Ostatnia na imprezie

Czy wystarczy 10 minut i 38 sekund, aby opowiedzieć całe ludzkie życie?
Leila nie żyje. Jej ciało jest martwe, ale mózg jeszcze pracuje. Każda kolejna minuta przynosi ze sobą wspomnienie innych wydarzeń, smaków i zapachów. Obrazy pozornie wyrwane z kontekstu łączą się w zmysłową opowieść o życiu w świecie, w którym wielu ludziom nadal odbiera się prawo do bycia sobą.
Elif Shafak jest jedną z najważniejszych współczesnych pisarek, a 10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie zostało uznane za jej najlepszą powieść i znalazło się na krótkiej liście tytułów nominowanych do Nagrody Bookera.

Historia kilkorga przyjaciół, których połączyła lojalność silniejsza niż śmierć. Opowiedziana z taką czułością i ciepłem, że trudno się od niej oderwać.
Joanna Bator
To piękna i odważna opowieść, która wychodzi daleko poza baśń i sięga tam, gdzie sięga tylko najlepsza proza – w najprawdziwsze życie.
Dominika Słowik

Codzienna trasa do gabinetu i z powrotem. Rozmowy z pacjentami na temat ich problemów, nierzadko trywialnych. Monotonia praktyki psychologicznej. Rysowanie karykatur pacjentów. Tak wygląda życie głównego bohatera. Za dwadzieścia dwa tygodnie planuje przejść na emeryturę. A co potem? Czy pozostaje już tylko całkowite zanurzenie się we własnej samotności?

Pewnego dnia do gabinetu przychodzi Agathe. Tak rozpoczyna się najważniejszy etap życia terapeuty i pacjentki.

Debiutancka powieść duńskiej pisarki odniosła światowy sukces i została wydana w trzydziestu krajach, zdobywając wiele pozytywnych recenzji prasy i czytelników.

Ukazując dwie postaci źle traktowane i rozczarowane życiem, Agathe urzeka subtelną atmosferą i ogromną uwagą, jaką autorka poświęca emocjom swoich, czasem nieudolnych postaci.
„Le Monde”

Anne Cathrine Bomann w sposób subtelny ukazuje kwestie, które najwyraźniej bardzo dobrze zna.
„La Repubblica”

Urocze, niepozbawione humoru i głębokie!
„The Irish Times”

Zdumiewające!
„Frankfurter Allgemeine Zeitung”

Główny bohater tej krótkiej opowieści jest przedstawiony dogłębniej, niż większość autorów potrafiłaby to uczynić w tekście trzykrotnie dłuższym.
„The Herald”

Bomann jest psycholożką i przekonująco ukazuje, jak ważne jest otwieranie oczu i serc innych ludzi.
„Daily Mail”

Akcja powieści „Alamut”, osadzona w XI-wiecznej Persji, opowiada historię legendarnego przywódcy ismailitów, Hasana Ibn Sabbah, zwanego Sajduną, samozwańczego proroka opętanego żądzą zdobycia władzy nad wyznawcami Allaha w całym regionie. Do realizacji swoich planów wykorzystał odciętą od świata twierdzę Alamut, gdzie za pomocą intryg i perfidnych manipulacji pragnie wychować grono fanatycznie mu oddanych zwolenników, fedainów, gotowych oddać życie za sprawę, aby trafić do obiecanego raju. Jego przesłanie brzmi: „Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone”. W tym celu wysyła kilku „wybrańców” na jedną noc do baśniowych ogrodów, pełnych pięknych niewolnic mających ich uwieść, omamić i stworzyć iluzję, że przebywają w raju i trafią tam ponownie po śmierci. Nie wszyscy bohaterowie zdołają przejść tę próbę, gdy zdemaskują oszustwo rzekomego proroka. Powieść „Alamut”, opublikowana w 1938 roku, była w zamierzeniu alegorią, reakcją autora na rosnące w siłę reżimy faszystowskie w Europie, zwłaszcza we Włoszech, ma jednak charakter ponadczasowy, uniwersalny. Dużo mówi o naturze człowieka, jego słabościach, podatności na manipulację i skłonności do ulegania zwodniczym obietnicom. W wielu krajach powieść Bartola stała się bestsellerem i rozpala wyobraźnię również współcześnie – stała się główną fabularną inspiracją serii gier Assassin’s Creed, która doczekała się kilkunastu odsłon i ponad 150 milionów sprzedanych egzemplarzy na całym świecie. To właśnie z kart tej książki zaczerpnięto sylwetki głównych bohaterów i maksymę przyświecającą nieuchwytnym zabójcom.

Autor portretuje społeczeństwo przeżywające szybkie zmiany cywilizacyjne. Jego bohaterowie podejmują karkołomne próby łączenia hinduskiej tradycji z nowoczesnością. Akcja toczy się we współczesnych Indiach i koncentruje wokół ślubu młodej dziewczyny. Bohaterowie pozostają wierni tradycyjnym zasadom, uznają podział na kasty i aranżowanie małżeństw przez rodziców, a astrologia pomaga im w podejmowaniu decyzji. Jednocześnie są jednak członkami nowoczesnego, zglobalizowanego świata.
Główna bohatera, zanim spotka się z narzeczonym, kontaktuje się z nim przez Internet, jej brat zaś pracuje w wytwórni filmowej produkującej bollywoodzkie seriale. Rzeczywistość wypełniają - bardzo istotne w sztuce - gadżety: komputery i telefony komórkowe.
Dynamiczna akcja, dowcipne dialogi i współczesny język czynią sztukę uniwersalną i zrozumiałą dla każdego czytelnika. Intryguje ona jednocześnie indyjską „egzotyką".
Album ślubny to także zastrzyk wiedzy o dzisiejszych Indiach i fenomenie „bollywood".

Książka uhonorowana Nagrodą Bookera. Dowcipny, choć niepozbawiony poważnego wydźwięku moralitet. Hipnotyzująca podróż po labiryncie ludzkiej psychiki. Na pogrzebie Molly Lane zebrał się spory tłumek. Wśród żałobników, chcących oddać ostatni hołd tej wspaniałej, przebojowej kobiecie, kroczą dostojnie Clive Liney, znany kompozytor, i Vernon Halliday, redaktor naczelny poważnego dziennika. Obaj, zanim osiągnęli obecną pozycję, byli kochankami zmarłej. Nie wyczerpują oni oczywiście listy „byłych”, na której znajduje się też między innymi okryty złą sławą prawicowca – i typowany na kolejnego premiera Wielkiej Brytanii – minister spraw zagranicznych, Julian Garmony. Tuż po ceremonii Clive i Vernon zawierają dziwną umowę, swoisty pakt o eutanazji, w myśl którego gdy jeden ciężko zachoruje, drugi dobrowolnie podąży do krainy wiecznej szczęśliwości. Żaden z nich nie jest jeszcze w stanie przewidzieć dramatycznych konsekwencji układu, który doprowadzi do katastrofalnych wyborów moralnych, kryzysu przyjaźni oraz... politycznej agonii kandydata na urząd premiera. Mistrzowski wyczyn pisarski. Mroczna i stylowa książka. Michiko Kakutani, „The New York Times” Bezwzględna i zabawna. „The New York Times Book Review” Piękna oszczędna proza. Szelmowska i mrocznie komiczna. „The Boston Globe” Ian McEwan udowadnia, że jest jednym z najbardziej wyrazistych głosów brytyjskiej literatury i jednym z jej najbardziej wszechstronnych talentów. Powieść mrożąca krew w żyłach i w mroczny sposób komiczna. „Chicago Tribune” Z pewnością jedna z najlepszych powieści Iana McEwana. Opowieść o przeciwieństwach, które definiują ludzkość – jej zdolności do okazywania wsparcia i pomocy i równie powszechnym zamiłowaniu do nienawiści, wykluczenia i okrucieństwa. „The San Diego Union-Tribune” Mistrzowska powieść, napisana z dużym poczuciem humoru – jej lektura zachwyca i daje wiele radości. „The Atlanta Journal-Constitution” Błyskotliwie napisana powieść o wzajemnie pasożytniczym związku polityków i dziennikarzy, równie krytyczna, co komiczna. „The Christian Science Monitor”

Autodafe 6 (każda z sześciu części cyklu stanowi odrębny materiał, łączy je wszystkie nić nostalgii, a zarazem kontestacji) przypomina murmurando dronta dodo (Raphus Cucullatus) w krytycznej fazie obłędu. Ów ptak nielotny, dzięki gatunkowi ludzkiemu, obdarzony jest wyrokiem rychłej śmierci w męczarniach eksterminacji, stąd swoisty pęd błyskawicy skorelowany ze ściąganymi na siebie kawalkadami tytanicznej pracy w imię lęku. Strumienie błyskotliwej erudycji narratora (bądź czasem podmiotu lirycznego, wszak mamy do czynienia z poematem) spływają do głębin Cienia, sam tytuł zaś może, acz nie musi, odwoływać się do cielęco-sztubackiej powieści Eliasa Canettiego ja miałem asocjację z mydłem wątpliwego trubadura Raymonda Roussela i jego równie obłąkaną powieścią Locus Solus.

Jarosław Błahy