Spacerujący z Książkami

Czy wystarczy 10 minut i 38 sekund, aby opowiedzieć całe ludzkie życie?
Leila nie żyje. Jej ciało jest martwe, ale mózg jeszcze pracuje. Każda kolejna minuta przynosi ze sobą wspomnienie innych wydarzeń, smaków i zapachów. Obrazy pozornie wyrwane z kontekstu łączą się w zmysłową opowieść o życiu w świecie, w którym wielu ludziom nadal odbiera się prawo do bycia sobą.
Elif Shafak jest jedną z najważniejszych współczesnych pisarek, a 10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie zostało uznane za jej najlepszą powieść i znalazło się na krótkiej liście tytułów nominowanych do Nagrody Bookera.

Historia kilkorga przyjaciół, których połączyła lojalność silniejsza niż śmierć. Opowiedziana z taką czułością i ciepłem, że trudno się od niej oderwać.
Joanna Bator
To piękna i odważna opowieść, która wychodzi daleko poza baśń i sięga tam, gdzie sięga tylko najlepsza proza – w najprawdziwsze życie.
Dominika Słowik

NIEWIELU UMIAŁO ZGŁĘBIĆ TAJNIKI DUSZY LUDZKIEJ JAK AUTOR „DZIEWCZYNY Z POCZTY” I „NIECIERPLIWOŚCI SERCA”...

Historie o namiętnościach - jak sam to określił w podtytule do tych opowieści austriacki pisarz. Dramatyczne i pełne wewnętrznego napięcia, a przy tym napisane tak plastycznym językiem, że weszły do kanonu literatury dwudziestego wieku.
Stefan Zweig (1881-1942) to nie tylko autor wybornych nowel czy powieści, ale i literackich biografii Marii Antoniny, Magellana czy Balzaka. A jego utwory - mimo upływu już siedmiu dekad od dramatycznej, samobójczej śmierci pisarza - są ciągle wznawiane i filmowane.

Czy anioły noszą kapelusze? Owszem, zdarza się. To te same anioły, które nie cierpią sztywnych mundurków. Są z natury bardzo pracowite, często zdarza im się ratować ludzi, których własny anioł stróż wybrał się właśnie na długie wakacje, a oni, pozostawieni sami sobie, popadają w depresje, zdarza im się próbować samobójstwa, uciekać z domu, tracić wolę życia. Spotkamy w tej książce grono własnie takich osób, którym \"rzeczywistość zwaliła się na głowę\". Starszawa pani profesor, niezbyt młody biznesmen, studentka, dziecko... Niektórych bohaterów znamy z poprzednich powieści Moniki Szwai. Czy ktoś z nich chadza w kapeluszu?
Dowiemy się, czytając tę opowieść.

Ces personnages vont vous jouer l'histoire d'Antigone. Antigone, c'est la petite maigre qui est assise la-bas, et qui ne dit rien. Elle regarde droit devant elle. Elle pense. Elle pense qu'elle va etre Antigone tout a l'heure, qu'elle va surgir soudain de la maigre jeune fille noiraude et renfermée que personne ne prenait au sérieux dans la famille et se dresser seule en face du monde, seule en face de Créon, son oncle, qui est le roi. Elle pense qu'elle va mourir, qu'elle est jeune et qu'elle aussi, elle aurait bien aimé vivre. Mais il n'y a rien a faire. Elle s'appelle Antigone et il va falloir qu'elle joue son rôle jusqu'au bout... Et, depuis que ce rideau s'est levé, elle sent qu'elle s'éloigne a une vitesse vertigineuse de sa soeur Ismene, qui bavarde et rit avec un jeune homme, de nous tous, qui sommes la bien tranquilles a la regarder, de nous qui n'avons pas a mourir ce soir.
Le jeune homme avec qui parle la blonde, la belle, l'heureuse Ismene, c'est Hémon, le fils de Créon. Il est le fiancé d'Antigone. Tout le portait vers Ismene : son gout de la danse et des jeux, son gout du bonheur et de la réussite, sa sensualité aussi, car Ismene est bien plus belle qu'Antigone, et puis un soir, un soir de bal ou il n'avait dansé qu'avec Ismene, un soir ou Ismene avait été éblouissante dans sa nouvelle robe, il a été trouver Antigone qui revait dans un coin, comme en ce moment, ses bras entourant ses genoux, et il lui a demandé d'etre sa femme. Personne n'a jamais compris pourquoi. Antigone a levé sans étonnement ses yeux graves sur lui et elle lui a dit «oui» avec un petit sourire triste... L'orchestre attaquait une nouvelle danse, Ismene riait aux éclats, la-bas, au milieu des autres garçons, et voila, maintenant, lui, il allait etre le mari d'Antigone. Il ne savait pas qu'il ne devait jamais exister de mari d'Antigone sur cette terre et que ce titre princier lui donnait seulement le droit de mourir.
Cet homme robuste, aux cheveux blancs, qui médite la, pres de son page, c'est Créon. C'est le roi. Il a des rides, il est fatigué. Il joue au jeu difficile de conduire les hommes. Avant, du temps d' dipe, quand il n'était que le premier personnage de la cour, il aimait la musique, les belles reliures, les longues flâneries chez les petits antiquaires de Thebes. Mais dipe et ses fils sont morts. Il a laissé ses livres, ses objets, il a retroussé ses manches et il a pris leur place.
Quelquefois, le soir, il est fatigué, et il se demande s'il n'est pas vain de conduire les hommes. Si cela n'est pas un office sordide qu'on doit laisser a d'autres, plus frustes... Et puis, au matin, des problemes précis se posent, qu'il faut résoudre, et il se leve, tranquille, comme un ouvrier au seuil de sa journée.
La vieille dame qui tricote, a côté de la nourrice qui a élevé les deux petites, c'est Eurydice, la femme de Créon. Elle tricotera pendant toute la tragédie jusqu'a ce que son tour vienne de se lever et de mourir. Elle est bonne, digne, aimante. Elle ne lui est d'aucun secours. Créon est seul. Seul avec son petit page qui est trop petit et qui ne peut rien non plus pour lui

Czy tylko terrorysta Jasem Alzani kieruje się starą biblijną i koraniczną zasadą "oko za oko, ząb za ząb"? Czy pragnienie zemsty nie tkwi w każdym z nas? Daria Salimi vel Darin al-Saud zostawia za sobą praworządny świat, bo pomsta za zmarnowane lata i krzywdy staje się celem jej życia, Marysia zaś w głębi ducha pragnie zemścić się na swojej rywalce Salmie, która odebrała jej życiowego partnera, Hamida Binladena. Czy pandemia COVID-19 ogarnie też arabski świat, zagrozi członkom rodziny Salimich, rozprawi się z ich wrogami, ale czy nie zagrozi tym, których kochają? Akcja najnowszej powieści toczy się nie tylko w Libii i Arabii Saudyjskiej, ale także na włoskiej wyspie Lampedusa, w Mediolanie, na Gran Canarii, w Maroku i na Saharze. "Arabska wendeta", jak wszystkie książki Tanyi Valko, wzbudza gorące emocje i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Tanya Valko to pseudonim absolwentki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Była nauczycielką w Szkole Polskiej w Libii, a następnie przez prawie 20 lat asystentką ambasadorów RP. Mieszkała w krajach arabskich, w tym w Libii i Arabii Saudyjskiej, a następnie w Indonezji. W 2018 roku - po ponad 25 latach spędzonych na obczyźnie - pozostawiła za sobą dyplomatyczne życie i wróciła do Polski. Na jak długo, czas pokaże.

Pierwsza powieść Toma Hanksa. Arcydzieło Błyskotliwa, przewrotna, wzruszająca i pełna ironii historia o powstawaniu filmu o superbohaterach. Tylko ktoś, kto pracował przy dziesiątkach filmów, mógłby napisać taką powieść. I tylko ktoś obdarzony z jednej strony talentem pisarskim, z drugiej – szalonym poczuciem humoru, mógł zrobić to tak doskonale. W zwariowanej, wielowątkowej historii powstania pewnego filmu, z góry obliczonego na kasowy hit, autor zdradza tajemnice, jakich nikt z osób pracujących na planie nigdy by nie zdradził, bo zwyczajnie... nikt by w to nie uwierzył. Co tu jest fikcją, a co prawdziwym wspomnieniem legendarnego aktora i reżysera? Przez pryzmat obiektywu kamery autor nie tylko pokazuje szaleństwo i magię panujące na planie, ale doskonale zarysowuje zmiany w amerykańskiej kulturze od czasów II wojny światowej. Nie kryje swojej miłości do filmu, oddając jej blaski i cienie na każdej stronie tej napisanej z epickim rozmachem powieści o ludziach, dla których plan filmowy jest osobnym, nieco szalonym wszechświatem.