Święta Rita. Sanktuaria w Polsce Historia Świadectwa Cuda Miejsca kultu

Dziesięć opowieści o tym, co zniewala (religia, płeć, obyczaje) i o chwilach wyzwolenia. O groźnych ludzkich słabościach i poszukiwaniu świętości.
Jarek WESTERMARK (ur. 1985) debiutował w 2016 roku zbiorem "Opowiadania, które napisałem" (Nisza). Tłumaczy powieści, pisze opowiadania, wiersze i piosenki. Publikował m.in. w „Piśmie”, „Znaku”, „Przekroju”, „Elewatorze” i „Wizjach”.

Książka ta kontynuuje opis osiemnastowiecznych patologii kościelnych, choć głównym tematem są patologie psychiki ludzi (miłości), bo naprawdę to one tworzyły zapotrzebowanie, jakie Kościół swymi osobliwymi praktykami jedynie realizował. Książka nosi podtytuł "Przestroga przed nawrotem miłości niszczącej". Podobnie jak „Nieznana historia ewolucji miłości”, jest to opis całkiem sporego „sektora” dziejów ludzkości, który jest kompletnie pomijany przez naukę – przez wszystkich. Jest tak dlatego, że w ogóle nie pasuje do tego, jak wyobrażano sobie dotychczas rozwój ludzkości. Ponieważ jest to niepojęte, to pozostaje białą plamą bez względu na swą skalę i wagę.

Ujawnienie patologii tyleż szokujących, co powszechnych, najlepiej jednak pokazuje co blokuje rozwój ludzkości, a ujrzenie przy okazji co blokuje widzenie takich odsłon historii przez naukę, przenosi cały problem w realia obecnych przemian. Uświadomienie sobie takich blokad percepcyjnych jest bowiem warunkiem wyjścia z pułapek, jakie ludzkość wytworzyła i jakie ją wkrótce przerażą.

Jest to jednak książka, którą da się czytać – jest podobną HISTORIĄ SENSACYJNĄ, jak pierwszy tom, tyle że część powieściowa zajmuje tu dwie trzecie całości, a suplementy faktograficzne są dwa i bibliografia jest kilkukrotnie dłuższa. „Współczynnik nowości” przedstawionych informacji jest też wyższy niż w przypadku pierwszej części, więc zapewne więcej osób przedstawione fakty zaskoczą.

Seine Geschichte Die Reisen Die Verehrung Marias Die Heiligen Jahre Der Abschied Die Seligsprechung  

La sua storia I viaggi nel mondo La devozione a Maria I giubilei L'addio La beatificazione

Każdego niemal dnia widzimy ten symbol nalepiony na okładce książki, na Biblii, na komórce, na samochodzie - ryba! Co ona oznacza? - pyta się nie jeden z nas. Czasami ktoś coś wie, ale nie potrafi wytłumaczyć - to chrześcijanin, albo...? Książeczka ta wyjaśnia historię powstania tego pradawnego chrześcijańskiego symbolu z odniesieniem do wiary i codziennego życia. Ryba należy bowiem do najstarszych symboli chrześcijaństwa. Do końca IV wieku była chętnie przedstawiana - zanim klasycznym, a później wyłącznym znakiem rozpoznawczym Kościoła chrześcijańskiego stał się krzyż.

Autorytet Kościoła przejawiał się w tym, że pilnował, zachowywał, przekazywał i chronił Bożą prawdę, i w tym, że potępiał, zwalczał, i skutecznie gromił przeciwne Bożej prawdzie błędy.

Kościół w historii był Kościołem walczącym. Żyć - znaczyło głosić z mocą dogmat i potępiać przeciwne mu argumenty. Jeśli to potępienie miało być realne, a nie abstrakcyjne, musiało też wskazywać z całą mocą na ludzi, którzy te błędy przyjmowali i wyznawali.

Władza, która miała formalne umocowanie w urzędzie papieskim, władza piętnowania błędów stała się pierwszą ofiarą soboru. Jeśli władza nie działa, nie wskazuje, kto jest, a kto nie może być nauczycielem katolickim, zanika autorytet Kościoła i autorytet papieża.

Papieże mogą pozostać medialnymi celebrytami, ale gubią autorytet. Prawda, której byli strażnikami, została zmuszona do milczenia. Dogmat już nie wiąże. Dogmat stał się opinią i poglądem. Nie otwiera bram do Nieba. Nie przenosi poza czas. Zamiast podlegać władzy Boga, świat ulega tyranii doczesności i włącza się w budowę globalnej, lepszej przyszłości.

Dogmat i tiara to książka o porzuceniu dogmatu, o paraliżu zasady dogmatycznej. O zjawisku, które widać gołym okiem, kiedy jawni heretycy nie tylko są tolerowani, ale wręcz robią kościelne kariery, kiedy wielu biskupów chce błogosławić czynnych homoseksualistów, a siostry zakonne - bronić aborcji.

Nie da się głosić prawdy wiary bez potępienia jej przeciwieństwa. To relatywizacja aktu wiary. To w istocie subtelna i łagodna forma uśmiercenia dogmatu, coś jak eutanazja.