Summa Teologii, I, Q. 1–26

Jeśli czujesz, że w Twoim życiu coś jest nie tak, pojawiają się niespodziewane problemy albo źle Ci samemu ze sobą – może się okazać, że masz w sobie nieprzebaczenie...
Bo przebaczenie to nie opcja, ale warunek konieczny do szczęśliwego życia. Bez przebaczenia nie doznamy pełnego błogosławieństwa w naszym życiu duchowym i cielesnym.
Złorzeczą Ci? – Błogosław.
Krzywdzą Cię? – Módl się za oprawców.
Oszukują Cię? – Przebacz.
To nie jest instrukcja dla naiwnych, ale podręcznik „Jak być szczęśliwym”. Przebaczenie to styl życia wolnych ludzi.

Nieprzebaczenie nie jest wcale problemem osoby, która nas skrzywdziła. Nie! Przebaczenie jest naszym problemem. Wiecie dlaczego? Bo nieprzebaczenie działa jak trucizna. Bardzo toksyczna substancja, która zatruwa Cię od środka i sprawia, że Twoje fizyczne i duchowe życie stopniowo obumiera.
fragment książki

Marcin w tej książce pokazuje, jak uzdrawiające jest przebaczenie. […] Pamiętaj: Przebaczenie uszczęśliwia. Wskrzesza relacje. Przepędza demony. Uzdrawia duszę. Leczy ciało. A przede wszystkim upodabnia do Boga.
Józef Witko OFM

Latem 2020 roku ks. Łukasz Gołaś SAC, dyrektor radia Pallotti.FM, zaproponował mi, by nad urokliwym mazurskim jeziorem porozmawiać w spokojnej atmosferze i w luźnej formie o poważnych i fundamentalnych sprawach naszej wiary, takich jak modlitwa, słowo Boże, wierność, Kościół, rozeznawanie powołania i paru innych (…) Nie jest to wnikliwa rozprawa, nie są to nawet typowe rekolekcje. Są to po prostu wakacyjne rozmowy, wręcz na granicy pogawędki. Mam jednak nadzieję, że będą one drobną i skromną inspiracją do osobistych przemyśleń na te poważne sprawy i zachęcą do pogłębienia podjętych tu tematów.

„Królestwo moje nie jest z tego świata” – Jezus mówi do Piłata – ale to nie znaczy, że nie rozciąga się nad tym światem. Otóż słowa wypowiedziane przez zmartwychwstałego Chrystusa, zgodnie z przekazem św. Mateusza, nie pozostawiają tutaj najmniejszych złudzeń: „Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi”. Bóg jako Stwórca nie może nie być Panem swojego stworzenia: w prawach, w obyczajach, w polityce i gospodarce, w życiu jednostek, rodzin i państw. Taka jest absolutna, niepodważalna prawda, którą Jean Ousset wykazuje na kartach swej książki, kierując się nie tylko wiarą, ale także żelazną logiką. Dokonuje drobiazgowej analizy lekcji ewangelicznej oraz nauczania papieży, którzy nigdy nie przestawali głosić tej prawdy z mocą. Autor znajduje potwierdzenie tej tezy również w twórczości najważniejszych pisarzy katolickich XIX i XX wieku. Jeżeli państwa i narody chcą zakończyć swój karkołomny, samobójczy bieg, i znaleźć wreszcie odpocznienie, muszą pozwolić Chrystusowi królować w życiu społecznym, rodzinnym, indywidualnym. Bóg jest bardzo delikatnym gościem, którego łatwo wyprosić. Ale Rewolucja nie tyle Boga wyprasza, co wyrzuca, wydziera z ludzkich serc, z obyczajów, z kodeksów praw, z parlamentarnych ustaw, całkowicie zmieniając tkankę życia społecznego. Rewolucja w książce Jeana Ousseta staje się personifikacją o diabolicznych rysach, gdyż takie właśnie jest jej pochodzenie. Nie chodzi jedynie o Rewolucję 1789 czy 1917, czy 1968. Są to tylko bardziej drastyczne przejawy wywrotowości, natomiast Rewolucja jest zjawiskiem permanentnym, począwszy od wystąpienia Lutra, który doprowadził do pęknięcia chrześcijańskiego świata na pół, a skończywszy na rewolucji kulturalnej, której obecnie stajemy się ofiarami. Ta wojna rozpoczyna się już na kartach Ewangelii, czyli u samego zarania cywilizacji chrześcijańskiej – ten rys buntu i odrzucenia Boga. Jednak nie tylko Rewolucja jawi się jako wróg społecznego panowania Chrystusa. Także piąta kolumna Rewolucji odgrywa bardzo negatywną rolę – niektórzy ludzie Kościoła deformujący jego nauczanie – oraz my sami, poprzez naszą obojętność i nasze zaniedbania. Książka Jeana Ousseta nie jest pesymistyczna, wręcz przeciwnie, ukazuje przed nami szeroki horyzont i skąpany w promieniach słonecznych błękit nieba. Autor odsłania przed nami drogę, zaprasza nas do działania na rzecz społecznego panowania Chrystusa i omawia sposoby, dzięki którym możemy do tego stanu doprowadzić. Każdy katolik, któremu leży na sercu przyszłość jego kraju, powinien tę książkę przeczytać i żyć tą ideą, która jako jedyna we współczesnym, na różne sposoby okaleczonym świecie, jest w stanie zapewnić pokój, prawdziwy pokój i odpocznienie.

Niewolnica, która została świętą

Jeśli zaczniesz krzyczeć, już jesteś martwa – krzyknął, przykładając nóż do ciała 8-letniej Bakhity. Jej stopy krwawiły, gdy biegła przez pole dojrzewających arbuzów, popychana przez handlarzy niewolników. Ta mała dziewczynka o czekoladowej skórze nie mogła wówczas przypuszczać, że zostanie pierwszą sudańską świętą!

Bohaterka tej książki to wielokrotnie bita i wykorzystywana afrykańska niewolnica, szyderczo nazwana przez handlarzy Bakhita, czyli Szczęśliwa. Była pięciokrotnie sprzedawana i kupowana. Pod koniec XIX wieku ostatecznie została wykupiona w Chartumie przez włoskiego wicekonsula i przywieziona do Włoch. Tam przyjęła chrzest i wstąpiła do Zgromadzenia Córek Miłości Służebnic Ubogich św. Magdaleny di Canossa. Żyła prosto. Opiekowała się dziećmi i pracowała w kuchni. Ci, którzy ją znali, mówili, że byli poruszeni jej wiarą, bliską relacją z Bogiem oraz umiejętnością przyciągania do Niego innych.

„Bakhita” to historia oddanej Bogu kobiety, która doświadczyła fizycznej i psychicznej przemocy, ale pomimo zadanych jej ran do końca zachowała wewnętrzną wolność i podążała drogą ku świętości.

Roberto Italo Zanini jest dziennikarzem katolickiego dziennika „Avvenire”. Współpracował także z czasopismem „Popoli e Missione” i innymi gazetami kościelnymi. Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków.

Jak przezwyciężyć rozproszenia na modlitwie? Jak radzić sobie z rozczarowaniem, gdy wydaje się, że nasze prośby nie zostały wysłuchane? Jak pokochać wolę Bożą z całą jej zagadkowością? Van Zeller, mnich benedyktyński, mówi, że modlitwa nie jest czymś, co robimy, ale czymś, co Bóg w nas czyni. To znaczy, że ??nie mamy o nią walczyć, tylko usuwać z serc przeszkody, które uniemożliwiają Bogu modlenie się w nas i przez nas. Przyjęcie tej prawdy przemieni twoje modlitwy w źródło radości i pokoju.

Redaktor „Gościa Niedzielnego”, autor kultowych felietonów opowiada o swojej wierze, powołaniu oraz doświadczeniach Bożego prowadzenia i objawiania się Jego mocy w swoim życiu. Pokazuje, co w świetle wiary znaczy być mężczyzną i jaką rolę odgrywają w tym walka i modlitwa. Przekonuje, że oddanie swojego życia Jezusowi to najlepsza inwestycja, jaką może poczynić myślący rozsądnie człowiek.
W książce „Bóg lubi tych, którzy walczą” przeczytacie m.in.: - jak autor odkrył, że jest łajdakiem; - za co wyrzucono go z ministrantów; - jak w pewne niedzielne popołudnie spadła na niego radość; - jak Bóg go rozpieszcza; - jaką polisę ubezpieczeniową dała swoim dzieciom jego mama; - o oświadczynach w Kaplicy Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach; - jak Bóg daje nam nasz chleb powszedni; - czy mężczyzna powinien być wojownikiem; - dlaczego chrześcijaninowi nie można niczego ukraść; - o uzdrowieniach wewnętrznych i zewnętrznych; - jak Bóg rozmnaża czas; - czym różnią się wiara mężczyzny i wiara kobiety; - dlaczego człowiek nie może pozwolić sobie na neutralność w sferze duchowej; - co jest jedyną bronią diabła; - dlaczego pieniądze są ważne dla chrześcijanina; - co kapusta ma wspólnego z dbaniem o własną duszę; - dlaczego każdy chrześcijanin powinien bronić się przed klerykalizacją; - co jest najważniejsze w seksie; - dlaczego być mężczyzną to przede wszystkim być ojcem; - czy Polacy są narodem wybranym; - o piorunujących skutkach modlitwy pewnego paulina; - co zrobić, aby się nie bać.