Polski system ochrony zdrowia

KSIĄŻKA, NA PODSTAWIE KTÓREJ POWSTAŁ SERIAL SZPITAL NEW AMSTERDAM Doktora Maxa Goodwina pokochały miliony widzów na całym świecie. Jego pytanie: „Jak mogę pomóc?”, wywołało niejedną rewolucję i uratowało życie setek pacjentów. Pierwowzorem serialowego Maxa był doktor Eric Manheimer, który z równie niesamowitym zaangażowaniem i poświęceniem walczył o swoich pacjentów w szpitalu Bellevue w Nowym Jorku. TO JEGO PRAWDZIWA HISTORIA I jedyny taki szpital, w którym spotkają się zarówno dyplomaci z pobliskiego ONZ, jak i skazańcy z więzienia na Rikers Island. Obok siebie leżą mieszkańcy Park Avenue, finansiści z Wall Street, nielegalni imigranci, ofiary tortur oraz mieszkańcy czynszówek. Jeśli prezydent USA poczuje się źle podczas obrad ONZ, karetka pogotowia przywiezie go do Bellevue. Doktor Eric Manheimer w dwunastu historiach przedstawił losy swoich pacjentów, których spotkał, będąc dyrektorem szpitala. Te historie to coś więcej niż skomplikowane medyczne przypadki – to przede wszystkim pełna emocji opowieść o ludziach: rodzinach i wspólnotach, rozpaczy i śmierci, nadziei i życiu. Sam autor odsłania się przed nami nie tylko jako lekarz i dyrektor szpitala, ale też jako pacjent. Walce o życie innych towarzyszy jego własny wyścig z chorobą nowotworową.
Serial Szpital New Amsterdam, który powstał na podstawie wspomnień Manheimera, podbił serca widzów na całym świecie. Ta książka to lektura obowiązkowa dla wszystkich chcących poznać prawdziwe losy ulubionych bohaterów. „Manheimer daje nam coś więcej niż zwykłe medyczne dramaty. To okno na wyjątkowy szpital i mądrość lekarza, który tak samo opiekuje się pacjentami i światem”. „Publishers Weekly”

Część 1 i 2 (wydanie dwuczęściowe opasane banderolą). Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 roku nie tylko miało wielkie znaczenie narodowo-polityczne, lecz również wpłynęło ożywczo na rozwój rodzimej nauki oraz kultury. W wolnej Rzeczypospolitej uczeni nie byli już skrępowani antypolskimi działaniami państw zaborczych, rusyfikacją i germanizacją, mogli wypowiadać słowem i pismem własne myśli oraz przekonania, poszukiwać nowych dróg zdobywania wiedzy i wnosić własny dorobek do światowej nauki i tradycji. Uczestnictwo w tych ogólnoludzkich dobrach stawało się coraz bardziej okazałe dzięki wyjazdom naukowym za granicę, podróżom do kwitnących naukowo i kulturalnie państw słynących z realizacji na wysokim poziomie badań i dydaktyki uniwersyteckiej. W tych przodujących naukowo państwach, jak Anglia, Francja, Niemcy, Szwajcaria czy Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, polscy naukowcy doskonalili swój warsztat badawczy, dokonywali obserwacji tamtejszego życia naukowego oraz wygłaszali referaty podczas zjazdów i kongresów naukowych. Tą drogą naocznego obcowania z zagraniczną nauką i dydaktyką nierzadko znacząco uzupełniali swe wykształcenie oraz budowali zalążki współpracy naukowej ze specjalistami z innych państw. Raporty polskich medyków z pobytów naukowych za granicą są źródłem historycznym o wielkiej wartości, niezwykle istotnym w badaniach nad rozwojem polskiej myśli lekarskiej w dwudziestoleciu międzywojennym. Pokłosiem wzajemnych kontaktów polskich lekarzy z medykami z zagranicy był także napływ do naszych ośrodków badań lekarskich obcojęzycznej literatury naukowej. Czytano ją u nas zarówno w oryginale, jak i w przekładach na język polski. Niektóre silniejsze ośrodki badań lekarskich rozwijały w tamtejszym okresie inicjatywę wzajemnej wymiany z zagranicznymi instytucjami czasopism naukowych, które wiernie odzwierciedlały stan ówczesnej refleksji lekarskiej w różnych jej obszarach.

Zakres problemów wskazanych w opracowaniu jest bardzo szeroki.

Książka, pomimo specjalistycznej problematyki, została napisana bardzo przystępnym i zrozumiałym językiem. Publikacji zawiera szereg rozważań na temat ochrony pacjenta. Udało się zgromadzić cenne i dotyczące ważnych oraz aktualnych tematów prace, pióra związanych z naukami prawnymi i medycznymi Autorek i Autorów.

\"Proszę się obudzić... już po zabiegu…\" to po \"Proszę się nie bać... zaraz pan zaśnie…\" druga część opowiadań o sytuacjach w szpitalach, których autor był świadkiem.

Wiesław Mikuś, lekarz anestezjolog pracujący w  szpitalach w  Zamościu, w  Szczebrzeszynie i  w  Biłgoraju. Autor tekstów kabaretowych i  piosenek oraz wierszy, ma na koncie dwie pełnospektaklowe sztuki teatralne, pisze muzykę do swoich tekstów, występował też na scenie jako, jak sam mówi, „namiastka aktora i  piosenkarza”. Do tego dużo rysuje i  maluje, a  swoje prace zaprezentował na wielu wystawach.

\"Dziś przed rozpoczęciem elektrowstrząsów zostałem przez panią doktor psychiatrę poczęstowany herbatą. Pani doktor jest osobą dużo starszą ode mnie i  nie wypadało mi odmówić – chociaż wielkiej ochoty na herbatę wcale nie miałem. Rozmawialiśmy w  jej gabinecie, siedząc przy ogromnym, dębowym biurku (…) Pani doktor zaczęła mi opowiadać – z  wielkim przejęciem i  z  wypiekami na policzkach, ale także z  wyraźną dumą i  zadowoleniem – jak to zaatakował ją w  tymże gabinecie jeden z  pacjentów.

– Dwa dni temu to było… Panie doktorze… Ja go tu wzięłam na rozmowę i  zebranie wywiadu – a  on?… Zsunął sobie spodnie od piżamy, wystawił swoje stojące prącie – bo mu stało i  było jak gromnica i…

– Mówi pani – jak gromnica? W  takim bladym, woskowym kolorze jak gromnica?

– Gdzie tam w  kolorze! Takie wielkie jak gromnica!

– Aha…

– Ogromne!… I  zaczął mnie ganiać dookoła biurka.

Zauważyłem wyraźnie, że opowiadając mi to z  radosną satysfakcją, nie mogła się wyzbyć wyrazu twarzy świadczącego o  wielkim zadowoleniu na samo wspomnienie.

– I  co?

– I  cały czas wykrzykiwał „kocham cię, kocham cię”…

– Tak? To nie był w  zasadzie groźny. I  raczej to nie był atak.

– No wie pan… Poniekąd był to atak. Mógł mnie przecież zgwałcić.

Mówiąc to, uśmiechnęła się niemal lubieżnie. Sprawiała wrażenie mocno podnieconej. A  może tylko niewłaściwie odbierałem jej emocje?

– A  ja umykałam… Umykałam. I  wie pan – ganialiśmy się wkoło tego biurka raz w  tę – raz w  drugą stronę, a  on cały czas z  tym stojącym prąciem na wierzchu. Ha, ha… Nie mógł mnie dogonić, bo piżama zsunęła mu się na kolana i  nie miał dostatecznej szybkości.

– Aha. To jakby nie te spodnie na kolanach – pewnie by panią dopadł?

Zamlaskała rozkosznie i  przełknęła ślinę. Odpowiedziała po chwili.

– Pewnie by mnie dopadł…\"

(fragment \"Pamiętnika\")

Książka „Systemy zdrowotne” składa się z dwóch części: koncepcyjnej i szczegółowej.
Pierwsze rozdziały publikacji poświęcono zagadnieniom definiowania systemów zdrowotnych, charakterystyce ich celów (z uwzględnieniem praw pacjenta), opisowi modeli tradycyjnych i modelu normatywnego, opartego na koncepcji integracji opieki. Prezentacja tych zagadnień ma dużą wartość poznawczą, a jednocześnie daje klucz do zrozumienia części szczegółowej. W drugiej części zaprezentowano wybrane systemy zdrowotne takich państw jak: Republika Federalna Niemiec (pierwszy publiczny system ubezpieczeniowy), Zjednoczone Królestwo (pierwszy publiczny system zaopatrzeniowy), Stany Zjednoczone Ameryki (dominujący system rynkowy), Szwajcaria (najlepszy system europejski), Niderlandy (system wielokrotnie uznany za najlepszy).
Książka kończy się przemyśleniami na temat organizacji systemów w warunkach zagrożeń epidemicznych.

Podręcznik w 11 wykładach przedstawia zagadnienia pozwalające zrozumieć czym jest zdrowie publiczne i istotę jego działań. Podkreśla znaczenie zdrowia nie tylko jako wartości, ale i siły sprawczej spełnienia celów osobistych i budowania przyszłości. Przedstawia wielowymiarowość działań zdrowia publicznego w umacnianiu zdrowia społeczności, nieodzownego czynnika rozwoju kraju. Pokazuje, jak kształtowała się walka z epidemiami chorób i jak dzięki rozwojowi społecznemu oraz nauki zmieniał się powoli zakres działań zdrowia publicznego. Wskazuje na rolę i sposób działania determinantów jako czynników budujących lub niszczących zdrowie ludzi, zaznajamia ze sposobami zapobiegania zagrożeniom zdrowotnym i wczesnego wykrywania śmiertelnych zagrożeń, co pozwala na dłuższe życie w dobrym zdrowiu.