Tao Maku

Wieloduszne pieśni ze szpitalnych cel, półprzytomne zapiski, słowa chwytane jak oddechy przeciw letargowi. W drugiej książce poetyckiej Paulina Pidzik dzieli z czytelnikami doświadczenia graniczne, usytuowane między własną nagością a cudzym odsłonięciem, między oiomem a ziemią, cuceniem a ocalaniem. W tej eliptycznej gramatyce bólu dokonane i niedokonane zrastają się w tkliwą tkankę, zabliźniają się rozkwit i rozkład. Dopóki jednak trwa odpamiętywanie – czasów, miejsc, samej siebie – zanik zostaje poza granicami, a „jeszcze” nie zamienia się w „już”.

Wiersze o miłości, której nikt sobie nie wyobrażał, autorki niezwykle dojrzałej, świadomej samej siebie i otaczającego ją świata. Potencjalnie wywrotowy charakter tej poezji tkwi w jej pierwiastku homoerotycznym, ale poetycka wyobraźnia Rich pozwala jej na tworzenie obrazów subtelnych i uniwersalnych. Brak tu nadmiernego ekshibicjonizmu, a najważniejszą cechą tych utworów wydaje się zrozumienie tego, że w drugim człowieku, można odnaleźć siebie. Książka ta, pod wieloma względami prekursorska i bez wątpienia klasyczna, po raz pierwszy w całości ukazuje się w Polsce.

Zbiór twórczości debiutujących w 2014 roku poetów.

Poeta odkrywa paradoksy oparte na nieoczekiwanych wykolejeniach słów i znaczeń. Rozbierane albo zderzane ze sobą związki frazeologiczne podważają utrwalone gnozy i klisze narzucane przez automatyzm wypowiedzi. Kolizje fonetyczne i semantyczne inspirują do reinterpretacji poglądów na świat i sprawy ostateczne, kształtują nowe horyzonty poznawcze i aksjologiczne. Autor odważnie wchodzi w labirynty cudzych słów, co jest nieuniknioną konsekwencją posługiwania się każdym językiem, ale porusza się po śladach z analityczną wrażliwością, oceniając wszystkie drogowskazy na przetartych ścieżkach, także te, które skazują na błądzenie i zwodzą na manowce. Czterej pancerni, bohaterowie kultowego serialu, po latach zostają skojarzeni z jeźdźcami apokalipsy, a II wojna światowa z telewizyjnego ekranu z późniejszymi wojnami: tą na Bałkanach i najnowszą, ukazaną w sposób przejmujący na Ukrainie. Pamięć indywidualna, historyczna i kulturowa jednoczą się w zaskakująco wspólną przestrzeń wielospójnych asocjacji za sprawą giętkiego języka i jego aktów płodnego nieposłuszeństwa.z posłowia Piotra Michałowskiego

Jerzy Naszkowski (ps. JNaszko)?

Mieszka w Słupcy.

Lubi tańczyć w strugach deszczu,

pisze wiersze, odkąd pamięta,

może się spodobają.

Siedząc w swej pustelni,

popija o zmierzchu.

To właśnie on.

Bogdan Jaremin – ur. w 1942, mieszkaniec Gdyni. Poeta, lekarz, naukowiec, podróżnik. Uciekinier ze Lwowa, dzieciństwo spędził w Bieszczadach. Studia medyczne w Gdańsku i Paryżu. Pracował m.in. w Iraku, Senegalu, na statkach. Emerytowany profesor, były dyrektor IMMiT w Gdyni, redaktor czasopisma „International Maritime Health”. Założyciel towarzystw naukowych IMHA/Antverp i PTMMTiP/Gdynia. Debiut w „Literach” w Gdańsku. Autor zbiorów: Śmiech w czarnej chuście (1996), Stare wnętrze lata, Miłość do późnych rokitników, Anioły żywiołów (1999), Wiersze z ciemnego światła (2001), Bez znużenia (2003), Notatki z milczenia (2005), Czarna skrzynka wiersza (2009), Ulotne rzemiosła (2010), Stroiciel mowy (2011), Treny lipca (2013), Tam i tu (2013), Pracownia czasu (2015), My, chmury (2018), Zapach porcelany (2019), Egotyki i niewiersze (2020), Słowa i liczby (2020), Rzeczy z-myślenia (2021). Obecny w antologiach: Między słowem i światłem (2006), Modlitewnik poetycki (2017), na łamach czasopism i PR. Członek SPP. Kandydat do nagród: im. ks. Jana Twardowskiego (2013), Orfeusza (2013, 2021), im. Władysława Broniewskiego (2019), Pomorskiej; Literackiej Książki Roku (2020). reporterzy wojenni my, reporterzy wojen, wieczorem zostawiamy kłamstwo po bezpiecznej stronie ciągniemy jak ćmy do światła eksplozji patrzymy jak kołysze się lampa nieba nad czerwonym śniegiem, przy barze wymieniamy niepewne śmiech i żarty z entuzjastą ochotnikiem Johnem Walkerem dopiero nocą, gdy nie możemy zasnąć dociera do nas świadomość, że wynajęto nas jako archeologów do zbadania osuwiska świata zeskrobujemy z obojętności piach i margle zabezpieczamy warstwa po warstwie wyschnięty płacz, skamieniały krzyk urwany uchwyt oddechu, odsłaniamy ślady kultury przestrzelonych czaszek kultury przydróżnych jamowych grobów kultury pisma supłów na przegubach rąk dociera do nas, że drżenie serca to wybuch nie pochodzi z głębi, jest bliżej, leży tuż pod powierzchnią dłoni, skóry, słów boimy się, że przeoczyliśmy ciszę życia