Pompeje Trzy ostatnie dni

„Cywilizacja żydowska” to rozwinięcie rozważań zarysowanych w książce „O wielości cywilizacji”, w której autor przedstawia swoje teorie i metody badawcze. To szczegółowa charakterystyka społeczności sakralnej, zbudowanej wokół religii i rozwijanej przez komentarze do pierwotnych tekstów religijnych. Jest jedną z najdokładniej opisanych przez Konecznego cywilizacji (obok bizantyńskiej i łacińskiej). Dzieła tego nie opublikowano za życia autora. Pozostawione w rękopisie, po raz pierwszy wydano drukiem w 1974 roku w Londynie.

Prof. Feliks Koneczny - wybitny historyk i historiozof, krytyk teatralny, a także bibliotekarz i dziennikarz, twórca oryginalnej koncepcji cywilizacji. Badał archiwa watykańskie, pracował w Archiwum Akademii Umiejętności, bibliotekach Akademii Umiejętności oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przez szereg lat był wykładowcą Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie uzyskał tytuł profesora. Był autorem niezliczonych publikacji naukowych, artykułów oraz książek z zakresu historii, historiozofii, historii i teorii prawa, administracji i samorządu.

Prezentuje historię Cesarstwa Bizantyjskiego od powstania, przez okres wypraw krzyżowych, aż do upadku Konstantynopola
Przedstawia wydarzenia z życia politycznego oraz przemiany społeczno-gospodarcze, obyczajowe, kulturalne ludów, które żyły i rozwijały się w państwie bizantyjskim przez całe wieki
Ukazuje miejsce Cesarstwa Bizantyjskiego w średniowiecznej Europie
Omawia historię i rolę Cesarstwa Nikejskiego

Spośród wielu ludów zamieszkujących Galię „najbardziej wojowniczy są Belgowie”. Swoje męstwo i dzielność w stawianiu zaciętego oporu Rzymianom zawdzięczać mieli nieustannym walkom, jakie prowadzili z napierającymi na nich ze wschodu plemionami germańskimi, z którymi sąsiadowali przez Ren. Na ich twardy charakter wpływać miał także brak kontaktów z cywilizacją śródziemnomorską oraz niewielki ruch handlowy, gdyż do Belgii „kupcy [...] bardzo rzadko przybywają, zwłaszcza z takimi towarami, które przyczyniają się do zniewieścienia charakterów”. Tak charakteryzował Belgów Gajusz Juliusz Cezar, któremu przyszło przez wiele lat prowadzić z nimi ciężkie boje.
Konflikt zbrojny Belgów z Rzymianami, który był częścią tzw. wojny galijskiej (58–51 p.n.e.), ze względu na intensywność oraz dramaturgię walk zasługuje na to, aby przyjrzeć mu się nieco bliżej. Belgowie bowiem jako pierwsi w Galii stawili opór legionom rzymskim. Stało się to w drugim roku wojny, kiedy przedłużająca się obecność rzymskich żołnierzy w Galii celtyckiej zaczęła ich niepokoić i skłoniła do podjęcia kroków ofensywnych. Ich plany k uprzedził jednak Cezar. Podczas kampanii belgijskiej w 57 r. doszło do bitwy nad rzeką Sabis z plemieniem Nerwiów, gdzie armia rzymska otarła się o klęskę. To Belgowie w roku 54 p.n.e. podnieśli bunt przeciwko panowaniu Rzymian i zadali im największą klęskę jakiej doznali w czasie całej tej wojny. Legiony rzymskie przegrały w kraju Eburonów, pomniejszego belgijskiego ludu, za co ten zapłacił wysoką cenę, a ich król Ambioryks stał się największym osobistym wrogiem Cezara, którego prokonsul, niemal z maniakalną zaciekłością, próbował dopaść. Poza tym, ze wszystkich plemion Galii, najdłużej Rzymianom opierały się dwa niewielkie belgijskie plemiona: Morynowie i Menapiowie.

Pierwszy cesarz Rzymu, władca imperium przez czterdzieści cztery lata, urodził się na prowincji, w plebejskiej rodzinie. Jak dotarł na szczyt i został założycielem zachodniej cywilizacji?

Oktawian August, adoptowany syn Juliusza Cezara, pojawił się niespodziewanie na scenie politycznej po idach marcowych. Rozpętał wojnę domową, aby pomścić zabójstwo przybranego ojca, i został konsulem – najmłodszym w historii Rzymu. Dlaczego lud Rzymu powierzył władzę dziewiętnastolatkowi?

Zapewniając, że dąży do przywrócenia świetności republice rzymskiej, Oktawian uczynił się monarchą absolutnym. Przechytrzył i przeżył wszystkich swoich głównych przeciwników. Doczekał się praprawnuka i umarł we własnym łóżku w otoczeniu rodziny i przyjaciół, czczony jako bóg. Ale jakim był człowiekiem?

Jest wiele książek o pierwszym cesarzu Rzymu, ale na pewno nie ma żadnej tak trafnie oddającej niezwykłą, złożoną naturę Oktawiana Augusta. „The Times”

W tej przełomowej biografii Richard Holland szuka prawdy w świadectwach zarówno wielbicieli Augusta, jak i tych, którzy go potępiali. Pokazuje wiele twarzy Oktawiana: bezlitosnego w dążeniu do władzy polityka, staroświeckiego konserwatysty, męża, który przez 50 lat uwielbiał żonę, i ojca, który jedyną córkę posłał do więzienia. W pasjonującej, barwnej opowieści poznajemy też miłosiernego despotę, który kazał ukrzyżować 6000 zbiegłych buntowników, ale ocalił życie jednego niewolnika.
Odkrywamy władcę, który zapewnił pokój i dobrobyt znacznej części ówczesnego świata oraz stworzył podwaliny pod nowoczesną Europę.

RICHARD HOLLAND to znakomity brytyjski pisarz, wybitny znawca historii starożytnej, autor m.in. biografii "Neron – Okrutny zbrodniarz rozgrzeszony".

To drugi tom źródeł do dziejów długiego sporu ikonoklastycznego w cesarstwie wschodniorzymskim (726-843).
Zawiera - po raz pierwszy w polskim przekładzie – źródła greckie i łacińskie dotyczące najwcześniejszego okresu bizantyńskiej kontrowersji, od jej wybuchu (726) do synodu w Hierei (754). Wraz z trzema /Mowami/ Jana z Damaszku w obronie obrazów (tom I /Biblioteki Bizantyńskiej/) przybliżają one główne wydarzenia początkowej fazy ikonoklazmu, ukazują jego podłoże i pierwotny charakter, ale też jego złożoność i znaczenie.
Zestawienie źródeł greckich i łacińskich potwierdza kulturową i religijną wspólnotę, jaką jeszcze wtedy przeżywał świat grecko-rzymski, rozdzielony politycznie od czasu, gdy na ruinach zachodniego cesarstwa rzymskiego rodziła się oddzielna cywilizacja europejska. Pozwala także postawić w nowym świetle niedocenianą dotąd rolę papieskiego Rzymu w bizantyńskim sporze.

Niezwykła i dramatyczna historia o tym, jak niewielka osada stała się potęgą rządzącą światem śródziemnomorskim.

W książce Thomasa R. Martina – wzorem rzymskich dróg – schodzą się rozmaite wątki, które autor tropi, podążając za westalkami do świątyń, matronami do willi, konsulami na forum czy przywódcami na bitewne pola.

Autor aktualizuje dotychczasowe ustalenia na temat życia Rzymian od czasu założenia miasta w VIII wieku przed naszą erą do VI wieku naszej ery. W przejrzysty sposób prezentuje poszczególne etapy rozwoju Miasta, zwracając przy tym uwagę nie tylko na jego wewnętrzne przeobrażenia, ale i znaczące zmiany zachodzące na otaczających je terytoriach. Pokazuje, jak z drewnianej osady Rzym stał się imperium, jak wyglądały rzymskie rodziny, jak przenikały się kultury, konkurowały religie, co Rzymianie mówili i myśleli, i jak niepozorne nieraz postaci zmieniały bieg historii świata.