Tato, no weź Kupa i inne radości z tacierzyństwa

Łamiąca macierzyńskie tabu, wnikliwa i szczera opowieść uznanej pisarki o dojrzewaniu do bycia matką.
Po urodzeniu pierwszego dziecka Elif Shafak doświadczyła depresji poporodowej i przestała pisać. Kryzys, z którym przyszło się jej zmierzyć, sprawił, że nie tylko zakwestionowała swoją wartość jako matki, ale też zaczęła zastanawiać się nad rolą kobiety-pisarki żyjącej i tworzącej w świecie wciąż zdominowanym przez mężczyzn. W tym najtrudniejszym momencie, wypełnionym poczuciem winy i cierpieniem, sięgnęła do doświadczeń autorek takich jak Sylvia Plath, Virginia Woolf, Simone de Beauvoir czy Zelda Fitzgerald. Ich historie dały jej nadzieję, że choć nie każdy kryzys można przezwyciężyć, to nigdy nie mierzymy się z nim samotnie.

Genialna, przezabawna samoanaliza – książka dla matek, artystek, kobiet, ale przede wszystkim dla każdego czytelnika, który lubuje się w niejednoznaczności, absurdzie i uderzaniu w zastane normy społeczne.
Natalia Fiedorczuk

Od narodzin i wypowiedzianego po raz pierwszy słowa „tata”, poprzez nieporadne pierwsze kroki, aż po wspólne zabawy – „Dla mnie” to opowieść o wszystkich wzruszających chwilach, które łączą ojca i dziecko. Ta opowieść spisana przez ojca dla i dla ojców poruszy czułe struny w waszych sercach.

Książka jest bardzo ciekawa, nowatorska i oparta na imponującej kwerendzie źródłowej. Autorka dokonała wnikliwej i wielowątkowej analizy staropolskiego macierzyństwa […] ujawniła wiele dramatycznych niuansów, które pozwalają spojrzeć na ówczesne matki jak na prawdziwe bohaterki epoki, w której przyszło im żyć […] obejmuje swą uwagą cały okres życia dziecka, nie unika również tematu starości matek, tworząc złożony obraz macierzyństwa wczesnego, dojrzałego i schyłkowego. To bardzo ciekawa część pracy, znacznie wykraczająca poza perspektywę dotychczas dominującą w polskiej historiografii.
(fragment recenzji)

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że słowo „mama” jest wyjątkowe i kojarzy się, no, może nie z samym dobrem, ale na pewno z dobrem. Żyjemy w tej świadomości do późnej starości. I obyśmy z nią zmarli. Niestety nie zawsze jest tak dobrze. I o takim przypadku jest ta książka, kiedy wszystko wymyka się spod kontroli i słowo „mama” brzmi już całkiem inaczej, wręcz wrogo. Co prawda historia „Mamy” jest na tyle skomplikowana, że jej miłość macierzyńska zamienia się w miłość niszczycielską, ale czyż większość dzieci nie spotkała się choćby z symptomami takiej miłości? To wspaniałe słowo „mama” najładniej brzmi w Dzień Matki, ale już niedługo zamienia się być może w słowo „teściowa” i wówczas przybiera inny kształt. Cóż, „Mama” to książka o ludzkiej słabości, a ona może dosięgnąć każdego. To dlatego takie jest smutne, gdy to słowo ulega degradacji.
Co można powiedzieć o autorze książki, czyli o pisarzu? Przecież to nie jest zawód. Hemingway był dziennikarzem, Kundera uczuł się muzyki, London wykonywał tyle zajęć, że trudno je wymienić, Korczak był pedagogiem... Co napisać o pisarzu, że pisze? Pisarz to osoba, która czerpie z własnych doświadczeń, albo z wyobraźni. Jak aktor. Tylko jeden robi to za pomocą klawiszy (czytaj pióra), a drugi osobowości. W moim przypadku doszło do połączenia tych umiejętności. Co z tego wyszło?
Lepiej o mnie będą mówić fakty: nauczyciel poruszania się w świecie twórczości (prowadzę takie zajęcia trzydzieści lat z dwom tysiącami dzieci rocznie), instruktor teatralny (zarówno teatrów studenckich, jak i młodzieżowych, a przede wszystkim dziecięcych, przewinęło się przez nie setki dzieciaków), szef teatru Bezscenni (jedynego obecnie, który jest gotowy do profesjonalnych występów), autor książek (powieści, książek psychologicznych i teatralnych), aktor (a jakże), tekściarz (wiele skeczów i piosenek), twórca i reżyser sztuk teatralnych, wreszcie handlowiec (z czegoś trzeba żyć). Jeśli sam miałbym się określić, nazwałbym się człowiekiem zafascynowanym ludzką osobowością. Nic tak tego nie uświadomi jak dobrze prowadzone zajęcia aktorskie.

To książka o noszeniu bliskości. W przystępny sposób przekazuje wiedzę o budowaniu z dzieckiem emocjonalnej więzi już w trakcie ciąży, uświadamia znaczenie porodu, tłumaczy trudny czas połogu i wyjaśnia, jak to możliwe, że sposób, w jaki podnosisz noworodka, ma wpływ na jego dorosłe życie. W tej książce znajdziesz (prawie) wszystko na temat chustonoszenia, a także odpowiedzi na pytania, które jeszcze nie zostały zadane - ta wiedza pozwoli Ci stać się jeszcze bardziej świadomym rodzicem. Razem z "Noszę" wybierzesz się w podróż dookoła świata, zobaczysz, jak noszono dzieci w innych krajach i kulturach oraz jak różnorodne bywają "narzędzia" bliskości. Poznasz historię noszenia w Polsce, a także otrzymasz solidną dawkę wiedzy o chustach, które tylko czekają, by zrobić z nich użytek. Pozwól tej książce przekonać się, że bliskość to nie moda, ale przede wszystkim miłość, ciepło, kultywowanie tradycji przodków i powrót do tego, co głęboko zakorzenione w naszych sercach.

Kronika wyzwań i zwycięstw siedmiu ojców, którzy musieli samotnie wychowywać dzieci po śmierci swoich żon. Spotkali się z powodu przeżytej tragedii, ale potrafili stworzyć niezwykłą więź i grupę wsparcia. Wraz z upływem czasu nauczyli się sobie pomagać i odbudowywać swoje życie. Dzięki ich często gorzkim, ale zabarwionym humorem historiom możemy zrozumieć, że niektóre rany wprawdzie nigdy do końca się nie goją, ale zawsze mamy możliwość odbudowania własnego życia. Rosenstein i Yopp jako liderzy grupy splatają te historie w jedną całość i łączą z naukowymi badaniami na temat żałoby po stracie bliskich. Cenny poradnik dla osób w żałobie.