Poradnictwo i terapia w żałobie

Autorka przedstawia rezultaty drugiego etapu badań poświęconych psychologicznym charakterystykom wybranej grupy aktorów polskich. Bez wątpienia są to rezultaty warte opublikowania, ponieważ były to badania unikatowe i to nie tylko w skali krajowej. Nie znam drugich takich badań, w których analizie poddano relatywnie liczną grupę aktorów i prześledzono w tej grupie zmiany psychologicznych charakterystyk po upływie 20 lat. (…). Rezultaty badań podłużnych zostały przedstawione w klarowny sposób i zinterpretowane na podstawie współczesnych teorii rozwoju osobowości. Książka ma istotne walory naukowe, a jednocześnie w interesujący sposób portretuje psychologicznie środowisko aktorów. Z tego względu książka ma również istotne walory diagnostyczne, bo sądzę, że aktorzy należą do ciekawej grupy osób edukujących się niestandardowo i uprawiających swój zawód w relatywnie twórczy sposób. W toku prowadzonego wywodu Autorka w umiejętny sposób wykorzystuje dane z wielu wywiadów z aktorami. Są to ciekawe ilustracje losów i poglądów aktorów polskich, wspierające wątek badawczy i diagnostyczny książki.
prof. dr hab. Czesław S. Nosal – fragmenty recenzji

Barbara Mróz – prof. nadzw. dr hab. w dziedzinie psychologii, zatrudniona na Wydziale Zarządzania i Nauk Społecznych UZZM oraz w Uniwersytecie SWPS, przez 21 lat pracowała w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego. W trakcie pracy naukowej zrealizowała wiele projektów dotyczących psychologii osobowości, zarządzania, twórczości oraz jakości życia. Jest autorką książek: Osobowość wybitnych aktorów polskich. Studium różnic międzygeneracyjnych (2008), Poczucie jakości życia u pracowników wyższego szczebla. Uwarunkowania osobowościowe i aksjologiczne (2011), Functioning in the Workplace. Quantitative and Qualitative Psychological Research (2012), Szef X – pracownik Y. Wyzwania w zarządzaniu pokoleniem Y (red.) (2014) oraz ponad 80 artykułów.
Członkini Polskiego Towarzystwa Psychologicznego PTP oraz Polskiego Stowarzyszenia Psychologii Organizacji PSPO.

Człowiek używa zaledwie dziesięciu procent swojego mózgu, przeciwieństwa się przyciągają, chcieć to móc, z raka można wyleczyć się samemu, wykrywacz kłamstw zawsze wskaże oszusta, człowiek zahipnotyzowany zrobi wszystko, co mu się każe, i przypomni sobie wszystkie złe rzeczy, jakie zdarzyły mu się w życiu, można się nauczyć obcego języka przez sen, mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus (i do tego bez przerwy gadają)…
Każdy z nas zna setki takich „psychologicznych prawd” i każdy z nas nieustannie się z nimi styka. W kinie, w telewizji, w setkach książek, audycji radiowych i artykułów prasowych nieustannie karmieni jesteśmy psychologiczną mitologią, a sądząc z tego, że taka „poppsychologia” regularnie – i to na całym świecie – trafia na listy bestsellerów, to bardzo chcemy takiej karmy. Jest tylko jeden „drobny” problem: większość tej „wiedzy” nie ma nic wspólnego z tym, co współczesna psychologia naukowa wie już o ludzkich postawach, zachowaniach, motywacjach, emocjach i osobowości.
Scott O. Lilienfeld, Steven Jay Lynn, John Ruscio, Barry L. Beyerstein, autorzy książki 50 wielkich mitów psychologii popularnej, to wykładowcy i profesorowie renomowanych amerykańskich uczelni. Dla kogoś, kto tak jak oni zajmuje się psychologią zawodowo i wykształcił już kolejne pokolenie psychologów, kariera mitów tworzonych przez przemysł psychologii popularnej stanowi poważne wyzwanie i to nie tylko dlatego, że dominujące w kulturze masowej mity i stereotypy w większości albo są fałszywe, albo odwołują się do dawno już zarzuconych teorii i koncepcji natury ludzkiej. Gorzej, że część z tych mitów jest po prostu szkodliwa!
Skąd się biorą psychologiczne mity i dlaczego niektóre z nich są groźne, jak nie dać się uwieść poppsychologii i dlaczego w psychologii fakty są zwykle znacznie ciekawsze od fikcji – na te pytania odpowiada 50 wielkich mitów psychologii popularnej.

Zagadnienie behawioralnej analizy prawa nie należy do kategorii problemów zbyt często podnoszonych w polskim piśmiennictwie naukowym. Mimo iż od co najmniej kilkudziesięciu lat stanowi ono ważny element debaty toczącej się w międzynarodowej przestrzenni naukowej, w polskiej nauce jest wciąż relatywnie mało obecne. Na szczęście zaczyna się to zmieniać, także za sprawą takich badaczy, jak autor recenzowanej pracy.

dr hab. Stanisław Mazur, prof. UEK

Opracowanie z zakresu behawioralnej analizy prawa jest aktualnym i cennym głosem w teoretycznej i praktycznej debacie prowadzonej na przecięciu prawa, ekonomii i polityki publicznej. W kontekście istniejącej literatury tematu mogę stwierdzić, że jest to pierwsza tego typu pozycja na rynku krajowym, która przybliża polskiemu czytelnikowi stan i dynamikę tego najnowszego nurtu badań behawioralnych, jednocześnie osadzając ją w pracy polskiego klasyka nauk prawnych.

dr hab. Karol Olejniczak, prof. Uniwersytetu SWPS

Radosław Zyzik – doktor nauk prawnych, ekonomista, prodziekan Wydziału Pedagogicznego Akademii Ignatianum w Krakowie. Starszy analityk w Polskim Instytucie Ekonomicznym. Jest autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych, popularnonaukowych, raportów i ekspertyz, w których łączy wiedzę z psychologii poznawczej i społecznej oraz ekonomii behawioralnej z naukami prawnymi i polityką publiczną. Członek International Behavioural Public Policy Association (IBPPA), Polskiej Sieci Filozofii Ekonomii (PSFE) i Akademickiego Stowarzyszenia Psychologii Ekonomicznej (ASPE).

WYBITNA KSIĄŻKA BESTSELLEROWEGO AUTORA I GENIALNEGO NAUKOWCA ELLIOTA ARONSONA.

„Tavris i Aronson połączyli swoje imponujące umiejętności, aby stworzyć wspaniały wzorzec przenikliwości społecznej i naukowego zaangażowania. Nie popełnij błędu, musisz przeczytać tę książkę”

– Robert B. Cialdini, autor książki Wywieranie wpływu na ludzi

Dlaczego ludzie uchylają się od odpowiedzialności, kiedy wszystko się wali? Skąd bierze się parada osób publicznych, które nie potrafią przyznać się do błędu? Jaka jest przyczyna niekończących się kłótni małżeńskich dotyczących tego, kto ma rację? Dlaczego widzimy obłudę u innych, ale nie u siebie? Czy wszyscy jesteśmy kłamcami? A może naprawdę wierzymy w historie, które opowiadamy?

W tej niezwykle wnikliwej i zajmującej książce znani psychologowie społeczni, Carol Tavris i Elliot Aronson, przyglądają się mechanizmom i obwodom mózgowym odpowiedzialnym za samousprawiedliwianie. Kiedy popełniamy błąd, musimy złagodzić dysonans poznawczy, który zagraża naszemu poczuciu własnej wartości. Dlatego tworzymy fikcje, które uwalniają nas od odpowiedzialności, przywracają nam przekonanie o własnej inteligencji, moralności i słuszności – przekonanie, które często każe nam brnąć coraz głębiej w działania głupie, niemoralne i błędne.

Odwołując się do wieloletnich badań, autorzy książki Wszyscy błądzą (ale nie ja) przedstawiają fascynujące wyjaśnienie zjawiska samooszukiwania – jego mechanizmów, szkodliwych skutków i sposobów, w jakie możemy się od niego uwolnić. Przewróć stronę, ale wiedz, że już nigdy nie uchylisz się od odpowiedzialności równie łatwo, jak dotąd.

„To urocza, zachwycająca książka. Przede wszystkim jednak jest niezwykle mądra. Tavris i Aronson wyjaśniają, w jaki sposób politycy, eksperci, lekarze, prawnicy, psychoterapeuci oraz – jakżeby inaczej – my wszyscy, zwyczajni ludzie, utwierdzamy się w przekonaniu, że mamy rację i postępujemy racjonalnie, a także dlaczego podtrzymujemy to niebezpieczne złudzenie w obliczu oczywistych dowodów na to, że jest zupełnie inaczej”.

– Daniel Gilbert, autor Na tropie szczęścia

„Błądzić jest rzeczą ludzką, lecz racjonalizować – jeszcze bardziej. Książka Wszyscy błądzą z pewnością nie zmieni nas w anioły, ale trudno sobie wyobrazić lepszy – i bardziej przystępny – przewodnik po najbardziej diabelskich sztuczkach naszego umysłu”.

– David Callahan, autor The Cheating Culture

„Proszę, niech ktoś natychmiast prześle egzemplarz tej książki prezydentowi i jego administracji. Trzeba przeczytać ją na głos podczas obrad Kongresu i wydrukować w „Congressional Record”. Jeżeli ta książka nie zmieni sposobu, w jaki myślimy o swoich błędach, to wszystkich nas czeka katastrofa”.

– Michael Shermer, autor Why People Believe Weird Things

„Połączywszy wszechstronną wiedzę naukową z przejrzystą, dowcipną prozą, Tavris i Aronson wyjaśniają wiele tajemnic ludzkiego zachowania. Tę książkę czyta się z wielką przyjemnością, a w każdym rozdziale czeka nas zaskakujące odkrycie”.

– Elizabeth F. Loftus, autorka Eyewitness Testimony

„Tavris i Aronson nie odpuszczają nikomu, lecz uczą nas, jak unikać ciągłego wpadania w tę samą pułapkę. To jedna z najbardziej potrzebnych i ważnych książek naszych czasów”.

– Warren Bennis, autor On Becoming a Leader

Sam Elliot Aronson tak pisze o swojej ostatniej książce:

„Ta książka ma dla mnie szczególne znaczenie, ponieważ odzwierciedla moje poczucie domknięcia jednego z kręgów życia: jest hołdem złożonym mojemu bliskiemu przyjacielowi i mentorowi Leonowi Festingerowi. W książce „Błądzą wszyscy (ale nie ja)” pokazaliśmy w jaki sposób dysonans poznawczy sprawia, że ludzie popełniają szkodliwe, okrutne, głupie i nieskuteczne czyny, oszukują samych siebie, a mimo to wciąż mogą spokojnie spać.”

Elliot Aronson – jeden z najwybitniejszych psychologów społecznych na świecie, a przy tym jedyny, który zdobył wszystkie trzy najbardziej prestiżowe nagrody American Psychological Association - jako pisarz, wykładowca i badacz. Napisał między innymi bestsellerowe książki Człowiek istota społeczna i The Jigsaw Classroom. Jest także członkiem American Academy of Arts and Science. Mieszka w Santa Cruz w Kalifornii.

Carol Tavris – psycholog społeczny, wykładowca i autorka wielu książek, między innymi Anger i The Mismeasure of Women. Publikuje również artykuły psychologiczne w "Los Angeles Times", "New York Times", "Scientific American". Jest członkiem American Psychological Association oraz Association for Psychological Science, a także rady redakcyjnej Psychological Science in the Public Interest. Mieszka w Los Angeles.

Uważa się obecnie, że osoby po przebytej traumie zachowują utajoną pamięć traumatycznych zdarzeń w swoich mózgach i ciałach. Pamięć ta często wyraża się w objawach zespołu stresu pourazowego – koszmarach, flashbackach, reakcjach przestrachu i zachowaniach dysocjacyjnych. W gruncie rzeczy ciało takiej osoby nie pozwala o sobie zapomnieć.

Zmniejszając przepaść między teorią naukową a praktyką kliniczną oraz między terapią werbalną a terapią ciała, Rothschild przedstawia zasady i techniki pracy z ciałem, które nie wymagają dotyku. Mając na względzie zastosowania kliniczne, gromadzi w jednym miejscu aktualną wiedzę na temat psychobiologii reakcji stresowej zarówno w trudnych sytuacjach codziennego życia, jak i podczas skrajnej i długotrwałej traumy. Dzięki temu klinicyści reprezentujący różne dyscypliny zyskują podstawę do poznania genezy objawów ich pacjentów i do uwzględnienia pracy z ciałem w swojej praktyce. Techniki somatyczne zostały tak dobrane, aby uczynić terapię traumy bezpieczniejszą przy jednoczesnym zwiększeniu integracji między umysłem a ciałem.

Pełna zajmujących przykładów klinicznych książka Ciało pamięta ukazuje integrację ciała i umysłu w leczeniu zespołu stresu pourazowego. Jej lektura będzie interesująca dla klinicystów, badaczy, studentów i zwykłych czytelników.


Chociaż dyscypliny zajmujące się zdrowiem psychicznym nadal dokonują ważnych odkryć w zakresie psychofizjologii urazu psychicznego, jest bardzo niewiele prac, które by omawiały znaczenie tych ustaleń dla leczenia osób po przebytej traumie. Książka Babette Rothschild z powodzeniem wypełnia tę lukę.
Onno van der Hart, Ph.D.,
profesor psychologii klinicznej na Uniwersytecie w Utrechcie, Holandia

Jest to pierwsza publikacja, która w spójny sposób łączy z sobą teorię, badania i praktykę, umożliwiając osobom po przebytej traumie odzyskanie nadziei, powrót do równowagi i uniknięcie dolegliwości somatycznych wynikających z długotrwałego stresu traumatycznego.
Charles R. Figley, Ph.D.,
dyrektor i profesor Instytutu Traumatologii na Stanowym Uniwersytecie Florydy, Stany Zjednoczone

Według prognoz International Programs Center przy U.S. Census Bureau, 24 września 2010 roku o 19:32 czasu uniwersalnego populacja świata wynosiła 6 870 906 129 ludzi. Ta liczba robi wrażenie. Oznacza bowiem, że 24 września 2010 roku istniało ponad 6,8 miliarda opinii na temat tego, co jest najbardziej irytującą rzeczą na świecie.
Zgrzyt paznokcia po tablicy.
Kruszenie styropianu.
Zaplątany kabel od słuchawek.
Głośna rozmowa telefoniczna w autobusie.
Mlaskanie przy jedzeniu.
Przedświąteczny tłum w galerii handlowej.
Istnieją dźwięki, zapachy i zachowania innych ludzi, które budzą w nas ogromną irytację. Jedyną rzeczą, której wówczas chcemy, jest natychmiastowe przerwanie drażniącej sytuacji. Jak to się dzieje, że nie możemy znieść takich drobiazgów? Dlaczego rzeczy, które nie mają w gruncie rzeczy większego znaczenia, drażnią nas i denerwują? Joe Palca i Flora Lichtman sięgnęli do badań i teorii by wyjaśnić, dlaczego na niektóre bodźce reagujemy silną awersją.
Z książki „Co nas drażni, co nas wkurza” Czytelnik dowie się:
· dlaczego cechy, które na początku wydawały nam się atrakcyjne w nowym partnerze, z czasem zaczynają nas irytować
· jak to się dzieje, że niektórych dźwięków nie potrafimy zignorować i jak to wykorzystują służby medyczne i porządkowe
· z jakiego powodu prowadzenie badań naukowych nad wydzieliną skunksów jest szalenie skomplikowane
· oraz w jaki sposób naukowcy denerwują badanych, by zdobyć wiedzę o działaniu „zirytowanego” mózgu.
Wydzielina skunksa, która kojarzy nam się z zapachem zepsutego jedzenia, zgrzyt paznokci na tablicy, który kojarzy nam się z krzykiem – te irytujące bodźce mogą mieć ze sobą coś wspólnego. Nieprzyjemne doznania łączą się w ich przypadku z reakcjami awersyjnymi, wykształconymi w toku ewolucji, żeby utrzymać nas przy życiu. Czynniki, które budzą w nas irytację, kojarzą nam się z czymś, czego organizm każe nam unikać, dlatego wyzwalają silną reakcję. To kwestia pomylonej tożsamości – nie potrafimy rozróżnić prawdziwego zagrożenia od czegoś, co je naśladuje.
Siedzicie na tarasie swojego domu z gazetą i poranną kawą. Przelatująca tamtędy mucha dochodzi do wniosku, że wasza głowa to najciekawsza i najbardziej intrygująca rzecz, jaką widziała w życiu. Niezmordowanie krąży wam wokół uszu. Nie zniechęca jej gazeta, teraz zwinięta i wykorzystywana w charakterze broni. Najwyraźniej ekscytację muchy tylko wzmaga to, że ją odganiacie. Poranna gazeta i kawa mogą działać na was kojąco, ale w obliczu uporczywego bzyczenia przestają się liczyć. Nie ma takiej możliwości, żeby nie irytowała was mucha, która lata wam wokół głowy. Jak to wyjaśnić?