Pryncypia i marginesy Schulza. Eseje

„1600 postaci literackich” to zaproszenie do fascynującego świata literatury! Każde hasło przynosi dokładny opis bohatera i jego losów, pozwala zrozumieć znaczenie i rolę postaci w obrębie utworu. Każde hasło zawiera również odsyłacze do opisu pozostałych postaci, co ułatwia efektywne i szybkie korzystanie z informacji. To doskonała pomoc w poszukiwaniu imienia i nazwiska bohatera, tytułu oryginalnego wydania, najważniejszych wątków fabuły i powiązań między bohaterami czy informacji o powszechnie znanych adaptacjach filmowych i teatralnych. Książkę tę możemy traktować jako przewodnik po literaturze pięknej, który daje doskonałą możliwość odkrywania na nowo książek, o których zapomnieliśmy i poznawania tych, o których dotąd tylko słyszeliśmy. Warto przyjąć to zaproszenie i wyruszyć w podróż, zaczynając od rozwiązania quizu z okładki. Zapraszamy!

The author’s focus on a relatively neglected field of censorship research – the bulletins – and attempt to provide a systematic account of their role and nature marks the key innovative aspect of the work. I deeply appreciate and admire the colossal labour that the author has undertaken to produce the text, especially in the extremely difficult circumstances that we have had to endure these past two years.
Dr. John M. Bates
University of Glasgow
The reviewed publication will enable foreign readers to get an insight into how the system of control and repression operated in Poland during the Stalinist era. Furthermore, it will familiarize them with the history of Poland, including Polish literature of that period.
Prof. Kamila Kamińska-Chełminiak
University of Warsaw
Wiśniewska-Grabarczyk’s monograph is based on rich source material and is of great intellectual value. The publication of the book in English will further research on communist censorship in Central and Eastern Europe in the context of comparative analysis.
Prof. Sławomir Buryła
University of Warmia and Mazury in Olsztyn

Wydanie z opracowaniem.

Zbiór zawiera fraszki, pieśni, oraz cykl Trenów. Wyłania się z nich sylwetka największego poety polskiego renesansu: dworzanina, filozofa, artysty, mężczyzny, cierpiącego po stracie dziecka ojca, wątpiącego w sens życia chrześcijanina, zatroskanego o dobro Rzeczypospolitej patrioty. Bogactwo uczuć, różnorodność refleksji i ich zadziwiająca aktualność poruszają do dziś wielbicieli kunsztu tego, który już przed czterema wiekami przewidywał trafnie: „Niezwykłym i nie leda piórem opatrzony (...) nie umrę”.

Gdańsk w literaturze. Bibliografia od roku 997 do dzisiaj jest edycją w zamyśle sześciotomową.
Bibliografia przeznaczona jest dla wszystkich zainteresowanych obrazem miasta utrwalonym na kartach literatury pięknej. W zamierzeniu ma być nie tylko pomocą naukową dla badaczy literatury poszukujących utworów dotyczących Gdańska, ale również swoistym przewodnikiem po lekturach i kopalnią informacji o mieście dla szerszego kręgu odbiorców.

Tom pierwszy bibliografii swoim zasięgiem obejmuje druki wydane od około 998 do 1600 roku oraz utwory powstałe w latach 997–1600, ale wydrukowane później, na przykład w XIX wieku. Za takim rozwiązaniem przemawiały względy praktyczne: dzięki niemu czytelnik poszukujący na przykład szesnastowiecznych relacji o Gdańsku nie będzie musiał przeglądać wszystkich tomów bibliografii.

Książka prezentuje szeroką gamę zagadnień związanych z problematyką gatunku w polskiej literaturze współczesnej. Składa się z dwóch części: wprowadzającej, w której syntetycznie omówiono główne nurty badań genologicznych oraz antologii tekstów źródłowych, poświeconych zarówno aspektom teoretycznym, jak i analizom poszczególnych gatunków, a także wybranych utworów. Publikacja jest próbą uporządkowania bogatego dorobku badawczego oraz pokazania, jakie wyzwania genologii stawia literatura końca XX wieku.

Marian Bielecki doskonale realizuje formułowany przez Gombrowicza postulat krytycznej narracji niekryjącej się ze swoim subiektywizmem, w której osoba komentatora, wraz z jego preferencjami, zostaje nie tyle zamaskowana, co właśnie wyeksponowana. (...). Takie postawienie sprawy przynosi szereg korzyści. W pierwszej kolejności, jest w moim przekonaniu po prostu szczere czy też trafne w odniesieniu do zadań krytyka i komentatora tekstu literackiego. Jednocześnie, rozmach proponowanych interpretacji (bardzo szeroki wachlarz tekstów, na podstawie których formułowane są lekturowe ustalenia, obejmujący nierzadko po prostu całość dzieła danego pisarza, oraz przyjęta dzięki temu perspektywa diachroniczna, unaoczniająca ewolucję, jaką mniej lub bardziej „toksyczna” relacja z Gombrowiczem nieuchronnie przechodziła) sprawia, że czytelnik monografii bezboleśnie ulega tym osobistym intuicjom i fascynacjom Autora; innymi słowy, subiektywne i stronnicze komentarze z powodzeniem zostają przełożone na przekonujący język intersubiektywnej argumentacji. Kolejną korzyścią tej ekspozycji głosu krytyka jest - jakże pożądana! - swoboda i potoczystość opowieści o kolejnych, rzec by można, niebezpiecznych związkach. Sygnatura determinuje tekst krytyczny w równym stopniu co literacki.
z recenzji Ewy Kobyłeckiej-Piwońskiej (UL)

Marian Bielecki jest niewątpliwie najwybitniejszym i najpłodniejszym komentatorem dzieła Witolda Gombrowicza w swoim pokoleniu. Trudno byłoby dziś sobie wyobrazić gombrowiczologię bez Bieleckiego. Zarazem Bielecki interesuje się, jako jeden z nielicznych dzisiaj, metodologią historii literatury. Jest autorem interakcyjnej (agonicznej) teorii procesu historycznoliterackiego. Koncepcji tej dał wyraz w nagradzanej i szeroko komentowanej rozprawie Historia - Dialog - Literatura. Interakcyjna teoria procesu historycznoliterackiego z 2010 roku. Książka Gombrowicziady. Reaktywacja stanowi bezpośrednie nawiązanie do tej, niewątpliwie najważniejszej, książki teoretycznoliterackiej Bieleckiego i jest cennym, a może i bezcennym, zbiorem szczegółowych studiów wydobywających „zasięgi” Gombrowicza w polskiej tradycji literackiej drugiej połowy wieku XX i początku kolejnego stulecia. Bielecki odnajduje je w miejscach względnie oczywistych (np. u Mrożka czy Dygata), mocno kontrowersyjnych (Rymkiewicz), kanonicznych (Miłosz, Andrzejewski), intuicyjnie przeczuwanych (Pilch), zapomnianych (Kijowski, Pankowski) i współczesnych (Witkowski). Obcujemy z duchem (a może krążącym nad nami widmem?) Gombrowicza.
z recenzji Wojciecha Śmiei (UŚ)