Tajemnica lwiej grzywy. The Adventure of the Lion’s Mane

Opowieść o kobiecie, którą uznano za demonicznego demona - sukkuba, który spółkując z mężczyznami wiedzie ich prosto ku potępieniu i piekłu… Fragmenty opowiadania: Niektórzy, co z zacnego kraju Turenii pochodzili, a widzieli, jak autor gorliwie uganiał się za starożytnościami, dziwnymi przygodami i cudnościami tej błogosławionej okolicy, zapytywali go (wierząc, że o tym na pewno wiedzieć musi), z jakiej przyczyny jedną z ulic miasta Tours Ciepłą zowią, co najwięcej panie zaciekawiło. Odpowiedział im, jako mu bardzo dziwno, że dawni mieszkańcy zapomnieli o wielkiej ilości klasztorów, które przy tej ulicy postawiono; tedy od surowej wstrzemięźliwości mnichów i mniszek tak mury rozgorzały, że kilka niewiast uczciwych, które po tej ulicy zbyt często na odwieczerz chodziły, o stan odmienny pomawiano. (…) Pewien starzec schorzały już i wiekiem zgarbiony, w kącie wino spijał i nic nie mówił, jeno uśmiechał się, usta wykrzywiając modą uczonych, aż wreszcie wyrzekł: – Bajdy!… Bardzo wyraźnie, co autor usłyszał i wnet zrozumiał, że za tym „bajdy” kryje się pewno prawda, którą mógłby te ucieszne historie przyozdobić. Jakoż nazajutrz starzec mu powiada: – Poemat jeden napisałeś tak, że cię zawsze za to szanować będą, bo prawda tam jest od początku do końca, co za rzecz waloru niezwykłego, arcywspaniałego uważam. W tym poemacie piszesz o rycerzu Bruyn, ale pewno nie wiesz, co stało się z oną Mauretanką, którą tenże rycerz w klasztorze umieścił. Ja to wiem dokładnie. Jeżeli wiedzieć chcesz, skąd nazwa ulicy Ciepłej pochodzi, a także jaki był koniec owej mniszki, użyczę ci foliałów, które w archiwach arcybiskupstwa znalazłem, pochodzą one z biblioteki bardzo naruszonej w tych czasach, kiedy nie wiedziałem wieczorem, azali mi do rana głowy z karku nie zdejmą. Dać-że ci tę sprawę do ręki? – Owszem – odpowiedział autor. Tedy ów godny zbieracz prawdy użyczył autorowi kupę starych, zżółkłych i poobdzieranych pergaminów, z których nie bez trudu, na francuską mowę przełożył akty dawnego sądu duchownego...

Jak wiele można poświęcić, by zemścić się na znienawidzonym przeciwniku? Grabiński wykorzystując twórczo motywy literackie „Doktora Jekylla i pana Hyde’a” w fascynujący sposób łączy realistyczną narrację z oryginalną wizją wyzwolonego zła.

Bezdomni zawsze są niewidzialni i zawsze znikają po cichu. Szczególnie wtedy, gdy… coś ich zjada.

Islandia to raj na ziemi. Ale nie dla bezdomnych – oni nawet w tak idealnym miejscu żyją na marginesie społeczeństwa, pozostawieni samym sobie. Każdy dzień oznacza dla nich walkę. Walkę z nałogami, z biedą i z własnymi myślami. Najlepiej by było, gdyby po prostu zniknęli. I tak się właśnie dzieje…

Grupa Niepozornych Narkomanów, żyjących na ulicach Reykjavíku, zaczyna podejrzewać, że coś zagraża ich życiu. Próbują wyjaśnić przyczyny tajemniczych zaginięć swoich znajomych, ale nikogo, poza nimi samymi, zdaje się to nie interesować. Badając kolejne, coraz bardziej niepokojące tropy, muszą zmierzyć się ze społeczną znieczulicą i z własnymi demonami. Kto odpowiada za zniknięcia włóczęgów? I czy plotka o grasujących w okolicy kanibalach ma coś wspólnego z prawdą?

W tej opowieści granica między rzeczywistością a paranoicznym majakiem staje się zaskakująco cienka. Jak bowiem odróżnić prawdę od wytworu wyobraźni, gdy całe twoje życie przypomina senny koszmar?

W akcie paniki i desperacji można popełniać różne głupstwa, a ludzie, którzy sięgnęli dna, wiedzą to doskonale. Ci zebrani tamtego wieczoru na parkingu zachowali więc spokój, pozorny. Najmłodszy z nich chciał zaraz pobiec do przeciwległych drzwi, ale reszta powstrzymała go, każąc mu siedzieć na dupie i nigdzie się nie ruszać. I tak zamarli wszyscy, nasłuchując. Jedna z parkingowych lamp zaczęła niespokojnie brzęczeć, gdzieś w tle kapała woda – i tyle, zupełna cisza… Można było rzec, iż wtedy także sam czas zwolnił, stanął w miejscu; bezdomni jednak czasu nie mierzyli, dopóki nie zmuszały ich do tego siły wyższe. Z jaką siłą mierzyli się teraz?

Wyczekiwana powieść niderlandzkiego młodego pisarza, którego debiutancką książkę sam Stephen King uznał za genialną.

Wyprawa w alpy, która zamieniła się w piekło.

Są rzeczy gorsze od śmierci.

Zobaczył ją na starej fotografii w szwajcarskim pubie.

Maudit, górę, o której nie pisano w przewodnikach i nikt nie chciał o niej mówić.

Mimo to – a może właśnie dlatego – nie mógł się jej oprzeć.

Jeszcze nie wiedział, że nie zawsze, kiedy natura przyzywa, należy słuchać jej głosu.

Wędrówce po Alpach młodego Holendra, Nicka Grevesa, i jego niemieckiego kolegi, Augustina, już od samego początku towarzyszyły złe znaki, lecz nie zawrócili.

I drogo za to zapłacili: Augustin śmiercią w szczelinie lodowca, a Nick potwornymi okaleczeniami twarzy. Wrócił na dół, ale nie wydostał się z objęć Maudit, wziął tę górę ze sobą… w sobie. I każdy, kto ma z nim kontakt, ulega jej zgubnemu oddziaływaniu. Także Sam Avery, chłopak Nicka.

Sam musi podjąć decyzję: albo uciec do Ameryki, skąd pochodzi, i chronić życie oraz swój stan umysłu, albo pokonując własne lęki, trwać przy ukochanym, w którym chwilami widzi potwora zdolnego do największej zbrodni.

Decyduje się na to drugie i razem z Nickiem wraca do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło, bo tylko w ten sposób może mu pomóc wyzwolić się od mrocznej siły, która nim zawładnęła.

Tylko czy można walczyć z górą?

Wydawnictwo dziękuję za wsparcie finansowe przy publikacji książki Fundacji: Nederlands letterenfonds dutch foundation for literature

Dziecięca ciekawość potrafi zwieść na manowce

W ciepłe wakacje młody Jakub przedziera się przez ogrodzenie na działkę zwariowanego sąsiada, o którym krążą legendy. W jego starym sadzie znajduje szopę, a w niej pozbawione kół czarne auto. Utracona kropla krwi to według Kuby niewielka cena za błyskotkę ukradzioną z pakamery. Do czasu… Metaliczny smak juchy obudzi bestię w czarnym pojeździe.
„Grzechot” to trzymająca w napięciu opowieść zabierająca czytelnika do dawnych, dziecięcych wspomnień. Co by było, gdybyśmy kiedyś nie posłuchali rodziców i zbliżyli się do czarnej wołgi?

Horrory, opowiadania. Człowiek ma naturę sprawcy, lubi ranić swojego drugiego pobratymca. I nie zastanawia się dlaczego. Po prostu tak robi. Uważa, że tak będzie dla niego samego najlepiej. Są tu historie zwykłych ludzi, którym zdarzyło się coś niesamowitego, strasznego, niepojętego. Coś, na co patrzymy z przerażeniem. Jednocześnie chcielibyśmy posiadać takie piekielne moce, by czuć się tak wolnymi, jak większość bohaterów niniejszego zbiorku. Wyjątkiem jest Zwykły Człowiek, któremu nie zazdrościmy sytuacji, w jakiej się znalazł, ale podziwiamy ujawnienie i siłę, z jaką wreszcie powiadomił rodzinę o swoich preferencjach seksualnych. Razem z nim przeżywamy głęboko rozterkę i w myślach zachęcamy go do odwagi i powiedzenia tego, co się skumulowało przez tyle lat jego życia, żeby wreszcie też poczuł się wolnym, nie dusił się w pancerzu narzuconych zwyczajów moralnych i społecznych, stłamszony przez matkę, narzucającą mu swoje zdanie. Spełniona obietnica niesie w sobie mistycyzm i wiarę w opiekujące się nami dusze zmarłych, zwłaszcza zaraz po śmierci. Do tego Wszechświat i Głos bawiący się losem pewnej Gosi, matki malutkiej Dominiki, porzuconej przez męża. Może tak właśnie jest z tym naszym przeznaczeniem? Zając, który nie wyskakuje z kapelusza, ale siedzi nieruchomo przerażony na asfalcie jako przeszkoda pędzącego jezdnią samochodu? Wszystkie historie tu przedstawione nie mają happy endu z punktu widzenia obowiązujących nas norm społecznych, w jakich się wychowujemy. Zakończenia jednak doprowadzają do wyzwolenia bohaterów. Z różnych męczących ich sytuacji życiowych. A zatem, czy na pewno to były zakończenia nieszczęśliwe?