Styl życia kobiet z głębszą niepełnosprawnością intelektualną

Książka Marii Reimann jest próbą opisu zmagań z fizycznymi ograniczeniami i zrozumienia różnych znaczeń odmienności nie w pełni sprawnego ciała. Punktem wyjścia są dla autorki jej rozmowy z kobietami urodzonymi z zespołem Turnera, szczególną „kondycją genetyczną” wywołującą różne niejednoznaczne zmiany w budowie i funkcjonowaniu organizmu. Głosy rozmówczyń łączy zaś z własnym doświadczeniem życia z niepełnosprawnością. Skupienie, empatia i subtelne poczucie humoru towarzyszą głęboko humanistycznemu namysłowi nad cierpieniem i strategiami przekraczania ograniczeń. W efekcie otrzymujemy misternie skonstruowaną, złożoną z żywych, nasyconych uczuciami obrazów, poruszającą refleksję nad naszym człowieczeństwem.

Publikacja stanowi kompendium współczesnej wiedzy o niepełnosprawności, przekładającej aktualne ujęcia teoretyczne współczesnych interdyscyplinarnych Disability studies na praktyczne wskazania dla pracowników socjalnych, jak organizować wsparcie, komunikować się, skutecznie aktywizować osoby z niepełnosprawnością. Dzięki książce zyskują szerszy teoretyczny kontekst do swojej pracy, zgodny z najbardziej aktualną wiedzą, będą lepiej rozumieć swoich klientów, diagnozować dany problem oraz wiedzieć kto i w jakim zakresie może im pomóc, gdzie skierować daną osobę po wsparcie lub z kim współpracować w rozwiązywaniu danego problemu, itd. Publikację uzupełniają rekomendacje. Praca ma być skierowana w szczególności do pracowników instytucji i organizacji zajmujących się wyszczególnionymi grupami, czyli do pracowników socjalnych, psychologów, asystentów rodzinnych, doradców zawodowych, osób świadczących usługi opiekuńcze, terapeutów.

„Peron literacki dla Darii” – kolejna antologia internetowej grupy literackiej „Peron literacki” i zarazem kolejny projekt o charakterze charytatywnym jaki powstał z inicjatywy tej grupy. Tym razem jest to pomoc dla 9-letniej Darii. Historię dziewczynki w tekście zamieszczonym na pierwszych stronach książki przedstawia tata Darii. Słowo wstępne do książki napisała Dominika Świaczny. Kilka zdań dodała także od siebie Anna Sobańska – ciocia Darii.  Na stronach książki czytelnik znajdzie zarówno teksty napisane z myślą o najmłodszych jak i teksty dla dorosłej grupy odbiorców. W większości są to teksty pisane wierszem, ale jest też kilka tekstów napisanych prozą. Całość podzielona na trzy rozdziały (Teksty dla dzieci, Inne spojrzenie, O autorach) przeplatana jest zdjęciami Darii pochodzącymi z rodzinnych zbiorów dziewczynki. Trzeci rozdział zawiera zdjęcia i noty biograficzne autorów.
Książka dodatkowo upiększona jest ołówkowymi grafikami Katarzyny Jasińskiej. W projekcie wzięło udział 72 autorów, pośród których są takie nazwiska jak: Ewa Andrzejewska Iżbicka, Larysa Magdalena Arska, Stefan Bajer, Aleksandra Baltissen, Anna Bednarek, Kamila Bednarek, Izabela Brandt, Danuta Brodziak, Kazimierz Budyn, Ewa Celińska-Bajorek, Anna Chudzik, Alexsandra Dawidowicz, Katarzyna Dąbecka, Katarzyna Dominik, Krzysztof Jerzy Drozd, Grażyna Dybek, Paweł Dylewski, Patrycja Fedak, Henrietta Figura, Robert Franaszczuk, Teresa Glazar, Beata Goździk, Karolina Maria Gregorczyk, Piotr Jabłoński, Janina Jackowska, Katarzyna Jasińska, Jolanta Klimek (Bąk), Janusz Kliś, Helena Lena Kołodziejek, Daria Kowalik, Dariusz Kowalski, Sylwia Kuchnowska, Kamila Łasak-Janeczek, Justyna Markiewicz, Celina Mioduszewska, Janina Moczydłowska, Beata Małgorzata Moniuszko, Helena Murawska Lenckowska, Maria Nagaba-Wójcik, Łukasz Nowakowski, Bogumiła Olejnik-Chamczyk, Paweł Pawłowicz, Joanna Pąk, Łucja Pecolt, Jacek Pelian, Lidia Płachta, Sylwia Rojek, Danuta Schmeling, Ryszard „Sidor” Sidorkiewicz, Zbigniew Smus, Anna Sobańska, Leszek Szczurek, Anna Szklana, Bożenna Szliske, Alicja Szymaniak, Dominika Świaczny, Marta Świć, Dariusz Paweł Trybuła, Radosław Tumilewicz, Kinga Turoń, Dave Ventor, Antonina Wajda, Krystyna Wajda, Wanda Maria Wakulicz, Joanna Wątróbska (Kania), Ewa Wierzbinska-Kloska, Paweł Janusz Łukasz Wojdalski, Sylwester Zams, Przemysław Zarychta, Bogumiła Zdunek, Anna Złotnik-Skura.
Kwota pozyskana z projektu została przekazana jako pomoc dla Darii na konto Fundacji Dzieciom Zdążyć z Pomocą. Autorom bardzo dziękujemy za ten kolejny wspólny projekt, czytelnikom zaś życzymy miłej lektury i do następnego razu.

Wybuch mózgu, regres, przełom, metafora… Afazja występuje w literaturze, zwłaszcza autobiograficznej, i opracowaniach na swój temat pod różnymi pojęciami. Jest fenomenem egzystencji, który zyskał wiele reprezentacji kulturowych – nadal wydaje się jednak doświadczeniem umożliwiającym nieustanne powracanie do najważniejszych problemów bycia w świecie. Podstawowym tematem tej książki jest tworzenie (poiesis) narracji o afazji. Mimo że opisy doświadczenia uszkodzenia mózgu stanowią jeden z najmniejszych obszarów współczesnego piśmiennictwa, zostają potraktowane jako uniwersalna narracja o konstruowaniu tożsamości, prezentująca warunki i możliwości poiesis siebie po udarze. Są one konkretnymi analizami stanu po afazji, próbą odtworzenia utraconej pamięci, próbą opracowania doświadczeń w formie autobiografii lub rodzaju poradnika czy wreszcie próbą przedstawienia adekwatnej reprezentacji przeżycia związanego na przykład z utratą możliwości ekspresji uczuć poprzez język czy umiejętności dekodowania symboli językowych wyznaczających dynamikę codziennego życia.

Książka porusza temat seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną z perspektywy uwarunkowań rodzinnych. Każdy system rodzinny tworzy zróżnicowany treściowo i strukturalnie klimat kształtujący oddziaływania rodziców wobec rozwoju seksualnego własnego dziecka. Niepełnosprawność dziecka wprowadza do rodziny wiele różnorodnych stresorów na poziomie indywidualnym i systemowym, co sprawia, że seksualność własnego dziecka staje się tematem bardzo trudnym, wymagającym, a przez to niejednokrotnie zaniedbywanym i negowanym, po prostu zgubionym. Celem podjętych w publikacji rozważań było poszukiwanie kierunków wsparcia dla systemu rodzinnego będącego źródłem niewykorzystanych zasobów dla seksualności dziecka z niepełnosprawnością – systemu często potrzebującego zindywidualizowanego wsparcia społecznego.

Ron Suskind, dziennikarz i laureat Nagrody Pulitzera, opisuje dwadzieścia lat z życia swojej rodziny, dla której filmy Disneya stały się jedynym sposobem na porozumiewanie się z synem Owenem. Chłopiec, u którego zdiagnozowano zaburzenia ze spektrum autyzmu, przez lata nie posługiwał się mową – uwielbiał za to przesiadywać przed telewizorem i raz po raz oglądać te same bajki. Z czasem nauczył się na pamięć kwestii oraz piosenek z ukochanych filmów, przekształcając je we własny język. Słowami wypowiadanymi przez bohaterów i ich pomocników zaczął wyrażać miłość, radość czy smutek. Tym samym wciągnął bliskich do swojego animowanego świata.

To wzruszająca opowieść o tym, jak miłość do dziecka potrafi całkowicie zmienić spojrzenie na rzeczywistość. Gdy dzięki filmowym postaciom Owen powoli zaczynał budować swoją tożsamość, jego rodzice odkryli, że w pasji ich syna kryje się klucz do jego świata.

Na podstawie tej książki nakręcono nominowany do Oscara film dokumentalny Życie animowane.



„Napisana z niebywałą wrażliwością, poczuciem humoru i przenikliwą szczerością książka Życie animowane, to historia o miłości, która może diametralnie zmienić sposób w jaki postrzegamy osoby z autyzmem, a także samych siebie. Mówiąc najprościej, to arcydzieło, od którego nie można się oderwać”
Geraldine Brooks, laureatka Nagrody Pulitzera, autorka książek March oraz Ludzie księgi.

„Ron Suskind zamienia poruszającą tragedię w zwycięską podróż, mającą na celu odkrycie bohatera skrytego we wnętrzu jego syna. Ta książka zachwyci czytelników w każdym wieku, którzy z chęcią przekażą dalej znajdującą się w niej nadzieję, niezłomność i bezgraniczną miłość”.
dr Philip Zimbardo, emerytowany profesor psychologii Uniwersytetu Stanforda, autor książek Efekt Lucyfera i Siła Czasu.


Ron Suskind – amerykański pisarz i dziennikarz. Był stałym współpracownikiem „The Wall Street Journal” zajmującym się sprawami wewnętrznymi, aktualnie sprawuje funkcję Starszego Członka w Harvardzkim Centrum Etyki. Laureat Nagrody Pulitzera. Autor książek z gatunku literatury faktu, w tym czterech bestsellerów „New York Times’a”. U jego syna Owena zdiagnozowano zaburzenia ze spektrum autyzmu.