Sarah Bernhardt. Niezrównana aktorka

Wspaniały portret Audrey Hepburn − najjaśniejszej z filmowych gwiazd; kobiety o wspaniałej urodzie, wielkim talencie i jeszcze większym sercu.

Robert Matzen po raz kolejny odsłania nieznane oblicze legendy kina i ikony mody.

Świat miał ja za delikatną i uległą, okazała się najwaleczniejszą z wojowniczek!

Doświadczenia wojenne Hepburn − śmierć członków rodziny, głód w czasie hitlerowskiej okupacji, aktywność w holenderskim ruchu oporu − dały jej odwagę i determinację, by działać na rzecz UNICEF-u i odważnie nieść bezinteresowną pomoc humanitarną dzieciom i ich bezradnym matkom w najbiedniejszych, nękanych przez wojny i choroby, regionach świata. Jako ambasadorka dobrej woli UNICEF-u Audrey Hepburn, jedna z najwspanialszych i najbardziej uwielbianych gwiazd Hollywood, wyznaczyła najwyższe standardy działalności humanitarnej celebrytów. Praca, w którą zaangażowała się bez reszty, stała się sensem jej życia.

Audrey Hepburn, która jako nastolatka, w czasie II wojny światowej, omal nie umarła z głodu w okupowanej przez Niemców Holandii, została ikoną kina dzięki wspaniałym rolom w takich filmach jak Zabawna buzia czy Śniadanie u Tiffany’ego. Mając zaledwie 38 lat zdecydowała się przenieść do Szwajcarii i tam, z dala od Hollywoodzkiego blichtru, wychować dwóch synów, Seana Hepburn Ferrera i Lukę Dottiego. Dziesięć lat później została ambasadorką UNICEF-u, tej samej organizacji, która pomogła jej przetrwać wojnę. Pracowała niestrudzenie w jej szeregach aż do śmierci w 1993 roku.

Audrey zawsze chciała być kimś więcej, niż tylko uśmiechniętą, ładną buzią. Pragnęła z całego serca nieść realną pomoc potrzebującym na całym świecie. UNICEF spodziewał się, że sławna Audrey Hepburn będzie pojawiała się na uroczystych galach, olśniewając potencjalnych sponsorów urodą i strojami, tymczasem aktorka okazała się jednym z najtwardszych żołnierzy tej organizacji, gotowym walczyć do upadłego o wsparcie dla swoich podopiecznych.

Podróżowała w najniebezpieczniejsze zakątki globu, docierała w miejsca działań wojennych i klęsk żywiołowych. Doświadczyła „piekła na ziemi” w Somalii, dotkniętej największa katastrofą humanitarną w dziejach ludzkości. W Audrey Hepburn. Wojowniczce Robert Matzen przybliża czytelnikom ostatnie, najbardziej aktywne lata życia tej wielkiej aktorki i wspaniałej kobiety.

Audrey Hepburn. Wojowniczka podobnie jak Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu otwiera nieznany rozdział z życia najjaśniejszej z gwiazd Hollywood i odsłania jej prawdziwe oblicze − kobiety lubiącej proste przyjemności, delikatnej i dowcipnej, a jednocześnie walecznej i nieustraszonej. Która stawała między głodującymi, pozbawionymi dachu nad głową matkami i dziećmi, nie po to, by lśnić, lecz by zwrócić uwagę świata na ich los − ich rozpacz i ich palące potrzeby. Wychowana w wojennych czasach Audrey okazała się urodzoną wojowniczką o sprawy najbardziej potrzebujących. Jej wrażliwość i odwaga w połączeniu z determinacją i urokiem osobistym potrafiły zdziałać cuda.

Audrey Hepburn. Wojowniczka to doskonałe dopełnienie historii Audrey Hepburn opowiedzianej przez Roberta Matzena w książce Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu.

Poruszający wstęp do książki napisał syn Audrey Hepburn, Luca Dotti.

Opierając się na drobiazgowym researchu, Matzen przedstawia żywy, poruszający i przekonujący opis ostatnich lat życia Audrey Hepburn, kiedy to aktorka poświęciła się pracy charytatywnej. To rozdział życia, o którego szczegółach sama rzadko mówiła, a biografowie albo go pomijali, albo szukali w nim sensacji…
„The Wall Street Journal”

Matzen skrupulatnie odtworzył wszystkie lata, które Audrey Hepburn przepracowała dla UNICEF-u, ściśle współpracując z jej synem, przyjaciółmi, pracownikami UNICEF-u, dziennikarzami, którzy relacjonowali jej podróże, oraz personelem wojskowym, który miał z nią styczność i podziwiał jej empatię, odwagę i determinację. Lektura obowiązkowa zarówno dla miłośników historii, jak i fanów Hepburn.
„Library Journal”

Inspirująca i ważna kronika ostatnich sześciu lat życia Hepburn, kiedy to niestrudzenie krążyła po świecie jako orędowniczka międzynarodowej organizacji humanitarnej UNICEF.
Kevin Howell, Shelf Awareness

Obowiązkowa lektura w czasach, gdy nierówności płacowe, sprawiedliwość rasowa, zmiany klimatyczne, prawa kobiet i globalny kryzys uchodźczy są właśnie tym, o czym powinno się pisać na pierwszych stronach gazet. Audrey Hepburn. Wojowniczka to oryginalny i porywający przykład biografii celebryty, która zmieni postrzeganie ikony światowego kina i mody i staje się inspiracją dla nowego pokolenie fanów.
We Are Movie Geeks

Jak żyć, gdy wszyscy patrzą?

Jerzy Stuhr – jeden z najbardziej uznanych polskich aktorów – szczerze o osobistych dylematach, życiu w Polsce i polityce. O Wałęsie i Stalinie. O Witkacym i Gombrowiczu. O tym, że osoby publiczne są pod nieustanną presją. Aktor nie tylko snuje opowieści o fascynacjach filmem, Włochami, urodą śródziemnomorskiego życia oraz napotkanymi ludźmi, lecz także widzi konieczność spojrzenia sobie w twarz i odpowiedzenia na pytanie, co dalej.

Pierwotnie cotygodniowy cykl prowadzony przez Marię Malatyńską zmienił się w mapę podróży Jerzego Stuhra, jego doświadczeń i poglądów na coraz bardziej komplikującą się rzeczywistość. Mimo trudnych tematów wciąż są to dyskusje dające nadzieję i odwagę, w wyjątkowy sposób i z przymrużeniem oka komentujące ostatnie lata kariery aktora.

Życie moje kompletnie się zmieniło: filmowe, teatralne, szkolne, wszystko odeszło. I jest to nie tylko przejście od roli uczestnika do obserwatora. Ja po prostu jestem… zresetowany. I dzięki temu mam, jak mi się wydaje, bardzo świeże spojrzenie na świat.

Jerzy Stuhr – aktor i reżyser teatralny i filmowy, długoletni rektor PWST (obecnie Akademia Sztuk Teatralnych) w Krakowie, skończył także polonistykę na UJ. Blisko współpracował m.in. z Krzysztofem Kieślowskim, Andrzejem Wajdą, Konradem Swinarskim. Związany z Krakowem i Włochami (m.in. grał w filmach Nanniego Morettiego). Autor kilku książek, m.in. dziennika Tak sobie myślę… czy rozmów Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości (z ks. Andrzejem Lutrem).

Maria Malatyńska – filmoznawczyni i publicystka, wykładowczyni PWST w Krakowie. Opublikowała m.in. tom wywiadów Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z. Laureatka Nagrody Krytyki Filmowej, Nagrody ZAiKS-u i Nagrody Fundacji Kultury Polskiej, uhonorowana medalem Gloria Artis. Należy do Stowarzyszenia Filmowców Polskich oraz FIPRESCI (Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej), członkini Polskiej Akademii Filmowej.

The original bestselling autobiography by comedian, novelist and national treasure Stephen Fry.

Few people serve time in prison before studying at Cambridge. You might be surprised to know that Stephen Fry is one of them.

Moab is My Washpot, the remarkable story of Stephen Fry's tumultuous early life, is by turns funny, shocking, tender, delicious, sad, lyrical, bruisingly frank and addictively readable.

It's the story of a boy sent to a boarding school 200 miles from home at the age of seven, who survives beatings, misery, love, ecstasy, carnal violation, expulsion, imprisonment, criminal conviction, probation and catastrophe to emerge, at eighteen, ready to try and face the world in which he had always felt a stranger.

Fry writes with the wit and warmth which have become his hallmark, but with shocking candour too. For anyone seeking to understand one of Britain's greatest cultural treasures, this book is utterly essential reading.

Krystyna Janda w rozmowie z Katarzyną Montgomery

Aktorka. Żona. Matka. Krystyna Janda. 
Nie ma w Polsce osoby, która nie znałaby Jej głosu, śmiechu i energii. W każdej ze swoich ról teatralnych czy filmowych zjawiskowa i profesjonalna. Jako Agnieszka w "Człowieku z marmuru" wniosła do kina nieznaną świeżość i nową jakość. W "Przesłuchaniu" poruszyła wszystkich i trwale zapisała się w historii kinematografii. W "Tataraku" dotknęła najczulszych strun, w "Boskiej" rozbawiła. Wychowała kolejne pokolenia , które najpierw do Teatru Powszechnego, a teraz do Teatru Polonia i Och Teatru chodzą "na Jandę". Każdy spektakl z Jej udziałem kończy się owacją na stojąco. Zawsze wierna sobie i widzom. Szczera, bezpośrednia, wymagająca, choć bezdyskusyjnie zyskująca przy bliższym poznaniu.
 
Katarzynie Montgomery opowiada o swoich najważniejszych rolach – tych życiowych i tych zawodowych, o powstawaniu filmów i przedstawień, o kulisach teatru, za które widzowie nie mają wstępu, o miłości, przyjaźni, śmierci i życiu…

W tej opowieści nie sposób postawić kropkę.
Katarzyna Montgomery

Pisanie. Kontaktowanie się i porozumiewanie za pośrednictwem pisania. To bardzo istotna część mojego życia zawodowego i nie tylko. Mam nadzieję, że tytuł tej książki – "Pani zyskuje przy bliższym poznaniu" – odnosi się w dużej mierze do tego, co zapisałam, wyznałam, zamieściłam. I mam nadzieję, że jest choć w części prawdziwy.
Krystyna Janda


Krystyna Janda – aktorka teatralna i filmowa, reżyserka, pisarka i piosenkarka. Ma na koncie ponad sześćdziesiąt ról teatralnych i ponad pięćdziesiąt filmowych. Wielokrotnie nagradzana w kraju i na świecie. Uznana za aktorkę stulecia polskiego kina i Człowieka Wolności w kategorii „Kultura” z okazji 25-lecia przemian ustrojowych. W 2004 roku stworzyła fundację a w jej ramach dwa teatry: Teatr Polonia i Och Teatr, które prowadzi do dziś.

Katarzyna Montgomery – dziennikarka. Od 2011 roku redaktor naczelna miesięcznika „Zwierciadło”. Wcześniej pracowała m.in. w dwutygodniku „VIVA”, „Gazecie Wyborczej”. W latach 2007-2014 prowadziła popularny program „Mała czarna” w TV4.

Wrzesień 1939 roku był dla wielu gwiazd polskiego filmu przedwojennego ostatnim aktem w ich karierze. W obliczu zupełnie nowej dramatycznej rzeczywistości niemało artystów zdecydowało się na emigrację. Tam zderzyli się z prozą życia, daleką od tej w przedwojennej Polsce. Niestety, niemal wszyscy odeszli w zapomnieniu tysiące kilometrów od ojczyzny.
Książka przypomina polskie aktorki filmowe, które zmarły na emigracji. Są to: Renata Radojewska, występowała m.in. w „Zapomnianej melodii”, zmarła w Nowym Jorku, nie miała dzieci, nie wiadomo gdzie jest pochowana; Tamara Wiszniewska, zagrała m.in. w „Trędowatej”, „Ordynacie Michorowskim”, „Dziewczętach z Nowolipek”, zmarła w Rochester , żyje jej córka Irena Race i wnuki; Nora Ney, fenomen polskiego kina przedwojennego, wystąpiła m.in. w filmach: „Gorączka złotego”, „Policmajster Tagiejew”, „Głos pustyni”, „Doktór Murek”, zmarła w 2003 roku w Encinitas w Kalifornii, żyje córka Joanna Ney; Zofia Nakoneczna, nie miała szczęścia, zaginęły wszystkie filmy, w których zagrała, w USA przez pewien czas występowała w Polskim Teatrze Artystów, zmarła w 1979 roku, nie została żadna pamiątka po utalentowanej aktorce i jej mężu, potentacie prasowym z Krakowa Mieczysławie Dobiji, małżeństwo nie miało dzieci, rozmyła się historia ich życia.; Lena Żelichowska, zaliczana do największych gwiazd filmu i teatru, była wszechstronna, wystąpiła m.in. w filmach: „Granica”, „Żołnierz królowej Madagaskaru”, „O czym marzą kobiety”, „Szpieg w masce”, żona malarza Stefana Norblina, zmarła w 1958 roku, żyje jej syn Andrzej Norblin. Prochy aktorki i jej męża zostały sprowadzone do Polski i złożone na warszawskich Starych Powązkach (2012 rok); Janina Wilczówna, zagrała m.in. w filmach: „Bolek i Lolek” i „Doktór Murek”, zmarła w 1979 roku w Dallas. Ostatnia bohaterka książki to Jadwiga Smosarska , jej biografia jest ogólnie znana, autor publikacji wypełnił pewną lukę w emigracyjnym życiu aktorki przedstawiając jej korespondencję z Janem Lechoniem.
W 2015 roku Grzegorz Rogowski podjął się niebywałego zadania, w poszukiwaniu śladów życia bohaterek przemierzył ponad 12 tysięcy kilometrów odwiedzając Nowy Jork, Rochester, San Francisco, San Jose. Dotarł do rodzin aktorek, spisał ich wspomnienia i zebrał bezcenne zdjęcia dokumentujące prywatne życie gwiazd polskiego ekranu. Zaproszony przez autora do współpracy filmograf Michał Pieńkowski, w rozdziale otwierającym publikację szuka odpowiedzi na pytanie: Jak wyglądała droga przyszłych artystek do kariery? W końcowej części książki pisze o dorobku polskiego kina międzywojennego i pracach nad jego dokumentacją. Książka jest obszerną opowieścią o kulisach życia teatralnego i filmowego w międzywojennej Polsce.

Ikona polskiej sceny po raz pierwszy o swoim życiu!
Po miażdżącej recenzji w "Przekroju" szesnastoletnia zwyciężczyni opolskich Debiutów prawie zakończyła estradową karierę. Wyrzucona z liceum od­nalazła się w studium teatralnym, by już po kilku latach dotrzeć na sam szczyt – jako piosenkarka i jako aktorka. Wróciła do Opola w 1980 roku, aby spektakularnym wykonaniem Wszystko, czego dziś chcę (wraz z Budką Suflera) zapisać się na zawsze w historii polskiej piosenki.
Do dziś pozostaje niekwestionowanym symbolem seksu, choć nigdy nie zgodziła się wystąpić nago przed kamerą – nie zadziałał nawet urok Romana Wilhelmiego w Karierze Nikodema Dyzmy. Jeszcze w szarej PRL-owskiej rzeczywistości stała się ikoną mody i symbolem emancypacji. Po wyjeździe na Zachód, gdy Służba Bezpieczeństwa chętnie rozpowszechniała plotki, że gra tam w filmach pornograficznych, artystka z sukcesem obroniła swoje dobre imię. Po powrocie do kraju przypomniała o sobie milionom Polaków rolą Moniki Ross w serialu Klan.
Rozmowa Leszka Gnoińskiego z Izabelą Trojanowską to nie tylko intrygujący portret fascynującej kobiety, czułej matki i wspaniałej, oddanej fanom artystki, ale także barwna, pełna zakulisowych anegdot oraz towarzyskich skandali opowieść o polskiej piosence, teatrze, filmie, telewizji i modzie, nie tylko z czasów PRL. Książkę uzupełniają nigdy nie publikowane zdjęcia z prywatnego archiwum.