Szkoła jako przestrzeń uznania

Celem książki jest analiza, w jaki sposób nagradzanie wyników pracy nauczycieli wpływa na wyniki egzaminacyjne uczniów i postawy nauczycieli w szkołach publicznych.
W publikacji przedstawiono wpływ nagradzania wyników pracy nauczycieli na efekty kształcenia z uwzględnieniem dwóch perspektyw. Pierwsze ujęcie dotyczy wpływu udziału dodatku motywacyjnego w wynagrodzeniu całkowitym nauczycieli na wyniki egzaminacyjne uczniów i wskaźniki edukacyjnej wartości dodanej. Dodatkowo zbadano wpływ wewnątrzszkolnego zróżnicowania wysokości dodatku motywacyjnego na wyniki egzaminacyjne. Drugie ujęcie zagadnienia dotyczy wpływu postrzegania przez nauczycieli dodatku motywacyjnego oraz nagród za osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze na: satysfakcję z wynagrodzeń, poczucie sprawiedliwości płac, zaangażowanie, motywację zewnętrzną i motywację wewnętrzną oraz poczucie autonomii w pracy. Taka perspektywa zagadnienia jest związana z założeniem, że postrzeganie przez pracowników płac jako uzależnionych od rezultatów może mieć większe znaczenie niż ich realne powiązanie z wynikami pracy.
Publikacja może być użyteczna dla wszystkich zainteresowanych poznaniem wpływu wynagradzania wyników pracy nauczycieli na efekty kształcenia. Książka jest skierowana przede wszystkim do:
nauczycieli, dyrekcji szkół publicznych, organów prowadzących szkoły i placówki oświatowe. Książka składa się ze wstępu, pięciu rozdziałów oraz podsumowania. Celem pierwszego rozdziału jest zaprezentowanie zagadnień związanych z wynikami pracy nauczycieli. Rozdział drugi poświęcono wynagrodzeniom nauczycieli szkół publicznych. W rozdziale trzecim przedstawiono uwarunkowania nagradzania wyników pracy w oświacie z punktu widzenia nauki o zarządzaniu. Rozdział czwarty poświęcony jest metodyce i projektowi badań. Kolejny, piąty rozdział pracy przedstawia wyniki badań empirycznych. W końcowej części publikacji przedstawiono wnioski wynikające z przeprowadzonych badań.

To kolejna propozycja wydawnicza zawierająca uzupełnienie dotychczasowy opracowań na temat mediacji. Autorzy są przede wszystkim praktykami, ale i naukowcami, którzy chętnie dzielą się wiedzą oraz doświadczeniem ze wszystkimi czytelnikami.

Przed współczesną szkołą jako ważnym środowiskiem wychowawczym i instytucją edukacyjną stawia się coraz poważniejsze zadania oraz wskazuje na konieczność zmiany dotychczasowego funkcjonowania szkoły na taki, który pozwoli aktywnie dostosowywać uczniów do otaczającej ich rzeczywistości społecznej. Powielanie w procesie edukacji tradycyjnych koncepcji nauczania okazuje się bowiem mało skuteczne wobec nowych potrzeb życia jednostkowego, społecznego i gospodarczego i tym samym utrudnia otwarcie się młodego pokolenia na nowości.

Celem poznawczym pracy jest zbadanie opinii studentów kierunku pedagogika na temat posiadanych kompetencji społecznych służących realizacji założeń pedagogiki konstruktywistycznej promującej uczenie się jako główny paradygmat procesów edukacyjnych oraz służących likwidowaniu barier w dostępie do edukacji dzieci i młodzieży pochodzących ze środowisk spauperyzowanych, bardzo często niewydolnych wychowawczo i stanowiących poważne zagrożenie dla prawidłowego procesu socjalizacji młodego pokolenia. Jako cel praktyczny opracowania wskazano sformułowanie wskazań pedagogicznych służących upowszechnianiu idei społeczeństwa uczącego się oraz optymalizacji procesu służącemu zapewnianiu „równości w dostępie do edukacji” wszystkim dzieciom, bez względu na status społeczny i ekonomiczny rodziny pochodzenia, w jakiej przyszło im się wychowywać oraz nabywać pierwszych doświadczeń, uczyć się rozumienia norm i wartości, kształtować własne postawy społeczne oraz precyzować cele i plany życiowe oraz pracowanie zaleceń służących optymalizacji procesu edukacji nauczycielskiej ze szczególnym położeniem nacisku na kształtowanie szeroko rozumianych kompetencji społecznych nauczycieli i wychowawców.

Autonomia uniwersytetu zawsze wymagała obrony. Dziś wymaga jej chyba bardziej niż kiedykolwiek, gdyż jest podważana z wielu stron. Przez presję rynku z jego wymogiem rentowności i dostosowania się bez reszty do właściwych mu norm. Przez presję mediów, które usiłują narzucić swą hierarchię ważności problemów i osób. Przez polityków uprawnionych do uchwalania ustaw i decydowania o finansach, czyli o możliwych badaniach, i nierzadko skłonnych widzieć w nominacjach uniwersyteckich jeszcze jeden środek poszerzania swych wpływów i mnożenia klientów. Przez integryzmy wreszcie, które domagają się podporządkowania programów badawczych ustanawianym przez siebie kryteriom, a treści nauczania – wyznawanym przez siebie wierzeniom. Zwycięstwo którejkolwiek z tych sił oznaczałoby śmierć uniwersytetu w tej jego postaci, jaka ukształtowała się dwa wieki temu i nadal w swym zasadniczym zrębie zachowuje aktualność. Krzysztof Pomian, O autonomii uniwersytetu

„Wybór źródeł do dziejów ZHR”, Tom I, Utworzenie i rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989-1999, Tom II, Rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 2001-2016, Tom III, Statuty oraz komentarze, dokumenty, dotyczące Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego 1989-2016, jest kontynuacją serii wydawniczej wydanej nakładem Oficyny Wydawniczej „Impuls”, dotyczących dziejów organizacji harcerskich od chwili powstania stowarzyszeń do czasów współczesnych:
- z 2014 r. trzytomowego „Wyboru źródeł do dziejów ZHP”. Tom I Utworzenie ogólnopolskiego Związku Harcerstwa Polskiego i czas próby ruchu harcerskiego (1918-1944), Tom II Walka, sowietyzacja, odwilż, kryzys i upadek (1944-1988), Tom III Odrodzenie, lata demokracji (1989-2014)
- z 2016 r. „Dziedzictwo, którego nie można odrzucić. Próba interpretacji wybranych źródeł z lat 1918–2015 do dziejów Związku Harcerstwa Polskiego”. -z 2017 r. „Wybór źródeł do dziejów ruchu harcerskiego w Polsce Ruch harcerski w latach 1980–1989”.
Opublikowanie tych źródeł ma na celu udostępnienie szerszemu gronu czytelników materiałów dostępnych jak dotąd nielicznym. Chcę w ten sposób ułatwić zainteresowanym studia nad dziejami ruchu harcerskiego przez samodzielną lekturę i własną interpretację zgromadzonych dokumentów.
Umieściłam tu źródła odnalezione podczas kwerend przeprowadzonych w latach 2014–2016 w zasobach Archiwum Akt Nowych w Warszawie (AAN), Archiwum ZHR w Warszawie przy ulicy Litewskiej, na stronach internetowych ZHR, we wcześniejszych publikacjach zawierających źródła oraz zasobach kolekcjonerów.
Na serię „Wybór źródeł do dziejów Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej” składają się trzy tomy:
– tom I, Utworzenie i rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (1989–1999);
– tom II, Rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (2001–2016);
– tom III, Statuty, komentarze i inne dokumenty dotyczące Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego (1989–2016).
Ze względu na obszerność i dużą liczbę materiałów do dziejów ZHR zrezygnowałam z zamieszczenia ich wszystkich i skoncentrowałam się tylko na wybranych, dlatego każdy tom zawiera dokumenty sklasyfikowane według następujących kategorii:
– w tomie pierwszym i drugim zamieszczono dokumentację Zjazdów ZHR, pozjazdowe decyzje władz ZHR (ze względu na ogrom materiałów źródłowych zamieściłam tu tylko źródła odnoszące się do ideologii ZHR, współpracy z innymi organizacjami, stosunków z instytucjami państwowymi; pominęłam np. zagadnienia finansów stowarzyszenia, odznak, wydawnictw, tzw. działalności dotyczącej „Wschodu”; uchwały, wnioski i stanowiska dotyczące Statutu, Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego umieściłam w tomie ich dotyczącym) oraz inne dokumenty, takie jak listy, informacje, komunikaty, uchwały, apele; – do tomu trzeciego weszły statuty ZHR, komentarze i inne dokumenty dotyczące Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego.

Książka jest zapisem rozmów autorki z jedenastoma osobami, które wychowywały się w domach dziecka. Doświadczenie z pobytu w placówkach jest wspólnym mianownikiem wszystkich historii, ale każda z nich jest wyjątkowa i poruszająca. Rozmówcami są ludzie w różnym wieku i z różnych placówek opiekuńczo-wychowawczych, którzy szczerze i otwarcie opowiadają o swoich losach, nie pomijając trudnych i bolesnych tematów, takich jak przemoc domowa, molestowanie, stany depresyjne.
Mimo trudnej historii bohaterki i bohaterowie książki dali sobie radę i lepiej lub gorzej ułożyli swoje życie. Większość z nich założyła rodziny, część skończyła studia wyższe, prawie wszyscy pracują. We wszystkich wybrzmiewa jednak historia ich dzieciństwa i młodości. Ich opowieści są dowodem na to, jak wielkie znaczenie mają ludzie spotykani na naszej drodze oraz siła, którą umiemy znaleźć w sobie.

Książka Moniki Tadry i zebrane przez nią opowieści „tych, którzy przetrwali” mogą dać nam wszystkim bardzo dużo. To uniwersalne historie o radzeniu sobie z kryzysem, o winie, o wstydzie, o wyjściu z sytuacji stygmatyzacji, o stawaniu wobec braku wsparcia grupy, o ranach zadanych przez odrzucenie.
Niech więc te historie będą przyczynkiem do refleksji – o nas samych, o tym, jak pokonujemy nasze własne trudności, budujemy więzi, ale też o tym, jak funkcjonujemy jako opiekunowie młodych ludzi, o tym, co możemy zrobić (czasem całkiem niewielkiego), by dać komuś pozbawionemu rodzicielskiego wsparcia nadzieję na dobrą przyszłość.
dr Joanna Heidtman

Monika Tadra
Ukończyła Szkołę Główną Handlową w Warszawie oraz studia podyplomowe z rachunkowości. Pisze od kilku lat, a jej ulubioną formą są wywiady i opowiadania. Od trzech lat prowadzi własną stronę internetową www.swiatspotkan.pl. Zamieszcza tam przede wszystkim zapisy swoich rozmów z wyjątkowymi gośćmi, wśród których są Agata Tuszyńska, Justyna Dąbrowska, Joanna Heidtman, Marcin Kydryński i Mikołaj Grynberg. Obecnie na stronie można przeczytać zapis blisko trzydziestu spotkań. Książka To nie nasza wina jest jej debiutem.
Zwolenniczka dialogu, w której największe zainteresowanie wzbudza człowiek. Kocha życie, szczególnie to niespieszne, uważne, w otoczeniu przyrody. Ceni przede wszystkim wolność, niezależność i relacje oparte na szacunku. Fascynuje ją codzienność, książki, wędrówki oraz fotografia.