Rodzina Sienkiewiczów W Służbie Ojczyźnie

Nie Stalingrad, nie Łuk Kurski, ale Moskwa była gwoździem do trumny Trzeciej Rzeszy! Na początku 1941 roku wojska niemieckie okupowały już niemal całą Europę. Wielka Brytania dzięki swemu położeniu wciąż stawiała opór, ale bombowce Luftwaffe atakowały jej miasta, a U-Booty statki. Stalin dotrzymywał warunków paktu Ribbentrop-Mołotow, Roosevelt zaś nie angażował bezpośrednio USA w wojnę. Hitler był przekonany, że lada dzień zwycięży. A jednak pod koniec 1941 roku wszystko się zmieniło. Hitler podjął kilka ryzykownych decyzji, przede wszystkim napadł na ZSRR i pochopnie wypowiedział wojnę Stanom Zjednoczonym. Gdy Wielka Brytania zyskała potężnych sojuszników, los Niemiec został przypieczętowany – czekała je nieuchronna porażka. Nagorski błyskotliwie ukazuje działania głównych postaci tego przełomowego roku, podkreślając, że właśnie wtedy rozpoczął się Holocaust i że rok ten był zapowiedzią powojennego podziału Europy skutkującego wybuchem zimnej wojny. Rok 1941 na zawsze zdefiniował nasz świat.

"1989. Na wschód od Berlina" to wspomnienia, które są zarówno echem tego, co było, jak i rozliczeniem z przeszłością. Impulsem do ich spisania okazała się książka, która niejako otworzyła autorce oczy na relacje z pewnym człowiekiem. Wydawało się jej, że go dobrze znała, tymczasem okazał się przyczyną jej kłopotów i tragicznych wydarzeń. Nie ocenia człowieka, gdyż ludzie są różni, a nawet bardzo różni, ale postanowiła piętnować państwo jako takie. Bo to, jak pisze: „obowiązkiem państwa jest zapewnienie suwerenowi bezpieczeństwa, opieki i rozwoju. Również obrony przed takimi jak Eryk Barcz i jego mocodawcy z SB, którzy go lansowali. Zachodzi też pytanie, czy trzydzieści lat po zburzeniu muru berlińskiego jako społeczeństwo rzeczywiście dojrzeliśmy do rzetelnych rozliczeń dni minionych”.
Wspomnienia poświęciła tym, których historia nie zapisała na swych kartach, a którzy tak jak ona i jej rodzina ucierpieli na skutek działań zdrajców.

"W 2023 r. przypada 80. rocznica wybuchu powstania w getcie warszawskim. W nawiązaniu do tych wydarzeń Instytut Pamięci Narodowej przygotował przekład wspomnień jednego z czołowych bojowców zaangażowanych w działalność Żydowskiego Związku Wojskowego, Dawida Wdowińskiego – postaci nieco zapomnianej, pozostającej w cieniu innych osób związanych z tą organizacją. Jego zapiski stanowią ważne dopełnienie historii dziejów zarówno syjonistów-rewizjonistów, jak i ŻZW. To także ważne źródło do studiów nad dziejami getta warszawskiego, a także toczącego się tam powstania. Wspomnienia Wdowińskiego pierwotnie ukazały się w Stanach Zjednoczonych w 1963 r. pod tytułem And We Are Not Saved.
Rok później książkę opublikowano w Wielkiej Brytanii, a w 1985 r., już po śmierci autora, nakład wznowiono w USA. W 1970 r. ukazało się tłumaczenie na język hebrajski. Książka nosiła tytuł We-anachnu lo-noszanu. Niniejsze wydanie jest pierwszą publikacją zapisków Wdowińskiego w języku polskim."

Lasy od wieków  towarzyszyły człowiekowi. Dostarczały niezbędnych do egzystencji surowców, służyły jako schronienie, dawały pożywienie. Człowiek korzystał z tych wszystkich darów puszcz i borów oraz zaczął je przekształcać na swoje potrzeby. Zaczął je w końcu także karczować, by uzyskaną w ten sposób ziemię mogło zagospodarować rolnictwo. Aktywność ludzką w tej sferze dziś określamy mianem gospodarki leśnej. Według współczesnych definicji jest ona działem gospodarki narodowej, na który składa się produkcja wytworzona w gospodarstwie leśnym. Na produkcję tę składają się użytki drzewne, które są głównym celem produkcyjnym oraz użytki poboczne, z których warto wymienić żywicę, korę, owoce leśne, grzyby i zwierzynę łowną. Podstawowym zadaniem współczesnej gospodarki leśnej jest wykorzystywanie lasów jako źródła surowców, przy jednoczesnym utrzymywaniu ich w trwałej użyteczności przez odnowienia, pielęgnację i ochronę. Ma ona także istotne cele pozaprodukcyjne, tak przynoszące korzyści gospodarcze, (ochrona środowiska, czy turystyka), jak i pozagospodarcze, (ochrona zdrowia społeczeństwa).

'Examine your words well, and you will find that even when you have no motive to be false, it is a very hard thing to say the exact truth, even about your immediate feelings...'

Adam Bede (1859), George Eliot's first full-length novel, marked the emergence of an artist to rank with Scott and Dickens. Set in the English Midlands of farmers and village craftsmen at the turn of the eighteenth century, the book relates a story of seduction issuing in 'the inward suffering which is the worst form of Nemesis'. But it is also a rich and pioneering record - drawing on intimate knowledge and affectionate memory - of a rural world that we have lost.

The movement of the narration between social realism and reflection on its own processes, the exploration of motives, and the constant authorial presence all bespeak an art that strives to connect the fictional with the actual.