Poeta w labiryncie historii

Lektura wraz opracowaniem to znakomita pomoc i inspiracja dla uczniów oraz nauczycieli. Tekst opatrzono wskazówkami interpretacyjnymi i hasłami ułatwiającymi nawigację po książce – dzięki nim łatwo znaleźć potrzebny w trakcie omawiania lektury fragment, zgromadzić materiały do wypracowań i ustnych wypowiedzi, zapamiętać najważniejsze informacje i utrwalić znajomość lektury. Zamieszczone na końcu książki opracowanie podporządkowano podstawie programowej. Zawiera ono ciekawy biogram autora, streszczenie, mapę mentalną, najważniejsze zagadnienia omawiane na lekcjach, a także wiele inspirujących informacji, podpowiedzi i zadań, dzięki którym czytanie lektury staje się twórczą przygodą. Opracowanie powstało pod kierunkiem Katarzyny Zioły-Zemczak, nauczycielki języka polskiego z bogatym doświadczeniem w pracy z dziećmi i młodzieżą, wieloletniej doradczyni metodycznej, a obecnie konsultantki ds. języka polskiego pracującej na co dzień z nauczycielami.

„Ciała Sienkiewicza” to książka napisana z zachwytu i ze złości na Sienkiewicza. Zachwyt budziła i budzi Sienkiewiczowska sztuka opowiadania, swoisty popęd narracyjny, który nadaje tej prozie wspaniałe tempo i zniewalający styl. Jego czytelnicy rekrutowali się ze wszystkich grup i klas społecznych, a popularność, jaką osiągnął w Polsce i w świecie, pozostaje nieosiągalna dla polskich pisarzy. Wiedział doskonale, że przeszłość musi odzyskać ciało, by budzić zainteresowanie. Dzięki iluzji, którą stwarza literatura, historia ma u Sienkiewicza zmysłową atrakcyjność, materialną konkretność, erotyczną aurę. Złość powstaje, kiedy trzeba stać się krytykiem własnego zachwytu. Wówczas objawia nam się cena, jaką wiedza i talent pisarza muszą zapłacić za ów efekt „łatwej urody”. Jest Sienkiewicz pisarzem, który więcej wie, niż mówi; tłumi się, samoogranicza i cenzuruje, powstrzymując energię swojego pisarstwa, aby nie zniszczyła estetycznego i moralnego ładu, do którego tęskni jego twórczość.


„Dzięki tej książce zaczyna świtać nadzieja na zupełnie nową lekturę polskich klasyków: świeżą, erudycyjną, uwolnioną od licealnych schematów, które od lat „upupiają” najlepszych polskich pisarzy. Pojawia się szansa na nowy model interpretacyjny, który wyrwie polską literaturę z lokalnego zaścianka i odtworzy dialog z myślą europejskiej nowoczesności. Ryszardowi Koziołkowi udało się ożywić i na nowo stworzyć Sienkiewicza, postawić autora, który – wydawałoby się – pisał głównie „ku pokrzepieniu serc”, w jednym rzędzie z największymi swej epoki, Conradem i Faulknerem; pokazać, że także i on jest autorem obdarzonym subtelnym nowoczesnym węchem, szczególnie czułym na kwestię cielesności, jaką odkryła ta zafascynowana Darwinem epoka.” Agata Bielik-Robson

Mieczysław Inglot jest autorem kilkunastu książek poświęconych pisarzom XIX i XX wieku. Od prawie trzydziestu lat centralne miejsce w jego zainteresowaniach badawczych zajmuje Cyprian Norwid. Zadebiutował w tej dziedzinie artykułem zamieszczonym w zbiorze pt. Modemites. Melanges franco-polonais (1979), inaugurującym współpracę naukową Wrocławia i Lilie. Opublikował trzy pozycje książkowe o poecie. Drogami pielgrzyma to wybór studiów i artykułów M. Inglota z lat 1981-2003 na temat Norwida. Są wśród nich prace dotyczące m.in. pojęć ogólnych i szczegółowych w utworach poety, używanych przez niego struktur gatunkowych. W innych autor dokonuje analizy konkretnych wierszy, a także analiz porównawczych zarówno z tekstami z epoki, jak i nam współczesnymi. Podejmuje refleksję nad recepcją „czwartego wieszcza" na przełomie XX i XXI stulecia, głównie w rocznicowym Roku Norwidowskim 2001.

Dziełem demiurga jest świat młodego Miłosza. Książka pokazuje, że jak nikt dotąd w polskiej poezji wypowiedział on temu światu sprzeciw. Buntownicze wizje poety zostały wyrażone językiem stosowanym dotąd do analizy gnostycyzmu i manicheizmu. Język ten odsłania świat żywiołów, wojny, dzieje poddane prawom darwinizmu, myśli i uczucia człowieka zbuntowanego na ziemskim padole. Taki świat wart był w oczach poety jedynie kosmicznego pożaru. W dwudziestym wieku nieraz jawił się w ten sposób ludziom zachowującym w sobie inną ziemię i inne niebo…
„Zawiłe powinowactwa Miłosza z manicheizmem i gnozą były tematem, który od dawna czekał na swojego autora, wymagał zaś nie byle jakiej wiedzy i umiejętności. Szczęśliwie znalazł on w osobie Zbigniewa Kaźmierczyka badacza łączącego starannością w konstruowaniu wywodów z niebagatelną erudycją, naukową rzetelnością oraz biegłością we wnikliwym odczytywaniu tekstów poetyckich”. Aleksander Fiut

Gdańsk w literaturze. Bibliografia od roku 997 do dzisiaj jest edycją w zamyśle sześciotomową.
Bibliografia przeznaczona jest dla wszystkich zainteresowanych obrazem miasta utrwalonym na kartach literatury pięknej. W zamierzeniu ma być nie tylko pomocą naukową dla badaczy literatury poszukujących utworów dotyczących Gdańska, ale również swoistym przewodnikiem po lekturach i kopalnią informacji o mieście dla szerszego kręgu odbiorców.

Tom pierwszy bibliografii swoim zasięgiem obejmuje druki wydane od około 998 do 1600 roku oraz utwory powstałe w latach 997–1600, ale wydrukowane później, na przykład w XIX wieku. Za takim rozwiązaniem przemawiały względy praktyczne: dzięki niemu czytelnik poszukujący na przykład szesnastowiecznych relacji o Gdańsku nie będzie musiał przeglądać wszystkich tomów bibliografii.