Skale inteligencji dla dorosłych Davida Wechslera WAIS-R oraz WAIS-III

Człowiek używa zaledwie dziesięciu procent swojego mózgu, przeciwieństwa się przyciągają, chcieć to móc, z raka można wyleczyć się samemu, wykrywacz kłamstw zawsze wskaże oszusta, człowiek zahipnotyzowany zrobi wszystko, co mu się każe, i przypomni sobie wszystkie złe rzeczy, jakie zdarzyły mu się w życiu, można się nauczyć obcego języka przez sen, mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus (i do tego bez przerwy gadają)…
Każdy z nas zna setki takich „psychologicznych prawd” i każdy z nas nieustannie się z nimi styka. W kinie, w telewizji, w setkach książek, audycji radiowych i artykułów prasowych nieustannie karmieni jesteśmy psychologiczną mitologią, a sądząc z tego, że taka „poppsychologia” regularnie – i to na całym świecie – trafia na listy bestsellerów, to bardzo chcemy takiej karmy. Jest tylko jeden „drobny” problem: większość tej „wiedzy” nie ma nic wspólnego z tym, co współczesna psychologia naukowa wie już o ludzkich postawach, zachowaniach, motywacjach, emocjach i osobowości.
Scott O. Lilienfeld, Steven Jay Lynn, John Ruscio, Barry L. Beyerstein, autorzy książki 50 wielkich mitów psychologii popularnej, to wykładowcy i profesorowie renomowanych amerykańskich uczelni. Dla kogoś, kto tak jak oni zajmuje się psychologią zawodowo i wykształcił już kolejne pokolenie psychologów, kariera mitów tworzonych przez przemysł psychologii popularnej stanowi poważne wyzwanie i to nie tylko dlatego, że dominujące w kulturze masowej mity i stereotypy w większości albo są fałszywe, albo odwołują się do dawno już zarzuconych teorii i koncepcji natury ludzkiej. Gorzej, że część z tych mitów jest po prostu szkodliwa!
Skąd się biorą psychologiczne mity i dlaczego niektóre z nich są groźne, jak nie dać się uwieść poppsychologii i dlaczego w psychologii fakty są zwykle znacznie ciekawsze od fikcji – na te pytania odpowiada 50 wielkich mitów psychologii popularnej.

Do you think you are in control of your life? Do you think your communication game is on point? And do you think the channels of communication around you are great resources to knowledge? You may be right on the word 'knowledge' but what you may not be so sure about is if this knowledge is attaching positive traits or negative habits to your life and your overall lifestyle.
So, what really are you doing wrong or what is making you do wrong in your life? Do you want to find out the answer to your questions which have been left unanswered since you started thinking? If yes, how can you find that path to master, empower and enlighten the void which has grappled you and has entangled your mind in the delusional cobwebs of this world?
You must want to break free from the barriers which shackle your body and mind to act subconsciously than to act in control; in the ways you always wanted to live. Now, you are using control in life as we speak but the switch is in the hands of others than your own. How to get that switch back? How to communicate properly? And how exactly can you train yourself over time to become the best version of yourself? The answer to all of these notions is SIMPLE: You Have to Get Your Communication Right.
You may be thinking that you are the best communicator on the planet but you are deeply mistaken for that naïve claim of yours. If you thought communication is just using your tongue in a versatile rhetorical wordplay; your thought process is also programmed just like your life.
Find out the real ways to communicate, the way to attain and retain self-control, and the ways to become the best version of yourself, for yourself. Learn to communicate spiritually, not following the deceptive rhythms of the society but by using less emotions and more rationality in your life. Are you ready to change your communication for the better? Are you ready to revamp your life and get back that switch of control? Let's go and make that happen for you…

Książka Anny Oleszkowicz jest pierwszą w języku polskim tak obszerną monografią poświęconą buntowi z punktu widzenia psychologicznych mechanizmów rozwojowych. O buncie mówi się często przy okazji różnych problemów wychowawczych, wskazuje jako oczywisty i trwały element relacji młodego człowieka ze społeczeństwem, ale niewiele jest opracowań, które w sposób pogłębiony i systematyczny omawiałyby jego rolę w procesie kształtowania tożsamości i indywidualności młodych ludzi wkraczających w dorosłość.
Na podkreślenie zasługują dwa wątki szerzej rozwinięte przez Autorkę od strony teoretycznej i poparte badaniami empirycznymi. Pierwszym z nich jest kwestia buntu wewnętrznego (nieujawnianego, tłumionego w sobie aktu sprzeciwu), który - jak potwierdzają badania -jest zjawiskiem w dużym stopniu negatywnym i niepożądanym z punktu widzenia korzyści rozwojowych młodego człowieka. Drugi wątek wskazuje na wiele pozytywnych, wręcz konstruktywnych i twórczych aspektów buntu młodzieńczego (związanych zarówno z jego przejawami, jak i funkcjami), co pozwala Czytelnikowi wyjść poza stereotyp buntu kojarzonego głównie z nieposłuszeństwem i krnąbrnością młodych ludzi.

Publikacja dotyczy przystosowania chorych do wybranych przewlekłych chorób somatycznych, takich jak cukrzyca, łuszczyca, reumatoidalne zapalenie stawów, przewlekła choroba nerek. Autorka wyodrębnia trzy grupy zmiennych konstytuujących proces przystosowania do choroby z uwzględnieniem jego uwarunkowań i efektu końcowego: zmienne wyjaśniające (subiektywne znaczenie choroby dla osoby chorej, wiedza na temat choroby), procesy pośredniczące (mediatory – sens życia, strategie radzenia sobie, korzyści związane z chorobą oraz moderatory – typ choroby, czas jej trwania) oraz zmienne wyjaśniane (akceptacja choroby i życia z nią, zdrowie psychiczne, bilans emocjonalny, zadowolenie z życia). Adaptacja rozumiana jako proces oraz przystosowanie jako efekt owego procesu zostały przeanalizowane z perspektywy psychologii pozytywnej, podkreślającej mocne strony osoby chorej, oraz psychologii poznawczej, ukazującej znaczenie procesów poznawczych w rozumieniu, a także przystosowaniu do choroby i związanych z nią uciążliwości i ograniczeń.
„Monografia ma charakter nowatorski, zawiera analizę złożonego procesu przystosowania do przewlekłych chorób somatycznych. Wypełnia lukę w polskim piśmiennictwie psychologicznym, ponieważ nie dotyczy jedynie radzenia sobie z chorobą i jego uwarunkowań, ale złożonego procesu adaptacji, którego efektem jest określony sposób przystosowania do choroby. Autorka prezentuje też propozycję wsparcia psychologicznego w tym procesie. Istotne znaczenie mają tutaj perspektywa psychologii pozytywnej – bazująca na zasobach osoby chorej i perspektywa poznawczo-behawioralna – odwołująca się do poznawczego wymiaru choroby.
Z recenzji prof. dr hab. Stanisławy Steuden (KUL)

Różnica między mądrością a inteligencją polega na tym, że inteligentny potrafi wyjść z sytuacji, w którą mądry nigdy się nie wpakuje. Autor nieznany Gdyby chodzący po ateńskich ulicach Sokrates nie wierzył w uczenie mądrości, nie zatrzymywałby ludzi, aby rozmawiać z nimi i uświadamiać im różne niemądrości. Platon nie zakładałby Akademii, a Arystoteles – Liceum. Wielu innych filozofów nie pisałoby dzieł o mądrości, którą warto krzewić. Do podobnego wniosku prowadzą koncepcje i badania psychologiczne w XXI wieku, które sugerują, że można jej nie tylko uczyć, ale nawet nauczyć. O ile łatwo znaleźć książki lub artykuły poświęcone mądrości z perspektywy teoretycznej, o tyle trudno o praktyczne wskazówki, jak rozwijać mądrość. Oto książka, która próbuje tę lukę wypełnić. Czytelnik znajdzie w niej nie tylko przegląd filozoficznych i psychologicznych koncepcji mądrości. Autor odpowiedział na pytania czy bycie mądrym jest związane z wiekiem, płcią, poziomem inteligencji, wykształceniem, bogactwem i wieloma innymi cechami, czy mądrość jest przedmiotem refleksji w edukacji, biznesie i służbie zdrowia. Zamieścił także serię praktycznych ćwiczeń pozwalających rozwinąć refleksyjność, krytyczne myślenie, emocjonalny dystans oraz inne cechy uznawane za atrybuty mądrości. Dr Sławomir Jarmuż podjął odważną próbę przedstawienia zagadnienia zarówno od strony teoretycznej, jak i aplikacyjnej. Książka jest ciekawa, skłaniająca do myślenia, wolna od górnolotnych uniesień – dość częstych w literaturze mądrościowej. Byłoby dobrze, gdyby trafiła do nauczycieli, do managerów, do lekarzy, do aktywistów społecznych. Oczywiście, powinna trafić do studentów psychologii skażonych często pedagogiką konformizmu, posłuszeństwa, uległości i obojętności na los innych ludzi. Z recenzji prof. dr hab. Wiesława Łukaszewskiego

Problem pracoholizmu pojawił się w Polsce stosunkowo niedawno. Przeglądając wpisy na forach internetowych i blogach można dostrzec, jak różne są znaczenia przypisywane pracoholizmowi. Dla jednych nadmierna praca jest źródłem satysfakcji, dla innych wynika z chęci sprostania oczekiwaniom (własnym i innych). Czasami taka dająca zadowolenie praca wypełnia całe życie, bo znaleźć w niej można wszystko, co do szczęścia potrzebne. Pracowanie może być akceptowanym sposobem ucieczki od własnych problemów. Praca ponad siły wynika niekiedy z obawy przed utratą pracy, a nieraz ze złej organizacji pracy. Pracoholizm to szkodliwy skutek nadmiernego obciążania się pracą. Dopiero wnikliwa analiza pozwala odróżnić pracoholizm od nadmiernego obciążania się pracą.
Książka składa się z dwóch części. W pierwszej omówiono zjawisko nadmiernego obciążania się pracą, w drugiej przedstawiono różne narzędzia badania pracoholizmu oraz przebieg i wyniki badań nad własnym kwestionariuszem, w tym osobowościowe i temperamentalne czynniki wpływające na nadmierne obciążanie się pracą. W załączniku zawarto arkusz pytań własnego kwestionariusza KONOP wraz z normami opracowanymi dla grup zróżnicowanych ze względu na płeć, wykształcenie i wiek.


Niezwykle sumiennie przeprowadzona analiza istniejących koncepcji wraz z omówieniem już istniejących badań znakomicie porządkuje wiedzę na temat pracoholizmu, stanowiąc równocześnie podstawę do skonstruowania przez Autorów własnego kwestionariusza. Opisany w książce sposób konstruowania narzędzia badawczego jest wzorcowy. Począwszy od studiów literaturowych, opracowanie własnego modelu analizowanego zjawiska, przeglądu istniejących narzędzi i do konstrukcji własnego kwestionariusza z podaniem parametrów psychometrycznych dla wyróżnionych skal.
z recenzji dr hab. Marii Strykowskiej, prof UAM

Autorami książki są pracownicy i doktoranci Instytutu Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu