Śmierć pięknych saren

Ikona PRL-u. Genialny naturszczyk. Oryginał Miał ochrypły głos i cięty dowcip. Powtarzał, że alkohol pity z umiarem nie szkodzi. Włóczył się po Polsce, a potem po Nowym Świecie. Chwytał się różnych zawodów: był kamieniarzem, grabarzem, aktorem. Tym ostatnim na dłużej. Zagrał w kilkudziesięciu filmach, m.in. w absolutnie kultowych Rejsie i Wniebowziętych. Jan Himilsbach. Dziś powiedzielibyśmy, że żył życiem celebryty, lubił towarzystwo, bawił się, udzielał setek wywiadów. Ile jednak z tego, co sam o sobie mówił, wydarzyło się naprawdę? Czy może jego życie było barwniejsze, niż sobie wyobrażamy? Anegdoty o „nieokrzesanym skandaliście”, jakim był Himilsbach, zebrał znany z fanpejdżu Anegdoty teatralne, filmowe i muzyczne Ryszard Abraham (aktor znakomicie poinformowany o życiu artystów). Wśród nich są te, które zbudowały jego legendę, ale i takie, które bohater książki najchętniej zabrałby z sobą do grobu. Ile był winien Piotrowi Fronczewskiemu? O jaką przysługę poprosił Tadeusza Konwickiego? Skąd kazał wypier*ć Gustawowi Holoubkowi? Z tej oryginalnej jak sam Himilsbach opowieści wyłania się także obraz PRL-u i ówczesnego środowiska artystycznego. Pewna aktorka starszego pokolenia zwróciła się kiedyś do niego: „Panie Janku, a co Pan robi, kiedy jest Pan trzeźwy?”. Janek, patrząc jej w oczy, najspokojniej w świecie odpowiedział swoim charakterystycznym, zachrypniętym głosem: „Wie Pani, kiedy jestem trzeźwy, to myślę, k*a, co zrobić, kiedy będę pijany”. Nie było już dalszej rozmowy. Janka trzeba było przyjmować takim, jaki był, z jego naturalnym ciepłem, rubasznością i głęboką wrażliwością. Był jedną z najbarwniejszych postaci tamtych lat. Anna Nehrebecka Legendy mają to do siebie, że nie da się o nich opowiedzieć wszystkiego. Dlatego – tak jak Jan Himilsbach – są legendami. Artur Barciś

Król śmiechu

Natychmiast wywoływał śmiech. Przecież Pan Janeczek z Kabaretu Olgi Lipińskiej, przecież Majster, który uczy Jasia, przecież rólki arcydzieła w filmach Stanisława Barei… A jednak prywatnie był śmiertelnie poważny. Skąd się brała jego oryginalność? Czy potrafił uciec przed popularnością? Czy miał inne pasje niż aktorstwo? I jak wyciągał spod nóg wybitnych aktorów dywaniki?

Biografię znakomicie dopełniają wspomnienia krewnych oraz bliskich mu artystów. Anna Seniuk opowiada, jak Janek wprowadzał ją na warszawskie sceny, a Wiktor Zborowski zdradza, czym brzydkim postraszył go wuj, gdy strzelił gafę przed publicznością. Autorka książki, prywatnie siostrzenica aktora, wydobywa sekrety z rodzinnych archiwów. Łamie stereotypy, pokazując wuja od nieznanej strony.

Przeniknij duszę Kobusza!

Czyta: Wiktor Zborowski

Wybitna artystka, ikona performance’u, której udało się dotrzeć z często kontrowersyjnymi dziełami do szerokiego grona odbiorców, także spoza kręgów koneserów sztuki współczesnej.
Doświadczyłam wolności absolutnej – czułam, że moje ciało nie zna ograniczeń, że ból nie ma żadnego znaczenia, że nic się nie liczy – i to mnie upoiło.
W 2010 roku zdarzyło się coś niezwykłego – ponad 750 tysięcy ludzi ustawiło się w kolejce do nowojorskiego Muzeum Sztuki Nowoczesnej, by wziąć udział w trwającym w sumie ponad 700 godzin performansie Mariny Abramović – usiąść naprzeciw niej i nawiązać z nią milczące porozumienie.
Córka partyzantów, bohaterów drugiej wojny światowej, dorastała w Jugosławii rządzonej przez Titę. Mimo że zdążyła zdobyć międzynarodowy rozgłos i wyjść za mąż, wciąż mieszkała z matką, która kontrolowała ją i stawiała surowe ograniczenia. Nic nie zdołało jednak poskromić jej nienasyconej ciekawości świata, pragnienia kontaktu z ludźmi ani specyficznego, bałkańskiego poczucia humoru, którymi przesycone są jej życie i sztuka.
Opowieść Mariny, poruszająca, pełna przygód i po prostu zabawna, to historia jej wyjątkowej kariery artystycznej związanej z poddawaniem ciała ekstremalnym próbom strachu, bólu, wyczerpania czy zagrożenia w dążeniu do emocjonalnej i duchowej przemiany, to także historia zgoła operowego romansu i dwunastoletniej współpracy artystki z performerem Ulayem - związku, który dobiegł dramatycznego końca na Wielkim Murze. O Marinie Abramović
Pokonać mur to historia nieustępliwej, odważnej i niezależnej artystki, która dąży do nawiązania relacji totalnej z jednym człowiekiem, by ostatecznie dotrzeć do tysięcy odbiorców. Źródłem magii Mariny jest jej zyskująca coraz większą sławę metoda polegająca na badaniu własnej siły, wytrzymałości i woli przetrwania, kojarząca się bardziej z treningiem komandosów niż ze światem sztuki nowoczesnej. Nie mogłem się oderwać od tej książki, tak samo jak nie byłem w stanie przejść obojętnie obok jej performansów. -TOM REISS, zdobywca Nagrody Pulitzera oraz nagrody literackiej PEN, autor Czarnego hrabiego i Orientalisty.
Marina Abramović zdobyła sławę jako artystka, która poprzez swoją sztukę całkowicie i bezwzględnie poddaje siebie, swoje ciało i duszę licznym transformacjom. Czytając te jakże intymne wspomnienia, słyszę jej głos. Marina się spowiada, zwierza, żali, naucza i snuje refleksje na temat swojego trudnego, lecz magicznego życia, oraz pracy, która daje jej wolność, a wszystko to z wielką dozą inteligencji i humoru. -WILLEM DAFOE
Abramović jest najsłynniejszą na świecie artystką performansu i sztuki konceptualnej. I prawdopodobnie jedyną z poczuciem humoru. -BRYAN APPLEYARD, „Sunday Times”
Pokonać mur to piękna, poruszająca i głęboka książka. Szczerze podziwiam sposób, w jaki Marina stawia czoło wszystkim dziwnym sprzecznościom i mitom towarzyszącym naszemu życiu codziennemu. Dzieli się osobistymi przeżyciami, jest samokrytyczna, ale jednocześnie maluje swój bogaty autoportret, który jest pełen dumy i poczucia własnej wartości. Cóż za życie! -LAURIE ANDERSON
Marina uważa, że jej rolą jako artystki z całą artystyczną arogancją, która wygląda dość naiwnie i niewinnie, oraz pokorą, która tłumi w zarodku najlżejszy nawet impuls, by poczuć się urażonym – jest zabieranie widzów w pełną niepokojów podróż do miejsca, gdzie będą się mogli uwolnić od wszystkiego, co ich ogranicza. -JUDITH THURMAN, „The New Yorker”
Dla Mariny Abramović różnica między sztuką a życiem nie istnieje; życie jest marzeniem, dopóki trwa, obecnością absolutną w pustce. -ALEJANDRO JODORKOWSKY

Najnowsza część bestsellerowej serii Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek - 100 opowieści o imigrantkach, które zmieniły i nadal zmieniają świat.
Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek: 100 historii imigrantek, które zmieniły świat to już trzecia książka z tej przebojowej serii dla małych czytelniczek i czytelników. Znajdziemy w niej 100 opowieści o niesamowitych kobietach z przeszłości i z czasów współczesnych. Bohaterkami tego tomu są kobiety i dziewczęta, które z jakiegoś powodu opuściły swój ojczysty kraj: niektóre wyjechały w poszukiwaniu nowych możliwości, inne nie miały wyboru. Tym razem mamy okazję posmakować specjalności szefowej kuchni Asmy Khan, poznać tajniki międzynarodowej polityki u boku Madeleine Albright, zagłębić się w świat biznesu z Rihanną i przeżyć wiele innych przygód.
Każda z tych opowieści jest wyjątkowa, a jednak we wszystkich znajdziemy cząstkę siebie. Pomogą nam w tym piękne ilustracje artystek z całego świata.

Czyta Maja Ostaszewska

Historia wyjątkowego człowieka Vincenta van Gogha, którą maluje Stone to pełna pasji, bólu i cierpienia droga artysty niezrozumiałego przez ówczesny świat. Autor „Słoneczników” przedstawia się nam jako postać pełna determinacji twórczej, bezwzględności artystycznej ale przy tym, także jako człowiek o dobrym i wrażliwym sercu. Żywy i plastyczny język, świetna narracja i sprawnie opowiedziana historia - to tylko kilka z wielu powodów, dlaczego warto posłuchać historii o „szalonym malarzu bez ucha”.

Irving Stone amerykański pisarz znany ze swoich zbeletryzowanych biografii malarzy, pisarzy, czy naukowców na stałe zapisał się w kulturze światowej dzięki swej twórczości. Jego przetłumaczone na wiele języków powieści miały także swoje filmowe adaptacje. Stone jest autorem miedzy innymi „Udręki i ekstazy” historii życia i twórczości Michała Anioła, „Pasji utajonych” powieści o Zygmuncie Freudzie, „Żeglarza na koniu” biografii Jacka Londona, czy „Pasji życia” historii losów Vincenta van Gogha.

Marek Walczak — absolwent krakowskiej PWST, dał się poznać jako świetny aktor teatralny, między innymi w takich spektaklach jak Burza W. Shakespeare’a, Wyzwolenie S. Wyspiańskiego, Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza, Emigranci S. Mrożka. Aktor Teatru TV oraz głos radiowy. Doskonale znany miłośnikom audiobooków, szczególnie wysoko ceniony za mistrzowską interpretację sienkiewiczowskiego Potopu, Hrabiego Monte Christo oraz Nędzników.

Kolejna porcja smakowitych historii dotyczących klasyków literatury. Poprzednie części – „Sekretne życie autorów lektur szkolnych” i „Nieznane losy autorów lektur szkolnych” – stały się wydawniczymi hitami.
? „Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę”. Gustaw i Maryla. Prawda i legenda o największej romantycznej miłości Mickiewicza
? Ku pokrzepieniu serc i sakiewki. Mały rycerz i jego dziurawe kieszenie. Henryk Sienkiewicz w wersji finansowej
? Urszulka w ogóle nie istniała, a Jan Kochanowski nie tylko wielkim poetą był, ale i zamożnym przemysłowcem? To wszystko lipa?
? Mikołaj Rej. Pieniacz, żarłok i patriota. Żywot człowieka nie do końca poczciwego
? Gabriela Zapolska. Wszystkie sezonowe miłości autorki „Moralności pani Dulskiej”
? Józef Kraszewski. Pracoholik – rekordzista. Największy szpieg wśród pisarzy i najskuteczniejszy agent wpływu warszawskiej finansjery
? Janusz Przymanowski. Czterej pancerni i bujda na resorach. Komunistyczna bezpieka na tropach najpopularniejszego pisarza PRL-u
? Arkady Fiedler. Amazonia, Tahiti i Madagaskar. Podróżnik, odkrywca (zwłaszcza kobiecych wdzięków), wieczny emigrant. Dywizjon 303 i seks turystyka ekstremalna.