Książka
Spętana akademia Tom 2
Pleskot Patryk, Rutkowski Tadeusz Paweł
Ten produkt nie ma jeszcze opinii
Twoja opinia
aby wystawić opinię.
- Orlen Paczka 8.49 zł brutto
- Kurier Fedex. 15.99 zł brutto
- Odbiór osobisty 0.00 zł brutto
- Kurier DPD 17.59 zł brutto
- Paczkomaty InPost 14.99 zł brutto
- Kurier InPost 16.99 zł brutto
Polska Akademia Nauk w zamyśle komunistycznych władz partyjno-państwowych była główną instytucją naukową PRL. Z tego powodu pozostawała pod ścisłym nadzorem politycznym, sprawowanym zarówno od wewnątrz – przez kadrę kierowniczą i aparat administracyjny nominowane przez władze, jak i od zewnątrz – przez poszczególne instancje partyjne, rząd i Służbę Bezpieczeństwa. Prezentowana w pierwszym tomie wydawnictwa aktywność operacyjna SB wobec PAN stanowiła jednak tylko drugą linię ideologicznych „zasieków”. To kontrola partyjna i państwowa stała się może mniej „efektowną”, ale główną, codzienną formą uzależniania środowisk naukowych. W tym tomie zostaną przedstawione narzędzia i metody kontroli politycznej sprawowanej nad Akademią przez władze PZPR. Kontroli, która - podobnie jak w wypadku działalności SB – przynosiła zarówno zwycięstwa, jak i porażki.
- Podtytuł
- Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL. Materiały partyjne 1950-1986
- Autorzy
- Pleskot Patryk, Rutkowski Tadeusz Paweł
- Język
- polski
- Wydawnictwo
- IPN
- ISBN
- 9788376293363
- Seria
- DZIENNIKARZE TWÓRCY NAUKOWCY
- Rok wydania
- 2012
- Liczba stron
- 894
- Oprawa
- Twarda
- Format
- 17.0x24.5cm
- Ciężar
- 1.61 kg
- Typ publikacji
- Książka
Produkty podobne
Budujemy drugą Polskę
Budujemy drugą Polskę – to hasło propagandy sukcesu pojawiało się wszędzie w czasach PRL. Wielkie inwestycje miały wprowadzić Polskę do światowej czołówki gospodarczej. Lista jest długa… Huta Katowice, odkrywkowa kopalnia węgla brunatnego i elektrownia w Bełchatowie, Port Północny w Gdańsku, połączony rurociągiem z rafinerią zaliczaną do największych w Europie Środkowo-Wschodniej, odbudowany Zamek Królewski w Warszawie i Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. W dekadzie rządów Edwarda Gierka wszystko nagle miało stać się możliwe. Na polskich drogach pojawiły się maluchy, a miliony Polaków zamieszkało w seryjnie wznoszonych blokach z wielkiej płyty.
Właśnie o tych i wielu innych inwestycjach, które znacznie odmieniły polski krajobraz, opowiada ta książka. Przypomina ona atmosferę tamtych dni, zawiera fragmenty z gazet, kronik filmowych, zapisanych relacji, wierszy i piosenek. Wszystko po to, by spróbować odpowiedzieć na pytanie – jak było naprawdę?
Czytaliśmy Piłsudskiego.
Książka Marcina Furdyny i Marka Rodzika pt. Czytaliśmy Piłsudskiego to wywiad-rzeka z prof. Leszkiem Moczulskim na temat wybranych problemów historii Polski i historii powszechnej XX wieku, osobistych wspomnień Moczulskiego i aktualnych spraw międzynarodowych. Książka jest m.in. próbą odpowiedzi na ostatnie głośne publikacje krytykujące politykę Becka (przede wszystkim książki Piotra Zychowicza i Rafała Ziemkiewicza), w których w sposób szkodliwie powierzchowny atakuje się dyplomację ostatnich lat II Rzeczypospolitej. Czytaliśmy Piłsudskiego jest również istotnym głosem w odradzającej się co roku dyskusji o Powstaniu Warszawskim, zwłaszcza wobec potęgującej się krytyki sierpniowego zrywu. Odważne, nowatorskie tezy i hipotezy można znaleźć w wywiadach dotyczących roli Józefa Piłsudskiego i Romana Dmowskiego w czasie pierwszej wojny światowej, a także osoby i działalności Winstona Churchilla. Osobną wartość stanowi osobiste świadectwo prof. Leszka Moczulskiego, który opisuje losy piłsudczykowskich środowisk opozycyjnych w okresie PRL i ich koncepcje międzynarodowe, aktualne zwłaszcza w kontekście obecnej sytuacji na Ukrainie. Książka składa się z następujących wywiadów:
1. Źródła myślenia Piłsudskiego i Dmowskiego
2. Piłsudski, Dmowski i Wielka Wojna
3. Droga do drugiej wojny światowej
4. Winston Churchill i jego legenda
5. Rok 1944 – co zamiast Powstania?
6. Czytaliśmy Piłsudskiego
7. Przyszłość Międzymorza
Jej dodatkowym walorem jest posłowie autorstwa prof. Jacka Bartyzela, pomyślane jako szkic wspomnieniowo-biograficzny o Leszku Moczulskim.
Kogo szukał czego chciał
„Kogo szukał, czego chciał” to książka o wybitnym reżyserze teatralnym Jerzym Jarockim, zmarłym 10 października 2012 roku.
Napisał ją brat, pisarz i reporter Robert Jarocki, autor kilkunastu książek reportażowo-biograficznych.?
To pierwsza literacką opowieść przedstawiającą najważniejsze epizody z życia Jerzego Jarockiego. Sprawy teatralne stanowią oczywiście naturalne tło, ale ponieważ w pisarstwie Roberta Jarockiego ważne są zawsze konteksty historyczne, tak też jest w książce o jego sławnym bracie.?
Szczególne interesujące są wątki związane ze studiami reżyserskimi Jerzego Jarockiego w moskiewskim Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (GITIS), a także nieznane wątki z życia rodzinnego i prywatnego. Reżyser w ostatniej dekadzie życia, w okresie współpracy z Teatrem Narodowym w Warszawie, był już ciężko chory i niedowidział, a jednak stworzył kilka wybitnych inscenizacji, poczynając od „Błądzenia” – sztuce o życiu i twórczości Witolda Gombrowicza, poprzez „Kosmos” tegoż, „Miłość na Krymie” i „Tango” Sławomira Mrożka, aż po „Sprawę według «Samuela Zborowskiego» Juliusza Słowackiego”. Wiele z tych sztuk przez lata było w stałym repertuarze Teatru Narodowego w Warszawie. ?
Królowie życia PRL-u Czerwoni książęta, playboye, towarzysze
Książka wydana w serii Wielkie Litery – w specjalnym formacie z dużą czcionką dla seniorów i osób słabowidzących.
Kogo nazywano „Czerwonym Księciem”? Kim był serialowy bohater wszechczasów? Kto uchodził za najsłynniejszego erotomana PRL-u?
W czasach wszechobecnej szarzyzny PRL-u celebryci, kochani przez tłumy i rozpieszczani przez władzę, jawili się przeciętnemu obywatelowi niczym rajskie ptaki, istni królowie życia. Na temat owych sław krążyły rozmaite, często rozdęte do gra¬nic absurdu, a nawet krzywdzące plotki, czego na własnej skórze doświadczył niejeden z nich.
Iwona Kienzler snuje opowieść o politykach, artystach, dziennikarzach i sportowcach, zarówno tych powszechnie uwielbianych, jak i tych znienawidzonych ze względu na przynależność partyjną, czy oskarżanych o zaprzedanie się systemowi.
Cyrankiewicz, Sokorski, Łomnicki, Mikulski, Jaroszewicz, Ciszewski, Komar, Głowacki – w najnowszej książce Królowie życia PRL-u oglądamy ich z zupełnie innej niż dotąd, nieznanej strony.
Kultura studencka okresu PRL
Termin kultura studencka odnosi się do całego szeregu formalnych i nieformalnych praktyk, wartości oraz postaw, które określa się jako charakterystyczne dla życia w trakcie studiów uniwersyteckich. Choć definicyjnie możemy się spierać nad różnymi wyznacznikami tej charakterystyki, to kluczowe jest tutaj coś innego. W zasadzie różne formy kultury studenckiej wykształciły się nieomalże jednocześnie wraz z pierwszymi uniwersytetami i ukształtowaniem się szkolnictwa wyższego. Zasadniczo jednak okres jej właściwego tworzenia się możemy lokować w momencie, kiedy szkolnictwo wyższe staje się szkolnictwem masowym, dostępnym każdemu. Zniesienie ograniczeń w tym względzie powoduje, że kultura ta dotyczy na tyle dużej liczby osób, że zaczynamy postrzegać ją właśnie jako swoistą kulturę czy wręcz subkulturę […].
W sensie ogólnym rozumiemy kulturę studencką jako rozciągniętą pomiędzy dwoma punktami. W zależności od tego, do którego punktu w danym momencie ciągnie, charakteryzuje się naciskiem na inne swoje środki wyrazu. Z jednej strony takiej osi mielibyśmy instytucjonalną kulturę studencką, a z drugiej – spontaniczną kulturę studencką. Ta pierwsza charakteryzowałaby się albo wysokim stopniem związków z władzą, jak miało to miejsce w PRL, albo związkiem z instytucjami życia pozastudenckiego, gdzie kulturę studencką rozumielibyśmy jako przygotowanie do tego życia. Spontaniczna kultura studencka, jak można by to określić, wskazywałaby raczej na te obszary studenckiej kultury, które wymykają się instytucjonalnym ramom. Do takich praktyk należałoby np. uczestnictwo w działaniach politycznych wykraczających poza instytucjonalne formy lub przeniesienie wzorców kontrkulturowych do kultury studenckiej […].
Założeniem naszej publikacji było pokazanie wzajemnych relacji, związków i napięć między tymi dwoma porządkami. Studencka kultura instytucjonalna w PRL z jednej strony pozostawała bardzo często w opozycji do kultury spontanicznej. Z drugiej strony jednak często studenckie instytucje pełniły funkcję parasola ochronnego wobec różnorakiej działalności, która mogła być uznana za związaną z kulturą spontaniczną. O ile nie wręcz z opozycją wobec władzy. W książce nie tylko chcieliśmy ukazać te wspomniane napięcia, ale także próbować scharakteryzować główne obszary studenckiej aktywności.
Ze Wstępu
Listy 1959-1982
Listy Jerzego Giedroycia i Witolda Jedlickiego obejmują lata 1959-1982. Witold Jedlicki., socjolog, uczeń Stanisława Ossowskiego, przebywał od 1962 r. w Izraelu i w Stanach Zjednoczonych. Dla Giedroycia był ważnym źródłem informacji o sytuacji w PRL, jego analizy i interpretacje wykorzystywał Redaktor w próbach oddziaływania na środowiska rewizjonistyczne w Kraju.
Na podstawie tej korespondencji można z dużą skrupulatnością zrekonstruować strategię, jaką Giedroyc stosował w swoich politycznych grach z władzami komunistycznymi w kraju dla poszerzenia swobód kulturalnych w Polsce w latach 60. XX stulecia.
W Aneksie przedrukowano głośny artykuł Jedlickiego „Chamy i Żydy” oraz zapis dyskusji na temat tego tekstu, jaką zorganizowało Radio Wolna Europa (z udziałem autora oraz Konstantego Jeleńskiego, Jana Nowaka-Jeziorańskiego, Tadeusza Żenczykowskiego).
