Sobieski Lew który zapłakał

Biografia najsłynniejszej królowej naszych czasów
W swojej książce Paola Calvetti kreśli wyrazisty portret kobiety, która od dziesięcioleci jest symbolem brytyjskiej monarchii. Ukazuje jej niełatwą drogę od skromnej i nieśmiałej następczyni tronu do królowej w każdym calu, najdłużej panującego monarchy w historii Wielkiej Brytanii. Opowiada o miłości do księcia Filipa, kulisach życia na królewskim dworze i niełatwych relacjach z członkami licznej rodziny Windsorów, które nieraz stawały się źródłem plotek i skandali, śledzonych przez cały świat.
Opowieść o Elżbiecie II to również fascynująca historia jej długiego panowania, portret całej epoki, w trakcie której oblicze świata nieraz się zmieniało, stawiając przed królową coraz to nowe wyzwania.

Od stand-upera i komedianta do pełnego godności i charyzmy męża stanu. Wołodymyr Zełenski, oświadczając wobec rozpoczętej przez Rosję wojny: „Nie poddamy się” i zostając w Kijowie, błyskawicznie zyskał status człowieka ikony. Jego profile społecznościowe w ciągu tygodnia pobiły rekordy oglądalności i zebrały więcej fanów niż angielska królowa czy francuski prezydent. We własnym kraju przekonali się do niego nawet zaciekli przeciwnicy. Bez wątpienia jest dzisiaj centralną postacią Ukrainy, ale jednocześnie uosobieniem jej bohaterów mniej znanych, choć równie odważnych, walecznych, zdeterminowanych i upartych.
Jak podkreśla Natalia Bryżko-Zapór, z jednej strony Zełenski to człowiek absolutnie wyjątkowy, z drugiej – jego droga życiowa obrazuje przemiany dokonujące się w całym ukraińskim społeczeństwie. Nie da się jego biografii zrozumieć w oderwaniu od współczesnej historii kraju, wychodzącego z postradzieckiego chaosu i marazmu. Opisując fenomen Zełenskiego, autorka wiele uwagi poświęca więc fenomenowi współczesnej Ukrainy, z jej kolejnymi wolnościowymi zrywami i gruntującym się w niej poczuciem przynależności do zachodniej cywilizacji.

Romans księcia Karola i Camilli to jeden z najbardziej skandalicznych związków miłosnych w dziejach monarchii brytyjskiej. Nic nie jest tu takie, jak by się z pozoru mogło wydawać: książę Karol nie był podłym mężem zdradzającym piękną żonę, Diana nie miała anielskiego charakteru, a Camilla nie była tą najgorszą, ale kobietą, która dawała Karolowi to, czego najbardziej potrzebował – bezwarunkową miłość.

Poznajmy historię gorącego uczucia łączącego Karola, nowego króla Zjednoczonego Królestwa, i Camillę. Tych dwoje zniosło ostracyzm poddanych Elżbiety II i niejedną burzę. Ich historia jest żywym dowodem na to, że prawdziwa miłość przetrwa wszystko. Ta przetrwała i trwa nadal, bo królewska para pomimo upływu lat nadal sprawia wrażenie bezgranicznie zakochanej.

Kim zatem była „ta trzecia" w małżeństwie Diany i Karola?

Dlaczego Camillę nazywano „najbardziej znienawidzoną kobietą na Wyspach Brytyjskich"?

Ile kosztowała ją walka o miłość Karola?

O tym wszystkim dowiecie się z najnowszej książki Iwony Kienzler, bestsellerowej autorki biografii historycznych.

Aleksander Łukaszenka wygrywa druzgocącą przewagą każde wybory na Białorusi. Zdarzyło mu się nawet przyznać, że jedne sfałszował, ale… na swoją niekorzyść. To człowiek, który ma absolutną władzę. Jego przeciwnicy polityczni znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, media publiczne są pod jego pełną kontrolą, a OMON na jego polecenie znęca się w więzieniach nad nieposłusznymi obywatelami. Małgorzata Nocuń i Andrzej Brzeziecki przedstawiają biografię tego „białoruskiego cara” – od biednego wiejskiego chłopca, który pnie się po szczeblach politycznej kariery, do prezydenta, który po dwudziestu pięciu latach urzędowania słyszy od tłumu na ulicach Mińska: „Odejdź!”. Skrupulatnie analizują także relacje Białorusi z Rosją i z Polską, opowiadają o Galinie Rodionowej – żonie Łukaszenki, od lat żyjącej w wiosce, do której nikt nie ma dostępu, i przyglądają się białoruskiemu społeczeństwu – pełnemu sprzeczności, ale też energii pchającej go do zmiany, która kiedyś wydawała się niemożliwa.

Historia życia Anny Jagiellonki. Pisana w latach 1963–1964 książka przedstawia postać Anny Jagiellonki (1523–1596) na tle dziejów XVI-wiecznej Rzeczypospolitej za panowania dwóch ostatnich Jagiellonów. Anna, córka Zygmunta I Starego i Bony, wychowana na renesansowym dworze, zdominowana przez silną osobowość matki, ponad dwie trzecie swego długiego żywota spędziła na uboczu historii, będąc świadkiem intryg, walk o reformę państwa i Kościoła, sporów o władzę. Dopiero po bezpotomnej śmierci brata, Zygmunta Augusta (1572), spadkobierczyni potężnego rodu, obdarzona tytułem Infantki, wyszła z cienia. Wkroczyła na scenę polityczną jako symbol tradycji Jagiellonów, snuła plany polityczne i matrymonialne, odegrała istotną rolę w czasie trzech pierwszych bezkrólewi. Po krótkim epizodzie Henryka Walezego szlachta okrzyknęła niemłodą już Annę królową (1575), przeznaczając jej na męża Stefana Batorego. „Pół wieku przeszło przeżyła na królewskim ustroniu, zanim osiągnęła cel marzeń — poczuła na ręce węzeł stuły, a ciężar korony na skroniach”. Po śmierci Batorego (1586) królowa pokrzyżowała plany wielkich europejskich rodów, doprowadzając do osadzenia na polskim tronie swojego siostrzeńca, Zygmunta III Wazy. A jednak „o rządzeniu marzyła nadaremnie. Siostrzeniec ani myślał dzielić się władzą z ciotką... Pozostawały Annie hafty, dzieła miłosierdzia, troska o własny dwór wdowi tudzież o należyty porządek nabożeństw”. „Dawniejsi historycy – pisze Paweł Jasienica – wprost prześcigali się w ckliwości. Dobra, rozmodlona, nieziemska, urazy wybaczająca, niepomna krzywd... Infantka prawdziwa była ambitna, bardzo uzdolniona i nie mniej bezwzględna... Odrodziły się w królewnie nie tylko rysy twarzy pradziada, Jagiełły. Odziedziczyła również po nim chytrość, siłę woli, żądzę osobistego wyniesienia... Kiedy [w 1573 r.] panowie zjeżdżali do Warszawy na konwokację, przemierzała już Anna pięćdziesiąty rok żywota. Dopiero teraz wybiła jej godzina. Królewna mogła się nareszcie odegrać za wszystkie poprzednie rozgoryczenia i zawody, za gnuśne bytowanie w cieniu”. Paweł Jasienica - Leon Lech Beynar, ps. Jasienica (ur. 10 listopada 1909 roku w Symbirsku, zm. 19 sierpnia 1970 roku w Warszawie) - polski pisarz historyczny, eseista i publicysta "Tygodnika Powszechnego". W czasie II wojny światowej oficer Armii Krajowej. W lipcu 1948 roku został aresztowany przez komunistyczny Urząd Bezpieczeństwa i wypuszczony na wolność dzięki interwencji Bolesława Piaseckiego. Wstąpił do Stowarzyszenia Pax, z ramienia którego w 1950 roku zarządzał stowarzyszeniem Caritas. Od grudnia 1959 roku jeden z wiceprezesów Związku Literatów Polskich. Był również współredaktorem "Tygodnika Powszechnego" oraz działaczem i ostatnim prezesem Klubu Krzywego Koła (1962).

W XV wieku turecka nawała zagroziła chrześcijańskiemu światu. Władysław Jagiellon, król Polski i Węgier, zostaje uwikłany w niebezpieczną politykę możnych i duchowieństwa. W tym trudnym okresie z przeciwnościami walczy wspaniały potomek Jagiełły, dzielny, uczciwy i szczery Władysław, później zwany Warneńczykiem. Przeznaczenie prowadzi go do strasznej bitwy, w której na długie lata rozstrzygną się losy Europy Południowej i jego samego. Jesteśmy świadkami intryg dworu i kościoła, bohaterstwa rycerstwa polskiego i węgierskiego, wahań i rozterek młodziutkiego króla oraz zakusów na odebranie mu korony. To wszystko tworzy barwny fresk kończącego się średniowiecza. Powieść opowiedziana jest ustami kilku narratorów, m.in. samego króla, biskupa Oleśnickiego, legata papieskiego Cesariniego i generała węgierskiego Hunyadyego, często pozostających ze sobą w konflikcie.