Relacje o pomocy udzielanej Żydom przez Polaków w latach 1939-1945 Tom 5

„Płonęli gniewem” to napisana w 1934 roku autobiografia i zarazem dziennik żydowskiego nastolatka z Bielska Podlaskiego, ukrywającego się pod pseudonimem „Beniamin R”. W tomie znalazł się też napisany w 1935 roku przez tego samego autora list do wybitnego filologa i językoznawcy Maksa Weinreicha.
W prezentowanych tekstach Czytelnik znajdzie fascynujący opis dzieciństwa i dorastania. Przedstawiona została w nich międzywojenna żydowska kultura młodzieżowa, a także syjonizm, socjalizm, komunizm i ostra rywalizacja między nimi. W tomie znajdują się też opisy katastrofy humanitarnej okresu pierwszej wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej czy też przemocy antyżydowskiej na podlaskiej prowincji w połowie lat trzydziestych XX wieku.
„Płonęli gniewem” jest też zapisem burzliwego procesu dorastania i konfliktów międzypokoleniowych, napięć między światem żydowskiej tradycji a procesami sekularyzacji. Na stronach autobiografii i listu Beniamina R. Czytelnik spotka też takie postaci, jak przyszły premier Państwa Izrael Menachem Begin czy też odwiedzający Polskę w 1931 roku największy hebrajski poeta XX wieku Chaim Nachman Bialik.
W serii ukazały się:
Ludwig Kalisch, Obrazki z moich lat chłopięcych Jecheskiel Kotik, Moje wspomnienia, TOM I Najstarsze pamiętniki Żydów krakowskich: Meir ben Jechiel Kadosz z Brodu, Zwój pana Meira, Jom Tow Lipmann Heller, Zwój nienawiści Jecheskiel Kotik, Moje wspomnienia, TOM II Estera Rachela Kamińska, Boso przez ciernie i kwiaty. Memuary „matki teatru żydowskiego” Mordechaj Aron Gincburg, Awiezer. Wyznania maskila

Wystawa stała w Żydowskim Instytucie Historycznym pt.: „Czego nie mogliśmy wykrzyczeć światu”, została otwarta 14 listopada 2017 roku. Teraz oddajemy do Państwa rąk publikację, która w zamyśle ma towarzyszyć tej ekspozycji, stanowiąc zarazem rodzaj przewodnika. Książka składa się z dwóch zasadniczych części. Pierwsza to esej kuratorski, wprowadzający czytelnika w tematykę, której poświęcona jest wystawa, zarysowujący konteksty, a także poszerzający znacznie zakres zagadnień ukazanych na ekspozycji – jest on także próbą osobistego namysłu nad losami warszawskiego getta i jego archiwum. Następny tekst, będący zarazem drugą częścią przewodnika, ma formę szerokiego omówienia wystawy: jej budowy, zamysłu, łącznie z kontekstem miejsca, którym jest zabytkowy gmach Żydowskiego Instytutu Historycznego. Naszą intencją było, żeby druga część książki mogła w pewnym sensie „towarzyszyć” zwiedzającym, krok po kroku przeprowadzając ich przez wystawę. W książce, poza tekstami, znajdą Państwo również liczne fotografie, a także reprodukcje dokumentów, które weszły w skład tzw. Archiwum Ringelbluma. Zależało nam na tym, żeby niniejsza publikacja była atrakcyjna i cenna dla szerokiego grona odbiorców. Do publikacji został dołączony plan zwiedzania wystawy w formie składanej mapy.

To dzieło brytyjskiego historyka Paula Johnsona (ur. 1928) jest tyleż monumentalne co „osobiste”, jak stwierdza sam autor. Johnson, konserwatysta, katolik i skandalista obyczajowy, autor licznych książek z dziedziny historii, napisał tę opowieść o losach narodu żydowskiego niejako z potrzeby serca i z życzliwością wykraczającą poza suchy warsztat historyka. Nie miały to również być zwykłe dzieje określonej populacji, lecz poszukiwanie odpowiedzi na pytania niemal metafizyczne: co kryje się za wolą przetrwania Żydów, jakie przesłanie niesie kilka tysięcy lat ich istnienia, najpierw w swoim kraju, potem w rozproszeniu po świecie, wreszcie znów „u siebie”? Johnson spogląda na ich los jak na przypowieść o człowieku, jego determinacji i zmaganiach z opresją, z której w ostatnim stuleciu naród żydowski niemal na zasadzie cudu i mimo straszliwych ofiar jednak się wydobywa. Ta frapująca narracja obejmuje cztery tysiące lat historii, choć XX wiek zajmuje w niej zdecydowanie najwięcej miejsca. W tej partii Johnson pokazuje Żydów jako społeczność nowoczesną, pragmatyczną, zdolną do samostanowienia. I choć nie ulega stereotypom tradycyjnej historiografii, wieńczy swoje dzieło pięknym nawiązaniem do mitu „narodu wybranego”: „Żydzi wierzyli, że są narodem szczególnym tak jednomyślnie i tak namiętnie, przez tak długi czas, że stali się nim naprawdę. Rzeczywiście mieli rolę do odegrania, ponieważ napisali ją sobie”.

Książka przedstawia relację Icchaka Cukiermana ps. „Antek”, jednego z przywódców podziemia w getcie warszawskim i organizatorów podziemnego życia społecznego, zastępcy komendanta Żydowskiej Organizacji Bojowej Mordechaja Anielewicza.
W posłowiu do książki profesor Władysław Bartoszewski podkreśla wagę tego materiału „z punktu widzenia historii Polski, historii Żydów w Polsce, a może nawet więcej: z punktu widzenia historii drugiej wojny światowej, historii społecznej, historii formacji ludzi, którzy wtedy żyli, tego pokolenia, które wtedy działało. […] Zresztą tym czytelnikom polskim, którzy będą uważali, że Cukierman jest ostry w ocenach wobec Polaków, trzeba powiedzieć, że jest on jednym z bardzo nielicznych autorów bardzo ostrych w ocenie Żydów. […] Do jego ocen należy przyłożyć miarę jego usposobienia, temperamentu, kondycji autorskiej. Jeśli się tę miarę zastosuje, to można pominąć pewne względne niesprawiedliwości, nieścisłości, błędy zawarte w jego pracy, która pozostanie jednak jednym z podstawowych źródeł do znajomości stanów świadomości ważnego środowiska, żyjącego wtedy obok nas, choć nie z nami”.

Powstałe w 1900 i 1901 roku reportaże autorstwa I. Chorosza (właśc. Jakuba Perelmana) są świadectwem modernizacyjnych pragnień części żydowskiej inteligencji w Imperium Rosyjskim. Autor, przekonany do pozytywnych skutków industrializacji, żywi jednak obawy o los mas żydowskich, które nie potrafiły dostosować się do wymogów świata maszyn i procesów technologicznych, i przekazuje je czytelnikowi. W kręgu zainteresowania twórcy reportaży znalazły się właściwie tylko wspólnoty żydowskie – z pola obserwacji zupełnie zniknęli przedstawiciele innych grup ludności. Żydowski świat strefy osiedlenia nabiera w tych tekstach szarych i czarnych barw. Bezwzględny system przemysłu w guberniach białoruskich, a zwłaszcza w najważniejszym ośrodku tego regionu – Białymstoku, w opisie Perelmana staje się niszczycielskim narzędziem wobec niedostosowanych, żydowskich robotników i rzemieślników. Teksty przepełnione są opisami procesów technologicznych w zakresie włókiennictwa czy garbarstwa, opiniami na temat warunków życia żydowskich rodzin w strefie osiedlenia, źródeł utrzymania i problemów finansowych. Zachodnie gubernie Imperium Rosyjskiego wydają się w tym ujęciu piekłem na ziemi, w którym na wegetację skazane są masy ubogich, źle wykształconych i żyjących w sferze zacofania Żydów. Prezentowany materiał jest zarazem dramatycznym głosem wołającym o aktywizację mas i działania o charakterze modernizacyjnym.

******

A journey across the industrial settlement zone. The Polish textile industry. Jewish factories and Jewish workers.
Series: Sources in Jewish history of the Polish territories in the 19th and 20th century (up to 1939)

Documentary coverage created in 1900 and 1901 by the journalist I. Chorosz (Jakub Perelman) who visited Jewish factories and workplaces and asked the workers about the work system, the fairness of the wages, the production technology and its efficiency, and the employment conditions. The texts are not only a good basis for finding out about the working and living conditions of the Jewish workers but also an interesting source for studying the economic history of the so-called Western guberniyas.

W marcu 2010 roku Maria Anna Potocka przeprowadziła z Wilhelmem Brassem wywiad. Jego efektem jest książka, którą stanowią zredagowane opowieści więźnia i głównego fotografa Auschwitz, oraz film zawierający fragmenty wywiadu. Książka została opatrzona między innymi wstępem historyka Teresy Wontor-Cichy z Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau, która również opracowała tekst naukowo. Publikacja jest bogato ilustrowana zdjęciami z archiwum Wilhelma Brassego, Archiwum Fotograficznego Muzeum Auschwitz-Birkenau oraz Yad Vashem. Wilhelm Brasse urodził się w Żywcu w roku 1917. Jego ojciec był Austriakiem, a matka Polką. Przed wojną pracował jako portrecista w zakładzie fotograficznym w Katowicach. Za odmowę wstąpienia do Wehrmachtu został uwięziony w Oświęcimiu, gdzie od 1941 do 1945 roku pracował w Służbie Rozpoznawczej jako fotograf. Wykonał kilkadziesiąt tysięcy zdjęć więźniów, kilkaset portretów esesmanów i dokumentację kilku eksperymentów pseudomedycznych. Po wojnie wrócił do Żywca, gdzie mieszka do dzisiaj. Wydanie w języku niemieckim.