Tajemnica Mojego Syna. Dlaczego Carlo Acutis Jest Uznawany Za Świętego

Obszerny wybór, pierwsze w Polsce tłumaczenie dzienników przynosi niezwykle ciekawy obraz autora i jego związków z kulturą dziewiętnastowiecznej Europy. Andersen jawi się jako postać złożona, niejednoznaczna, której życie samo w sobie jest materiałem na barwną opowieść.

Antologia na 40 lecie RSTK w Rzeszowie – jubileuszowe zbiorowe wydanie twórczości autorów skupionych w szeregach RSTK w Rzeszowie. Wstęp do książki napisali: Barbara Śnieżek, Stefan Michał Żarów. Pośród 17 autorów są takie nazwiska jak: Jadwiga Buczak, Stanisława Bylica, Czyż-Wysokińska, Stanisław Dworak, Teresa Glazar, Anna Kocór, Ewelina Agnieszka Łopuszańska, Jerzy Stefan Nawrocki, Agnieszka Niemiec, Maria Rudnicka, Grażyna Sordyl, Zdzisław Stokłosa, Małgorzata Szepelak, Iwona Szetela, Barbara Śnieżek, Władysław Waltoś, Stefan Michał Żarów. Całość została podzielona na trzy rozdziały: Przegląd twórczości niektórych literatów RSTK, Biogramy literackie autorów RSTK, Galeria zdjęć z udziałem członków RSTK. D z i a ł a l n o ś ć Trwałe ślady (fragment) Rzeszowskie Regionalne Stowarzyszenie Twórców Kultury ma w swojej czterdziestoletniej historii długą i bogatą kartę działalności. Niniejsze opracowanie przedstawia ogólny zarys jego funkcjonowania aktualnego i z ostatnich kilkunastu lat, kiedy Stowarzyszenie zaznaczyło swoją obecność w nowej rzeczywistości na niwie kulturalnej województwa Podkarpackiego. Regionalne Stowarzyszenie Twórców Kultury w Rzeszowie (wcześniej, do 2008 roku, pod nazwą Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury) powstało w 1980 roku, w czasach podpisania porozumień sierpniowych w Stoczni Gdańskiej i tworzenia Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych „Solidarność”. Rzeszowskie RSTK jest jedną z pięciu organizacji, obok Warszawy, Gorzowa Wielkopolskiego, Bydgoszczy i Wodzisławia Śląskiego, które uzyskały osobowość prawną przed ogłoszeniem stanu wojennego. Wzorem funkcjonowania była formuła i statut Warszawskiego RSTK, pierwszego takiego stowarzyszenia, powstałego na podłożu działającego już od 1974 r. Warszawskiego Robotniczego Klubu Literackiego. Zdynamizowanie działalności robotniczego ruchu kulturalnego spowodowało zarejestrowanie w 1988 r. Rady Krajowej RSTK, do której również przynależy rzeszowskie Stowarzyszenie. Od czasu powołania do dzisiaj Radzie Krajowej przewodniczy dr hab. Paweł Soroka. Również delegaci z Rzeszowa, na Zjazdach Krajowych RSTK, są wybierani w skład Zarządu Rady Krajowej, gdzie w poprzedniej kadencji był Stefan M. Żarów, a w obecnej Stanisław Dworak. W okresie czterdziestolecia prezesami rzeszowskiego RSTK byli: Zbigniew Okoń (1980 – 2000) i wiceprezes Ludmiła Pietruszkowa, Zofia Antonina Migała (2000 – 2007) i wiceprezes Zbigniew Okoń, Józef Kawałek (2007 – 2016) i wiceprezes Stefan M. Żarów. Od 2016 roku Stowarzyszeniem kieruje Stanisław Dworak z wiceprezes Stanisławą Bylicą. Siedzibą Stowarzyszenia od początku działalności jest Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie… Barbara Śnieżek i Stefan Michał Żarów

Był wirtuozem pierwszych zdań – mówiono, że takiego stylisty Rosja nie znała od czasów Gogola. Był także mistrzem biograficznego zmyślenia – choć urodził się w kupieckiej rodzinie żydowskiej, stworzył sobie rewolucyjny życiorys pisarza sowieckiego. Publikował w kijowskiej, petersburskiej i odeskiej prasie, ale prawdziwą karierę zrobił, gdy zaczęto go drukować w Moskwie. W wieku trzydziestu dwóch lat znalazł się u szczytu sławy, lecz od tej pory jego gwiazda w ZSRR miała tylko blaknąć.

Talent Babla okazał się bezużyteczny w świecie komunizmu, którego kontury dziesięć lat po zwycięstwie rewolucji rysowały się coraz wyraźniej. Pisarz został – jak sam mówił – mistrzem w gatunku milczenia. Zapłacił za to życiem – 27 stycznia 1940 roku zamordowano go na polecenie Stalina. I choć Opowiadania odeskie czy Armia Konna weszły do światowego kanonu, on sam nie ma w Moskwie grobu, pomnika ani nawet tablicy pamiątkowej.

Aleksander Kaczorowski zmierzył się z trudnym zadaniem – jak opisać losy prozaika, który w opowieści o swoim życiu nieustannie meandrował między prawdą a fikcją? Wielu faktów z życiorysu Babla nie udało się ustalić, a on sam zacierał ślady. Był też pełen sprzeczności – chciał być pisarzem sowieckim i mieszkać we Francji, być i zarazem nie być czekistą i intelektualistą, Żydem i budionnowcem, kosmopolitą i człowiekiem radzieckim. W literaturę wierzył jednak do końca.

Przygotowana przez Joannę Grądziel-Wójcik i Piotra Łuszczykiewicza książka Bogusława Latawiec. Portret podwojony stanowi wielostronne i przeglądowe kompendium, zarysowujące w pełnym wymiarze horyzonty biograficzne i twórcze poznańskiej pisarki, cieszącej się poczytnością, gronem wiernych czytelników, oddanych krytyków i badaczy literatury, wreszcie także autorki wielokrotnie nagradzanej i tłumaczonej na wiele języków. To pierwsza, obok rozproszonych dotąd w prasie literackiej recenzji i szkiców krytycznych, publikacja książkowa poświęcona twórczości Bogusławy Latawiec. Jestem przekonana, że stanowić będzie niezbędne wręcz źródło wiedzy zarówno dla czytelników, jak i studentów oraz badaczy literatury.

dr hab. prof. UŚ Joanna Dembińska-Pawelec

Tadeusz Olszański, znakomity dziennikarz, pisarz i tłumacz, w najnowszej autobiografii, po swym opus magnum „Kresy kresów, Stanisławów” oraz „Stanisławów jednak żyje”, kontynuuje swoją historię od roku 1945 aż do dnia dzisiejszego. 
Książka ta niczym film, prowadzi nas kadr po kadrze przez najciekawsze zdarzenia sportowe, polityczne i kulturalne ostatnich 70 lat. Główne role dostały tutaj godne podziwu postacie z całego świata, z którymi autor spotykał się i przyjaźnił przez lata, a fabuła prowadzi nas przez kolorowe życie Tadeusza Olszańskiego, w tym takie momenty, jak wyjazd na 6 Igrzysk Olimpijskich, na których był korespondentem, czy relacje z Jugosławii w trakcie rozpadu tego kraju.
Sporą uwagę poświęca w swojej opowieści również sprawom węgierskim, od literatury, przez politykę, po kuchnię. To właśnie dzięki zamiłowaniu autora do tego kraju możemy poznawać go z różnych stron poprzez przekłady Tadeusza Olszańskiego.
We wszystkich dziedzinach, których dotknął był niezwykle ceniony, za co został uhonorowany wieloma wspaniałymi nagrodami, takimi jak:
•     Najlepszy dziennikarz sportowy minionego stulecia (w kategorii prasa), w plebiscycie Klubu Dziennikarzy Sportowych oraz „Przeglądu Sportowego”, wrzesień 2021  
•     Grand Prix Fair Play UNESCO za całokształt działań, październik 2016
•     Złoty Wawrzyn Olimpijski za książkę "Osobista historia olimpiad", 2001  
•     oraz wiele innych.
Książka „Było, minęło, zostało w pamięci” to historia życia znakomitego dziennikarza i wybitnego człowieka, opisana w sposób lekki, dowcipny, a kiedy trzeba również krytyczny.
***
Tadeusz Olszański - dziennikarz, pisarz, tłumacz, urodził się 28 sierpnia 1929 r. na Kresach, w wówczas polskim Stanisławowie (dziś ukraiński Iwano-Frankiwsk). 
Pierwsze lata życia spędził w wielonarodowościowym tyglu. Ojciec, miejscowy lekarz, był Polakiem, matka pochodziła z dumnego, szlacheckiego, węgierskiego rodu Sime´nfalvych. 
Jesienią 1943 r. rodzina przedostała się na Węgry, gdzie do marca 1944 r. i wkroczenia Niemców do Budapesztu uczęszczał do polskiego gimnazjum w Balatonbogla´r. Po 1945 r. Olszańscy osiedlili się w Opolu, a Tadeusz po uzyskaniu matury przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1952 r. ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa UW. 
Był jednym z najbardziej aktywnych dziennikarzy sportowych, relacjonował sześć Igrzysk Olimpijskich. Przez wiele lat kierował działem sportowym w „Sztandarze Młodych”, był zastępcą redaktora naczelnego „Sportowca”, zastępcą redaktora naczelnego redakcji sportowej TVP, kierował działem olimpijskim wydawnictwa KAW. 
Jego wielką pasją jest literatura węgierska, przetłumaczył ponad czterdzieści powieści i dramatów, w tym kultową powieść dla młodzieży "Chłopcy z Placu Broni" Ferenca Molna´ra. 
W latach 1986–1990 był dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej na Węgrzech, w latach 1990–1994 korespondentem Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech i w Jugosławii. 
Po powrocie do kraju na stałe związał się z tygodnikiem „Polityka”, z którym do końca aktywności zawodowej współpracował jako dziennikarz sportowy, a także komentator wydarzeń na Węgrzech i na Bałkanach. 
Jest autorem wielu książek o tematyce sportowej, politycznej, a także kucharskiej.

Trzecia książka z serii Mistrzowie Literatury Amerykańskiej, poświęcona twórczości Cormaca McCarthy`ego, uznawanego za jednego z czterech, obok Thomasa Pynchona, Dona DeLillo i Philipa Rotha, najważniejszych powieściopisarzy amerykańskich. Jego styl bywa niekiedy porównywany do twórczości Williama Faulknera i Hermana Melville`a.

Cormac McCarthy, jeden z najbardziej oryginalnych twórców literatury amerykańskiej po II wojnie światowej, urodził się w 1933 roku w Providence w stanie Rhode Island, a wychował w Knoxville w Tennessee. Debiutancką powieść Strażnik sadu wydał w 1965 roku. Ta książka - jak i kolejne trzy osadzone w przedwojennych lub późniejszych realiach Południa - wpisuje się w regionalną tradycję literacką, odzwierciedlając zarazem znamienne dla tego pisarza zakorzenienie w konstrukcjach archetypowych, symbolicznych bądź mitycznych. Gdy McCarthy przeniósł się w latach 70. na Południowy Zachód - najpierw osiadł w Teksasie, a potem w Nowym Meksyku, gdzie mieszka do dziś - zmienił scenerię swoich powieści i sięgnął po szczególny amerykański rodzaj pisarstwa regionalnego, jakim jest western. W kontrowersyjnym Krwawym południku wykorzystał ten gatunek w sposób rewizjonistyczny, a w Rączych koniach - które przyniosły mu sławę - nostalgiczny. Popularność pisarza wzrosła jeszcze bardziej dzięki ekranizacjom dwóch książek wydanych po 2000 roku: To nie jest kraj dla starych ludzi i Drogi. Oprócz dziesięciu powieści McCarthy ma w swym dorobku dwie sztuki teatralne i dwa oryginalne scenariusze filmowe. Jest laureatem ważnych nagród literackich, m.in. National Book Award, National Book Critics? Circle Award, Pulitzera i PEN/Bellow.