Podróż na Wschód

„Najpierw puszczałem się z dużo starszymi kobietami. Miałem zaledwie piętnaście lat. Matka była dziwką, ojciec przemytnikiem narkotyków. Tak wyszło“. ALEX
Czy wiecie, że męskie dziwki zarabiają więcej od swych koleżanek po fachu? Że uprawiają seks z kobietami i z mężczyznami? Ich kalendarze wyglądają jak perfekcyjnie zaplanowane trasy gwiazd rocka. Tydzień w Berlinie, tydzień na Ibizie, potem Hiszpania, Wielka Brytania, Katar, Dubaj, Austria, Szwajcaria.
Wśród ich klientów są politycy, dziennikarze, pisarze, celebryci, także księża, biznesmeni, aferzyści. Najczęściej pracują pod wpływem narkotyków, na długich, czasem nawet tygodniowych sex-party. W ciągu weekendu zarabiają blisko 4 tysiące euro.
Podczas trzyletniej infiltracji tego środowiska poznałem wielu z nich. Przyglądałem się, jak wykańczają ich narkotyki. Jak się staczają. Niekiedy zakochują się w swoich klientach, którzy jednak szybko wymieniają ich na nowy model. Tylko niewielu potrafi odbić się od dna.
Świat męskiej prostytucji przypomina przygody bohaterów z Dworca ZOO. Męskie dziwki z całego świata debiutują właśnie w Berlinie. Nie bez przyczyny mówi się, że to największy burdel Europy. Współczesnym Dworcem ZOO są pięciogwiazdkowe hotele, a heroinę zastępuje bijąca rekordy popularności tina i krople GBL.
Po kilku latach, czasem nawet wcześniej, kończą – podobnie jak ich koledzy z lat 80. – na ulicy, puszczając się z obleśnymi staruchami za działkę narkotyków. Po ich markowych ciuchach, wypchanych portfelach i złocistej opaleniźnie zostaje tylko wspomnienie.
Piotr Krysiak, dziennikarz znany głównie z bestsellerowego reportażu Dziewczyny z Dubaju, w którym opowiedział o polskich ekskluzywnych prostytutkach, wśród których były znane modelki, celebrytki. W książce Wyspa Ślepców opisywał rezultaty własnego śledztwa w sprawie głośnego skandalu pedofilskiego na Dominikanie. Zawodowo zajmuje się dziennikarstwem prasowym i telewizyjnym. Publikował teksty w „Super Expressie“, „Życiu Warszawy“ czy tygodniku „Wprost“. Był szefem programów informacyjnych TVP Info, a także ich wydawcą i producentem.

Jak żyje się w kraju, którego mieszkańcy chcą być fucking flink – „zajebiście życzliwi”?
Dlaczego Kopenhaga nazywana jest miastem przyszłości?
Co wspólnego ma Władca Pierścieni z duńskim „bogactwem naturalnym”, czyli zaufaniem?
W rankingach poziomu szczęścia Dania od lat nie schodzi z podium, tutaj powstało pierwsze ministerstwo środowiska, a pierwszą ministrą w Europie została Dunka. Znana z designu i architektury, niewymuszonego stylu życia, fascynującej Kopenhagi czy rowerowych autostrad, Dania kojarzona jest jako skandynawski raj. I słusznie! Ważne są tu relacje z innymi ludźmi, liczy się jakość życia, a ideałem jest wielokulturowe społeczeństwo dobrobytu. Jednak ojczyzna Andersena ma też ciemniejsze karty w swojej historii.
To pierwsza tak wieloaspektowa książka, której autorka, od 30 lat związana z Danią, zabiera nas w podróż po meandrach kraju. Opisuje mieszkańców, zaprasza do duńskiej kuchni i w dzikie niedostępne miejsca oraz zachęca, aby samemu przekonać się, jak wygląda ten mały, ale wyjątkowy kraj po drugiej stronie Bałtyku.


Może i Danii nie jest potrzebna reklama, za to nam potrzebna jest taka książka. Z Sylwią Izabelą Schab wybieramy się w podróż do Danii, tam i z powrotem, z duńską architekturą oraz architekturą duńskości w tle. To wieloaspektowa, wielogłosowa opowieść o bezpretensjonalności i wspólnotowości. Interesująca i bardzo inspirująca lektura, niuansująca obraz Skandynawii i Skandynawów.
Natalia Kołaczek, autorka Szwecjobloga i książki I cóż, że o Szwecji

To książka, jakiej brakowało: skarbnica aktualnej wiedzy o Danii. Pozwala lepiej zrozumieć Duńczyków i ich kulturę oraz historię. Parafrazując cytowany w książce gruk Pieta Heina: „Ta książka jest tak bogata w treści, że się to w głowie nie mieści”.
Agata Lubowicka, skandynawistka i tłumaczka literatury duńskiej

Wspaniale czyta się książki powstałe z niedosytu. Autorka poświęciła całe zawodowe życie Danii i dzieli się z nami pasją do tego małego kraju o wielkich ambicjach. Po lekturze mamy ochotę już na zawsze przesiąść się na rower, zwolnić tempo życia, zaangażować w wolontariat i łaskawszym okiem spojrzeć na hot dogi.
Ilona Wiśniewska

Książka graficzna „Doba na oceanie. Jak przepłynąć Atlantyk kajakiem?” to fascynująca opowieść o wyprawach przez Atlantyk Aleksandra Doby, polskiego kajakarza, który jako pierwszy człowiek w historii przepłynął ocean kajakiem, z kontynentu na kontynent.

Przeczytacie, jak zaplanować transatlantycką ekspedycję kajakową, przekonacie się, czy kajak oceaniczny jest z gumy i jak zmieścić na nim sprzęty żeglarskie, małą stocznię remontową oraz jedzenie na kilka miesięcy.

Przeżyjecie burze i sztormy na oceanie, razem z bohaterem stawicie czoła największemu prądowi świata, dowiecie się też, czy istnieją podwodne góry i jak się nie zgubić na oceanie oraz gdzie na kajaku ukryte są sypialnia, kuchnia, łazienka. Poznacie nawet smak oceanicznej kawy!

Nauczycie się robić rynny z opakowania po ciastkach i konstruować półki z karimaty.

Sprawdzicie też, czy kąpiel z rekinem jest przyjemna, kogo można spotkać na oceanie, i czy wciąż istnieją statki widma.

„Doba na oceanie. Jak przepłynąć Atlantyk kajakiem?” ilustruje niezwykłą ekspedycję i przekazuje mnóstwo informacji o Oceanie Atlantyckim.

Publikacja powstała we współpracy z Aleksandrem Dobą i jest pierwszą książką o jego wyprawach kajakowych dla dzieci.

W serii „Niezwykłe wyprawy i wyczyny” ukazała się także książka

"Marek Kamiński. Jak zdobyć bieguny Ziemi... w rok" opowiadająca o polarnych ekspedycjach polskiego podróżnika.

Dolina Baryczy to  dwustronna mapa  w skali 1:50'000. Obejmuje cały obszar Parku Krajobrazowego Doliny Baryczy oraz tereny przyległe. Zasięg mapy wyznaczają: Ostrów Wielkopolski na północy, Twardogóra na południu, Rawicz na zachodzie i Mikstat na wschodzie. Jest to obszar wyjątkowo atrakcyjny przyrodniczo. Znajduje się tu największy w Europie kompleks sztucznych stawów rybnych. Stawy Milickie budowano sukcesywnie od XIII w., a zapoczątkowali je cystersi. Dziś to ważny ośrodek hodowli karpia. Co roku, jesienią, odbywają się Dni Karpia ze słynnymi odłowami ryb, którym towarzyszą imprezy i wydarzenia kulturalne. Stawy Milickie to również największy w Polsce rezerwat ornitologiczny. Ptasi raj przyciąga rzesze obserwatorów. Uprawianie birdwatchingu umożliwiają liczne wieże i czatownie. Bogate, a przy tym mało znane jest także dziedzictwo kulturowe tego obszaru. Osobliwością są szachulcowe kościoły, domy z rudy darniowej czy zabytkowe jazy. Skala mapy pozwoliła na dokładne naniesienie dróg, ścieżek, szlaków pieszych, rowerowych, kajakowych, dydaktycznych i spacerowych.

Relacja z drugiego samotnego rejsu Krzysztofa Baranowskiego, tym razem trasą pasatową, prawie trzydzieści lat po rejsie pierwszym.

Oto kolejny tom dziennika monumentalnej podróży po Włoszech, którą Grzegorz Musiał odbywał w latach 2002-2007. Po opublikowanym w 2021 r. tomie Dziennik włoski. Sycylia, nadszedł czas na najmniej znaną część Włoch: górską, skalistą Abruzję, odnogę Apeninów oraz Apulię, rozciągniętą wzdłuż Adriatyku, aż po Bazylikatę, najmniej odwiedzaną przez turystów i prawie zapomnianą na Południu włoskiego buta. Grzegorz Musiał prowadzi czytelnika przez pejzaże skalistych Abruzów z miasteczkami zagubionymi w dolinach i na szczytach gór, z ich niebywale pięknymi a nieznanymi światu katedrami, przez Apulię, z jej nadmorskimi uzdrowiskami ale też wspaniałymi sanktuariami katolickimi, jak Manoppello czy Gargano a także zamkami normańskich i andegaweńskich królów i templariuszy. Nad wszystkim góruje Rzym – tam autor każdorazowo rozpoczyna i kończy swą wędrówkę i temu miastu poświęca strony pełne miłości i zachwytu. W podróży – podobnie, jak na Sycylii – towarzyszy mu niepowtarzalny Livio. Groteskowy, śmieszny i wzruszający potomek starego włoskiego rodu, znawca włoskiej sztuki i włoskiej kuchni, nasuwający myśl o Sancho Pansie z powieści Cervantesa. W przygotowaniu kolejny tom: Dziennik włoski. Toskania i Umbria.