Płacz po Warszawie Powstanie Warszawskie 1944

Armia Krajowa była fenomenem w skali Europy. Stanowiła zbroje ramię, realizując cele wojskowe: walkę, dywersję, wywiad, szkolenie wojskowe, obronę ludności cywilnej. Prowadziła nierówny bohaterski bój z najeźdzcą niemieckim o wolną i demokratyczną Polskę.

Atlas II wojny światowej jest wyczerpującym, ilustrowanym przewodnikiem po wydarzeniach tamtego okresu. Szczegółowo przedstawia przebieg kampanii lądowych, morskich i powietrznych, pozwalając czytelnikowi śledzić sukcesy i porażki obu stron konfliktu. 160 kolorowych map ilustruje przebieg walk na wszystkich obszarach działań wojennych. W książce opisano lądowe kampanie w Europie Północno-Wschodniej, Włoszech, Afryce Północnej, ZSRR, Azji Południowo-Wschodniej oraz na Pacyfiku, bitwy morskie na Atlantyku i Morzu Śródziemnym, batalie między lotniskowcami na Pacyfiku oraz bombardowania w Europie i w rejonie Pacyfiku, na zniszczeniu japońskich miast – Hiroszimy i Nagasaki – kończąc.

WYDANIE POPRAWIONE I UZUPEŁNIONE Bestseller autora dwutomowego dzieła Hitlera wojna U-Bootów. Saga o drodze do zwycięstwa amerykańskiej floty podwodnej w wojnie z japońską żeglugą na Pacyfiku. Od pierwszych ataków wadliwymi torpedami do triumfu taktyki wilczych stad, blokady Wysp Japońskich i podpisania przez Japonię aktu kapitulacji na pokładzie pancernika USS „Missouri” 2 września 1945 roku. Ciche zwycięstwo, wydane w wielu krajach świata i uznane za jedną z najlepszych książek o walkach na morzu, weszło już do kanonu literatury faktu poświęconej II wojnie światowej. Przypisami opatrzył książkę Leszek Erenfeicht.

Szacuje się, że do pracy przymusowej w nazistowskich Niemczech wywieziono od miliona do półtora miliona dzieci z Polski i Związku Sowieckiego. Uznane za podludzi doświadczyły brutalnego traktowania w czasie deportacji oraz tragicznych warunków życia i pracy. Musiały pracować na rzecz zarówno niemieckiej machiny wojennej, jak i całej gospodarki III Rzeszy. Zatrudniano je w warsztatach naprawczych Wehrmachtu i SS, przy rozbudowie infrastruktury, koszar, lotnisk czy umocnień, dla Organizacji Todta i Niemieckich Kolei Wschodnich, ale też w kopalniach, przemyśle, rolnictwie i rzemiośle, a nawet w charakterze służby w gospodarstwach domowych.
Autor opisuje udział władz wojskowych i cywilnych w organizacji wywózek i pracy przymusowej oraz podkreśla związek między pracą przymusową dzieci a polityką okupacyjną i germanizacyjną. Swoje ustalenia opiera na wieloletnich badaniach prowadzonych w niemieckich i zagranicznych archiwach. Szczególną uwagę poświęca relacjom samych ofiar, których dzieciństwo zostało naznaczone tragicznymi doświadczeniami deportacji i pracy przymusowej.

„Przy życiu utrzymywała mnie tylko myśl o rodzicach. Byłam jedynaczką, więc musiałam być silna. Wiedziałam, ze rodzice na mnie czekają i chciałam dalej żyć z nimi po wojnie.”
Z relacji Danieli Łukomskiej

Johannes-Dieter Steinert jest profesorem na Uniwersytecie w Wolverhampton w Wielkiej Brytanii. Specjalizuje się w historii II wojny światowej i badaniach nad migracjami. To jego pierwsza książka wydana
w języku polskim.

Ann, żona esesmana, która właśnie przeprowadziła się z dziećmi do Auschwitz, nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Jest przerażona, bo jeszcze nigdy nie widziała ukochanego Hansa tak zmęczonego. Nabiera przekonania, że jego praca musi być naprawdę ciężka i wyczerpująca, bo mąż stał się bardzo nerwowy. Najbardziej jednak martwi ją to, że nie chce powiedzieć, czym się zajmuje, co budzi w niej jeszcze większy niepokój. Ann nie ma wątpliwości, że ciągłe przebywanie z tymi kryminalistami w pasiakach odbija się na jego zdrowiu.
Po morderczej pracy w obozie Auschwitz esesmani wracali do swoich domów prosto w ramiona stęsknionych żon i dzieci. Tuż za obozowymi drutami uprawiali róże i hodowali króliki, a w ogródkach radośnie poszczekiwały psy.
O ich wygodę dbali więźniowie oraz zmuszona do pracy okoliczna ludność. Pili w pobliskiej kantynie, chodzili do burdelu, wyjeżdżali na urlopy i zakochiwali się w okolicznych dziewczynach. Niektórym życie tutaj tak przypadło do gustu, że nie chcieli opuszczać Auschwitz, a co niektórzy nawet po wojnie tu wracali.

„Życie tam, w getcie, w pojedynkę było niemożliwe. Bez tego nie można było przeżyć i zostać człowiekiem. Zawsze trzeba było mieć kogoś do pary w tym sensie, że trzeba było mieć przy sobie drugiego człowieka, który myśli tak samo, który jest w ciebie tak samo wciągnięty, jak ty w niego. Dla którego zrobisz wszystko, a on dla ciebie. I to jest miłość” – pisał Marek Edelman, jeden z dowódców powstania w getcie warszawskim.
W rozmowie z Paulą Sawicką przywołuje najintymniejsze chwile z życia swoich przyjaciół, znajomych, niekiedy zupełnie obcych ludzi. Wypływa z nich uniwersalne przesłanie: to uczucie pokonuje wszystko, pozwala na szczęście, wyzwala od strachu, także przed śmiercią.
„I była miłość w getcie”, historia opowiedziana prosto i bez patosu, w przejmujący sposób dotyka jądra człowieczeństwa.