SPORTY PŁYWACKIE. HISTORIA I WSPÓŁCZESNE PRZYGOTOWANIE PŁYWALNI DO ZAJĘĆ SPORTOWO-REKREACYJNYCH

Publikacja jest zbiorem prac naukowych pracowników katedry budownictwa PWSZ w koninie. Poszczególne artykuły dotyczą wybranych zagadnień z tej dziedziny, m.in.: Przebieg procesu inwestycyjnego w aspekcie projektowo-realizacyjnym kościoła Chrystusa Sługi przy ul. Palacza w Poznaniu. Kanony rysunku odręcznego w projektowaniu inżynierskim. Ocena jakości prefabrykowanych elementów ścian żelbetowych na budowie hali przemysłowej. Analiza stanu naprężeń w powłoce zbiornika popiołu. Analiza zmian konstrukcji budynków mieszkalnych jednorodzinnych w Polsce w ostatnim stuleciu. Wybrane zagadnienia metodologii minimalizacji hałasu w przemyśle papierniczym. Tradycyjny dom jordański.
Opracowanie powstało w oparciu o doświadczenia dydaktyczne i zawodowe pracowników Katedry Budownictwa a także współpracujących z Katedrą przedstawicieli zainteresowanych gremiów oraz doktoranta wykonującego pracę dyplomową na temat wiejskiego budownictwa tradycyjnego Jordanii.

Niniejsze opracowanie jest wspólnym dziełem autorów, będących członkami Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN. Jest swoistym podręcznikiem pisania tekstów naukowych. Ma przygotować studenta do stworzenia eseju, stanowiącego główną część pracy magisterskiej na kierunku architektura oraz gospodarka przestrzenna. Książka może także służyć słuchaczom studiów doktoranckich i podyplomowych.

Celem publikacji jest również podniesienie poziomu naukowego dyskursu o Architekturze i Urbanistyce w całej architektonicznej społeczności, przez co powinna wpływać na jakość dzieł architektonicznych i urbanistycznych.

W książce autorzy wyraźnie podkreślają odrębność Architektury i Urbanistyki jako nauki. Negują rozumienie jej jako bezrefleksyjnie tworzonej sztuki albo wyuczonej umiejętności, pozbawionej intelektualnego zaplecza. Próbują także uporządkować chaos pojęciowy pojawiający się w dyskusjach oraz tekstach naukowych z tej dziedziny nauki. Zbyt często bowiem bez zrozumienia używa się przypadkowo wybranych terminów z warsztatu innych dyscyplin, takich jak: filozofia, psychologia, etyka.

Dla uporządkowania treści książki teksty zostały podzielona na cztery grupy. Pierwsza dotyczy metodologii działania w przestrzeni architektonicznej i urbanistycznej, druga mówi o nauce w twórczości architektonicznej i urbanistycznej, trzecia o eksperymencie (pytając jednocześnie, o ewentualne miejsce architektury i urbanistyki w odpowiednim dla niej laboratorium). W części czwartej autorzy zajmują się paradygmatem architektury i urbanistyki, a w zasadzie powodami jego zmiany.

Publikacja porusza ważny i aktualny temat, jakim jest postrzeganie architektury jako nauki – posiadającej swój własny aparat pojęciowy i metodykę pracy. Książka warta przeczytania zwłaszcza teraz, gdy toczą się dyskusje na temat roli architektury, warunków jej uprawiania i nauczania. Wśród pojawiających się licznych poglądów i pomysłów na zmiany w tym zakresie warto pamiętać, że dawni mistrzowie arcydzieł podziwianych do dziś tworzyli dzięki swoim umiejętnościom i mądrości mecenasów, którzy zaufali ekspertom, nie próbując ingerować w ich warsztat.

Z recenzji prof. dra hab. inż. arch. Aleksandra Böhma, Kraków

Obecność dzieci w przestrzeniach publicznych w miastach, do nie tak dawna jeszcze tak naturalna i zauważalna, w ostatniej dekadzie zmniejszyła się dramatycznie. Przyczyny tego zjawiska są wielorakie i złożone. Na pierwszym miejscu należy wymienić czynniki demograficzne (rodzi się coraz mniej dzieci w krajach rozwiniętych) oraz ostatnie ograniczenia związane z pandemią COVID-19. Dzieci zostały zmuszone do pozostania w domu. Edukacja, która do tej pory była realizowana w przestrzeniach fizycznych, nagle przeniosła się do świata wirtualnego. Skutki izolacji domowej i zakazu korzystania przez dzieci z przestrzeni publicznej będą długotrwałe, a konsekwencje trudne w chwili obecnej do przewidzenia. Na zatrzymywanie dzieci w sferze prywatnej wpływają przede wszystkim zmiany cywilizacyjne związane z rozwojem technologii informacyjno-komunikacyjnych. Dzieci spędzają coraz więcej czasu przed monitorem smartfona, tabletu, komputera, zamiast poświęcać go na zabawę i kontakty z rówieśnikami. Innym powodem ograniczania dzieciom samodzielnego wychodzenia z domu jest zmniejszanie się poczucia bezpieczeństwa w miastach. Odnosi się to zarówno do obaw związanych z ruchem samochodowym, jak i do lęków rodziców, że ktoś obcy na ulicy może skrzywdzić ich pozostające bez opieki dziecko, co jest podsycane przez budzące strach informacje płynące z mass mediów. Kolejnym powodem nieobecności dzieci w przestrzeniach publicznych miasta jest komercjalizacja tych przestrzeni i konsumpcjonizm aktywności miejskich. Tętniące życiem oraz otwarte dla wszystkich ulice i place podporządkowane są obecnie w coraz większym stopniu funkcjom merkantylnym i transportowym.
Zasygnalizowane wyżej zjawiska – rugowanie dzieci z miejskich przestrzeni, ograniczanie im różnorodnych kontaktów społecznych i spędzanie coraz większej ilości czasu w Sieci – niosą już dziś i przynosić będą w przyszłości liczne negatywne skutki. Tym większa jest zatem potrzeba identyfikacji i niwelowania tych zagrożeń poprzez działania w zakresie projektowania i aranżowania przestrzeni miejskich sprzyjających nieskrępowanemu, na ile to możliwe, rozwojowi dziecka. Jakość środowiska fizycznego i społecznego, w którym dziecko wzrasta, ma bowiem ogromny wpływ zarówno na jego rozwój biologiczny, jak i psychospołeczny. Jak wskazują badania naukowe, tylko w starannie urządzonych, bezpiecznych i dostępnych dla wszystkich przestrzeniach publicznych miasta, o różnej skali, lokalizacji i wielorakim przeznaczeniu, dzieci mają szansę na pełny rozwój fizyczny i ruchowy, na rozwój procesów poznawczych i asymilację w społeczeństwie. Potrzeby dzieci powinny być zatem uwzględniane w procesie programowania i kształtowania niemal wszystkich przestrzeni miejskich. Projektowanie całych miast „dla dobra dzieci”, a nie tylko placówek edukacyjnych, tradycyjnie kojarzonych z ich obecnością, wiąże się w dużej mierze z problematyką organizacji czasu wolnego dzieci miejskich.

Przez lata wmawiano nam, że musimy wybrać: albo zieleń i spokój albo mieszkanie w mieście. Ta alternatywa jest fałszywa, bo tylko połączenie tych pozornych sprzeczności tworzy jakość, o którą nam chodzi – dobrze funkcjonujące przyjazne miasto. Więc tym, czego powinniśmy żądać są: zieleń, cisza, spokój i bezpieczeństwo, a to wszystko w mieście, blisko usług potrzebnych na co dzień – napisała w przedmowie do polskiego czytelnika Joanna Erbel.



Wysoka jakość życia i gęsta zabudowa w Polsce brzmi jak para przeciwieństw. Większość nowych inwestycji, które wyrastają w ostatnich latach, to nieprzyjazne do życia blokowiska pozbawione sąsiedzkiej bliskości, dostępu do zieleni, pełnowymiarowych przestrzeni rekreacyjnych i niezbędnych usług. Jednocześnie wiemy, że przestrzeń w mieście jest niezwykle cenna, a rozlewanie się miast jest negatywnym zjawiskiem. Wydaje się zatem, że jesteśmy rozdarci pomiędzy potrzebą dobrego życia, a pochłanianiem kolejnych obszarów pod zabudowę. Może być jednak inaczej. David Sim – szkocki architekt, od lat związany z biurem architektonicznym Gehl Architects, daje nam gotową instrukcję jak budować przyjazne miasta o dużej gęstości. Autor prowadzi nas przez europejskie miasta, które mogą być dla nas wzorem do naśladowania. To nie abstrakcyjne, akademickie dywagacje, ale działające rozwiązania, które autor przekazuje nam w postaci prostych dziewięciu zasad. Ta książka sprawia, że z nadzieją patrzymy na przyszłość naszych miast.



Miasto życzliwe jest siódmą książką w serii MIASTO SZCZĘŚLIWE naszego wydawnictwa.

ARS VETUS ET NOVA. Tom XXXIV
W historiografii istnieje długa tradycja monografii poświęconych architektom. Niniejsza praca stanowi próbę wpisania się w tę tradycję, a przyjęcie jako obiektu badań postaci mistrza Benedykta podejmującego szereg zleceń na dworze Zygmunta I, wynika z zainteresowania klasą jego architektonicznych realizacji oraz dużym jak na polskie warunki zasobem archiwaliów dokumentujących jego działalność. Szczególnym impulsem do napisania tej książki była zakończona niedawno, kolejna wielka restauracja zamku wawelskiego, dostarczająca ogromnej ilości danych na temat architektury tej rezydencji, w znacznej części ukształtowanej właśnie pod kierunkiem mistrza Benedykta. Część tych informacji nie została jeszcze wykorzystana w literaturze naukowej, w odniesieniu do działalności tego architekta. Badania nad architekturą nowożytną w Polsce prowadzone po II wojnie światowej, pozwoliły znacznie rozszerzyć krąg budowli przypisywanych mistrzowi Benedyktowi, zarówno na podstawie przekazów archiwalnych jak również analizy formalnej i porównawczej. Szczególnie istotne w tym względzie były prace, poświęcone rezydencjom Zygmunta Starego w Piotrkowie i Sandomierzu, łączonym z działalnością budowlaną Benedykta już w przedwojennej literaturze przedmiotu. W kontekście twórczości architektonicznej mistrza Benedykta, oprócz próby jej charakterystyki, w publikacji analizie poddane zostaną również zagadnienia będące od dawna przedmiotem ogólnej refleksji historyków sztuki: kategoria stylu oraz status zawodowy budowniczych ukształtowanych jeszcze w późnogotyckiej tradycji artystycznej, działających na progu nowożytności.

Celem książki jest prześledzenie procesu rozwoju koncepcji powszechnej edukacji architektonicznej, a także zebranie i uporządkowanie wiedzy dotyczącej systemowej i pozasystemowej edukacji architektonicznej w Polsce i za granicą, z myślą o ułatwieniu nie tylko oceny i diagnozy stanu obecnego, ale także dokonaniu strategicznych planów na przyszłość. W publikacji opisano osiągnięcia szesnastu krajów europejskich, dotyczące zarówno rozwoju, jak i obecnego stanu powszechnej edukacji architektonicznej.