Projektowanie systemów treningowych

Czasopismo ANTROPOMOTORYKA jest współfinansowane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach programu wspierania działań upowszechniających naukę. Periodyk znajduje się w bazach danych: INDEX COPERNICUS. Czasopismo zamieszczone jest na liście B czasopism naukowych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (posiada 4 punkty)

Treść książki zawiera analizę faktów, opinii o faktach, refleksje i uogólnienia na temat wartości edukacyjno-społecznych sportu i olimpizmu na przełomie wieków XX i XXI. Zawarta w książce wiedza jest efektem wieloletnich badań naukowych, głównie w obszarze nauk humanistycznych i społecznych; pedagogów, teoretyków wychowania fizycznego i sportu. Autorzy tej monografii skupili uwagę przede wszystkim na wartościach, pozytywnych stronach aktywności fizycznej i wychowania fizycznego, które stanowią podstawę kultury fizycznej i sportu. Ruch fizyczny, aktywność, wszelkie jej formy są niezbędne w rozwoju i całej ontogenezie człowieka, zwłaszcza obecnie w społeczeństwie sieci i wiedzy. Aby poznać i zrozumieć dzisiejszą rzeczywistość, żyć w niej i ją zmieniać, należy przejść odpowiednią edukację, zdobyć umiejętności i nawyki kształcenia przez całe życie. To powinna zapewnić dobra, nowoczesna szkoła. Ma ona służyć dziecku i wspierać jego samorealizację. Szkoła powinna sprzyjać rozwojowi ciała i umysłu, uzdolnień i wyobraźni, woli i uczuć. Zapewnić uczniom rozwój moralny i duchowy, a jednocześnie hamować i eliminować zagrożenia i negatywne wpływy. Szkoła może i powinna stanowić otwarte środowisko wychowawcze wśród rówieśników. To podczas edukacji szkolnej zawiązują się więzi ze społeczeństwem. W szkole XXI wieku wychowanie fizyczne wpisuje się w jej integralny program. Włącza się w dynamiczny proces wychowania ucznia, który obejmuje potrzeby i marzenia, zwyczaje i obyczaje w rodzinie i środowisku. W trosce o zdrowie i wielostronny rozwój dzieci autonomiczna szkoła powinna w większym stopniu współdziałać z nauczycielami wszystkich przedmiotów nauczania i z rodzicami. Zajęcia lekcyjne i pozalekcyjne, obozy, turystyka i krajoznawstwo powinny w większym stopniu utrwalać aktywny i twórczy ruch, który jest naturalnym stanem człowieka. Tworząc warunki życia wspólnotowego szkoła wykorzystuje wartości wychowania fizycznego i sportu szkolnego do budowania i wzmacniania więzi kulturowej wszystkich podmiotów edukacji: uczniów, rodziców, nauczycieli. Podczas zajęć sportowych uczniowie nabierają niezbędnych doświadczeń w rozwijaniu spraw-ności fizycznej i duchowej. Uczą się wolnego wyboru wartości, szkoła jednocześnie eliminuje lęk i edukacyjny przymus. Wychowanie odbywa się w niej przez rozwój, a rozwój przez radość. W znacznej mierze zapewniają to zajęcia sportowe, w nich bowiem ważną rolę odgrywa zabawa. Wprowadza ona dziecko w świat najbliższych wartości kulturowych, wolność wyboru i ekspresję indywidualnych przeżyć. Ukazuje wzory, normy i reguły postępowania.
Omawiając drogi rozwoju wychowania fizycznego w Polsce autorzy wskazu-ją, że wychowanie fizyczne rozciąga się na całe życie. Jest świadomą i celową formą aktywności fizycznej, skierowaną na wielostronny rozwój dziecka oraz ła-godzenie skutków starzenia się. Dlatego powinna być powiązana ze stylem życia.
Sport nowożytny jest ukazany jako zjawisko społeczne i kulturowe. Na tle społeczno-ekonomicznym i politycznym pokazane są w zarysie jego przeobrażenia w drugiej połowie XX wieku i dwóch pierwszych dekad XXI. W okresie tym sport przeszedł historyczną metamorfozę: od przyjemnej zabawy i rozrywki do amatorskiego uprawiania dla przyjemności jako rodzaju sztuki. Ma więc różne oblicza. Współzawodnictwo ogarnęło również ludzi z niepełnosprawnościami. Ten fakt, m.in. potwierdza tezę o powszechności sportu jako zjawiska społecznego i kultu-rowego. Mimo ewolucji jaką przeszedł mieści się nadal w kanonie sportu dla wszystkich.
Przez poznawanie zasad i przestrzeganie przepisów gry, sport jest ważnym środkiem edukacji, uczestnicy sportu kształtują swoje zachowania społeczne, postawy obywatelskie i patriotyczne. Wartości sportu wynikają w głównej mierze z olimpizmu, który jest jego ideologią. Olimpizm dla sportu jest źródłem wartości wymienionych w Karcie Olimpijskiej. Sport w połączeniu z innymi formami kul-tury stanowi integralną część wychowania ogólnego. Rozwija się na bazie samo-dzielności myślenia i działania w zgodzie z istotą społecznej filozofii olimpijskiej. Ruch olimpijski integruje działania sportowe z działalnością międzykulturową. Trwający blisko 130 lat ruch olimpijski, doznał wstrząsu po agresji zbrojnej Federacji Rosyjskiej na Ukrainę. Mamy jednak nadzieję, że podobnie jak w przypadku I i II wojny światowej uda się obronić szlachetne ideały i młodzież z całego świata spotka się na Igrzyskach Olimpijskich XXXIII Olimpiady w Paryżu pod pokojowo wzniesioną flagą olimpijską.
Ruch olimpijski funkcjonuje dzięki wolontariatowi sportowemu, który stał się fenomenem cywilizacyjnym. Bez wolontariuszy nie byłyby możliwe igrzyska olimpijskie, paraolimpijskie i wszelkie inne wydarzenia i widowiska sportowe. Źródłem działalności wolontarystycznej jest akt wolnej woli człowieka na rzecz niewymuszonej przez kogokolwiek służby, w imię wartości jakie niesie sport. Uzupełnia edukację formalną alternatywnymi umiejętnościami i doświadczenia-mi. Przygotowuje do aktywnego uczestnictwa w życiu społeczeństwa obywatel-skiego oraz w globalnym świecie.

Ferrari to czerwień. To wyścigi. Doskonałość, luksus i osiągnięcia. Mniej znany jest człowiek stojący za tą marką. Przez prawie siedemdziesiąt lat Enzo Ferrari dominował w imperium motorsportu, które zdefiniowało świat szybkich samochodów. Obok papieża Ferrari był najbardziej szanowanym człowiekiem we Włoszech. Ale czy był łagodnym padrone przedstawianym przez uwielbiającą go światową prasę, czy też bezwzględnym despotą, który doprowadzał swoich pracowników na skraj szaleństwa, a kierowców wyścigowych jeszcze dalej? Dlaczego zrezygnował z kariery kierowcy wyścigowego? Jak wyglądało jego spotkanie z Mussolinim? Z jakich powodów krytykował go Watykan? Jak wpłynęła na niego śmierć syna? Biografia napisana przez Brocka Yatesa przenika przez misternie skonstruowaną powłokę Ferrariego i odkrywa prawdę kryjącą się za jego dziwacznymi relacjami z kobietami, współpracą z faszystami oraz fanatyczną obsesją na punkcie prędkości. Od wielkiej pasji po genialny marketing, który wykreował słynny wizerunek motoryzacyjnego giganta, od nadzwyczajnych marzeń po często brutalne, ale niezwykle skuteczne metody zarządzania – ta historia jest równie szybka, skandaliczna i efektowna jak historia stajni Ferrari. Opowieść o fascynującym i tajemniczym człowieku, który zbudował markę Ferrari, zainspirowała Michaela Manna do nakręcenia filmu Ferrari. *** Wyznawcom kultu Ferrari lektura tej książki może przynieść poważny szok. Brock Yates nie modli się do spiżowego pomnika „Commendatore”. Wyciągnięty z otchłani czasu i drobiazgowo prześwietlony Enzo Ferrari staje przed nami ze wszystkimi przywarami i ułomnościami, ścierającymi się z geniuszem twórcy jednej z największych marek świata. Autor wyciąga wszystkie niewygodne fakty, odpowiednio je tłumaczy i umieszcza we właściwym kontekście. Czy to obrazoburcza biografia ocierająca się o świętokradztwo? Być może, ale za to jakże prawdziwa! Mikołaj Sokół Doskonała! Wciągająca lektura, która może być przykładem, że chcieć znaczy móc, że wielkie umysły bywają trudne, a upór się opłaca. Enzo Ferrari to spotkanie z historią człowieka legendy i mitu, to podróż w czasie i opowieść o włoskiej motoryzacji w pigułce. Brawo dla biografa i jego córki! Czytałam i śmiałam się, i płakałam, i denerwowałam, skakał mi poziom adrenaliny, trzymałam kciuki i rezygnowałam. Biografia Enzo dała mi cały wachlarz emocji i kolejny raz przekonanie, że motoryzacji nie można nie kochać! Dagmara Kowalska, Chillizet/Bryki Dagmary Enzo Ferrari od zera zbudował jedną z najbardziej znanych firm na świecie. Czerwone sportowe samochody wszędzie kojarzą się z Ferrari. Bez Ferrari również trudno wyobrazić sobie Formułę 1, bo to jedyny zespół uczestniczący w każdym sezonie od 1950 roku. Enzo Ferrari to charyzmatyczna i złożona postać, a szczegółowa biografia pozwala go lepiej poznać. Karol z CyrkF1 Enzo Ferrariego nie da się identyfikować tylko kolorem czerwonym stanowiącym o jego sukcesie. To także żywot pełen odcieni szarości, które przypiszemy do jego cech charakteru i szeregu niepowodzeń. Ta książka to nie papierowy pomnik, a surowe, bezkompromisowe spojrzenie na dokonania geniusza, z którym nie każdy chciałby zasiąść przy jednym stole. Kamila Kotulska Szczera, pozbawiona pudrowania rzeczywistości biografia jednej z największych ikon motoryzacji w historii wzbogacona o epilog napisany przez córkę po śmierci Enzo. To opowieść o uporze i determinacji założyciela Ferrari, bez którego nie mielibyśmy prawdopodobnie… dwóch kultowych marek supersamochodów: Ferrari i Lamborghini. Lektura obowiązkowa nie tylko dla pasjonatów motoryzacji, ale również dla zwolenników literatury biznesowej. Jakub Roskosz BIOGRAM Brock Yates (1933–2016)

Generalnym celem opracowania było ukazanie drogi rozwoju jaką prze-szedł Wydział od jego oficjalnego powołania czyli 27 lipca 1949 roku przez dziesięciolecia do 2020 roku. Jest więc Wydział Jubilatem, ukończył 70 lat. Jako Jubilat będzie pisany w niniejszym opracowaniu dużą literą ,,W”. Działalność Wydziału staramy się pokazać równolegle z rozwojem nauk o kulturze fizycznej, gdyż te nauki stanowią przedmiot badań pracowników i studentów Wy-działu. Celem jest więc ukazanie i utrwalenie faktów, wydarzeń, zjawisk, które obrazowały funkcjonowanie Wydziału w jego kolejnych fazach rozwoju. Patrząc na nasz Wydział przez pryzmat rozwoju nauk o kulturze fizycznej, pokazujemy działalność ludzi kierujących Wydziałem oraz ich współpracowników i studentów, którzy utrwalali dorobek i doświadczenia Wydziału.
Podjęliśmy próbę niemalże kronikarskiego opracowania monografii. Przytaczamy ważne fakty i wydarzenia, niekiedy wspomnienia i krótkie biografie osób zasłużonych dla Wydziału. Zamierzeniem naszym było ukazanie podstawowych funkcji akademickich: kształcenia studentów, nauki – prowadzenia badań, aktywności sportowej i kulturalnej studentów, wychowania, przemian strukturalnych i organizacyjnych. W miarę możliwości staraliśmy się ważne dla Wydziału wydarzenia ilustrować zdjęciami i kopiami dokumentów. Korzystaliśmy również z materiałów dostarczonych bądź uzyskanych z rozmów, wywiadów z pracownikami Wydziału. Za wsparcie naszych działań serdecznie dziękujemy wszystkim oso-bom, które zechciały i znalazły czas na pomoc w opracowaniu. Wymieniam w ko-lejności alfabetycznej: dr hab. Jakub Adamczyk prof. AWF, Waldemar Dorcz – konsultacja plastyczna, udostępnienie materiałów archiwalnych, doc. dr Kajetan Hądzelek, mgr Wiesław Januć, Paulina Kaftanowicz przewodnicząca Wydziałowego Samorządu Studentów, mgr Monika Kowalik, prof. dr hab. Tadeusz Maszczak, dr hab. Mirosław Mikicin, doc. dr Sławomir Neuhorn, dr Elżbieta Olszewska, dr hab. Krzysztof Perkowski prof. AWF, mgr Violetta Perzyńska, prof. dr hab. Ryszard Przewęda, dr Edyta Sienkiewicz-Dianzenza, mgr Marta Szczypińska, prof. dr hab. Czesław Urbanik, prof. dr hab. Andrzej Wit, dr Ryszard Wysoczański, doc. dr Krzysztof Zuchora.
Wydział Wychowania Fizycznego był zawsze kojarzony przez środowisko akademickie z całością uczelni. Jej powstanie w 1929 roku pod nazwą Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego było skierowane na kształcenie instruktorów wychowania fizycznego na potrzeby polskiego wojska, a także nauczycieli wychowania fizycznego do szkolnictwa powszechnego. Była wyższą szkołą zawodową o dwuletnim kursie kształcenia. Takie były oficjalne cele i zadania CIWF wyrażone przez jego twórców. Jednak środowisko warszawskich Bielan widziało Instytut jako placówkę naukową, akademicką, uniwersytecką. Wyrażał je, m.in. tytuł artykułu zamieszczonego w ,,Przeglądzie Sportowym” (1929) informującym o otwarciu Instytutu: ,,Uniwersytet Kultury Fizycznej na Bielanach w Warszawie”. Uniwersyteckie aspiracje części środowiska warszawskiej uczelni powracały wielokrotnie, a szczególnie w okresach wyborczych władz uczelni. Parokrotnie kandydaci na stanowisko rektora uczelni zapowiadali w swoich programach mniej lub bardziej wyraźnie podjęcie działań na rzecz zorganizowania uniwersytetu kultury fizycznej bądź uniwersytetu sportu. Jednak albo nie udawało im się wy-grać wyborów, albo jeśli się udało, to w trakcie kadencji urzędujący rektor nie podejmował stosownych działań.
Funkcjonowanie Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego cechowało nowatorstwo i poszukiwanie najkorzystniejszych dróg rozwoju. Instytut traktowany był całościowo jako uczelnia, a jednostkami organizacyjnymi w jej strukturze były zakłady, a następnie katedry. Okres funkcjonowania CIWF ma liczne opracowania i obfitą dokumentację. Dlatego w niniejszej monografii tylko sygnalizujemy jego powstanie, aby odnotować fakty historyczne, a także ukazać warunki, które poprzedziły realne powołanie Wydziału Wychowania Fizycznego, ro-zumianego jako jednostka administracyjna uczelni reprezentująca zbliżoną do siebie grupę nauk będących przedmiotem studiów i badań naukowych. W pełni naukowy charakter Wydziału praktycznie zaczął się kształtować wraz ze wznowieniem zajęć dydaktycznych po zakończeniu II wojny światowej. Był to 1946 rok.
Wydział rozwijał się etapowo. Droga prowadziła przez ważne wydarzenia naukowe, społeczne, a także polityczne. Niektóre okresy rozwoju miały dynamiczny przebieg w dużym stopniu uwarunkowany ambicjami osób kierujących Wydziałem. Taki też kierunek narracji przyjęliśmy w niniejszej monografii. Uznaliśmy, że w ten sposób tworzymy obraz Wydziału ilustrujący osiągnięcia organizacyjne i naukowe władz, absolwentów uczelni i obecnych pracowników pozwoli połączyć historię i współczesność uczelni jako szkoły pedagogicznej żywo reagującej na zmiany społeczne w zakresie edukacji zdrowotnej, sportowej i olimpijskiej. Przy-jęty kierunek narracji i prezentowanie osiągnięć w poszczególnych kadencjach nie do końca był możliwy do zrealizowania. Szczególnie, że np. w pierwszych latach po II wojnie światowej kadencje nie były równe, władze zmieniały się, np. po roku. Rektor był mianowany na trzy lata, a dziekan na dwa. Dlatego niektóre lata pogrupowano mając na uwadze przede wszystkim charakter Wydziału jako instytucji, w której odbywa się proces kształtowania i dojrzewania nauczycieli i trenerów jako liderów edukacji humanistycznej i przewodników kultury fizycznej w globalnym świecie.

Podstawowe wiadomości z zakresu meteorologii dla wodniaków. Uczy "czytania" map synoptycznych, posługiwania się przyrządami meteorologicznymi, przewidywania pogody.

Skóra jest wykładnikiem przemian metabolicznych w organizmie, a zaburzenia w wymianie odżywczej i gazowej przejawiają się w naczyniach skórnych, dlatego też w organie tym mogą być widoczne wczesne etapy wielu chorób krążeniowo-
oddechowych i metabolicznych lub też efekty leczenia tych schorzeń (Shamin-Uzzaman i wsp. 2002).
Przepływ krwi zależy od stanu napięcia naczyń, które jest kontrolowane przez miejscową autoregulację, stymulację neurogenną oraz czynniki humoralne (Vinik i wsp. 2001). W mikrokrążeniu skórnym przepływ jest zdominowany przez lokalne,
spontaniczne wahania oporu, które są niezależne od mechanizmów centralnych (Carolan-Ress i wsp. 2002). Ta autoregulacja miogenna oparta jest na zasadzie, że rozciąganie ściany naczyniowej powoduje skurcz mięśniówki gładkiej i zamknięcie zwieraczy przedwłośniczkowych, a zmniejszenie rozciągania daje odwrotny skutek. W warunkach fizjologicznych czynnikiem decydującym o stopniu rozciągnięcia ściany tętniczej jest ciśnienie transmuralne. Ten typ regulacji jest niezależny od kontroli neurogennej i humoralnej, jednak może być przez tę formę kontroli modyfikowany.