłoby wśród żywych wielu z dzisiejszych herosów wysokogórskiego wspinania. Lekarze wypraw himalajskich, to bohaterowie drugiego planu. Ale często też kluczowe postaci ekspedycji, i to nie tylko wtedy gdy w ścianie wydarza się wypadek.
Autorzy przybliżają ich rolę, opisują najbardziej dramatyczne wypadki w historii polskiego himalaizmu, ale też codzienność, często zabawną, w bazie. Rozmawiają ze wspinaczami i z samymi lekarzami, sięgają do historii, by pokazać jak rozwijało się ratownictwo oraz medycyna górska. Nie brak tu bolesnych opowieści, gdy na ratunek było już za późno.
W złotych latach polskiego himalaizmu niewiele było wypraw bez udziału lekarza. Dziś zmienia się charakter wspinaczki i choć ratownictwo oraz medycyna górska zrobiły ogromny postęp, to coraz częściej, małe zespoły nie mają w składzie doktora, a co najwyżej mail i telefon do niego. Czy to dobrze?
Na pierwszych wyprawach w góry najwyższe nasi lekarze uprawiali takie medyczne judo, udo się albo nie udo. Z czasem zdobyli wiedzę, nabrali wprawy ratując zdrowie i życie wielu z nas. Ich zadania nie sprowadzały się do wydawania pigułek. Jedni świetnie się wspinali, inni w bazie robili za psychologa, a czasem i spowiednika. O tym też jest ta książka.
Krzysztof Wielicki, himalaista
Każdemu, kto się wspina może przytrafić się wypadek - podobno to tylko kwestia czasu. Wtedy wiele, bo nawet całe życie, zależy od lekarza. Szybka diagnoza, odpowiednie działanie, to klucz do uratowania życia. Autorzy opisując autentyczne wypadki, omawiają problemy z jakimi my lekarze wypraw zetknęliśmy się w bazie, w ścianie, a czasem w karawanie.
prof. dr hab. n. med. Lech Korniszewski
Gdy czytałem rękopis „Lekarzy w górach” wtopiłem się w świat himalajskich wypraw, podczas których kluczowa jest, tak rzadka dziś na nizinach, wszechstronność medyczna. I nagle zamarzyłem, by pojechać na taką ekspedycję.
Dr n. med. Cezary Goławski, konsultant medyczny książki

Ta książka zawiera odpowiedź na pytanie, jak żyć,
kiedy minie czas mierzenia się z najwyższymi górami tego świata
i najmroźniejszymi zimami na ośmiotysięcznikach.
REINHOLD MESSNER
Simone Moro – najbardziej utytułowany i najpopularniejszy dziś himalaista świata – to drugi,
po Jerzym Kukuczce, zdobywca czterech ośmiotysięczników zimą. Ale co robić, kiedy człowiekowi
uzależnionemu od ekstremalnej wspinaczki zabraknie ośmiotysięczników do zdobycia?
Można na przykład spróbować zrealizować inne wielkie marzenie. Marzenie o lataniu.
Simone Moro zawsze chciał pilotować helikoptery. Zdobył licencję, kupił śmigłowiec – ale
nie po to, żeby uprawiać drogie hobby. Miał plan: stworzyć himalajskie pogotowie. Dowieść,
że można nieść skuteczną pomoc również tym, którzy wspinają się na najwyższe szczyty.
Sam pokazał, że śmierć nie jest przeznaczeniem najwybitniejszych himalaistów świata. Teraz postanowił
zmienić los innych.
Okazało się, że był to plan nie mniej trudny, a przygoda z himalajskim pogotowiem nie mniej fascynująca
niż wspinaczkowe wyczyny Simone Moro.

Najsłynniejsza polska himalaistka, opowiada o swojej drodze od pierwszych wspinaczek w Karkonoszach po zdobycie Mount Everestu w 1978 roku. Wspomina dom rodzinny, pierwsze fascynacje sportem, fotografią, literaturą, studia a później pracę w Instytucie Maszyn Matematycznych. Ostatecznie miłością jej życia stały się jednak góry i to im poświęcała cały wolny czas. Dzięki zapiskom w dzienniku, który prowadziła m.in. w czasie wyprawy na Everest, poznamy kulisy wypraw wysokogórskich, postawy ludzi w ekstremalnych sytuacjach, ich walkę z własnymi słabościami i górskim żywiołem.

W lutym 1980 roku wszystkie agencje prasowe świata podały wiadomość: POLACY JAKO PIERWSI OSIĄGNĘLI ZIMĄ NAJWYŻSZY PUNKT KULI ZIEMSKIEJ W ten sposób trzydziestoletni wówczas Krzysztof Wielicki i o blisko dwa lata młodszy Leszek Cichy dali początek epoce zimowych wejść na ośmiotysięczniki. To dlatego w latach osiemdziesiątych polskich wspinaczy zaczęto nazywać „Lodowymi Wojownikami”. Nigdy wcześniej żadna polska wyprawa nie cieszyła się tak ogromnym zainteresowaniem jak tamta na Everest. Tej samej wiosny ówczesny student dziennikarstwa Jacek Żakowski nagrał trzydzieści sześć godzin rozmów z Krzysztofem Wielickim i Leszkiem Cichym. To zapis szczerych i pełnych emocji opowieści o wyprawie, o ludziach, górach i niezwykłych czasach, w jakich przyszło żyć zdobywcom Everestu. Ten bezcenny wywiad po raz pierwszy ukazał się drukiem w 1982 roku. Dziś oddajemy w ręce czytelników nowe wydanie uzupełnione o rozdział, w którym cała trójka po czterdziestu latach wraca na Everest.

Na nowo wydany zbiór opowieści o przedwojennych i tuż powojennych Alpach, autorstwa jednego z najwybitniejszych ówczesnych polskich wspinaczy, Wawrzyńca Żuławskiego.

“Wędrówki alpejskie” to zapis wspinaczkowych przeżyć autora na alpejskich ścianach. Od Mont Blanc, przed Matterhorn, aż po Grossglocknera – i wiele innych. Żuławski przyjechał w Alpy po raz pierwszy w 1936 roku i został przez nie momentalnie oczarowany, co odbija się w jego prozie. Czytając coraz to kolejne opowiadania, mamy przed oczami śnieżne burze, poszarpany lodowiec, podniebne biwaki, wyczerpujące wspinaczki, porażki i zwycięstwa. W tle wciąż są skalne olbrzymy Alp.

Pierwsze wydanie opowiadań pojawiło się jeszcze przed wojną, w 1939 roku, kolejne, rozszerzone, w roku 1956. Wydanie, które oddajemy w w ręce czytelników, jest opracowane zupełnie na nowo. “Wędrówki alpejskie” wzbogaciliśmy o zdjęcia nie tylko Wawrzyńca Żuławskiego, lecz także archiwalne Janusza Kurczaba. Ponadto można podejrzeć, jak powstawały opowiadania, dzięki zamieszczonym rękopisom oraz maszynopisom. Całość została opracowana tak, by współczesny czytelnik nie miał problemów ze zrozumieniem elementów z poprzedniej epoki.