Sanatio

To książka, w której czytelnik znajdzie odwołania do literatury polskiej, rosyjskiej i staroruskiej, a także do folkloru słowiańskiego. Autorka zabiera nas w podróż do świata obrzędów słowiańskich, pokazując związki losów człowieka z naturą. W książce widać także inspiracje zaczerpnięte z kultury rosyjskiej, która jest dla autorki niezwykle ważna i bliska. We współczesnej literaturze europejskiej istnieje niewiele takich pozycji, które by nawiązywały do folkloru słowiańskiego. Całkiem nowa baśń to powieść nie tylko o miłości, lecz także historia przenosząca nas w obrzędowy świat Słowian, w którym żyją różne demony, czuć obecność mitologicznych bogów, a przyroda jest mocno związana z losami bohaterów. Wnikliwy czytelnik znajdzie w książce Aleksandry Kołodziejczak wiele odwołań do literatury polskiej (C.K. Norwid, E. Orzeszkowa), rosyjskiej (L. Tołstoj, M. Niekrasow), czy też staroruskiej (np. Słowo o pułku Igora). Jest to w pewnym sensie pokłon oddany dziełom wielkich pisarzy i przybliżenie nam, współczesnym pokoleniom, naszych słowiańskich tradycji. Związek polskości i rosyjskości jest jednym z głównych wątków tej powieści. Połączenie tych dwóch pierwiastków zwraca uwagę na rolę tradycji w stosunkach Polski i Rosji krajów niegdyś tak kulturowo podobnych. Myśl autorki, wyraźnie emocjonalnie związanej z Rosją, została wyrażona m.in. poprzez różne motywy oraz formy lingwistyczne zaczerpnięte z języka rosyjskiego. Ale niezależnie od wielości zawartych w niej akcentów artystycznych Całkiem nowa baśń jest dla czytelnika niezwykle wdzięczną powieścią. Pełna barwnych, pisanych prozą poetycką opisów, w połączeniu ze współczesnymi dialogami, stanowi zgrabny pomost literacki pomiędzy przeszłością a teraźniejszością.

Narrator, jednocześnie główna postać utworu, snajper, reprezentant świata chrześcijańskiego, kieruje strzelbę w stronę swego celu – muzułmanki, która ze swego punktu obserwacyjnego celuje z broni w jego stronę. Każde z nich może strzelić w ciągu sekundy, żadne nie wykonuje decydującego ruchu. Doruntina – jak nazywa swoją przeciwniczkę narrator, nawiązując do bałkańskiej legendy o miłości, która przezwycięża śmierć – staje się niemą słuchaczką opowieści o dzieciństwie i dojrzewaniu bohatera, jego studiach literackich, wątek ostatnich wojen domowych toczonych na Bałkanach przeplata się z osobistymi doświadczeniami i przeżyciami autora. Liczne nawiązania do bohaterów dzieł literatury światowej sprawiają, że przeszłość miesza się z teraźniejszością, fikcja z rzeczywistością. Konflikty zbrojne są tu tylko pretekstem do poszukiwania odpowiedzi na pytania najistotniejsze, dotyczące natury człowieczeństwa. Otrzymujemy uniwersalną opowieść o życiu i śmierci, miłości i nienawiści, bezsensie wojny, wewnętrznych konfliktach i absurdalności ludzkiej egzystencji. Blaže Minevski - macedoński prozaik i dramaturg, urodził się w 1961 roku w Gevgeliji, ukończył dziennikarstwo na Uniwersytecie w Skopje. Autor powieści, opowiadań i dramatów. Jego tłumaczona na wiele języków powieść Celownik otrzymała tytuł „powieści roku” dziennika „Utrinski Vesnik”, prestiżową nagrodę „Stale Popov” – przyznawaną przez Stowarzyszenie Pisarzy Macedonii dla najlepszej prozy, oraz nagrodę Miasta Skopje – „13 Listopada”. Potwierdzeniem polularności Blaže Minevskiego są kolejne macedońskie wznowienia powieści Celownik oraz nagroda dla „najczęściej czytanego autora”, którą na podstawie ilości wypożyczeń utworów pisarzy macedońskich we wszystkich bibliotekach publicznych w kraju przyznaje Narodowa i Uniwersytecka Biblioteka im. Św. Klimenta Ochrydzkiego w Skopje. Utwory Blaže Minevskiego wydawane są w przekładach na inne języki. Powieść Celownik ukazała się w języku angielskim, armeńskim, serbskim, słoweńskim, arabskim, chińskim i włoskim. Tłumaczenia na język serbski doczekała się jego powieść Ja, Tito i Myszka Miki, a na język bułgarski – powieści Powinniśmy zrobić zdjęcie, zanim zaczęliśmy się nienawidzić i Wyznania pewnego wilczomlecza.

"Czarny pokój i inne pokoje" to pierwsza z serii książek poświęconych Studiu Eksperymentalnemu Polskiego Radia, jaką opracowuje Fundacja Automatophone wraz z Muzeum Sztuki w Łodzi. Redaktorzy Michał Libera i Michał Mendyk zebrali w niniejszym tomie teksty poświęcone powołaniu do życia Studia (dział "Początki"), relacjom placówki z kompozytorami ("Rozwinięcia"), twórczości w polu muzyki ("Analizy") i interdyscyplinarnym przedsięwzięciom ("Rozszerzenia"), a także rozmowy z Krzysztofem Szlifirskim, Krzysztofem Knittlem, Ewą Guziołek-Tubelewicz, Barbarą Okoń-Makowską i Tadeuszem Sudnikiem. Część wspomnianych materiałów została zaprezentowana podczas konferencji, jaką w 60 rocznicę powstania placówki zorganizowała Instytut Adama Mickiewicza we współpracy z łódzkim muzeum. Uzupełniona o nowe teksty i przedruki publikacja stanowi kompleksowe opracowanie historii "czarnego pokoju" - jak nazywano "serce" Studia, w którym pracowali twórcy muzyki na taśmę.

Humanus  to historia zaczynająca się od powstania pewnej pracy domowej, którą Toskan, uczeń czarodzieja, oddaje przed wyznaczonym terminem. Historia wypracowania, w którym zawarte są losy Twoje, moje i tych, którzy przyjdą po nas. Jedno szkolne zadanie zabierze czytelnika w podróż, z której – jeśli będzie miał trochę szczęścia – być może wróci odmieniony. Podwodne głębiny, zielone lasy, skalne pustkowia i długa wędrówka w towarzystwie czworonożnego starszego brata, jak samo życie, może być porywającą przygodą. Książka adresowana jest do każdego, kto lubi baśnie i komu losy zwierząt oraz ludzi nie są obojętne. Adresowana do tych, którzy jeszcze wierzą, że jeśli tylko zechcemy słuchać, Ziemia podzieli się z nami najważniejszymi prawdami.

Podobnie jak w głośnej Powieści naturalnej, tak i w niniejszym tomie opowiadań głównym bohaterem są historie – prawdziwe, zmyślone, ukradzione, przerobione... Georgi Gospodinow skrupulatnie miesza style literackie, sfery życiowe i rejestry językowe tworząc światy głęboko zanurzone w bułgarskiej codzienności, a jednocześnie odsyłające do najważniejszych tekstów kultury. Melancholijny smutek spotyka się tu z rześkim humorem, zachodnia metafikcja z wschodnioeuropejską metafizyką („World Literature Today”), ostre pióro z delikatnym spojrzeniem („Le Nouvel Observateur”), co – w połączeniu z wyrafinowaną formą i  intelektualną brawurą – czyni każde z tych opowiadań małym arcydziełem.

Kamyki w butach to próba nawiązania szczerej, pełnej życzliwości i zrozumienia rozmowy z czytelnikiem, a jednocześnie zachęcenia go do podjęcia wewnętrznego dialogu ze sobą samym na temat wszystkich trudnych, bolesnych, traumatycznych wydarzeń, przeżyć czy wspomnień, które nie pozwalają w pełni cieszyć się życiem, odbierają spokój ducha, hamują rozwój. Ten głęboki namysł nad własnym wnętrzem może bowiem zaowocować większą psychiczną równowagą, umożliwić harmonijną egzystencję, pozwolić czerpać radość z codziennych chwil. Danuta Maria Walczak to psycholog z dwudziestoczteroletnim stażem pracy jako terapeuta, biegły sądowy i konsultant ds. psychoprofilaktyki. Najbardziej ceni sobie indywidualną pracę terapeutyczną i doradczą (także diagnostyczną) z pacjentem, wymagającą wielkiej mobilizacji i wysiłku, ale zarazem ogromnie satysfakcjonującą. Od 2004 r. mieszka z mężem Michałem w Szwajcarii. Jest zodiakalnym Wodnikiem - nietuzinkowym, twórczym, o szerokich zainteresowaniach. Często skupia myśli na filozoficznych aspektach życia. Wierzy, że w ludzkim umyśle kryje się wielki potencjał samopomocy w kryzysie. Rysuje, pisze wiersze, projektuje i tworzy barwne witrażowe lampy.