Terapia przez pisanie

Richard Noll (ur. 1959) jest psychologiem klinicznym i historykiem medycyny jak również antropologiem i badaczem szamanizmu; od 2000 jest profesorem psychologii na DeSales University; wcześniej wykładał na wydziale historii nauki Uniwersytetu Harvarda, na którym zrobił habilitację. W latach 1995-1996 pracował w Dibner Institute for History of Science and Technology przy MIT (Massachusetts Institute of Technology), gdzie był zatrudniony w charakterze profesora wizytującego. Doktorat z psychologii klinicznej obronił w 1992 w nowojorskiej The New School for Social Research. Od 2018 piastuje stanowisko honorowego profesora wizytującego na University of Shiga Prefecture w Hikone w Japonii. Jego książki i artykuły doczekały się tłumaczeń na 14 języków. Richard Noll mieszka w Belmont w stanie Massachusetts; jest Amerykaninem, którego przodkowie pochodzą m.in. z Polski; w 1991 odwiedził na zaproszenie prof. Andrzeja Wiercińskiego Warszawę (UW), Kielce (UJK) i Kraków (UJ), wygłaszając wykłady na temat szamanizmu.
Książka Kult Junga, która niebawem po swoim ukazaniu się zyskała bardzo pochlebne oceny i komentarze, stając się przedmiotem wielu artykułów w anglojęzycznej prasie, wyznacza punkt zwrotny w naszym rozumieniu życia i dzieła Carla Gustava Junga. Wykorzystując niedawno odkryte zapiski i dokumenty, jej autor, Richard Noll, poddaje wnikliwym oględzinom postać „historycznego Junga” – ujawniając przy tym fakty dotyczące zafałszowywania przez Junga wyników kluczowych badań nad teorią nieświadomości zbiorowej, założenia przez Junga czegoś w rodzaju kultu religijnego, którego członkami byli jego uczniowie i najbliżsi współpracownicy, a także obecności w jego dziele idei o charakterze rasistowskim i proto-faszystowskim. Książka Kult Junga, opatrzona „Wstępem do nowego wydania”, w którym autor odnosi się do reakcji związanych z jej pojawieniem się na rynku czytelniczym, stanowi fascynujący dokument, kluczowy do jak najbardziej pełnego i wnikliwego zrozumienia życia i myśli Junga z okresu przełomu XIX i XX w., a także jego idei i teorii, które nadal, również w XXI w., wywierają na nas przemożny wpływ.

Przejmujący opis psychozy maniakalno-depresyjnej napisany przez lekarza dotkniętego tą chorobą.

Profesor Kay Redfield Jamison jest psychologiem, terapeutą i jednym z największych autorytetów w zakresie problematyki związanej z psychozą maniakalno-depresyjną. Doświadczyła tej choroby również osobiście. Przez cały okres swojej kariery akademickiej cierpiała z powodu tych samych niezwykłych wyżów psychicznych i katastrofalnych depresji, co wielu jej pacjentów. Niespokojny umysł jest pamiętnikiem pełnym odwagi, poczucia humoru i mądrości, w którym autorka opisuje psychozę maniakalno-depresyjną z dwóch punktów widzenia, lekarza i pacjenta, ujawniając zarówno lęk związany z tą chorobą, jak i jej okrutną zwodniczość. To książka dla tych, którzy cierpią na zaburzenia nastroju, a także dla tych, którzy chcą zrozumieć doświadczenia depresji i manii.

Kamień milowy w historii opisów psychozy maniakalno-depresyjnej.

„British Medical Journal”

Pełen wyobraźni, przemyślany i daleki od apologii portret szaleństwa, wybitny ze względu na osobisty opis kruchości i braku logiki ludzkiego umysłu, jego możliwości przetrwania i powrotu do zdrowia.

„Scotland on Sunday”

Barwny i zajmujący opis życia, miłości i doświadczeń kobiety – terapeuty, nauczyciela akademickiego i pacjenta, przynoszący wiele wiedzy, inspiracji oraz natchnienia dotkniętym przez psychozę maniakalno-depresyjną, a także tym, którzy chcą poznać jej naturę.

„British Medical Journal”

Trzeci tom Dzieł Sigmunda Freuda obejmuje wybór pism przedstawiających psychoanalityczne interpretacje psychologicznych procesów życia codziennego: dowcipu, komiki, humoru, sprośności, niesamowitości, pamięci i zapominania. Prace Dowcip i jego stosunek do nieświadomości oraz Humor przedstawiają metody zyskiwania rozkoszy z aktywności psychicznej w procesie powstawania dowcipu: rozkosz, utracona w wyniku procesu dojrzewania, musi zostać przywrócona człowiekowi jako euforia płynąca z przywołania nastroju dzieciństwa, który odnajdujemy w niepohamowanym śmiechu towarzyszącym dowcipowi, humorowi i sprośności. Te same założenia, jakie legły u podstaw Dowcipu, wykorzystuje Freud w studium O przeciwnym sensie prasłów, dowodzi, że ambiwalencję psychologiczną, charakterystyczną dla procesu powstawania marzenia sennego i dowcipu - ambiwalencję wynikającą z gry rozkoszy i braku rozkoszy - znaleźć można również w procesie powstawania słów używanych w najstarszych językach ludów cywilizowanych, paradoksalnie jednoczących w sobie dwa przeciwstawne znaczenia, informujące o występowaniu jakiejś cechy i o jej braku.
W pracy pt. Niesamowite Freud pokazuje uczucie niesamowitości jako wyraz procesu przywołującego dziecięcy lęk przed niezamierzonym powrotem tego samego, lęk przed sobowtórem, który - choć nosi wszelkie cechy podmiotu - przecież nie jest nim samym, jest bowiem niesamowity. Także ów lęk nosi wszelkie cechy ambiwalencji, bo chociaż w postaci sobowtóra rozpoznajemy to, co znane - i z tego czerpiemy rozkosz rozpoznania - to jednak znajdujemy w niej również to coś, co nie należy do nas: niesamowite.

Książka jest kontynuacją oraz dopełnieniem antologii Od Jekelsa do Witkacego. Psychoanaliza na ziemiach polskich pod zaborami 1900?1918 i realizuje dwa odmienne, choć uzupełniające się wzajemnie cele. Po pierwsze więc, pokazuje, że wbrew pokutującym nie tylko wśród laików opiniom psychoanaliza stanowiła w Polsce okresu międzywojnia realną siłę. Wywołała w rodzimych kręgach intelektualnych spory oddźwięk oraz zyskała grono oddanych zwolenników i zwolenniczek. Upewniają o tym fascynujące teksty zawarte w tej antologii. Wśród ich autorek i autorów znaleźć można zarówno postaci znaczące i szanowane w swoich środowiskach profesjonalnych (jak choćby Tadeusz Bilikiewicz, Stefan Borowiecki, Maurycy Bornsztajn, Gustaw Bychowski czy Natalia Zylberlast-Zandowa), jak i osoby mniej znane, stanowiące jednak „sól” naszej freudowskiej „ziemi”. Po drugie jednak, Polskie zmory prowokują do pytań, które dotyczą nie tylko przeszłości „polskiej psychoanalizy”, lecz również naszej trudnej współczesności. Czy bogata obecność psychoanalizy w piśmiennictwie i debatach intelektualnych międzywojnia „przeorała” świadomość Polaków i dokonała jej trwałej transformacji? Czy doprowadziła w Polsce do zmiany stosunku do takich kwestii jak podmiotowość i wolna wola, świadomość i nieświadomość, erotyka i seksualność, przemoc i rywalizacja? Lektura pozwala samodzielnie odpowiedzieć na te pytania i stwarza okazję do pogłębionej refleksji na temat naszej „narodowej” tożsamości oraz zastanowienia się nad tym, kim jesteśmy teraz i kim pragnęlibyśmy być w przyszłości.

W miejscowości Zmijewskaja Bałka, która stała się miejscem pamięci masakry, gdzie zginęło dwadzieścia trzy tysiące osób – w tym osiemnaście tysięcy Żydów – w sierpniu 1942 roku, ciała ofiar były wydobyte z ziemi i przeniesione o kilka metrów dalej, do wspólnego grobu w cieniu wielkich drzew.

W czerwcu 1905 roku młoda egzaltowana i błyskotliwa dziewczyna opuszczała szpital psychiatryczny Burghölzli z przyzwoleniem i podziwem tych, którzy się o nią troszczyli i ją wyleczyli. Z wyżyn swoich prawie dwudziestu lat pisała wówczas:

„[...] Niech spalą moje ciało, ale niech nikt nie będzie obecny przy kremacji. Podzielcie moje prochy na trzy kupki. Mój brat powie wam, co zrobić z pierwszą. Jedną z nich wsypiecie do urny, którą wyślecie do moich rodziców, a inną rozsypiecie na ziemi w środku naszego największego pola. Posadźcie tam dąb i napiszcie:

Byłam kiedyś człowiekiem. Nazywałam się Sabina Spielrein”.

Historia nieraz obeszła się z wybitnymi kobietami okrutnie. Niedocenione przez im współczesnych, często zapomniane, a nawet okradane z dorobku – bywało bowiem i tak, że ich odkrycia zawłaszczali inni, głównie mężczyźni.

Tak było właśnie z bohaterką niniejszej książki – tajemniczą Sabiną Spielrein, rosyjską Żydówką, lekarką, psychiatrą, psychoanalityczką, znaną bliżej pasjonatom psychoanalizy, szerzej zaś kojarzonej głównie jako „kochanka Junga”. Z tym zniekształconym obrazem Sabiny rozprawia się autorka niniejszej książki, Violaine Gelly – psychoterapeutka i była redaktorka naczelna „Psychologie magazine”. V. Gelly w poruszający sposób opisuje heroiczne zmagania Sabiny z własną chorobą, jej terapeutyczną drogę ku wyzdrowieniu oraz intelektualne pasje, dzięki którym została później psychiatrą, autorką słynnej na całym świecie rozprawy doktorskiej z 1912 r. pt. „Destrukcja jako początek istnienia”. Praca ta stała się podstawą do dalszych badań (w tym badań Freuda) nad popędem śmierci. Sabina to też zapomniana, niestety, pionierka psychoanalizy dzieci.

Ze Wstępu Jolanty Kurskiej

Oparta na faktach opowieść o miłości, cierpieniu, życiu, śmierci i wyzwoleniu.
Śmiertelni nieśmiertelni to najpopularniejsza i najbardziej poruszająca książka Wilbera. Stanowi zapis niezwykłej historii miłości dwojga ludzi, którzy pokochali się „od pierwszego dotknięcia”. Tę piękną i bardzo osobistą opowieść o przeżyciach, jakich doświadczyli Ken i Treya, wspólnie zmagając się z jej nieuleczalną chorobą, przeplatają objaśnienia i komentarze Wilbera do wielkich tradycji duchowych, od chrześcijaństwa po hinduizm i buddyzm. Autor prowadzi rozważania o istocie medytacji, o związkach psychoterapii i duchowości oraz o naturze zdrowia i umiejętności uzdrawiania.
Ken Wilber – jeden z najpopularniejszych i najbardziej wpływowych współczesnych amerykańskich myślicieli, socjolog, psycholog i teoretyk systemów, uważany za twórcę integralnej teorii świadomości oraz psychologii transpersonalnej. Autor wielu książek, które zostały przełożone na ponad dwadzieścia języków. Dotychczas w Polsce ukazały się: Śmiertelni nieśmiertelni, Krótka historia wszystkiego, Niepodzielone, Eksplozja świadomości, Jeden Smak, Psychologia integralna, Małżeństwo rozumu z duszą, Spektrum świadomości i Boomeritis.