Studio nieużyteczności Eseje

W latach 60. XX wieku, kiedy rozpoczynano eksplorację stanowisk w Grucznie, ówczesne uwarunkowania pozwoliły na przeprowadzenie zakrojonych na szeroką skalę badań, w wyniku których wydobyto bardzo liczny zbiór ludzkich szczątków kostnych. Projekt zatytułowany „Opracowanie wyników analiz ludzkich szczątków kostnych z badań prowadzonych w latach 1964–69 w Grucznie, gm. Świecie”, który był realizowany dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, umożliwił nie tylko uporządkowanie i zabezpieczenie dotychczasowych archiwalnych opracowań materiału kostnego, lecz przede wszystkim zainwentaryzowanie i skatalogowanie zachowanych szczątków ludzkich, przechowywanych obecnie w zbiorach Wydziału Nauk Biologicznych i Weterynaryjnych UMK w Toruniu.

Efektem tych prac stała się także niniejsza publikacja, w której zasygnalizowano, zadokumentowano graficznie i pokrótce scharakteryzowano wybrane zmiany chorobowe i rozwojowe, jakie udało się zidentyfikować badaczom w obrębie grucznieńskiej kolekcji kostnej. Album stał się równocześnie niezwykłym i unikalnym połączeniem antropologii, fotografii i archeologii. Jego Autorzy postanowili bowiem nie tylko opisać ślady, jakie odkryli na kościach w sposób stricte naukowy, lecz także pokazać inne, artystyczne spojrzenie na doczesne szczątki ludzkie. Publikacja to próba stworzenia dialogu między nauką a sztuką, między przeszłością a teraźniejszością, między życiem a śmiercią. Każda kość ma swoją historię, niemal każda choroba odcisnąć na niej może swoje piętno. Fascynujący obraz zdrowia i choroby, jaki odsłania się przed Czytelnikiem w miarę lektury ma zachęcić do refleksji nad ulotnością ludzkiego życia i nad pięknem, które może być znalezione nawet w najbardziej nieoczekiwanych miejscach.

Publikacja, w zamyśle jej Autorów, ma także stanowić rozbudowany materiał ilustracyjny, który towarzyszyć będzie kolejnym, aktualnie przygotowywanym interdyscyplinarnym opracowaniom stanowisk w Grucznie.

O kulisach badań w latach 60. XX wieku i o przygotowaniach do realizacji projektu opowiadają: prof. dr hab. Guido Kriesel, wieloletni Kierownik Zakładu Antropologii UMK, a w 1965 r., w pierwszym sezonie badań z udziałem antropologów - świeżo upieczony doktor oraz Autorzy Albumu: dr Alicja Drozd-Lipińska i mgr Andrzej Romański

Odzyskanie przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 r. było wstępem do ostatecznej rozgrywki o jej granice i pełną suwerenność. Szczególnie wielką batalię przyszło Polakom toczyć o granice odrodzonego państwa. Walczono z Ukraińcami o Galicję Wschodnią i Wołyń, z Niemcami o Wielkopolskę i Śląsk, z Litwinami o Wileńszczyznę i Suwalszczyznę Południową, z Czechosłowacją o Śląsk Cieszyński, Spisz i Orawę. Najważniejsza była jednak batalia z bolszewicką Rosją. Ta niewypowiedziana wojna trwała od lutego 1919 do października 1920 r. toczyła się tylko o granice obu państw.

Monografia z serii „Zabytki Poznania” poświęcona budynkowi Collegium Minus. Autorzy, Maciej Michalski i Jakub Skutecki, prezentują dzieje powstania, architekturę, program ideowy oraz funkcjonalny Akademii Królewskiej, a potem Collegium Minus. W publikacji omówiono przekształcenia, przebudowy, powojenną odbudowę, późniejsze remonty oraz jednostki uczelniane użytkowujące gmach. Tekst jest bogato ilustrowany ikonografią archiwalną i zdjęciami współczesnymi Piotra Skórnickiego.

Zgromadzone w tomie teksty i rozmowy stanowią przegląd kluczowych dla lingwistyki dyskursu i lingwistyki mediów problemów oraz ujęć badawczych, będących ważną inspiracją metodologiczną, płynącą ze znanego już polskiemu czytelnikowi germanistycznego środowiska naukowego. Polscy badacze czerpią z tych inspiracji pełnymi garściami. Kolejna publikacja – podejmująca jakże ważny i modny w ostatnich latach problem multimodalności – jest z pewnością na rynku wydawniczym cenna i oczekiwana, ponieważ wpisuje się w potrzeby środowiska, dla którego została przygotowana. dr hab. Marta Wójcicka, prof. UMCS

Praca poświęcona pierwszej dekadzie istnienia `Kultury` i jej ewolucji od powstania Instytutu Literackiego w ramach 2. Korpusu gen. Wł. Andersa do przekształcenia w samodzielny ośrodek polityczny. Po przedstawieniu w pierwszej części pracy wcześniejszej drogi życiowej twórcy IL, Jerzego Giedroycia, w kolejnej autor opisuje najwcześniejszy okres istnienia `Kultury`, do momentu podjęcia współpracy z pismem przez Juliusza Mieroszewskiego. Część trzecia rozpoczyna się opisem emigracyjnej sceny politycznej w latach 1945-1950 i poświęcona jest postawie kręgu `Kultury` wobec wewnątrzemigracyjnych sporów politycznych. W kolejnej, czwartej części autor omawia publicystykę międzynarodową pisma i głoszone na jego łamach idee konieczności współpracy Polski z sąsiednimi państwami (m.in. koncepcja ULB). Ostatnia część poświęcona została stosunkowi `Kultury` wobec Kraju, podejmowanym przez Jerzego Giedroycia staraniom utrzymania kontaktu z nim kontaktu i wywierania wpływu na krajową rzeczywistość.

Giza, półtoraroczne żydowskie dziecko, zostaje wyniesiona z warszawskiego getta w pielęgniarskiej walizce i trafia do rodziny Danuty Gałkowej (z domu Ślązak), gdzie przez kilka lat uchodzi za jej starszą siostrę. Rodzice Gizy giną w Treblince i Oświęcimiu. Po wojnie dziewczynka zostaje oddana dalszym krewnym, z którymi ucieka do Urugwaju. Kontakt między Gizą a Danutą ulega zerwaniu. Giza pozostaje nieświadoma swojej przeszłości i tego, że Danuta próbuje ją odnaleźć. Po 65 latach wreszcie udaje im się ponownie spotkać.
Giza narodziła się dwa razy. Pierwszy raz wydała ją na świat matka. Drugi raz przyszła na świat, gdy wynoszono ją w walizce. Choć miała tylko półtora roku, nie wydała z siebie głosu, gdy mijali strażnika przy bramie getta.
Giza mieszka w Urugwaju, prowadzi własną firmę, ma męża i dwie córki (starszą koniecznie chciała nazwać Stefania). Danuta, starsza o 16 lat, mieszka w Polsce. Ma jedno życzenie: odnaleźć „siostrzyczkę”, z którą rozdzieliła ją wojna.