Święty Jacku z pierogami Pamiątka I Komunii Świętej

W niniejszej publikacji wskazano wybrane aspekty ekumenicznej teologii politycznej. Autor wyraża zdecydowane przekonanie, że chrześcijanie potrzebują ekumenicznej teologii politycznej. Powinna ona unikać błędów, wskutek których ruch ekumeniczny w przeszłości uwikłał się w zależność od ideologii dalekich od chrześcijańskiej wizji świata i człowieka, pozwalając na to, aby w niektórych przejawach działalności publicznej Kościoły niebezpiecznie upodobniły się do zaangażowanych politycznie organizacji społecznych, ryzykując utratę własnej tożsamości oraz zaniedbanie podstawowej misji, jaką jest głoszenie Ewangelii i wzywanie do nawrócenia. Podstawowym problemem tej książki jest ustalenie, czy można stworzyć zarysy ekumenicznej teologii politycznej, która wznosiłaby się ponad konfesyjne podziały i wspierała skuteczne świadectwo Kościołów dotyczące życia politycznego (wraz z jego kontekstem społecznym, kulturowym, ekonomicznym czy ekologicznym).Książka ma charakter ekumeniczny – opiera się na dokumentach międzykościelnych dialogów doktrynalnych, na tekstach przygotowanych przez organizacje ekumeniczne oraz na ekumenicznej literaturze teologicznej, zawiera autorską propozycję ekumenicznej teologii politycznej.

Wciąż mówimy, że łatwo jest stracić cierpliwość. Wobec wad własnych, i innych ludzi, w życiu rodzinnym, zawodowym, w cierpieniu… tak łatwo stracić cierpliwość! Jednakże, powinniśmy zapytać, czy rzeczywiście tracimy cierpliwość? Czy raczej w ogóle jej nie mieliśmy? Niniejsza książka w oparciu o Pismo Święte, nauczanie z życia Świętych, i doświadczenie duszpasterskie Autora, ukazuje drogę rozważania i praktykowania tej wspaniałej cnoty chrześcijańskiej, jaką jest cierpliwość. Odnajduje się w niej drogę ludzką i duchową, aby osiągnąć cierpliwość: drogę ludzką, gdyż znajdują się w niej praktyczne rady i przykłady i drogę duchową, gdyż bycie cierpliwym jest możliwe niezależnie od sposobu bycia, osobowości, aktualnej sytuacji, a nawet pojawiających się trudności, ponieważ jako cnota jest w istocie darem Bożym, który każdy proszący może od Niego otrzymać. Jednakże po co w dzisiejszym świecie potrzebna jest ludziom cierpliwość? Otóż cierpliwość zarówno w życiu zewnętrznym jak i wewnętrznym, pozwala osiągnąć zamierzone cele, i zbudować życie jakiego się pragnie. Oprócz tego piękna cnoty cierpliwości, jest w niej ukryte coś bardzo ważnego: „niechaj Pan skieruje serca wasze ku miłości Bożej i cierpliwości Chrystusowej” (2 Tes, 3,5), mianowicie świat jest zbawiony przez cierpliwość Boga, który daje każdemu czas, by właściwie wykorzystał swoje życie, nawrócił się, i doszedł kiedyś do wiecznego szczęścia w niebie…

Gilbert Keith Cherterton – dwudziestowieczny katolicki apologeta, a także dziennikarz, eseista, poeta, sympatyk Polski! Gilbert Keith Cherterton to nie tylko wybitny i przenikliwy pisarz, ale także chrześcijański myśliciel. Wśród wiernych jego czytelników jest Ojciec Święty Franciszek, który bardzo wysoko ceni jego twórczość. 21 sierpnia 2013 roku biskup Peter Doyle, metropolita angielskiej diecezji Northampton – w której Cherterton przeżył większą część swojego życia – podjął starania zmierzające do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Książka przedstawia sylwetkę pisarza oraz wybrane fragmenty jego twórczości, w świetle których Cherterton jawi się jako prorok naszych czasów. Publikacja przedstawia stosunek autora do współczesnej mu rzeczywistości oraz koncepcję jej odnowy w duchu Ewangelii. Czytelnik znajdzie w książce biografię Chertertona, prześledzi proces kształtowania się jego światopoglądu. Zapozna się z poglądami dotyczącymi sfer życia zarówno religijnego, politycznego oraz gospodarczego. Rozdział trzeci stanowi analizę zjawiska, jakim jest imperializm. Następnie zaprezentowano ocenę Chertertona wspomnianego pojęcia oraz innych, modnych także i dziś, terminów, jak: kosmopolityzm, pacyfizm, nacjonalizm, patriotyzm i naród. Wnikliwej analizie zostają poddane również zagadnienia wojny i pokoju. Końcową część publikacji stanowi polemika literata ze znanymi, współczesnymi mu pisarzami, którzy mieli odmienne, dalekie od chrześcijańskiej, wizje co do kształtu dalszych losów cywilizacji. W ostatnim rozdziale przedstawione zostały na konkretnych przykładach historycznych zarzuty pisarza, które formułowane pod adresem Imperium Brytyjskiego i imperializmu w ogóle. W opozycji do nich, pojawia się wątek Polski, w którym zostały przedstawione pozytywne cechy i wzorce. Zdaniem Chertertona, są one dziedzictwem naszego społeczeństwa i wzorem godnym do naśladowania przez inne narody i państwa. Publikacja służy szerszej popularyzacji spuścizny Chertertona.

Czy da się nawrócić na… radość? Skąd ją czerpać? Czy radość jest wyłącznie darem, czy można się jej nauczyć? Co robić, żeby nie stracić jej w trudach codzienności? Bóg obiecuje nam w Biblii „pełnię radości”. Święty Paweł pisze: „Zawsze się radujcie!”. Ewangelia jest radosną nowiną o zmartwychwstaniu. A jednak… W codziennym życiu, pełnym napięcia, zachowanie radości nie jest proste. Czasem brakuje na nią siły. A kiedy patrzymy na zło, które się dzieje na świecie, radość może się wydać wręcz nie na miejscu. Ks. Grzegorz Strzelczyk w kolejnych już „ćwiczeniach duchowych” zaprasza nas do tego, żeby radość trenować. Pozwolić sobie na nią. Odnaleźć jej prawdziwe, głębokie źródło. Zrozumieć, na czym naprawdę polega. Odrzucić błędne wyobrażenia na jej temat. Odkryć radość dla siebie, osobiście. I praktykować ją – tak, by stała się zaraźliwa.

Relacje ze spraw prowadzonych przez małżeństwo Warrenów

Uważasz, że duchy są zwykle odpowiedzialne za nawiedzenia starych i opuszczonych domów?

Nic nie wiesz o świecie duchów.

Myślisz, że laleczki są słodkie i niewinne?

Historia opętanej lalki Annabelle zmusi cię do tego, żeby zastanowić się nad tym raz jeszcze.

Straszą cię dziwne hałasy, trzaskanie drzwiami i niepokojące dźwięki?

Naprawdę przerazi cię historia o poltergeiście z Enfield.

Książka Demonolodzy, która przez wiele tygodni znajdowała się na liście bestsellerów „New York Timesa”, ujawnia zdumiewające mechanizmy, które kryją się za wydarzeniami nadprzyrodzonymi i wyjaśnia, dlaczego opętanie czy nawiedzenie może spotkać każdego z nas. To wstrząsające archiwum Warrenów, wybitnych amerykańskich demonologów, tropicieli zjawisk mrożących krew w żyłach, jest dowodem na to, jak niewiele wiemy o świecie duchowym. Opisane tu wydarzenia stały się inspiracją dla twórców filmów Obecność i Obecność 2.

Edward i Lorraine Warren – wybitni specjaliści w zakresie demonologii, nawiedzeń, opętań, egzorcyzmów. Z ich doświadczenia korzystał między innymi Kościół katolicki w Stanach Zjednoczonych (Ed był jedynym świeckim demonologiem uznawanym przez Watykan). Wspólnie przebadali tysiące niesamowitych przypadków nawiedzeń i prowadzili najgłośniejsze śledztwa dotyczące opętań, m. in. Amityville (1976), nawiedzenie domu rodziny Snedekerów w Southington (1986-88, na podstawie tych wydarzeń powstał film Udręczeni), Perronów w Harrisville (1970, film Obecność) czy Smurlów w Pittston (1985-1987, film Nawiedzony dom). Po śmierci Eda w 2006 roku, jego żona kontynuuje ich wspólne dzieło.

„Moje przygotowanie do roli opierało się przede wszystkim na książce Demonolodzy. Historie tam opisane przeraziły mnie. Do szpiku kości”.

Vera Farmiga, aktorka nominowana do Oskara, odtwórczyni roli Lorraine Warren w filmie Obecność.

Gdy pielgrzym chce udać się na Atos, musi pokonać wiele przeszkód na drodze. Nie mówiąc już o trudnościach z otrzymaniem dodatkowego pozwolenia na pobyt (Atos jest jakby państwem w państwie), przy czym dla osób duchownych ta trudność jeszcze się zwiększa poprzez konieczność otrzymania wstępnej zgody Jego Świątobliwości patriarchy ekumenicznego, w bezpośredniej jurysdykcji którego znajduje się Góra Atos, a są jeszcze inne trudności. Odległość z Aten do Tesaloniki najlepiej pokonać samolotem. Co prawda, nie tak podróżowali na Świętą Górę pielgrzymi z dawnych wieków. Lot nad Grecją ma jednak też swoje zalety. Z prawej strony widać nieskończoną błękitną przestrzeń morza Egejskiego, nad którym jak owieczki płyną białe obłoki w przejrzystym zamglonym niebie. W dole wspaniale wygięta linia brzegowa. Z lewej strony pustynne góry, a wśród nich wspaniały zębaty szczyt Olimpu. Zachodzące słońce pogrąża wszystko w różowo-błękitnych kolorach i w jakiejś nierealnej atmosferze. Najbardziej jednak nierealną jest być może świadomość, że tym współczesnym środkiem transportu pielgrzym szybko zbliża się do Atosu, miejsca duchowych tęsknot wielu pokoleń.Podróż samolotem z Aten do Tesaloniki jest komfortowa, ale dalsza droga z Tesaloniki do Tripiti przypomina warunki, w jakich podróżowali nasi przodkowie.W Tesalonice należy przenocować, żeby rano wsiąść do autobusu, który o trzeciej godzinie dowiezie nas do Tripiti, przystani na pustynnym brzegu zalewu, dokąd przypływa niewielki statek z Atosu. Droga jest malownicza, przez góry porośnięte ostrymi krzewami, pełna serpentyn. Autobus trzęsie niemiłosiernie. Wszyscy pasażerowie to mężczyźni, pielgrzymi lub robotnicy monasterów, którzy jadą ze swoich domostw do miejsca pracy, przecież dla kobiet wjazd na Atos jest zakazany. Ponieważ obecnie jest mało mnichów (na całym Atosie mieszka 1200 mnichów, podczas gdy w średniowieczu liczba mnichów sięgała 20000), nie mogą oni poradzić sobie sami z wielkimi gospodarstwami monasterów, więc zatrudniają okolicznych mieszkańców, którzy pozostawiają swoje rodziny poza granicami półwyspu. Nie wszyscy pasażerowie są robotnikami. Są też pielgrzymi. Poza mną jest dwóch cudzoziemców, protestanckich studentów teologii, którzy podczas nauki w Tesalonice chcą zapoznać się ze źródłem prawosławnej mistyki, z Atosem. Podróżni prowadzą ożywione rozmowy, niepozbawione wschodniej bezpośredniości. Uwagę jadących przyciąga mój strój, stąd pytania: „Papa? Papa? Ortodoksos papa?”, co znaczy, czy jestem prawosławnym duchownym. „Skąd? Po co jadę, Jak tu trafiłem? Czy długo będę na Atosie?” – trudności językowe nie pozwalają na rozwinięcie się naszej rozmowy.Po drodze przejeżdżamy przez Stagirę, miejsce urodzenia Arystotelesa. Teraz jest to niewielkie miasteczko, które i dawno temu na pewno nie było większe. Kręty zjazd i autobus jest już nad brzegiem zalewu, wzdłuż którego jak długi rękaw ciągnie się półwysep Atos. Coś woła, żeby jak najszybciej tam trafić. Trzeba jednak jeszcze poczekać. Najpierw Ierissos, miasteczko, skąd łódkami można dopłynąć do północnego brzegu półwyspu. Zwykle jednak pielgrzymi jadą do Tripiti, przystani na pustynnym brzegu zalewu, dokąd dopływa statek, żeby wieść pielgrzymów wzdłuż południowego brzegu.W końcu płyniemy po iskrzącym się morzu w dół pustynnego półwyspu, który tylu stęsknionym duszom wydawał się być rajem. W naszych czasach serce też szybciej bije, gdy zbliżamy się do brzegu... / Jerzy Klinger, fragment publikacji