Poczucie obciążenia opieką domową opiekunów nieformalnych w Niemczech podczas pandemii koronawirusa

W monografii prezentowane są badania nad przekonaniem o antagonistycznym charakterze relacji społecznych, które objęły prawie 15 000 osób pochodzących z 60 krajów. Antagonizm społeczny analizowany jest na dwóch poziomach - poszczególnych jednostek (poprzez analizę związków z cechami osobowości, aspiracjami życiowymi, stylami funkcjonowania w relacjach interpersonalnych, roszczeniowością, sposobami rozwiązywania konfliktów, negatywną wizją świata społecznego), jak i całych społeczeństw (poprzez związki z wymiarem indywidualizmu i kolektywizmu, dochodem i poziomem rozwoju kraju, jakości demokracji, a także poziomem wydatków na zbrojenia). Podsumowaniem badań jest profil psychologiczny osoby o tendencji do antagonistycznego spostrzegania relacji oraz charakterystyka kultury (ideologii) antagonistycznej.
.
Izomorfizm był od dziesięcioleci ważnym pojęciem w metodologii nauk społecznych, przy czym należał do tzw. filozofii nauko, a nie do jej warstwy operacyjnej. W przypadku pracy dr Różyckiej-Tran, izomorfizm staje się metodą dwupoziomowej analizy danych: jednostkowych i zagregowanych na poziomie krajów. Uważam, że jest to pierwsza tak udana próba w polskiej literaturze, a także należąca wciąż do rzadkości w światowej.
[z recenzji prof. Pawła Boskiego]
.
Autorka w udanyc sposób łączy różne wątki psychologii społecznej i międzykulturowej, ale także socjologii, ekonomii i politologii. Praca ma więc charakter zarówno międzykulturowy, jak i interdyscyplinarny, choć pozostaje rygorystyczna metodologicznie (co jest dość rzadkim zjawiskiem wśród prac takiego rodzaju).
[z recenzji prof. Bogdana Wojciszke]

Apokalipsa rozpoczęta jest poświęcona analizie sytuacji socjologicznej, aksjologicznej i politycznej narodu w przededniu upadku, ale i w obliczu szansy na wielką metamorfozę. Chociaż studium dotyczy legendarnego plemienia Wenedów, konkluzje wieszcza są ponadczasowe i sprawdzają się w każdym czasie, w którym ogół staje w obliczu nieprzewidzianych zagrożeń.

Słowacki podkreśla, że postęp możliwy jest tylko w połączeniu ze stratą i bólem. Każda ewolucja zawiera w sobie elementy rewolucji. Niemożliwe jest stworzenie lepszego społeczeństwa, ustroju, państwa, jakiejkolwiek formy bez skruszenia poprzedniej. Nie można tworzyć nowej wartości, jedynie modyfikując istniejącą. Taka postawa zaprzecza rozwojowi, nie tylko go powstrzymuje, ale zwyczajnie niszczy.

Słowacki w Lilli Wenedzie zobrazował historię plemienia u kresu jego trwania. Podkreślił zastój, słabość, przeżycie się wzorców do naśladowania, niewydolność sfery wierzeń, brak motywacji do działania zarówno w przestrzeni realnej, jak i religijnej. Naród, który się nie rozwija, nie dąży do wyższych wzorców, idei, prowokuje los. Prowokuje historię. Stworzona przez Wenedów społeczność nie sprosta nadchodzącym zmianom. A te są nieuniknione.

Jean-Marc Bot w książce Koniec świata. Duch czasów ostatecznych, komentując przesłania apokaliptyczne i ich uniwersalność oraz aktualność w XX i XXI wieku, zauważa: „Moralna presja będzie tak wielka, że nieuchronnie skłoni ludzi do miłości lub nienawiści... W czasach przełomowych, w obliczu wydarzeń ostatecznych każdy musi się opowiedzieć po stronie określonego systemu wartości, musi się zdecydować, czy godzi się na upadek swój, bliskich narodu, ludzkości i tryumf zła, czy chce walczyć o życie w świecie respektującym prawa i kierującym się miłością bliźniego”.

Ewa Nawrocka nazywa Słowackiego akuszerem wewnętrznego światła i anielskości ludzi, z którymi utrzymywał kontakty. To trafne określenie jego postawy w ogóle – jego twórczość dąży do wyzwolenia w czytelnikach postawy aktywnej, znalezienia swojego sposobu najpierw na doskonalenie siebie, a potem – w efekcie – zbiorowości, w której żyje.

Dwa poprzednie tomy monografii "Ciagłość i zmiana. Sto lat rozwoju polskiej wsi" były bardziej jednorodne, gdyż prezentowały opracowania wynikłe z realizacji projektu, który starał się narzucić poszczególnym wątkom wspólne ramy metodologiczne. Niniejszy tom jest inny, gdyż zyskuje na różnorodności treści i ujęć metodologicznych, brak tu bowiem narzuconej przez projekt wspólności metodologicznej. Publikacja ta podejmuje również nowe problemy, przede wszystkim dotyczące świadomości, zwraca uwagę na znaczenie okresu Polski Ludowej, opisując dokonujące się przemiany instytucjonalne oraz obrazujące ważne fragmenty procesu przemian postkomunistycznych. Pokazuje także nowe sposoby analizy (opracowania dotyczące poszczególnych okresów stulecia, wzmocnienie wątku t rwania i oporu). Tym samym uświadamia wykluwanie się nowych paradygmatów analizy zmian, które powstają pod wpływem obserwacji skutków globalizacji oraz zmian klimatycznych, istotnie zmieniających warunki rozwoju nie tylko wsi i rolnictwa, ale także całej ludzkości.
Ze wstępu redaktorów naukowych

Autorzy: Aleksandra Bilewicz, Katarzyna Chmielewska Andrzej Czyżewski, Łukasz Fiedeń, Janusz Kaliński, Jolanta Kossakowska, Adam Koziolek, Łukasz Kryszak, Bożena Łazowska, Edward Majewski, Wojciech Mielewczyk, Hanna Podedworna, Dominik Rozkrut, Roch Sulima, Ewelina Szpak, Małgorzata Sztoldman, Przemysław Śleszyński, Monika Wesołowska, Ewa Wieteska, Marcin Wójcik, Paulina Zasada

Internet zrewolucjonizował życie społeczne i polityczne, wywracając do góry nogami dotychczasowe zasady prowadzenia kampanii i docierania do poszczególnych grup głosujących. Wybory ostatnich kilku lat na całym świecie pokazały, że media społecznościowe to nie tylko egalitarny przekaz, możliwość komunikacji z politykami i szansa na odejście od kierowanego jednostronnie przekazu radiowego czy telewizyjnego. Głośna sprawa Cambridge Analytica i prowadzona od czasu Brexitu wojna z fake newsami ujawniły również ciemną stronę życia politycznego na Facebooku.
W najnowszej książce Paweł Matuszewski przygląda się ostatnim wyborom parlamentarnym w Polsce oraz sposobowi prowadzenia kampanii na Facebooku. Na podstawie klasycznych oraz współczesnych teorii badań społecznych socjolog stara się uchwycić nowe zjawiska zachodzące w Internecie między wyborcami, politykami i partiami. By tego dokonać, wykorzystuje konstrukt cyberplemion – wyizolowanych wspólnot, istniejących wyłącznie w świecie cyfrowym, między którymi zachodzą najróżniejsze relacje: od rzadko spotykanych i ściśle uwarunkowanych migracji do znacznie powszechniejszych otwartych konfliktów i sporów.
Cyberplemiona to jedna z pierwszych książek w Polsce, która Facebooka traktuje jako obszar badawczy a za przedmiot badań obiera sobie aktywność potencjalnych wyborców i zwolenników konkretnych partii politycznych. Opierając się na dokładnych analizach wykonanych przy pomocy autorskich narzędzi, Matuszewski opisuje m.in. zjawisko polaryzacji przekonań, której źródłem są określone sposoby zdobywania informacji oraz reakcje społeczne innych użytkowników. Autor przygląda się również pozornej różnorodności danych, stanowisk oraz informacji, którą miały gwarantować media społecznościowe. Na podstawie setek tysięcy zebranych komentarzy i wypowiedzi charakteryzuje przekonania popleczników partii politycznych w kluczowych dla nich kwestiach ekonomicznych i społecznych.

Na książkę złożył się zapis cyklu programów telewizyjnych emitowanych wiosną 1969 roku. […] Wypowiedziałem w nim na głos rzeczy, których nie powiedziałbym w innych okolicznościach. […] Czym jest cywilizacja? Nie wiem. Nie jestem w stanie jej określić za pomocą pojęć ogólnych. Ale chyba umiem rozpoznać jej przejawy. Mam je przed oczami. Jak pisał Ruskin: „Wielkie narody spisują autobiografie w trzech rękopisach: w księdze czynów, w księdze słów i w księdze sztuki. Nie zrozumiemy żadnej z nich, dopóki nie przeczytamy dwóch pozostałych, ale spośród nich tylko ta ostatnia jest godna zaufania”.

Kenneth Clark

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

Celem tej książki jest wyjaśnienie, jak odpowiedzialność jednostki przyczynia się do dobrobytu ogółu […]. Zamierzam tu dowieść, że ludzie zyskują, gdy zamiast zrzucać odpowiedzialność za własny dobrobyt na państwo, biorą ją na siebie. Inaczej mówiąc, zyskują żyjąc (a ich dzieci dorastając i wychowując się) we wspólnotach, w których ludzie sami są odpowiedzialni za własny dobrobyt. W kolejnych rozdziałach zastanawiam się nad tym, dlaczego pewne społeczności, kultury i instytucje osiągnęły dobrobyt, podczas gdy innym się to nie udało.
Fragment książki