Rebusy i kalambury nie dla ponurych

Ostatni w roku 2016 numer „Nowej Biblioteki” (czwarty, kolejny 23) pod redakcją Ireny Sochy poświęcony jest różnorodnym zagadnieniom historii książki dla dzieci i młodzieży od połowy wieku XIX po współczesność. Uzupełnia pewną lukę dotychczasowych badań poświęconych w większości dziejom książki literackiej dla młodego odbiorcy. W tomie znajdujemy bowiem artykuły odnoszące się do książki użytkowej z drugiej połowy XIX i początku XX wieku, pełniącej istotne funkcje kształtowania wzorów postaw i zachowań kulturalnych: w odniesieniu do gier i zabaw zespołowych i indywidualnych (Izabella Szafranalias-Szafrańska), śpiewu szkolnego i towarzyskiego (Mirela Kluczniok), repertuarów lektury szkolnej i spontanicznej (Bożena Wałek), zachowań czytelniczych odzwierciedlanych również w malarstwie obyczajowym (Katarzyna Krupka-Jedynak). Kilka innych tekstów podejmuje różne aspekty uwarunkowań recepcji książki dziecięcej: wydawniczych - autorki powieści Tajemniczego ogrodu F. H. Burnett (Anna Gwadera); politycznych - w latach sterowanego ideologicznie pisarstwa lat 50. (Marta Nadolna-Tłuczykont); zależnych od cech gatunkowych i wychowawczych tekstu, na przykładzie powieści Adama Bahdaja (Adrian Uljasz).

Aktualny i poznawczo wartościowy jest również obszerny dział Materiałów, Sprawozdań, jak też Recenzje i omówienia nowości wydawniczych, nie tylko z zakresu książki dziecięcej.

„Lekcja strategii. Jak rozwijać dzieci poprzez naukę gry w szachy” to podręcznik dla nauczycieli, rodziców i wszystkich osób dorosłych, którym zależy na rozwoju własnym i dzieci.

188 stron wiedzy o pedagogice, psychologii i praktyce podczas nauki gry w szachy.

Co da Ci ta książka?

1. Wiedzę o edukacyjnych wartościach gry w szachy.
2. Inspirację do rozwoju strategicznego i logicznego myślenia.
3. Kreatywne lekcje strategicznego myślenia.
4. Praktyczne wskazówki, jak rozpocząć naukę gry w szachy.
5. Sprawdzone metody nauki gry w szachy.

Czego się z niej nauczysz?

1. Jak rozwinąć dzieci poprzez naukę gry w szachy.
2. Jak wspierać dzieci w rozwoju królewskiej pasji.
3. Jak korzystać z dobrodziejstw szachowej rozgrywki.
4. Jak nauczyć gry w szachy krok po kroku.
5. Jak wprowadzać nowych graczy w świat królewskiej gry.

Książka napisana jest tak, aby odbiorca mógł dostrzec, w jaki sposób gra wspiera wszechstronny rozwój dziecka i dzieli się na 3 części.

Część 1 — PEDAGOGICZNA:

Rozdział pedagogiczny to zbiór moich obserwacji i doświadczeń w kilkuletniej pracy z 2000 dziećmi i 1000 dorosłych kursantów. Z tego rozdziału dowiesz się, dlaczego warto grać w szachy.

Część 2 — PSYCHOLOGICZNA

Rozdział psychologiczny to gościnny rozdział autorstwa Leszka Badurowicza, specjalisty w treningu mentalnym, w dyscyplinach intelektualnych. Z tego rozdziału dowiesz się o tym, jak powinien mądrze wspierać i wychowywać świadomy nauczyciel i rodzic.

Część 3 — PRAKTYCZNA

Część praktyczna to przewodnik po świecie szachów. Krok po kroku, za rękę przeprowadzę Cię do rozegrania pierwszej partii szachów. Z tej części dowiesz się, jak nazywają i poruszają się bierki szachowe, a także poznasz niezbędne zasady to rozegrania pierwszej, pełnoprawnej partii.

Wszystkie 60 partii z niniejszej książki zawiera dla mnie coś pamiętnego i ekscytującego […]. Starałem się być zarówno szczery, jak i dokładny w swoich objaśnieniach, w nadziei, że pozwolą one wnikliwie spojrzeć na szachy, a to z kolei da czytelnikowi możliwość pełniejszego ich zrozumienia i podniesienia umiejętności w grze.
Bobby Fischer, Wprowadzenie

Uznawana jednogłośnie za najważniejsze dokonanie komentatorskie Bobby’ego Fischera książka Moich 60 pamiętnych partii z pewnością należy do najsłynniejszych i najbardziej wpływowych publikacji szachowych w historii. Wydana po raz pierwszy po angielsku w 1969 roku, zawiera wyjątkowo obiektywne, szczere i samokrytyczne analizy najważniejszych, efektownych i szczególnie pouczających pojedynków amerykańskiego arcymistrza – nie tylko wygranych, lecz także kilku remisowych i przegranych przez niego – z okresu od 1957 do 1967 roku. Bardzo osobiste komentarze Fischera charakteryzują się też wyjątkową plastycznością, stanowiąc żywy i barwny literacki obraz pojedynków z czołowymi arcymistrzami z tamtych lat. Wkrótce po napisaniu tej książki Bobby sięgnął po koronę mistrza świata.

Robert („Bobby”) Fischer (1943–2008) zasłynął już jako nastolatek fenomenalnymi zdolnościami szachowymi. W 1972 roku wywalczył tytuł światowego championa w konfrontacji z Rosjaninem Borysem Spasskim – meczu, którzy trzymał w napięciu cały świat i niezmiernie przyczynił się do popularyzacji szachów. Styl gry Fischera wyróżniał się błyskotliwością, a jego profesjonalizm w podejściu do zgłębiania szachowych tajników wyznaczył nowe standardy na tym polu. Fischer uznawany jest dziś za jednego z najwybitniejszych arcymistrzów w historii szachów.

Książka stanowi próbę przekrojowej analizy i opisu mediów traktujących o grach wideo w Polsce w latach 1990-2020. Badany okres obejmuje około 30 lat, w trakcie których na rynku medialnym (zarówno krajowym, jak i globalnym) nastąpiły bardzo duże zmiany. Zakres tematyczny objął: prasę, internet oraz w niewielkim stopniu telewizję. Najszerszym z omawianych mediów był oczywiście internet, w ramach którego działa wiele różnorodnych „podsystemów” zajmujących się grami wideo. Gwałtowny rozwój sieci zmienił oblicze mediów bardziej niż jakikolwiek inny wynalazek od czasów prasy drukarskiej.
Publikacja składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy przedstawia zagadnienia teoretyczne, wyjaśniające czym są gry wideo i jak są definiowane przez różnych badaczy. Wyjaśniono także koncepcję gier wideo w konwencji nowych mediów. Zdefiniowano kim byli i są obecnie tzw. „gracze”. Znajduje się tu także historia pierwszych czasopism o grach wideo na świecie oraz innych istotnych w tym kontekście mediów.
W rozdziale drugim zaprezentowano początki prasy o grach wideo oraz jej najwcześniejsze dzieje w Polsce. Znaczącą częścią jest zestawienie niemal wszystkich czasopism o grach wideo (lub takich, w których tego typu treść była istotna), ukazujących się w Polsce w latach 1986-2020, a które obecnie nie są już wydawane.
Rozdział trzeci poświęcony jest analizie zawartości oraz analizie porównawczej pod kątem różnic pomiędzy prasą o grach w latach 90. XX wieku a obecnie. Zbadane zostały wydawane obecnie w Polsce czasopisma o grach wideo: „CD-Action”, „PSX Extreme” oraz „Pixel. Każde z nich dokładnie scharakteryzowano pod kątem ich historii, zawartości oraz zmian jakie zachodziły w nich na przestrzeni lat.
Rozdział czwarty otwiera charakterystyka internetu – globalnej sieci, która zmieniła sposób konsumpcji treści medialnych oraz jego użytkowników, którzy obecnie są często współtwórcami treści. Następnie w rozdziale znajduje się typologia treści o grach wideo w internecie, na które składa się bardzo wiele zróżnicowanych przekazów, wyrażonych w kilku formach. Scharakteryzowane zostały tzw. fanziny o grach, a przykładem był polski magazyn internetowy „Gamer.mag”. Zaprezentowana została historia największych w Polsce portali o grach wideo i ich cechy charakterystyczne.
Ostatni rozdział dotyczy treści wideo koncentrujących się na grach cyfrowych. Telewizja wydawała się doskonałym medium do przekazywania informacji o grach wideo, bo można w niej przedstawić rozgrywkę w akcji, tak jak wygląda na ekranie komputera. Zazwyczaj prezentowały recenzje nowych gier, zapowiedzi i publicystykę. Osobnym segmentem były programy, w których widzowie grali w gry za pomocą telefonu. Schyłek popularności programów telewizyjnych o grach pokrywa się z początkiem rozwoju serwisów takich jak YouTube, który stał się głównym sposobem na umieszczanie wideo w sieci. Materiały wideo na temat gier dostępne w sieci są bardzo zróżnicowane. Bardzo dużą grupę stanowią filmy typu let’s play, dzięki którym widzowie mogą dokładnie zobaczyć jak wygląda dana gra. Wiele filmów ma charakter poradnikowy i mają na celu pomoc w zrozumieniu zasad rządzących daną grą lub pomoc w ukończeniu trudniejszych etapów.