Rozdroża 1999

PRZERAŻAJĄCA, PRZEWROTNA I KOMICZNA POWIEŚĆ DROGI Addie umiera. Przez uchylone okno dociera do niej zapach świeżego drewna. To jej syn starannie hebluje deski na trumnę. A każdą z desek pokazuje matce. Niebawem cała rodzina wyruszy na cmentarz w odległym Jefferson. Leżącą w trumnie Addie, jej męża i pięcioro dzieci czeka podróż przez wszystkie żywioły. A nad wozem ciągniętym przez zabiedzone muły kołuje coraz więcej sępów… W napisanej w ciągu 48 nocy powieści William Faulkner w mistrzowski sposób kreśli portret rodziny, która rozkłada się i gnije od środka. Narracja rozpisana na głosy tworzy gorączkową, porażającą opowieść, po której nie można złapać tchu jeszcze przez długi czas po skończeniu lektury. NIEWZNAWIANA W POLSCE OD 30 LAT, JEDNA Z NAJWAŻNIEJSZYCH POWIEŚCI XX WIEKU W NOWYM PRZEKŁADZIE JACKA DEHNELA Polecenia „Najwspanialsza powieść, jaką kiedykolwiek napisał Amerykanin”.- Ernest Hemingway „Niesamowita książka”. – Ezra Pound „Arcydzieło czarnego humoru”. ? Daily Express „Jeden z największych amerykańskich pisarzy”.? The Times „Gdy leżę, konając to powieść wymagająca, ale dająca satysfakcję. Użycie języka przez Faulknera jest zarówno innowacyjne, jak i sugestywne, a on tworzy świat, który jest jednocześnie znajomy i dziwny. Powieść stanowi pełną mocy eksplorację kondycji ludzkiej”. – The Washington Post

Odkąd sięgam pamięcią zawsze trudno mi było mówić o moich miłościach. To ponaderotyczne uniesienie jest zarówno wielkim szczęściem, jak i czystym cierpieniem — a i jedno, i drugie domagają się mocnych słów. Niewłaściwy, nieadekwatny, od zawsze aluzyjny — kiedy właśnie chcielibyśmy, aby był jak najbardziej bezpośredni — język miłości szybuje w przestworzach metafor — jest bowiem językiem literatury. Jest też niepowtarzalny, uznaję go wyłącznie w formie pierwszoosobowej. A jednak opowiem Wam tutaj o pewnym szczególnym rodzaju filozofii miłości. Czymże bowiem jest psychoanaliza, jeśli nie niekończącym się poszukiwaniem odrodzenia, właśnie dzięki doświadczeniu miłości, podejmowanym wciąż
na nowo po to, aby je przemieścić, ożywić, i jeśli nie odreagować, to przynajmniej przyjąć i utwierdzić w życiu analizanta jako warunek sprzyjający jego bezustannej odnowie, jego nieumieraniu? Przyznaję, że nietypowy los moich miłości (czy może raczej powinnam powiedzieć – mojej własnej kruchości, skrywanej pod maską czujności) jeszcze bardziej pogłębia bezradność moich słów wobec owego splotu seksualności i ideałów, jakim jest doświadczenie miłości. Sprawia też, że od lirycznej fascynacji bądź psychopornograficznych opisów wolę poniekąd historyczny język naznaczenia wstecznego. Czy można się w nim doszukiwać również (miłosnego) milczenia analityka?”

*

Historie miłosne Julii Kristevej, francuskiej filozofki, semiolożki i aktywnej psychoanalityczki, to niezwykła, „przygodowa” książka będąca autobiografią uczuciową, w której typografia pragnień rozpościera się gdzieś pomiędzy własnym doświadczeniem miłosnym, a doświadczeniem psychoanalityczki, która na co dzień ma do czynienia zarówno z pacjentami, jak i z najbardziej znanymi tekstami kultury, poprzez które dociera do duchowości starożytnych Greków. Kristeva zaczyna swą miłosną historię wychodząc od mitu Narcyza, przez sztukę miłości Owidiusza, analizuje Plotyna i Augustyna, dochodzi do romansów średniowiecznych trubadurów, w których miłosnej twórczości upatruje początek nowożytnej powieści o miłości, miłości nieszczęśliwej, w końcu dotyka twórczości Szekspira, Goethego, Stendhala, Prousta, Baudelaire’a, poprzez historie kochanków i świętych, dochodząc aż do kultury Punku…

Jesus’ Son is a visionary chronicle of dreamers, addicts, and lost souls. These stories tell of spiralling grief and transcendence, of rock bottom and redemption, of getting lost and found and lost again. The narrator of these interlinked stories is a young, unnamed man, reeling from his addiction to heroin and alcohol, his mind at once clouded and made brilliantly lucid by these drugs. In the course of his adventures, he meets an assortment of people, who seem as alienated and confused as he; sinners, misfits, the lost, the damned, the desperate and the forgotten. Our of their bleak, seemingly random lives, Denis Johnson creates modern-day parables of a harsh and devastating beauty.

Tom 6 serii Opowieści niesamowite, pod redakcją Tomasza Pindla, gromadzi utwory najważniejszych autorów Ameryki hiszpańskojęzycznej z XIX i pierwszej połowy XX stulecia, czyli okresu, kiedy obecność niesamowitości i fantastyki była na owym kontynencie słaba – bądź słabo widoczna. Najwięksi i znani twórcy nie wzięli się jednak znikąd. Już wcześniej odkryto, że „niepoważne” – jak wielu je wówczas postrzegało – opowieści mogą służyć całkiem poważnym celom.

Pośród opowiadań fantastycznych autorów z Argentyny, Meksyku, Peru czy Nikaragui, w Polsce słabo obecnych lub nieobecnych w ogóle, kulminacyjnymi punktami zbioru są opowieści argentyńskiej pary Adolfo Bioy Casares i Silvina Ocampo – prywatnie małżeństwa, bliskich przyjaciół i współpracowników Borgesa i - można by rzec - ofiar tej bliskości. Borges rzucał bowiem cień na Bioy Casaresa, a oni dwaj – na Ocampo. Obecność Ocampo w tomie jest szczególnie istotna, jej onirycznej, hipnotyzującej twórczości czytelnik polski w zasadzie nie miał okazji poznać. Wybór zamyka obszerne wampiryczne opowiadanie Carlosa Fuentesa, które łamie czasowe ramy antologii – wywodzi się już z naszego stulecia. Nie mogło jednak zabraknąć w tym tomie tego wytrawnego twórcy opowieści grozy.

Mistrzowska postapokaliptyczna powieść w nowym przekładzie Małgorzaty Gralińskiej

W chłodny wiosenny wieczór kobieta w średnim wieku przygotowuje risotto w skromnej kuchni domku myśliwskiego, zjada je samotnie i nakłada porcję dla psa. Nazajutrz rano z zaskoczeniem odkrywa, że przez noc pojawiła się niewidzialna bariera, która oddziela ją od reszty świata. Nazywa ją po prostu „ścianą”. Bohaterka, której imienia nie poznamy, zostaje sama, a przynajmniej tak się zdaje. W towarzystwie psa Luchsa, krowy Belli i kotów rozpoczyna przerażającą walkę o przetrwanie, zostając „głową niezwykłej rodziny”.

Ściana, wydana dwa lata po wzniesieniu muru berlińskiego, należy do najbardziej zagadkowych, a jednocześnie wielowymiarowych i przejmujących austriackich powieści XX wieku. Można ją czytać jako nową wersję Robinsona Crusoe, można w niej widzieć postapokaliptyczny klasyk doby wyścigu nuklearnego, lecz można w niej także dostrzec alegoryczną przypowieść o XX-wiecznych kataklizmach. Nie dziwi więc, że w ostatnich latach twórczość Haushofer przeżywa renesans, czego świadectwem ekranizacja Ściany z autorstwa Juliana Pölslera z 2012 roku i sukces powieści w Stanach Zjednoczonych.

Oklahoma, lata 80. XX wieku. Piętnastoletni chłopiec z plemienia Cherokee trafia do białej rodziny zastępczej, która opiekuje się już dwójką innych dzieci, w tym starszą od niego o dwa lata Rosemary, dziewczyną tak jak i on rdzennie amerykańskiego pochodzenia. Harold, ich zastępczy ojciec, pracuje jako nielegalny bukmacher, a jego "skarb", ukryte na terenie posesji dolary, mógłby odmienić los trojga młodocianych bohaterów... Gdyby tylko udało się je zdobyć.
Fascynacja Rosemary i piętno dziecięcych krzywd są tłem tej kameralnej historii o dorastaniu, jednocześnie lirycznej i surowej, która rozpoczyna się od tragedii, a następnie cofa, by opowiedzieć, jak do niej doszło. Ciemna, nieomal nocna powieść Hobsonaznalazła się w finale NationalBookAward, najważniejszej amerykańskiej nagrody literackiej.
Wyjątkowo poruszająca książka, wyrastająca ponad formułę „powieści o dorastaniu”.
Publishers Weekly
W bolesnej, pełnej naturalizmu narracji Hobson pokazuje dramat zapomnianych przez wszystkich ludzi, zmagających się z życiem na peryferiach społeczeństwa.
Booklist
Hobson posiada wyjątkowy dar: potrafi wciągnąć czytelnika w bardzo mroczne rejony, a potem wyprowadzić po stronie światła, nie tracąc przy tym wiarygodności.
Reader’s Digest