Sprawiedliwość zemsta i rewolucja

W pierwszym okresie II wojny światowej (1939-1941), kiedy armia niemiecka odnosiła nieustanne sukcesy, znajdując się w ciągłej ofensywie, artyleria przeciwpancerna miała drugorzędne znaczenie w uzbrojeniu, służąc raczej jako środek do obrony mniej ważnych odcinków frontu, na których walki toczyły się z mniejszym nasileniem. Znajdowała swoje zastosowanie szczególnie tam, gdzie duże jednostki piechoty spodziewały się kontruderzenia i przystępowały do umacniania obrony, same nie dysponując siłami pancernymi, które mogły być użyte do odparcia ataku nieprzyjaciela. W tym okresie niemiecka artyleria przeciwpancerna w zasadzie spełniała postawione przed nią zadanie.

Natomiast sytuacja uległa diametralnej zmianie już w pierwszej fazie ataku na ZSRS. Pojawienie się czołgów T-34 i KW, z którymi nie mogły sobie poradzić niemieckie armaty przeciwpancerne kalibru 37 mm 3,7 Pak (pogardliwie przez żołnierzy nazywane „Kołatkami”, Turklopfer) wymusiło konieczność natychmiastowej modernizacji posiadanego uzbrojenia przeciwpancernego.

W tomiku przedstawiono historię powstania, opis konstrukcji, uzbrojenie, przeprowadzone modernizacje i losy sowieckich/rosyjskich atomowych krążownikow podwodnych proj. 941. (krypt. Akyła w kodzie NATO - Typhoon). Była ty największe na świecie dotąd zbudowane okręty podwodne. Ich napęd stanowiły siłownie jądrowe. Okrętów tego typu zbudowano w Związku Radzieckim sześć, a do 2023 r. w służbie pozostawał jeden jako okręt doświadczalny Dmitrij Donskoj. Długotrwały okres budowy (1976-1990) sprawił, że różniły się one wyposażeniem elektronicznym, choć ich głównym uzbrojeniem pozostawało 20 rakiet balistycznych R-39. Każda z nich przenosił 10 indywidualnie naprowadzanych ładunków jądrowych o mocy po 100 kT. Te prawdziwe monstra, o wyporności pełnej 48 000 t, były przeznaczone do zwalczania amerykańskich lotniskowców i strategicznych okrętów podwodnych. Wysokie koszty ograniczyły serię do sześciu jednostek. Kosztowna i niezbyt profesjonalna eksploatacja spowodowały ich stosunkowo szybkie wycofanie z linii. Tekst jest zilustrowany 64 zdjęciami, 6 rys., 4 tabelami, 1 przekrojem, 2 zestawami rzutów z boku i z góry oraz 2 barwnymi przykładami kamuflażu okrętu.

Książka jest rezultatem rozważań nad niezwykle złożonym, ukształtowanym w silnej opozycji do cywilizacji zachodniej rozumieniem bezpieczeństwa narodowego Rosji, reprezentowanym przez A.G. Dugina – jednego z najbardziej kontrowersyjnych, a zarazem rozpoznawalnych współczesnych rosyjskich intelektualistów. Książka ta integruje różne perspektywy opisu i analizy zagadnienia bezpieczeństwa (wymiar polityczny, ideologiczny, historyczny, militarny, cywilizacyjno-kulturowy, antropologiczny, etyczny, religijny), wpisując się w obszar badań nauk o bezpieczeństwie. Jej kluczową tezą jest stwierdzenie, że w poglądach Dugina wyrażają się w jaskrawej formie podstawy współczesnej rosyjskiej koncepcji bezpieczeństwa narodowego oraz główne kierunki polityki bezpieczeństwa realizowanej przez państwo. Z tego powodu analiza poglądów Dugina, ustalenie ich genezy, kontekstu ideologicznego i politycznego oraz wynikających z nich rekomendacji okazują się niezwykle pomocne w zrozumieniu kierunku ewolucji oraz założeń państwowych dokumentów strategicznych dotyczących problematyki bezpieczeństwa.

Poradnik dla miłośników broni palnej i przewodnik po broni dostępnej na naszym rynku pierwotnym i wtórnym: sportowej, myśliwskiej, kolekcjonerskiej. Autor, niekwestionowany autorytet w dziedzinie broni, strzelectwa i myślistwa, omawia dawne i współczesne karabiny, karabinki, sztucery, pistolety, pistolety maszynowe, rewolwery i strzelby oraz elementy strzeleckiego wyposażenia: lunety celownicze, kolimatory i tłumiki. Omówione zostały teoretyczne aspekty funkcjonowania broni oraz przedstawiono testy.

Sabataj Szawit, dyrektor Mosadu w latach 1989–1996, jest jednym
z najbardziej wpływowych przywódców kształtujących historię Państwa Izrael. W tej pasjonującej książce łączy wspomnienia z przenikliwymi analizami, odsłaniając kulisy wydarzeń z siedmiu lat, w trakcie których przewodził jednej z najpotężniejszych i najskuteczniejszych agencji wywiadowczych świata. Wyraża swoje poglądy na rolę wywiadu i geostrategię, naświetla operacje wywiadowcze z punktu widzenia człowieka, który w nich uczestniczył, opowiada rodzinne anegdoty, maluje portrety zwierzchników i podwładnych, opisuje czas spędzony na Uniwersytecie Harvarda i przy stołach narad CIA,
a także analizuje przyszłe zadania Mosadu w obliczu nowych zagrożeń.
Na kadencję Szawita przypadły wydarzenia historycznej wagi, m.in. upadek Związku Radzieckiego, koniec zimnej wojny, pierwsza wojna w Zatoce Perskiej, rządy Icchaka Szamira, porozumienie pokojowe z Jordanią, a także morderstwo premiera Icchaka Rabina.
Byłem szefem Mosadu to fascynujący przewodnik ukazujący możliwości i ograniczenia pracowników wywiadu, urzędników rządowych i aktywistów na obszarach całego Bliskiego Wschodu. To książka dla każdego, komu drogie jest bezpieczeństwo i przyszłość Izraela, kogo interesuje sposób gromadzenia materiałów wywiadowczych, a także prowadzenia tajnych operacji.

W publikacji omówiono podstawowe elementy niezbędne w ramach szkolenia taktycznego pododdziału oraz w czasie wykonywania zadań z zakresu działań patrolowych. Skrótowo ujęto zakres wyszkolenia indywidualnego żołnierzy, stanowi ono bowiem obszar szkolenia podstawowego, wskazując tylko obszary niezbędne w omawianym rodzaju działań. Autorzy skoncentrowali się przede wszystkim na taktyce sekcji ogniowej, drużyny i plutonu, których siłami realizuje się zadania stanowiące cel patrolu. W przygotowaniu publikacji oparto się na dostępnej literaturze przedmiotu, szeroko wykorzystując w tym zakresie doświadczenia sił zbrojnych USA, Kanady oraz Wojska Polskiego. Synteza ujmuje również wiele doświadczeń własnych, wynikających z wieloletniej pracy szkoleniowej autorów w organizacjach proobronnych.

Publikacja adresowana jest do członków stowarzyszeń proobronnych, środowisk ASG, a także żołnierzy, którym może służyć za pomoc w procesie szkolenia.