Oswoić narkomana

Niniejsza książka to pobudzające do refleksji świadectwo walki o to, co najważniejsze i najpiękniejsze w Kościele, czyli o świętość Boga i życie wieczne człowieka.?
Kardynał w sercu Kościoła to zbiór pasjonujących wywiadów przeprowadzonych przez francuskiego dziennikarza Guillaume'a d'Alancon'a, delegata biskupiego ds. rodziny i życia w Diecezji Bayonne z kard. Raymondem L. Burke'm na tematy: piękna katolickiej wiary, Kościoła i dręczącego go kryzysu, który według Kardynała najgłębiej objawia się w desakralizacji i banalizacji Świętej Liturgii. Kolejne części książki stanowią rozdziały o rodzinie i grożących jej niebezpieczeństwach, wartości ludzkiego życia oraz nadziei na odzyskanie tego, co na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci zniknęło z życia Kościoła.
Kardynał Burke, osoba, która będąc Prefektem Najwyższego Trybunału Prefektury Apostolskiej, przypomniała z całą mocą o zakazie udzielania Komunii Świętej politykom opowiadającym się za dzieciobójstwem, w niezwykle pokorny, a jednocześnie w pełen polotu sposób opowiada o swoim rodzinnym domu, świadectwie wiary jego rodziców, księży i sióstr zakonnych, którzy go katechizowali, oraz o swoim powołaniu kapłańskim i biskupim.??

Raymond Leo Burke ur. 30.06.1948 r. w Richland Center w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Mianowany biskupem przez Jana Pawła II w 1994 r. Wezwany do Rzymu w 2008 r., by objąć stanowisko prefekta Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. W 2010 r. został wyniesiony do godności kardynalskiej przez Benedykta XVI, a w 2014 r. mianowany przez papieża Franciszka patronem Zakonu Maltańskiego. 26 września 2015 r. został członkiem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.??

"Książka brata Roberta Wieczorka „,Pęknięte Serce Afryki”, jest znakomitym reportażem. Autor miał to reporterskie szczęście, że był w środku wydarzeń tak trudno dziś dostępnych dla Europejczyka –, wydarzeń niezwykłych i fascynujących, które relacjonuje żywo i barwnie, ale jednocześnie głęboko i mądrze."

Młodzi artyści decydują się opowiedzieć o swoich zmaganiach w świecie polskiego show-businessu.

Wywiad rzeka z byłym oficerem wywiadu i kontrwywiadu, autorem dwóch powieści z kluczem: „Spisek założycielski. Historia jednego morderstwa” oraz „Weryfikacja”.
W swoich powieściach Piotr Wroński nie ujawniał prawdziwych nazwisk polityków, konfidentów i swoich kolegów po fachu.

W rozmowie z Przemysławem Wojciechowskim idzie na całość. Pierwszy na rynku wydawniczy wywiad z esbekiem, który ma odwagę mówić prawdę.

Czy Wroński mówi prawdę? Czy mówi o wszystkim? Czy nie umniejsza swojej roli? Tego nie wiem i być może nigdy się nie dowiem. Dlaczego więc oddawać mu łamy gazet, poświęcać stronice książek i zapraszać do programów telewizyjnych? Ponieważ Piotr Wroński mimo wszystko mówi o rzeczach istotnych, których nie można pomijać milczeniem. Mówiąc o sobie, mówi o prawdzie tamtych czasów.
Opisując siebie zanurzonego w mętnej rzeczywistości, opisuje także innych, także tych, którzy dziś zapierają się siebie.
Wroński rzuca światło tam, gdzie wciąż chowają się upiory, otwiera drzwi, o których istnieniu wielu chciałoby zapomnieć, przypomina fakty, które nie pasują do oficjalnych biografii.
Właśnie dla tego zdecydowaliśmy się na „Spowiedź”. Zdecydowaliśmy się, bo mamy przeświadczenie, że na końcu zawsze chodzi o prawdę, a tej trzeba pomóc.

Przemysław Wojciechowski, ze wstępu do książki

Nie znamy Józefa Piłsudskiego. Ten z rocznicowych plakatów (sumiasty wąs, krzaczaste brwi, dziarska postawa) to nie cała prawda. Ziuk już jako trzydziestolatek był wrakiem człowieka, a sumiasty wąs zapuścił nie po to, by się podobać. Chciał ukryć brak zębów. Nie wiemy kim jest, bo zbudowaliśmy jego wizerunek z naszych marzeń. Wizjoner, profeta, wódz. Niezwyciężony. Takiego go sobie wymarzyliśmy. A Piłsudski taki nie był, choć taki - być może - bywał.
Naprawdę był kłębowiskiem nerwów, bywał zawzięty, małostkowy i agresywny i wściekłości. Uparty i nieskory do kompromisu. Mimo, że lubił upominać się o narodową zgodę, robił wszystko, aby do niej nie dopuścić. Bo Polska - jego projekt życia - miała być taka, jaką sobie wymyślił. Żadna inna. A kto się z nim nie zgadzał, to w mordę! Albo z mauzera. Tak, tak, nasz ukochany Ziuk miał krew na rękach. I nie chodzi o krew wrażego zaborcy. Przewrót majowy, trzystu zabitych rodaków! Piłsudski nie wahał się wyprowadzić wojsko na ulice, nie cofał się przed skrytobójstwem.
No, ale czego chcieć od terrorysty? Przecież był terrorystą, jego byli towarzysze to wiedzieli, ale przez lata woleli milczeć. Przecież wysadzał pociągi, podkładał bomby, wysyłał ludzi z misją samobójczą. Robił to, był w tym niezły.
Na jego usprawiedliwienie można powiedzieć jedno: gdyby nie ten jego trudny i wybuchowy charakter - Polski by nie było. Żadnej. Ani jego, ani innej. Wywalczył taką, jaka ostatecznie powstała. II Rzeczpospolita była projektem niedoskonałym, ale innego być wtedy nie mogło.
Niech zatem o niej opowie. Niech przemówi i niech się tłumaczy. Niech wreszcie opowie o sobie własnymi słowami. Swoim ciętym i złośliwym językiem.
Przedstawiamy wywiad z marszałkiem. Jego słowa, jego fraza, jego styl. Drodzy czytelnicy: oto Józef Piłsudski prawdziwy.

Ks. Jan Kaczkowski nie obrażał się, gdy nazywano go onkocelebrytą. Przeciwnie – świadomie wykorzystał swoją chorobę i wiedzę zdobytą przy pracy w hospicjum, aby zwrócić naszą uwagę na rolę medycyny paliatywnej. To dzieło wieńczy książka Żyć aż do końca – rzetelny, ale też pełen ciepła i empatii przewodnik po chorowaniu i umieraniu. Ks. Jan przekazuje w nim solidną dawkę wiedzy cennej dla samych chorych i ich bliskich, jak również lekarzy i personelu medycznego.