Puch, kot nad koty

Poprosiliśmy pana Marcina Brykczyńskiego, by opowiedział o ważnych dla siebie „dwunastkach”.

Tak powstały rymowane historie o godzinach wyrytych na tarczy zegara, o miesiącach układających
się w rok kalendarzowy, o gwiazdach kreślących znaki zodiaku (a także horoskopy), wreszcie o kredkach, którymi pokolorować można wszystkie te opowieści.

Posłuchajcie…

Czy zauważyliście, że liczba (nie cyfra!) 12 jest podzielna przez kolejne cyfry (nie liczby): 1, 2, 3, 4 oraz przez 6. Czy dlatego jest uważana za liczbę szczęśliwą i świętą?
O magicznych „dwunastkach” czytamy w Biblii: tylu było synów Jakuba, pokoleń Izraela, apostołów, gwiazd w koronie apokaliptycznej Niewiasty (dziś jest to symbol Unii Europejskiej). W Apokalipsie św. Jana Ewangelista opisuje Nowe Jeruzalem, miasto z 12 bramami, a każda wykonana z dwunastu pereł, pilnuje je dwunastu aniołów stróżów, mury miasta oparte są na dwunastu fundamentach z wypisanymi imionami apostołów.
Jest 12 znaków zodiaku europejskiego, a także 12 znaków zodiaku chińskiego, 12 bogów olimpijskich, 12 prac Herkulesa, 12 tablic z brązu z rzymskim kodeksem praw.
I jeszcze 12 miesięcy w roku, 12 godzin dnia, 12 godzin nocy, 12 to godzina duchów, i 12 potraw na wigilijnym stole.
Jest wreszcie wyłącznie polska „dwunastka”. To epopeja narodowa złożona z dwunastu ksiąg pisanych wierszem, czyli „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza.

Czy znacie jeszcze jakieś niezwykłe „dwunastki”?...

Gdy dziadek postanowi napisać książkę, nie wiadomo, czego można się spodziewać. A książka powstała na podstawie wspomnień jego ojca – czyli pradziadka – i dotyczy zdarzeń sprzed stu lat, gdy ów pradziadek był małym Kaziem. W ten sposób pewna poznańska rodzina pozna dwa tygodnie z życia swoich przodków w czasie, gdy w Poznaniu wybuchło powstanie wielkopolskie, które umożliwiło przyłączenie terenów Wielkopolski do niepodległej Polski.


Patronat medialny: Muzeum Powstania Wielkopolskiego, Poznańskie Targi Książki Pegazik, Qlturka.pl, Victor JUNIOR, granice.pl,
IKS Kultura w Poznaniu

Klasyka literatury dziecięcej. Powieść Charlesa Ludwige'a Dodgsona (pseudonim Lewis Carroll), opublikowana w 1865 roku, wielokrotnie filmowana i adoptowana na potrzeby teatru.

Ta książka to unikat wśród literatury dziecięcej!
Po śląsku godać to wielka sztuka, a jeszcze większa to snuć opowieści gadając jak prawdziwy Ślonzok! Oddajemy w Wasze ręce historię wymyśloną przez małą dziewczynkę i spisaną przez jej ojca – w języku polskim i ślonskim.
Przeżyjecie przygodę i zaznajomicie się z wojami okrutnego Henryka, Wolfa, poznacie szlachetnego młynarza oraz tajemnicze i małomówne rodzeństwo, które nada losowi całkiem inny bieg. Wszystko to napisane jak najlepsza baśń dla dzieci oraz inspirowane podaniami śląskimi. Co tu dużo godać, to trzeba znać!
Niy je to bojka dlo bajtli, co som cołkiym mali
Niy chcymy przeca, co by sie nom wylynkali.
Niy je to tyż bojka ô skrzotach i szmaterlokach,
Co durś sie chowiom kajś po leśnych krzokach.
Niy je to bojka ô szkarbniku, strzidze eli utopcu,
Ino ô dziouszce i małym chopcu.
Je to bojka ô miejscach prowdziwych,
Magicznych, piyknistych i do dzisioj urodziwych.

Czy okropna pomyłka może okazać się szczęśliwym zrządzeniem losu? Jakie są skutki chodzenia po szczycie dachu? Czy może być gorszy kolor włosów od rudego? Dlaczego nie wolno rozmarzyć się przy pieczeniu ciasta dla gości? Czemu warto wcześniej spróbować soku, który podaje się przyjaciółce od serca?

Nie wiecie? Posłuchajcie historii pewnej temperamentnej, rudowłosej dziewczynki!

Kiedy Maryla i Mateusz Cuthbertowie postanawiają zaadoptować chłopca z sierocińca, mają wszystko dokładnie przemyślane i zaplanowane. Jednakże wszelkie plany i nadzieje burzą się, gdy na progu ich domu staje drobna, piegowata i wyjątkowa dziewczynka. Ania (nie Anka) przewróci życie mieszkańców Zielonego Wzgórza do góry nogami, sprawiając swoim opiekunom tyle samo radości, co kłopotów.

Czyta Paulina Holtz

Zupełnie nowe przygody dżentelmena-włamywacza, wymyślonego ponad sto lat temu przez Maurice'a Leblanca, czyli adaptacje klasycznych kryminałów w wersji dla dzieci. Tom 3. „Ucieczka z więzienia”. Podkop? Przebranie? Przeskoczenie muru lub przekupienie strażników? Zbyt banalne jak na Mistrza Kradzieży i Włamań. Chcąc pozyskać dodatkowe dowody obciążające skazanego, nie trzeba ułatwiać mu ucieczki z więzienia. On i tak dokona tego wtedy, kiedy uzna to za stosowne. A w międzyczasie – obrabuje właściciela restauracji, ukradnie dorożkę i obieca prokuratorowi, że nie weźmie udziału w swoim procesie. Jak to możliwe? Zajrzyjcie między okładki i nie traćcie nadziei. Arsène Lupin zawsze dotrzymuje słowa!