Satori in Paris

Przejawia się tu jego doskonała znajomość nauki zachodniej, co pomaga mu w ubraniu zawiłych i trudnych do pojęcia abstrakcji tego obcego nam światopoglądu w formę najbardziej dostępną dla zachodniego umysłu.
Dzieło doszukuje się zrozumienia, czym jest wszechświat i jak powstał do istnienia, jednym słowem, celu życia, odpowiedzi na pytanie dlaczego? i po co?. Wówczas może zdołamy przeniknąć uniwersalną zasadę bytu. Aby tego dokonać, człowiek powinien poznać samego siebie, wiedzieli o tym Wielcy Mistrzowie wszystkich krajów. Ujrzymy wtenczas, że człowiek zawiera w sobie całkowitą siłę kosmiczną.
Na koniec autor zgłębia utajone moce ludzkiego ducha i przedstawia, w jaki sposób może on sprawdzić, jeszcze podczas pobytu na ziemi, istnienie rzeczywistości transcedentalnych, jak jeszcze na tym świecie może dotrzeć do doskonałości Boskiej.

Filozofia japońska jest napisana w sposób przystępny, jasny i prosty, ma też wiele walorów podręcznikowych. Stanowi nie tylko kopalnię wiedzy na temat filozofów japońskich różnych okresów, lecz także poglądową historię filozofii japońskiej, bogatą zarówno w rzetelne opracowania faktograficzne, jak i interpretacyjne. Autorzy podkreślają unikatowość mentalności japońskiej, kontestując utarty stereotyp o zapożyczonych od Chińczyków, Indusów i Europejczyków stylach filozofowania Japończyków. Dostrzegają też oryginalność i koherencję japońskich systemów filozoficznych, wywodzonych z wyjątkowej kultury i tradycji Japonii, korzeniami tkwiącej wprawdzie w cywilizacyjnych zapożyczeniach z kontynentu, ale twórczo odmiennej i nowatorskiej.
Refleksja autorska wnosi zarazem wiele w zakresie interpretacyjnym. Rzuca nowe światło (...) na tradycyjne przejawy mentalności Japończyków, mającej niebagatelny wpływ na ekspansję cywilizacji japońskiej oraz jej osiągnięcia gospodarcze i polityczne. Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, skąd bierze się tego typu myślenie, jest niezwykle ważne dla zrozumienia historii kultury japońskiej, gdyż często wywodzi się jej logikę tylko z tradycji starochińskiej (konfucjanizm) i starobuddyjskiej oraz nie docenia się wkładu mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni w budowę odrębnej tożsamości kulturowej, której jądrem jest filozofia japońska.
Z recenzji prof. dr. hab. Stanisława Tokarskiego

Założeniem wielotomowej Historii klasycznej filozofii indyjskiej jest całościowe przedstawienie wszystkich nurtów filozoficznych i prądów intelektualnych w Indiach w okresie klasycznym, tj. od II w. do najazdu muzułmańskiego, na tle koncepcji filozoficznych formułowanych na Zachodzie.
Niniejszy tom ukazuje w sposób systematyczny rozwój dwóch niezwykle ważnych, acz bardzo mało znanych filozoficznych indyjskich systemów niebramińskich: adżiwikizmu i dżinizmu. Te starsze niż buddyzm tradycje, poza aspektem religijnym, wypracowały także bogatą myśl filozoficzną. Adżiwikowie sformułowali doktrynę skrajnego determinizmu i bezkompromisowej etyki opartej na całkowitym zakazie krzywdzenia istot żywych, praktykując jednocześnie skrajne formy ascezy. Podobne zasady moralne propagowane przez dżinistów, takie jak niekrzywdzenie czy wegetarianizm, w dużym stopniu wpłynęły na Indie. Te dwie tradycje wypracowały także niezwykle rozbudowaną filozofię języka, system logiczny, metodę analizy semantycznej, które stanowią jedną z najciekawszych propozycji filozoficznych, jakie kiedykolwiek wydały Indie.

Piotr Balcerowicz – filozof, orientalista i kulturoznawca. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, w Banaras Hindu University, Polskiej Akademii Nauk i na uniwersytecie w Hamburgu. Obszar jego badań i zainteresowań naukowych obejmuje Azję Południową (kultura, filozofia, religie i historia), filozofię (zachodnią, indyjską, filozofię polityczną), kulturoznawstwo, religioznawstwo, stosunki międzynarodowe oraz zagadnienia społeczno-polityczne Afganistanu i Azji Środkowej oraz Bliskiego Wschodu. Zajmuje się także zagadnieniami multikulturalizmu i konfliktami we współczesnym świecie. Jest autorem licznych publikacji naukowych i komentatorem bieżących wydarzeń na Bliskim Wschodzie, w Azji Środkowej i Południowej.

Mozi ( V/IV w. p.n.e. ) – „pierwszy rywal Konfucjusza” i założyciel wpływowej szkoły moistów. Przekonywał o konieczności dopasowania się do woli Nieba (Tianzhi) i propagował potrzebę powszechnej, nieróżnicującej miłości jako podstawę dobrego funkcjonowania społeczeństwa.
Mengzi, Mencjusz (IV /III w. p.n.e.) - w tradycyjnych Chinach uznawany za najwybitniejszego myśliciela po Konfucjuszu. Przekonany, że człowiek z natury jest dobry, uważał, że najlepsze rządy to realizacja „Drogi królewskiej” - według której władca, otoczony mądrymi doradcami, stworzy swojemu ludowi warunki umożliwiające życie w zgodzie z wrodzonym dobrem własnej natury.
Xunzi (IV/III w. p.n.e.)- wybitny przedstawiciel wczesnego konfucjanizmu. Uważał, że ludzka natura jest zła i powinno ją ujarzmić właściwe wykształcenie. Zgadzał się z Mencjuszem , że dobro państwa zależy ostatecznie od moralnej postawy władcy, lecz większy nacisk kładł na drobiazgowe przestrzegane zasad hierarchii i dyscyplinę społeczną.
Han Feizi (III w. p.n.e.) - najwybitniejszy przedstawiciel szkoły „legistów”. Podzielał przekonanie Xunzi o wrodzonym złu ludzkiej natury i uważał, że najlepszą metodą rządzenia jest wprowadzenie i bezwzględne stosowanie przepisów i procedur, które najskuteczniej uniemożliwią ludziom czynienie zła.

Przez wieki Chińczycy opierali swe twórcze, racjonalne i pokojowe istnienie na księdze „I-cing” będącej księgą świętą i zarazem mądrościową. Powstała ona przed tysiącami lat. Ta oparta na systemie zerojedynkowym jak nasze komputery księga służąca do wróżenia stanowi zarazem system wiedzy o świecie, stara się uporządkować wszystko, co twórcze na ziemi, a co podlega zmianom. Albowiem „niebo tworzy z chaosu i mroku” i „tylko zmiana jest niezmienna”. Hellmut Wilhelm (1905–1990), wybitny znawca i badacz chińskiej literatury, historii i filozofii, urodził się w Chinach, długo tam mieszkał i pracował, by po 1948 roku osiąść w USA, gdzie na Uniwersytecie w Seattle stworzył solidne podstawy amerykańskiej sinologii. Poprawiał i kontynuował twórczo dzieło życia swego ojca Richarda Wilhelma (1873–1930), znakomitego tłumacza księgi „I-cing” na język niemiecki. W książce Hellmuta Wilhelma, wielokrotnie wznawianej w Niemczech od czasu jej publikacji w 1955 roku (wersja rozszerzona 1972), czytelnik znajdzie próbę ustalenia „sensu” tej klasycznej księgi jako systemu wiedzy o świecie – próbę wydobycia jej historycznego kontekstu i uwarunkowań, a także odsłonięcia natury chińskiego umysłu i jego myślenia.

Niniejszy namthar, tradycyjna tybetańska biografia, wprowadza czytelnika w nadzwyczajny świat urzeczywistnionego jogina. Opowiada o najważniejszych wydarzeniach z życia cieszącego się wielkim szacunkiem Togdena z Drugu (1853-1919). Jest to portret cenny również z tego względu, że ukazuje nam świat, który odszedł w przeszłość. Kronikarska relacja lśni opisami porywających faktów i cudownych wydarzeń, jak również wnikliwymi spostrzeżeniami zawartymi w korespondencji Togdena z niektórymi największymi mistrzami jego czasów. Książka rozpoczyna się od głębokich i przystępnych instrukcji Śakja Śri pod tytułem "Otwarcie bramy wyzwolenia" oraz jego wybranych pieśni urzeczywistnienia, przenikliwych strof, stanowiących nauki same w sobie. W załącznikach tłumacz opisuje życie, pracę i osiągnięcia mistrza w dodatkowym, poglądowym kontekście. Tekst zawiera również przedmowę Czogjala Namkhaia Norbu, a także słowo wstępne Seja Rinpocze, dzierżyciela linii przekazu Śakja Śri i jego prawnuka. Dzięki kompetentnemu i pełnemu wdzięku tłumaczeniu z języka tybetańskiego niniejsza pozycja obficie wynagrodzi czytelnikowi czas poświęcony lekturze, dając mu poczucie, że rzeczywiście spotkał Mistrza i odniósł z tego bezpośrednią korzyść.