Potęga uzdrawiania. Myśli kształtują życie

Trudne sytuacje i związany z nimi stres pojawiają się niemal każdego dnia i na różnych płaszczyznach naszego życia – w pracy, w domu, w szkole, podczas choroby.
Nie każdy stres jest negatywny. Pewien optymalny poziom stresu jest niezbędny do efektywnego funkcjonowania. Zbyt niski - powoduje spadek motywacji, znużenie, apatię, poczucie bezużyteczności i braku sensu. Nadmierny stres natomiast powoduje spadek efektywności naszej pracy i negatywnie wpływa na nasze zdrowie.
Właśnie z tego powodu musimy znaleźć optymalny poziom stresu, który by nas motywował, a nie przytłaczał. Naszym celem nie jest całkowite wyeliminowanie stresu, lecz nauczenie się, jak sobie z nim radzić i jak go wykorzystać, by nam pomagał.
To, jak silny stres odczuwamy, zależy od tego, jakie znaczenie nadajemy temu, co nas spotyka. Jeśli podchodzimy do tego, co się wokół nas dzieje, jako do czegoś, co nam zagraża, to pojawia się instynkt reagowania na zagrożenie. Jeśli na tę samą sytuację patrzymy jak na szansę lub wyzwanie, wtedy zaczynamy myśleć konstruktywnie. Istnieją dwie drogi do zmniejszenia poziomu stresu: jedna to zmiana myślenia, druga to zmiana działania. Wszystkie sposoby opisane w tym e-book'u dotyczą właśnie ich.
Zachęcamy do poznania 20 sposobów, które pomogą Ci wygrać z Twoimi stresorami! Przetestuj je i sprawdź, które z nich okażą się najskuteczniejsze i najbardziej pomocne!

Człowiek używa zaledwie dziesięciu procent swojego mózgu, przeciwieństwa się przyciągają, chcieć to móc, z raka można wyleczyć się samemu, wykrywacz kłamstw zawsze wskaże oszusta, człowiek zahipnotyzowany zrobi wszystko, co mu się każe, i przypomni sobie wszystkie złe rzeczy, jakie zdarzyły mu się w życiu, można się nauczyć obcego języka przez sen, mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus (i do tego bez przerwy gadają)…
Każdy z nas zna setki takich „psychologicznych prawd” i każdy z nas nieustannie się z nimi styka. W kinie, w telewizji, w setkach książek, audycji radiowych i artykułów prasowych nieustannie karmieni jesteśmy psychologiczną mitologią, a sądząc z tego, że taka „poppsychologia” regularnie – i to na całym świecie – trafia na listy bestsellerów, to bardzo chcemy takiej karmy. Jest tylko jeden „drobny” problem: większość tej „wiedzy” nie ma nic wspólnego z tym, co współczesna psychologia naukowa wie już o ludzkich postawach, zachowaniach, motywacjach, emocjach i osobowości.
Scott O. Lilienfeld, Steven Jay Lynn, John Ruscio, Barry L. Beyerstein, autorzy książki 50 wielkich mitów psychologii popularnej, to wykładowcy i profesorowie renomowanych amerykańskich uczelni. Dla kogoś, kto tak jak oni zajmuje się psychologią zawodowo i wykształcił już kolejne pokolenie psychologów, kariera mitów tworzonych przez przemysł psychologii popularnej stanowi poważne wyzwanie i to nie tylko dlatego, że dominujące w kulturze masowej mity i stereotypy w większości albo są fałszywe, albo odwołują się do dawno już zarzuconych teorii i koncepcji natury ludzkiej. Gorzej, że część z tych mitów jest po prostu szkodliwa!
Skąd się biorą psychologiczne mity i dlaczego niektóre z nich są groźne, jak nie dać się uwieść poppsychologii i dlaczego w psychologii fakty są zwykle znacznie ciekawsze od fikcji – na te pytania odpowiada 50 wielkich mitów psychologii popularnej.

W monografii prezentowane są badania nad przekonaniem o antagonistycznym charakterze relacji społecznych, które objęły prawie 15 000 osób pochodzących z 60 krajów. Antagonizm społeczny analizowany jest na dwóch poziomach - poszczególnych jednostek (poprzez analizę związków z cechami osobowości, aspiracjami życiowymi, stylami funkcjonowania w relacjach interpersonalnych, roszczeniowością, sposobami rozwiązywania konfliktów, negatywną wizją świata społecznego), jak i całych społeczeństw (poprzez związki z wymiarem indywidualizmu i kolektywizmu, dochodem i poziomem rozwoju kraju, jakości demokracji, a także poziomem wydatków na zbrojenia). Podsumowaniem badań jest profil psychologiczny osoby o tendencji do antagonistycznego spostrzegania relacji oraz charakterystyka kultury (ideologii) antagonistycznej.
.
Izomorfizm był od dziesięcioleci ważnym pojęciem w metodologii nauk społecznych, przy czym należał do tzw. filozofii nauko, a nie do jej warstwy operacyjnej. W przypadku pracy dr Różyckiej-Tran, izomorfizm staje się metodą dwupoziomowej analizy danych: jednostkowych i zagregowanych na poziomie krajów. Uważam, że jest to pierwsza tak udana próba w polskiej literaturze, a także należąca wciąż do rzadkości w światowej.
[z recenzji prof. Pawła Boskiego]
.
Autorka w udanyc sposób łączy różne wątki psychologii społecznej i międzykulturowej, ale także socjologii, ekonomii i politologii. Praca ma więc charakter zarówno międzykulturowy, jak i interdyscyplinarny, choć pozostaje rygorystyczna metodologicznie (co jest dość rzadkim zjawiskiem wśród prac takiego rodzaju).
[z recenzji prof. Bogdana Wojciszke]

Do you think you are in control of your life? Do you think your communication game is on point? And do you think the channels of communication around you are great resources to knowledge? You may be right on the word 'knowledge' but what you may not be so sure about is if this knowledge is attaching positive traits or negative habits to your life and your overall lifestyle.
So, what really are you doing wrong or what is making you do wrong in your life? Do you want to find out the answer to your questions which have been left unanswered since you started thinking? If yes, how can you find that path to master, empower and enlighten the void which has grappled you and has entangled your mind in the delusional cobwebs of this world?
You must want to break free from the barriers which shackle your body and mind to act subconsciously than to act in control; in the ways you always wanted to live. Now, you are using control in life as we speak but the switch is in the hands of others than your own. How to get that switch back? How to communicate properly? And how exactly can you train yourself over time to become the best version of yourself? The answer to all of these notions is SIMPLE: You Have to Get Your Communication Right.
You may be thinking that you are the best communicator on the planet but you are deeply mistaken for that naïve claim of yours. If you thought communication is just using your tongue in a versatile rhetorical wordplay; your thought process is also programmed just like your life.
Find out the real ways to communicate, the way to attain and retain self-control, and the ways to become the best version of yourself, for yourself. Learn to communicate spiritually, not following the deceptive rhythms of the society but by using less emotions and more rationality in your life. Are you ready to change your communication for the better? Are you ready to revamp your life and get back that switch of control? Let's go and make that happen for you…

Autorzy podjęli ważny problem, który stosunkowo rzadko jest przedmiotem szerzej zakrojonych badań. (…) Przyjęcie postawy asertywnej pozwala jednostce na bycie sobą, akceptowanie siebie, swobodne wyrażanie opinii i emocji, a także na okazywanie sobie szacunku, z jednoczesnym poszanowaniem praw innych ludzi. Są to umiejętności niezbędne współczesnemu człowiekowi dla satysfakcjonującego funkcjonowania w społeczeństwie. (…) Należy podkreślić dużą wartość poznawczą pracy, która wynika z faktu, iż dostarcza wielu cennych informacji zweryfikowanych empirycznie w badaniach przeprowadzonych w grupie nauczycieli reprezentujących różne szczeble edukacji. (…) Porządkuje wiedzę dotyczącą problematyki asertywności, rozproszoną na co dzień w licznych opracowaniach naukowych, i przedstawia ją w formie przystępnej dla potencjalnego czytelnika. (…) Uważna lektura pozwala także znaleźć wiele odniesień do praktyki edukacyjnej, które mogą mieć zastosowanie w pracy wychowawczej nauczycieli. Wykorzystanie przez nich odpowiednich wniosków i propozycji rozwiązań zawartych w pracy oraz włączenie ich do określonych strategii edukacyjnych mogłoby ułatwić rozwój postawy asertywnej u wszystkich partnerów interakcji zachodzących w szkole (…) [ Z recenzji prof. nadzw. dr. hab. Mieczysława Radochońskiego]

The book is a popular lecture on basic issues in the of the psychology of creativity and the didactics of creativity. This is because it contains a prophetic description of almost all the important issues for these disciplines, arranged in a three-part whole - from the definitions of creativity and theoretical foundations (Parts 1 and 2), to exercises stimulating the development of creative abilities (parts 3 and 4). The authors present in a clear manner the most important issues of the psychology of creativity: creative processes, the properties of a creative product of creativity, characteristics of creative personality and external conditions of developing creativity/creativity. (...) What is most valuable and interesting is the description of the author's conception of the goals of education for creativity (Chapter III), contrasting with well-known taxonomies of didactics, such as B. Bloom's. A significant part of the book is a kind of manual of techniques for developing specific creative abilities and skills (part 2-4), which is an application of theory to educational practice.







„Książka (…) jest popularnym wykładem podstawowych zagadnień z zakresu psychologii twórczości oraz dydaktyki twórczości. Zawiera bowiem propedeutyczny opis niemal wszystkich ważnych dla tych dyscyplin zagadnień, ułożonych w trzyczęściową całość – od definicji twórczości i teoretycznych podstaw (część 1i 2), po ćwiczenia stymulujące rozwój zdolności twórczych (część 3 i 4). Autorzy (…) przedstawiają w klarowny sposób najważniejsze zagadnienia psychologii twórczości: procesy twórcze, właściwości wytworu twórczego, cechy osobowości twórczej i uwarunkowania zewnętrzne rozwijania twórczości/kreatywności. (…) Co najbardziej cenne i interesujące, to opis autorskiej koncepcji celów edukacji do twórczości (rozdz. III), kontrastujący ze znanymi taksonomiami dydaktyki, np. B. Blooma.
Znaczna część książki to swoisty podręcznik technik rozwijających określone zdolności i umiejętności twórcze (część 2-4), będąca aplikacją teorii do praktyki edukacyjnej.”

prof. dr Krzysztof J. Szmidt

z recenzji